Deze week heb ik nogmaals gemerkt hoe belangrijk het is om voor elkaar te zorgen. Sinds 2011 kreeg ik een drastische levensles. Ik werd verplicht hulp in huis te nemen om mee alles te beredderen in huis. Van simpelweg het stof opnemen boven op een kast waar ik niet bij kan, samen boodschappen doen omdat ik niet alles kan nemen en dragen, samen eten maken omdat ik verschillende potten niet kan in het oog houden. Zelfs de medische zorgen worden in de handen van een verpleegkundige gelegd die me dan ook helpt met mijn verzorging s’morgens en s’avonds. Ook heb ik nood aan mantelzorgers mensen die de kleine taakjes of zorgen op zich nemen. bv. mama die soms een kleine boodschap doet voor mij of op zondag eten komt maken. Soms komt ze even langs voor een babbeltje en zo zijn er verschillende zoals Thei, Lieve, Simone, enz. Het is zo zalig om te weten er word voor mij gezorgd. Elke week krijg ik ook hulp van Sarah en Sabrina mijn gezinshulpen en ze geweldig. Ze doen de dingen die ik echt niet meer kan of iets niet graag doe. Zo strijkt Sarah elke woensdag, ze doet boodschappen in de Delhaize en maakt ze eten voor de jongens en mij, 1 of 2 keer per week ga ik met Sabrina mee naar de winkel hier in de buurt en Sabrina maakt ook vaak soep. Maar het belangrijkste is dat ze er zijn. We babbelen maar vooral ze brengen me in beweging omdat ik ze help in hun taken. Groenten snijden, opruimen maar vooral samen zijn we babbelen en lachen enorm veel. Ook om de 14 dagen heb ik een poetsman Christophe en het is een top kerel. Hij doet zijn werk maar hij is ook aanwezig als persoon. En de laatste 3 personen hebben ook het meeste contact met mijn 2 jongens en dragen ze dan ook in hun hart. Maandag was Lander thuis omdat hij geen school had. Simon zijn vriend is komen spelen en ondertussen liep Christophe hier rond. Af en toe kruisen hun wegen en ik merk dat zowel Sabrina, Sarah en Christophe mijn kinderen in hun hart hebben gesloten en dat is prachtig om te zien.