2 december 2010: GR-Donderdagstaptocht in Dranouter
Woensdagavond 'sneeuwde' het afmeldingen, wegens te gevaarlijk rijden. Begrijpelijk met dat weer. Toch lagen de wegen er donderdagmorgen goed berijdbaar bij, hier in dit deel van de Westhoek. Een voor een vielen de wandelaars binnen voor een koffie in 'De Zon' in Dranouter: Geert, Hilde, Hugo, Jannick, Jean-Pierre, Jef, Johan D, Johan H, Johnny ,Luc D, Luc L, Michel, Michiel, Paul, Réjane, Rita, Roland en ikzelf; José zat dan nog ergens op de trein... We vertrokken in de richting van het Eeuwenhout: bij de stilteplek van Heuvelland Tranquillizer (ondergetkende heeft de meeste stilteplekken utigekozen) genoten we van een prachtig uitzicht op dit ANB-gebied. Ondetussen stapten we wit-rood. We kwamen voorbij het kasteel Behaegel, nu B&B 'Manoir de la Douve'. We verlieten de GR 5A Zuid en kozen voor het rechter deel van de Douvevallei. Beneden, bij een kabbelend beekje vonden we een tweede stilteplek. Daarna pikten we opnieuw de GR op en klommen naar de top van de Rodeberg. We daalden het Hellegat af en op de grens van het Kotjepiepersbos wisselden we wit-rood voor geel-rood van de Streek-GR Heuvelland. We zochten nu de Sulferberg op en de Goeberg: een eerste knuppelpad bij het Brandersbos vertelde dat we in het Natuurpuntgebied De Sulferberg waren. Stilaan tijd om naar Westouterdorp af te zakken voor de boterhammetjes bij Tine van 'De Zwaan'. Via de gsm wisten we ondertussen dat José al in het café was. Na de middag trokken we naar de rand van het Kotjepiepersbos en pikten even verder opnieuw de Streek-GR op. Enkele nieuwe paadjes leidden ons naar het Natuurpuntgebied De Broekelzen. Iedereen apprecieerde het mooie werk van de nieuwe knuppelpaden. Daarna stapten we over de Schreve en klommen we naar de Zwarteberg: Bij de Villa des Ecrivains in het Parc Yourcenar was het tijd voor eeen koekje of een mandarijntje. We keerden terug via het Grote Bos en zo opnieuw over de schreve (= de Douvebeek) naar het ANB-gebied De Douvevallei, deel 2. We stonden even stil bij de grootste Knotwilg van Vlaanderen: ook dit is een stilteplek. We daalden de Schomminkelstraat af , voorbij het kasteel Behaegel en een bevroren veldweg leidde ons naar de Koudekotstraat van het Muziekfestival. Zo kwamen we opnieuw Dranouter binnen. Tijd voor een pint of een picon en om nog even na te praten. De foto's zijn van Luc Demey, behalve die waar hij zelf opstaat.
Het is aan de frisse kant als we klaar staan in Seneffe voor onze dagtocht op de GR 12. We vertrekken langs een dreef met tweemaal drie rijen jonge eiken in de richting van het kasteel van Seneffe. Al snel bereiken we het jaagpad van een oud kanaal. We veranderen van oever en komen aan bij het ophaalbruggetje Pont de l'Origine. We keren op de andere kant terug en volgen verder het oude kanaal. Dat verdwijnt in de helling van het Bois de la Bomerée. We stappen door het bos en komen uit, hoog boven het kanaal van Charleroi naar Brussel: hier is het kanaal vorige week niet uit zijn oevers getreden! Het is er stil op deze zondagvoormiddag. We steken de brug over en stappen helemaal boven op de helling: het is moeilijk lopen want het pad ligt er schuin bij. We verlaten dan definitief het kanaal en zoeken de Ferme de Long Sart op. Vandaar naar de Pont de Blocus op een oude zijarm van het kanaal: hier ligt een klein yachthaventje met droogdok. Het kanaal is een paradijs voor hengelaars. We stappen onder de N59 en onder de spoorwegbrug. Tijd om van het pad af te gaan naar het centrum van Manage voor de middagpauze. Na de middag splitsen we op in lange en in korte afstand, de indi's niet meegrekend (= individuele wandelaars zijn 'zelfstandig' op pad met tekst en kaart). Weer op het pad stappen we meteen onder de A15-E42 en zo een bosje in. Smalle kronkelende paadjes leiden ons van Le Dieu d'en Bas naar le Quartier Léopold. In La Hestre vinden we een prachtige beukendreef en trekken we het Bois de Mariemont in. Een scheutje zon zou de herfstkleuren van het bos nog beter doen uitkomen. Uiteindelijk komen we terecht in het centrum van de Morlanwelz waar de bus ons opwacht bij de kerk. De stappers van de lange tocht zijn al een tijdje voorbijgekomen en trekken door Carnières en het Bois des Vallées naar Piéton. Daar in Piéton is het bijzonder gezellig in La Maison du Peuple: de pintjes smaken en de taart is GRatis. Edith Piaf zingt je ne regrette rien. Nous non plus! Conclusie: een verrassend mooie tocht in een streek waar je het niet zo meteen verwacht! "Onbekend is onbemind" is nog maar eens bewaarheid!
Om 9 uur vanmorgen verzamelden we aan de Tombe in de Eikelstraat, op de grens tussen Nieuwkerke en Dranouter: aan onze voeten ligt het Natuurpuntgebied de Breemeersen. We, dat zijn Geert, Johan, Marijn, Olivier ,Stef en ikzelf. Johan heeft een schema gemaakt voor de aanplanting van twee houtkanten: een op de helling en een tegen het bosje dat net over de grens ligt. Hoofdzakelijk wordt het meidoorn, sleedoorn, kornoelje, wilde rozen, vlier, allemaal autochtoon plantgoed. Johan heeft zijn spa niet mee maar coördineert de planting; We werken in driehoeksverband op twee rijen. Het gaat vrij vlot en al snel begin ik de plastiekjes te bevestigen tegen konijnenvraat. En hazen zijn er ook wel wat in het gebied. Je mag daar geen dag mee wachten!!! Even een pauze voor een versnapering een een drankje. Tegen de middag is de houtkant op de helling bijna een feit: alleen nog een tiental plastiekjes bevestigen. Na de middag krijgen Johan en ik versterking van Jan en Kristof. De tweede houtkant komt bij een bosje dat al op de Frankrijk ligt. We zijn een grenspaal uit 1819 voorbijgekomen: F/N staat er op. De N van Nederland want België bestond nog niet. In het weiland is het veel drassiger dan op de helling en er zijn veel trapgaten van de koeien. De aarde plakt aan onze spades. Tocht gaat het vooruit en tegen goed vier uur is de klus geklaard. Tevreden drinken we samen nog een pint en eten we een wafel en werpen nog een laatste blik over De Breemeersen.
Stilaaan dringt het bij de landbouwers door hoe ze best de erosie bestrijden. Blote akkers, zeker op de hellingen, zijn erg erosiegevoelig. Bij grote regenbuien ontstaan grote geulen en het krachtige water maakt die steeds groter. Rond ons huis bloeit aan de ene kant gele mosterd, de andere kant is grotendeels met gras ingezaaid. Deze middag schitterde de gele mosterd in de zon! Gele mosterd: mooi én nuttig!
De weersberichten waren niet gunstig en toch hoop je stiekem dat 'ze' er weer eens de bal misslaan. Het is nog droog als we thuis rond 8.45 u vertrekken. Maar tussen Ieper en Diksmuide vallen de eerste druppels! En we weten meteen hoe laat het is! 40 dappere GR-stappers en stapsters verzamelen aan de parking bij het kasteel van Wijnendale. Het Houtland is het decor voor onze 22ste Provinciale GR-Wandeldag en is de GR 130 de wit-rode leidraad. We vertrekken met het Fonteinpad in de richting van de ijskelder en de kapel van O.-L.-Vrouw van Wijnendale. Een trekken door het openbare deel van het Wijnendalebos: hier zijn we beschut tegen de windstoten. Eens uit het bos krijgen we niet alleen de wind van voren maar ook de regen. We dwarsen de weg naar Kortemark en laten wat verder Edewalle links liggen. We verlaten even de GR naar links en om dan opnieuw wit-rood terug te vinden aan de voet van de Ruidenberg. Het is geen weer om te treuzelen en de Ruidenberg is dan ook meteen bedwongen. We verlaten opnieuw de GR en zoeken deweg Diksmuide-torhout op want daar ligt De Reiger: we zijn welkom in een zaaltje van taverne De Reiger. De gewone verwarming was stuk maar een warmtekanon brengt soelaas maar met wat extra lawaai en geur. En er worden heel wat kleren gedroogd! Na de middag vinden we een mooie kasseiweg en een modderige veldweg. Maar we laten ons niet doen en de regen kan ons niet deren. Stilaan naderen we de GRoene 62, de oude spoorwegbedding tussen Torhout en Oostende. Af en toe vinden we wat beschutting achter een houtkant. We laten Wijendaledorp links liggen en aan het oud-station van Wijnendael pikken we de GR 130 die van het Provinciedomein d'Aertrycke komt opnieuw op. En die brengt ons terug naar onze startplaats. Al bij al waren we wel wat nat maar we zijn niet gesmolten. Het was wel geen weer om om je gemakje veel foto's te nemen.
Tegen 14.30 u verzamelden ruim 30 deelnemers voor de Trage Wegenwandeling aan de kerk van Westouter. Vandaag stonden Voetweg 48 en vooral Voetweg 51 in de kijker. Voetwegen zijn de 'sentiers' van op de Atlas der Buurtwegen. 'Chemins' noemen we meestel buurtwegen. Vandaag willen we Voetweg 51 een nieuwe kans geven als een veilige verbinding tussen de Verbrandhofstraat en de Vitsemolenstraat. We vertrokken langs de Hellegatstraat en aan huis nr 4 kropen we door een speciaal voorziene opening door het hekken van de weide: hier begint Voetweg 48. Aan de andere kant van de wei nog een hekken met zo een opening. Dan volgde een kort stuk van de voetweg dat Geert en Piet vorige week gemaaid en opgeruimd hadden. Voorbij de Schomminkelstraat is Voetweg 48 opgenomen in het wandelnetwerk. We stapten verder met zicht op de bergen naar het Natuurpuntgebied De Broekelzen. Hier zagen we voor het eerst de geel-rode bewegwijzering van de nieuwe Streek-GR Heuvelland, een lus van 130 km tussen Palingbeek en Cassel. De wandelaars konden de nieuwe prachtige knuppelpaden erg waarderen. Vanaar ging het naar de Schreve: ook de Gemenestraat lag er modderig bij want die morgen was de ATF-toertocht van Ploegsteert voorbijgekomen en dat was goed te zien! Via de Boeschepestraat bereikten we de Vitsemolenstraat en in de eerste bocht genoten we van prachtige vergezichten op Poperinge, Reningelst, Vlamertinge en Ieper. We kwamen voorbij aan een grenssteen N/F uit 1819: Nederland/Frankrijk want van België was toen nog geen sprake! Wat verder stonden we op de plek waar Voetweg 51 'zou moeten' lopen. We daalden af langs de rand van de akker tot tegen de Pandoenebeek en dan linksaf langs de beek tot aan de 'brug'. Aan de overkant van de beek ligt Voetweg 51 er nog vrij beed bij. We kwamen uit op Chemin n°15 ofte Verbrandhofstraat; We kozen 50 meter verder meteen Chemin n° 10 of Vleninckhofstraat naar links. Aan het eerste kruispunt volgden we Voetweg 52, beter bekend als de Vandrommedreef, naar rechts. Links liep die door tot aan de Verbrandhofstraat maar gisteren waren daar alleen bieten tezien. Tegen 17.00 u waren we terug aan onze start, net op tijd voor de regen én om de dorst te lessen.
De meteo geeft droog weer uit voor onze tocht van Havré naar Mont Ste-Aldegonde op de GR 412 'Sentier des Terrils'. We zijn welkom voor de ochtendkoffie in café Le BisTrop in Havré. De lange tochters starten hier voor 26 km en de korte tochters worden nog verder gevoerd naar Maurage en gaan voor 20 km. Luc, die alles voorbereid heeft, leidt de lange tocht, ik neem de korte afstand. Hopelijk speelt mijn hielspoor niet teveel parten. Wij stappen meteen te velde, links van de terril Marie-José. We zigzaggen een paar keer onder een hoogspanningslijn. Aan het kruispunt van de veldweg over de ruisseau des Estinnes ontbreekt het teken voor de richtingsverandering en wij...rechtdoor. Intuïtief voelen we even verder dat het niet snor zit, we keren op onze stappen terug en lezen tekst en kaart wat beter. Pas na een zigzag én een helling vinden we een eerste GR-teken: oef, nu zijn we weer op het juiste pad!. Langs veld- en graswegen bereiken we de eerste huizen van Trivières, steken de N55 over en komen aan in St-Vaast voor de middagpauze in een zaaltje van café Hôtel de Ville: de soep is heel lekker en de St-Feuillien ook. Na de middag trekken we naar de terril Albert premier en vinden aan zijn voet een bijzonder leuk pad. Eventjes zijn we terug in de bewoonde wereld, steken de Haine over (die zijn naam gegeven heeft aan de provincie Hainaut) en trekken langs een paar holle wegen naar Haine-St-Paul en vandaar naar Haine-St-Pierre met zijn église fortifiée! Nogmaals de Haine over en we stappen zuidwaarts, voorbij een spoorweg tot boven op een plateau. Voorbij de N563 of de onvermijdelijke Chaussée Brunehaut slaan we rechtsaf richting Mont Ste-Aldegonde. In het Café des Sports drinken we een pint op dit minder bekende maar mooi stukje Henegouwen.
De laatste paar dagen zijn de loonwerkers 24 uur per dag in touw. De muren van maïs worden in snel tempo gesloopt. Als de maïs om je hoofd is verdwenen ... Deze variante op de bekende 'rook' van Boudewijn De Groot kwam spontaan bij me op toen ik deze zomer aan het stappen was, hier in het Heuvelland. Op bepaalde plaatsen liep je echt tussen twee muren en van het landschap was niet veel te zien! We zijn bijna weer be-vrij-d.
Zaterdag 9 oktober: het tweede WE van oktober komen ieder jaar alle GR-medewerkers bijeen, dit keer in De Fiertel in Ronse. De zon is al vroeg van de partij en het belooft een schitterende dag te worden. In de voormiddag is het informatief gedeelte: Pros, de nieuwe voorzitter padencommissie, Peter, de nieuwe hoofdredacteur van ons tijdschrift Op Weg, Reen, de nieuwe LF-coördinatrice stellen zich en hun opdracht voor. Daarna komen de verschillende provincies aan bod. W-Vl als laatste (alfabetisch) maar niet de minste!!! Na de broodjesmaaltijd is het verzamelen geblazen voor de wandeling. Via de GR 129 stappen we naar Ellezelles waar we het Maison du Parc bezoeken. De brouwerij van Quintine is aan het verbouwen en is dus gesloten. Maar we drinken een blonde Quintine in het gezellige café van la Grange du Jardin. Na een heerlijk aperitief in open lucht wordt er gezellig getafeld..... De ene gaat al vroeger slapen dan de andere!
Van Ailly-le-Haut-Clocher naar Bourdon op de GR 123 (F)
Zondag 19 september met GR West-Vlaanderen naar de vallei van de Somme, tussen Amiens en Abbeville. De lange tocht van 24 km start met Johan in Ailly-le-Haut-Clocher na een pittige koffie Chez Ekin. De mensen van de korte tocht worden nog even verder gevoerd met de bus en beginnen in Francières. Bertje neemt ze op sleeptouw gezien ik maar de helft van de dag mee zal stappen. Hielspoor speelt me nog altijd parten. We starten met een klimmetje, lopen een hele tijd op een veldweg op de kam en krijgen dan de vallei van de Somme in het vizier. We dalen af naar Cocquerel. We stappen over de Somme en trekken verder in de vallei tussen de vele vijvers. Opvallend veel zwanen: een zwaan die opstijgt is altijd een indruwekkend beeld. We worden overweldigd door de imposante gebouwen bij het binnenkomen van Long: het stadhuis, het kasteel en de hoger gelegen kerk. Middagpauze op het zonnige terras van le Relais des Marais. Hier haak ik af, kwestie van mijn rechter voet niet over te belasten. Het ging behoorlijk goed vandaag maar ik mag geen risico's nemen. Ik hou de chauffeur gezelschap en we bezoeken samen het kasteelpark en de serres en de kerk. Geniet maar mee.
Al 23 jaar vindt het laatste weekend van augustus de Rando zonder GRenzen plaats, dit jaar in Coudekerque, een dorp tussen Duinkerke en Bergues: bienvenue chez les Ch'ti. De leden van "Les Semelles du Polder" stonden in voor de organisatie. Afspraak vanaf 9 u voor de koffie aan de ferme Lebecque. Om half tien carpoolden we naar Millam voor de dagwandeling. We startten aan de Taverne flamande. Rustige veldwegen brachten ons langs Petit Berdyck naar de oevers van het kanaal de la Haute Colme. Vandaar naar Watten waar we met de GR 128 klommen door het Bois Royal. Boven hadden we een mooi uitzicht op de vlakte in het noorden.. We staken de TGV-lijn over en kwamen waar aan de taverne flamand euit voor de picknick. In de namiddag werd een lus gemaakt rond de Galgberg in de buurt van Merckeghem. Na de wandeling kon uitzonderlijk de Kapel van Sinte-Mildreda bezocht worden. Op zondag vertrokken we van de de Ferme Lebecque zelf. Eerst ging het via een nieuw natuurgebied richting Fort Castelnau of Fort Louis: het gemeentelijk park van Coudekerque-Branche. Daarna trokken we door het Fort Vallières en het Bois des Forts naar het vestingstadje Bergues of Sint-Winoksbergen. Picknick met friet in de brasserie aan de voet van de oude abdij. In de namiddag kwamen de vestingen aan de beurt.Op zaterdagavond was het gezellig samenzijn: de après-rando met apero, avondmaal en een pintje en een babbel. Ik was blij dat ik iedere dag de grote helft, telkens een 12 à 13 km, mee kon stappen. Hielspoor is niet het leukste! De fotoreportage is van Jacques Mahieu.
Ben, voluit Benoit en opvoeder van eind de 20, is bezig aan het stappen van de Ronde van België en volgt zo goed mogelijk de landsgrenzen. Zijn tocht zal zo een 1400 kmlang zijn. Hij is vertrokken in Luik en heeft zo al de grens van de provincies Luik, Luxemburg, Namen en Henegouwen achter de rug. Zondag kregen we een telefoontje uit Wulvergem met de vraag of we maandag thuis waren en of twee mensen konden te slapen leggen. Toen we wat meer over het initiatief hoorden, moesten we niet meer nadenken. Ze mochten komen. Ben kreeg deze week gezelschap van zijn vriendin Mano of voluit Marie-Noël. Zij stapt mee van Doornik tot in De Panne. Ben is vertrokken met het absolute minimum aan bagage zo dat zijn rugzak maar 8 kilo weegt. Hij heeft geen tent mee, enkel een slaapzak. Aan het einde van iedere etappe (hij was nu aan etappe 34) vraagt hij om gastvrijheid. Zo krijg je echt contact met de mensen. Hij vroeg ons uitdrukkelijk om Nederlands met hem te spreken. En het was nu de eerste keer dat hij ergens 'verwacht' werd. Grote luxe. Het was rond half zeven toen ze bij ons arriveerden na een vrij lange etappe van Wervik naar Westouter. Nico uit Wervik had gebeld naar Henk in Wulvergem maar dat zou een te korte etappe. En zo belde Henk naar ons. Het werd en gezellige avond op het terras met aperitief en avondmaal: streekproducten troef. Wie zelf stapt, weet wat gastvrijheid is want die heeft er zelf al van genoten. Ook de kaarten voor de volgende dagen bekeken: de GR 5A Zuid zou grotendeels de leidraad zijn. Haringe is de aankomst voor vandaag. Vanmorgen, na een lekker ontbijt, hebben we ze uitgewuifd. Zonder picknick want die zouden ze onderwelg wel vragen. We hebben een stukje meegestapt tot ze het eerste wit-rode teken zagen. Het gaat ze goed.... Gisteren kwam de trip van Ben in het journaal van RTBF: ze hadden hem gespot in de buurt van Doornik. Je kunt hem volgen op www.letourdeben.be Vandaar kun je ook meelezen op Facebook.
Zondag laatst een kleine wandeling gemaakt naar De Broekelzen en met spijt vastgesteld dat er al schade is aangericht aan het nieuwe knuppelpad zowel in De Broekelzen als op De Sulfgerberg. In beide gevallen is met geweld een plank afgetrokken. Je vraagt je af wie daar nu plezier in vindt. In De Broekelzen lag de plank er nog half bij, op de Sulferberg is ze spoorloos.
Na ons bezoek aan Honfleur volgen we opnieuw de kustroute. Via Villerville gaat het naar Trouville, Deauville, Villers-sur-Mer en zo naar Houlgate waar we welkom zijn in een chambre d'hôte bij Jeanine en René. Jeanine is van Vlaamse afkomst en is als kind hier in de streek toegekomen. Houlgate is niet groot en heeft een breed en wijd strand. Op vrijdag bezoeken we Deauville, sjiek. Leuke markt en heel veel grote huizen in vakwerk. Deauville is ook een ville fleurie. Daarna trekken we het binnenland in naar Cambremer voor zijn jardin botanique. Die tuin is wel mooi maar het geheel is wel overroepen. Dan naar Beuvron-en-Auge: mooi maar piepklein dorp, een pleintje groot. We keren langs binnenwegen terug naar het gezellige Villers-sur-Mer en vertoeven nog wat op het strand. Op zaterdag bezoeken we de stranden waar de landing van de Geallieerden plaats vond in 1944. Van Ouistreham over Courseulles-sur-Mer. naar Arromanches-sur-Mer. Na een 'galette aux fruits de mer' bezoeken we het Musée du Débarquement. Het moet wat geweest zijn, die landing, we kunnen het ons moeilijk voorstellen. 1944 was hier en 1914-18 bij ons. Nooit brengt een oorlog vrede. We keren terug langs het binnenland en houden nog even halt in Cabourg! Terug in Houlgate sluiten we ons weekje Normandië af met een lekker vismenu in Le Royalty. Lekker en snelle bediening.
Donderdag begint deel 2 van onze reis: het departement Calvados. We rijden via Goderville naar de Pont de Normandie en steken de Seine over. En we zijn al om 10.30 u in Honfleur. Tijd voor een bezoekje aan dit levendige stadje. Geniet mee.
Dinsdag trokken we naar Etretat. Eerst bezochten we nog Yport: een klein badplaatsje tussen de kliffen. Vandaar langs Vaucottes en Vattetot naar Etretat. We maakten met GR 21 een wandeling op de kliffen tussen Courtine (naar links op de kaart) en de Valleuse du Curé (naar rechts). Je krijgt niet genoeg van al die mooie krijtrotsen en als je wat verder weggaat, vind je de rust terug. We kregen een bui maar we zaten toen lekker aan de koffie na een smakelijke lunch met vis. Op woensdag huurden we een fiets in Fécamp en maakten een ritje naar het binnenland. Een prachtig weggetje in het dal van de Ganzeville tot in Bec-de-Mortagne. Dan over de heuvels (!!) naar Valmont waar we de abdijkerk bezochten: sober maar heel mooi. Opnieuw de heuvel over naar Sassetot-le-Mauconduit en met een leuke afdaling naar de plage van Les Grandes Dalles. Tijd om even te rusten. En dan twee lastige klimmen: eerst naar St-Pierre-en Port en dan naar Eletot. En via Senneville naar de kapel van Notre Dame de Salut op Cap Fagnet. En dan in volle vaart naar beneden naar Fécamp. We hebben genoten van de verschillende landschappen en we hadden er de zadelpijn voor over. Geen fototoestel meegenomen, dus geen foto's van onze fietstrip.
De eerste dag zijn we ter plekke gebleven, in Fécamp. Tijd dus voor een bezoek aan het centrum van de stad, een korte wandeling naar boven op Cap Fagnet met een ministukje GR 21, de haven en het strand en een bezoek aan het Paleis van Alexandre Le Grand met degustatie van de bekende likeur Bénédictine! En genoten van de moules à la crème!
"Dankzij" de gedwongen wijziging in onze vakantieplannen, hebben we genoten van een weekje Normandië.We zouden een stukje kust bezoeken van twee departementen: de Seine Maritime en Calvados. We reden langs onze klassieke weg naar Le Tréport en zo naar Dieppe. We zochten nu de eigenlijke kustweg op vanaf Pourville. Dan kwam Varengeville aan de beurt met het bekende kerkje boven op de klif. In deze buurt is mijn vader, samen met zijn twee broers, naar toegevlucht in 1917. Ze verbleven er in een 'colonie' bij de nonnekes. Hun ouders zaten een eind verder. Begin de jaren 60 zijn we hier eens geweest met mijn vader en enkele broers en zussen. In Ste Marguerite-sur-Mer was het tijd voor de picknick. Het was er fris: fleece en windvest aan! Volgende etappe was Veules-les-Roses: ene klein maar knus stadje met de kleinste stroom van het land: 1,1 km van bron tot de zee. St-Valéry-en-Caux (niet te verwarren met St Valéry aan de Somme) heeft al meer allure en de openbare pleinen en gebouwen staan prachtig in de bloemen. Dan rijden we door naar Fécamp; on ze eerste pleisterplaats. We logeren in de rue de la Mer, dicht bij haven en srand. Ondertussen schijnt de zon en genieten we van het keienstrand.....
Gisteren "Heuvelland Magazine 21" (zomer 2010) ontvangen. Met veel aandacht het dossier over 'Heuvelland Tranquillizer' op pagina's 8 tot 11 gelezen. Etienne Cloet, voorzitter van het Stilte- en Rustplatform van VVV heuvelland zegt: "Dit is echt een schitterend product geworden". Hoe is het gegroeid? Els maakt deel uit van hetzelfde platform en op haar vraag heb ik 10 stilteplekken uitgekozen en voor iedere plek een korte wandeling voorzien. We hebben ze de voorbije winter samen ingewandeld (of voor-voorgeproefd!). Sommige leden van het platform hadden niet het minste vermoeden van het bestaan van die plekken. Acht locaties blijken nu in het project opgenomen. Verder lees ik: 'Even belangrijk als de stille plekken is de weg er naartoe" Volledig akkoord. En verder:" Elke stille plek heeft een instappunt waar u de auto of fiets kunt achterlaten en vanwaar u na een korte wandeling, variërend van 100 meter tot 1,5 kilometer, aankomt op de stille plek." Dat vind ik minder goed. Die weg is tekort want je komt op die manier niet in de juiste stemming om van die stille plek te genieten. Het ruikt naar stilte-consumeren. Productiehuis Madoc heeft dan het project uitgewerkt. Het product zelf heb ik nog niet gezien, het zal wel goed zijn. Maar wie de basis heeft geleverd voor dit project, dat is men bij de VVV vergeten. Lees het hele artikel er maar op na. Niemand is sant in eigen land. Wel zijn er die gaarne pronken met de veren van een ander!
Na het ontbijt met een lekkere fruitsalade, trekken we richting station. Het ligt aan de rand van het stadje, vlak bij de N2. Als we er aankomen, lezen we dat wegens werken aan de elektriciteitsleidingen er vervangbussen zijn en de uurregeling komt nogal verwarrend over. We denken dat een eerste trein pas na 11 uur is (het is zaterdag!). We besluiten om te liften naar Laon en daar de trein te nemen naar Rijsel. We staan dus aan de N2 te liften en vrij snel (na 5 minuten) kunnen we mee met een mevrouw in een Peugeot-monovolume. Ze is aan het telefoneren. We stappen in en ze rijdt verder en telefoneert verder. Na het telefoontje informeert ze waar we moeten zijn. We zeggen dat we naar Laon willen om daar de trein te nemen naar Rijsel. We zijn blijkbaar niet in de goede richting. De vriendelijke madam, ze is chef d'établissement van een school, zet ons af bij het station van Laon. We informeren in het station hoe we in Rijsel kunnen geraken. We moeten de trein nemen naar Hirson: deze trein stopt ondermeer in Vervins vanwaar we komen. In Hirson nemen we een andere boemel naar Rijsel: de trein stopt in plaatsen waarvan ik niet wist dat ze bestonden, af en toe een bekende naam als St-Amand-les-Eaux, Valenciennes, Orchies... In Rijsel hebben we de tijd om een pint tee pakken op een terras bij het station. Dan naar Belle. Het gaat nu vlug, alleen een halte in Armentiers. In Belle stappen we te voet naar de markt: aan de St-Amandskerk is er net een trouw! Voorbij de markt beginnen we te liften en we hebben meteen prijs: de vierde auto heeft een wit-rode nummerplaat. Het is bij toeval onze huisarts. Ward voert ons meteen naar huis. Alles ziet er ok uit.
