week 4 van de quarantaine ligt achter de rug en ja tot nu toe hebben we het overleefd. Het is nog steeds een eenzaam bestaan ook al zie ik mijn kinderen op regelmatige basis maar niet samen. Gelukkig kan ik me goed bezig houden. Maar ik heb al geschreven dat ik toch wel nood heb aan menselijk contact.

Volker is sinds gisteren terug bij papa. Lander komt volgende zondag terug bij me om dan van hieruit les te volgen of zo kan ik hem bijstaan bij zijn huiswerk tenzij de school mag starten maar dat zie ik niet gebeuren. Maar moest de school terug starten dan lopen de weken door gelijk anders. Woensdag valt de beslissing van bovenaf en wij bevolking moeten ons daar naar schikken.

Als persoon met een beperking was ik al sowieso veel thuis maar helemaal niet meer weg kunnen is echt niet fijn. Ik ben een risico patiënt maar het niet mogen is wel raar omdat ik me zoveel angst heb ingepraat. Er was nog geen sprake van een lockdown en ik had me al afgesloten van de buitenwereld. Ik had me al in quarantaine gezet met.

Maar volgens sommigen zou ik gewoon mijn kinderen niet meer mogen zien tot de lockdown voorbij is maar dat kan ik niet ‘ik geef mijn kinderen niet op’. Ik heb ooit mijn kinderen 16 maanden op hold moeten zetten geen 2 keer. Ik zou mijn jongens 100% bij me willen hebben maar er is ook de papa en de jongens en papa hebben ook recht op elkaar.