Sinds mijn hersenstaminfarct mag ik niet meer met de auto rijden. Ik zou testen kunnen doen maar ik heb geen behoefte meer om met de wagen te rijden. Die testen bestaan uit een rijvaardigheidstest met de beperking die ik heb opgelopen. Ik zou een aangepaste wagen moeten hebben maar de grootse reden dat ik het niet doe is mijn zicht en mijn inschattingsvermogen. Het ene heeft natuurlijk met het andere te maken.

Ik zou mijn omgeving niet kunnen vatten met 1 oog. De weg, de andere auto’s, fietsers, voetgangers en borden dat is veel te veel en ik kan maar 1 ding in het oog houden waardoor ik een gevaar op de baan zou zijn. Dus heb ik het zo gelaten en laat ik de eer voor iemand anders.

Daarom doe ik beroep op een soort taxidienst voor personen met een fysieke beperking. De busjes zijn aangepast en je gaat via een lift het busje in. Je wordt vastgemaakt en krijgt een gordel om. Je betaald per kilometer de kortste weg maar neemt de chauffeur de snelste weg met meer kilometers betaal alsnog de kortste weg.

Je neemt contact op en je geeft de data en de uren van vertrek en terugkomt door en dan bekijken ze hoe ze je kunnen plannen en 9 op de 10 keren krijg je wat je gevraagd hebt. Bij de aanvraag vragen ze automatisch manuele rolstoel en gaat er een begeleider. Een persoon met een beperking heeft recht op 1 gratis begeleider maar meestal ga ik alleen op weg. Als ik een onderzoek heb dan heb ik graag dat iemand meegaat al is het maar om wat afleiding te hebben en steun.

Ik ben blij dat dat ik beroep kan doen op zo een dienst. Ik ben mijn omgeving niet tot last en zo kan ik mijn ben zelfstandig behouden.