Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
04-06-2008
Aftellen
Nog 2 keer slapen en ik heb mijn eerste afspraak met dr. Heylens van het Genderteam in Gent.
(Ik weet dat ik misschien wat in herhaling val, maar deze herhaling is goed om alles op een rijtje te zetten.)
Zes weken geleden werd het me plots in een sessie met mijn psycholoog duidelijk dat ik genderdysfoor ben. Ik maakte meteen een afspraak met mijn psychiater en begon het net af te surfen op dit thema. Mijn psychiater verwees me naar dr. Heylens, wie hij omschreef als 'authoriteit' op dit gebied. Ik ging toch nog te rade bij huisarts en psycholoog voor ik belde naar het UZ. Beide waren het erover eens: alleen daar zouden ze me kunnen diagnosticeren en vooruithelpen. En dus belde ik, gaf mijn meisjesnaam door en wachtte tot de post de bevestigingsbrief bracht. Ondertussen had ik al een hele evolutie afgelegd. Mijn hele doen en laten veranderde. Eindelijk het gevoel 'ik ben op weg naar thuis'. Eensklaps verdwenen al dan niet sluimerende suïcidale gedachten. Dat viel me pas op bij het invullen van mijn 'dagboekkaart' waar ik ook bij het 'zelfbeschadigend gedrag' nulletjes kon plaatsen. Een echte gedragsverandering die van binnenin kwam. Geen greintje haar op mijn hoofd die zich daarmee nog bezighield. Er werden ook zo ontzettend veel dingen uit mijn heden en verleden duidelijk. Er viel veel op zijn plaats. En ik voelde mezelf eindelijk de ruimte innemen waarop ik recht heb, maar die ik als vrouw niet kón innemen. Ik begon er zekerder van te worden dat mijn genderdysforie verdrongen en verborgen transseksualiteit was. O, wat zou ik mijn best doen op mijn afspraak in Gent om zo vlug mogelijk lichamelijk man te worden. Ik ben immers vanbinnen man. Eindelijk, na zoveel jaren, wordt me recht gedaan... Maar ik veranderde. Mijn geweten werd wakkergeschud door mijn ontmoeting met (andere) transmannen en -vrouwen. Dit is geschift, krankzinnig. Overlopers zijn het. En ik, ik moet die zotte gedachten maar uit mijn hoofd bannen. Het is gewoon on-ethisch je lichaam te verminken. Maar niet alleen dat. Het is not done om 'over te lopen' van het ene kamp naar het andere. Wat een leugenaar ben je dan. Alsof je wil geprofiteerd hebben van twee werelden... Bah. Mijn rationele geest liet van zich horen. Ik keek van buiten af naar mezelf en naar alle genderdysfore mensen. Totaal geen binding met mijn gevoel. Totaal uitschakelend dat mijn 'substantie' in wezen voornamelijk mannelijk is. Enkel kijkend naar dit uiterlijk, dat vrouwelijk is. Lap, daar kwamen terug de suïcidale gedachten. Want als ik gedoemd ben te leven in een lichaam dat niet 'klopt' met mijn ziel, dan hoeft het leven niet meer. Dat heb ik al genoeg geprobeerd. Al dertig jaar lang probeerde ik een goede vrouw te zijn. Nu is het genoeg. Ik heb mezelf daar echt onrecht mee aangedaan. Tijd om dat recht te zetten. Dat zegt mijn gevoel, mijn emotionele geest zo je wil. Maar meer nog: het is mijn gezond verstand die dat zegt.
Deze strijd ben ik nu al 11 dagen aan het voeren. Het vraagt veel energie. Het slorpt me op en weg van andere zinvolle bezigheden (zoals studeren). Maar het in goed om hier niet te licht over te gaan. Ben ik een man? 'Ik weet het niet' Ben ik een vrouw? 'Neen' - terwijl ik wel in een vrouwelijk lichaam zit...
Ik ga dus helemaal niet naar dr. Heylens gaan met 'eisen'. Ik ben niet van plan hem te overtuigen. Ik wil hem tonen hoe ik hiermee worstel. Hoe ik dit liever nooit gedacht en gevoeld had, maar dat ik weldegelijk genderdysforie ervaar... Hoe ik een lichtje heb gezien en hoe ik de weg naar dat lichtje toe wil gaan. Er is geen alternatief. Hoewel ik hem (van mezelf) móet vragen of er een alternatief is.
Zou een hormonenkuur met vrouwelijke hormonen bijvoorbeeld van mij niet een vrouw kunnen maken? Als dat werkt voor transvrouwen, waarom niet voor mij? Oh jee, daar draaft mijn rationele geest weer aan met alternatieven die los staan van mijn innerlijk, mijn gevoel, mijn zijn. En toch ga ik het vragen. Want ik neem dit au-serieux en wil me een kans geven om die moeilijke weg van transitie niet te hoeven gaan. Als er een andere mogelijkheid is om 'geïntegreerd' te leven: graag!
Ik heb ook vragen ivm het proces. - Zou ik niet beter nu al enkele afspraken met hem maken voor de volgende maanden? Dat doe ik bij mijn psycholoog ook. Dat creëert rust en zekerheid, wat belangrijk is voor mij in mijn impulsieve bestaan. - Hoe zit het met wat ik de laatste tijd te horen krijg: dat dit een onderdeel kan zijn van de borderlineproblematiek: identiteitsstoornis en/of een kreet om aandacht... Nu, ik heb daarnet aan de psycholoog die de dialectische gedragstherapie begeleidt deze vragen voorgelegd. Hij ontkent dit eigenlijk. Juist omdat ik deze zaken wil uitspitten en niet resoluut afwijs. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij bevestigt dat ik genderdysforie heb. Deze vraag heb ik hem trouwens ook niet gesteld want deed niet terzake. - Wat betekent dit voor de kinderen, nu en op lange termijn (bv. als zij zelf volwassen zijn)? - Waarom zou ik eerst Orgametril moeten nemen? Als ik me inbeeld dat ik vrouwelijk hormonen moet nemen, dan word ik heel erg lastig. Ik heb nooit in mijn leven hormonen willen innemen (wat ik uiteindelijk toch 33 dagen of zo gedaan heb om mijn maandstonden op mijn trouwdag te vermijden). Het idee van mannelijke hormonen stoot me helemaal niet af. Van binnen voelt dat als 'juist' aan. Ik vind dit eerlijk gezegd op z'n minst 'merkwaardig'. - Genderdysforie klopt echt wel, maar welke weg ik daarin af te leggen heb, is niet zo duidelijk. Alhoewel ik wel goed voel dat mijn leven als volledige (of toch: zo goed mogelijke) man, LEVEN zal zijn. Voor mezelf als vrouw zie ik geen toekomst... Maar dan wil ik niet dat dit klinkt als een eis, want mijn ratio vindt het nog steeds absurd hoor, heel dit gedoe...
Voila, dat zijn zo mijn eerste vragen... Hans gaat mee. Hij gaat mee omdat iemand me gezegd heeft dat de procedure langer duurt als er kinderen zijn, tenzij beide ouders op dezelfde golflengte zitten met betrekking tot transitie. Ik wil dat Heylens hoort hoe Hans erover denkt en voelt. Dat is belangrijk voor mij.
Nu mijn eerste examen achter de rug is, kan ik even tot rust komen en stilstaan bij de voorbije dagen.
De uitvaart van Els heeft me overhoop gegooid. Er is teveel keer gezegd 'we moeten respect hebben voor haar keuze'. Ik vroeg me af waar ik het verdiende om te blijven leven en, wie weet ooit als man, gelukkig te worden. Hiermee kwam de vaststelling dat mijn borderlineproblematiek in extreme situaties toch nog niet onder controle is. Jammer. Maar ondanks alles ervaar ik dat ik nu gewoonweg sterker in het leven sta dan pakweg een jaar geleden. Ja, ik wil het toch maar proberen... In haar afscheidsbrief die voorgelezen werd door haar papa schreef ze dat ze deed wat ze deed vanuit respect voor zichzelf. Ik begrijp dat zeer goed. Maar ik vind het zo verdomd erg dat er voor mij wel een lichtje is gaan branden in de verte en voor haar niet... Ik voel me er een beetje egoïst door. Alsof zij het meer verdiende te leven dan ik. Belachelijke gedachten uiteraard, maar toch zijn ze er.
In mijn genderzoektocht zit ik enkele weken in verwarring. Hals over kop heb ik een hospitalisatieverzekering kunnen regelen. Op de medische fiche heb ik wel mijn psychiatrische borderlineproblematiek vermeld maar niet gezegd over gender omdat dat uiteindelijk op dit moment toch nog zo ontzettend vaag en onduidelijk en wisselend is.
Wie ben ik?
Waar ik enig tijd geleden zo duidelijk wist en voelde 'ik ben man', durf ik dit nu niet zeggen. Mare stelde me de vraag: 'Ben je vrouw' en daar moest ik het antwoord schuldig op blijven. Genderqueer dan? Ik wil helemaal niet in between zitten. Ik zie het liever wel lichamelijk dualistisch ook al ligt daar dan een veelheid aan expressievormen tussen.
Op de uitvaart zag ik veel lesbiënnes. Die zien er toch altijd zo knap uit. Waarom zou ik zo niet kunnen worden? Ik zou me mooier voelen als 'stereotypische lesbiënne' dan als man. Maar ik ben in wezen niet lesbisch. Dat ik vrouwen 'psychisch en lichamelijk wil penetreren' dat is zo zeker als dat ik geen penis heb Mare heeft mijn haar afgeschoren. Gemilimeterd. Het is wel een opluchting. Eindelijk dat kleur uit mijn haar. En ook met het warme weer is het nog zo aangenaam. Hans vindt het niet mooi. Hij heeft me ook nog nooit zo gezien. Het dateert van mijn 18e dat ik nog zo'n kapsel heb gehad. Hij deed me er wel aan herinneren wat ik al heel veel gezegd heeft als mijn haar geknipt is: 'nu zijn mijn zorgen er af.'
Zo van die faitdiverskes die misschien wel niets met gender te maken hebben
In heel dit proces speelt nadenken over mijn geaardheid een rol. Ook het uitproberen van rollen is belangrijk. Zo ben ik aan het leren hoe ik een vrouw moet verleiden. Best moeilijk zeg. Ik ben eerlijk gezegd niet gewoon van afgewezen te worden. In het verleden: ik doe een duidelijke suggestie en daar wordt op ingegaan. Blijkbaar moet je bij vrouwen veel subtieler aan het werk gaan. Da's moeilijk voor mij met al mijn lust en impulsiviteit. Maar ik ben bereid om te leren. Da's misschien de reden waarom ik nooit een echte lesbische relatie heb gekend? Maar anderzijds voel ik gewoon in mij dat het niet dat is wat ik zoek... Gender dus... Female to man... Moeilijk... maar mogelijk...
Ik besef meer en meer dat ik nog een heel erg lange weg te gaan heb...
Oh ja, nu ben ik nog vergeten vertellen over het gesprek met mijn moeder. Een goed, rustig, open gesprek dat zorgde voor begrip. Toen ik zaterdagavond naar een trouwfeest vertrok (van bij mijn moeder) zei ze: 'Salu hé Patricksken'. Super!
Mijn broer Ed zit verwikkeld in een scheiding. Een moeilijke situatie met geweld. In zijn gesprek met de dienst Slachtofferhulp deed de hulpverlener een uitspraak waar mijn haren van rechtkomen: "zij heeft precies borderline". Dus belde mijn moeder me op om me te vragen of dat kan, want ik ben toch een heel andere persoon. Ik hoop dat ze het eindelijk begrijpt dat iedereen anders is, dat diagnoses niet op die manier kunnen gesteld worden, dat ik vermoed dat er een psychisch probleem is bij mijn bijna-ex-schoonzus maar dat niemand het recht heeft zo'n uitspraak te doen, tenzij het een psychiater is die mijn schoonzus zelf ook (meer dan eens) heeft gesproken.
Het was wel een goede aanleiding om over mijn probleem te spreken. Want mijn 'borderline' is nu voor mij zo duidelijk een manifestatie van dat onderliggende probleem: genderdysforie. Dat heb ik haar ook even uitgelegd. Ik zou mezelf dan nu ook niet meer diagnosticeren als borderline, hoewel ik uiteraard wel nog te maken heb met enkele van de symptomen, maar dat is nu ook zo raar niet. Mijn moeder accepteerde dit. Geen woord over 'gij zijt zot' of zo. Maar wel een warmte in haar stem die zegt dat ik mijn eigen weg mag gaan, tenminste, als ik denk/voel dat daar mijn 'geluk' ligt.
Toch weet ik dat er nog heel wat aarde zal verplaatst worden voor ze dit echt accepteert. Ik accepteer het zelf soms niet. Maar net zoals ik mezelf de tijd moet geven, moet ik ook haar tijd geven. Het gezegde 'tijd heelt alle wonden' is er niet voor niets. Ik geloof daar ook in. Nu hopen dat dat ook opgaat voor mijn moeder...
Ik realiseer me dat ik in deze probematiek alle hokjesdenken overboord moet gooien. Ook mijn omgeving zal dat moeten doen. Mijn walging mbt mijn ontmoeting met mensen zoals ik, had te maken met dit hokjesdenken. En vooral ook met een 'blik van buitenaf'. Als je van buitenaf kijkt, dan zie je iemand die vrouw was 'overlopen' naar het mannenkamp. Het zal wel aan mij liggen, maar daar kan ik best mee leven. Maar de omgekeerde richting vind ik echt geschift. Komt dat omdat ik toch meer vrouw ben dan ik denk en voel? Neen, ik denk dit juist als ik lossta van mijn eigen gevoel. Dan loopt iemand over van het ene hokje naar het andere. Dát vind ik walgelijk. Bedrog. Maar zo ís het niet. Zo is het helemaal niet. Want daarmee doe ik zoveel onrecht aan het werkelijke zijn van deze mensen, van mezelf. Want vanbinnen zíjn we anders dan de buitenkant toont. Alleen wordt die binnenkant niet gezien. Daar ligt het hele probleem. Dus als de hele wereld eens stopt met het hokjesdenken (man/vrouw), dan kan het voor velen anders. Maar ik weet voor mezelf dat ik duidelijkheid op prijs stel. Dus ja, een man in een vrouwenlichaam wordt een man in een mannenlichaam.
Ben meer en meer benieuwd trouwens naar het eerste gesprek op het Genderteam. Ook al besef ik dat ik me er niet teveel van moet voorstellen en dat er überhaupt nog een heel erg lange weg te gaan is. Maar dan wel een weg waar aan het einde 'een normaal leven' ligt. Begrijpe wie begrijpen kan.
Mensen zijn rare beestjes. Een veelgehoorde boutade die ik almaar meer onderschrijf. Zo was ik gisteren, exact een maand na het besef van 'genderdysforie', naar een avondje Jongensdromen. Jongensdromen is een Belgisch initiatief voor en door transjongens (VM, transgender, genderqueers, etc). Voor mannen zoals ik dus. Ik ging, ik zag, ik voelde, ik ging, ik woelde. Komt het door het bijna-nachtje-door? Komt het door de herkenning, het thuiskomen, de walging? In ieder geval ben ik terug aan het wankelen gegaan. Zeker toen ik zondagnamiddag ook nog met mijn moeder een eerste echte gesprek had over dit onderwerp. Sindsdien vraag ik me af: 'waar ben ik in godsnaam mee bezig?'
Genderdysforie tot daar aan toe. Ik aanvaard het dat mensen zich oncomforabel voelen in het lichaam waarin ze zijn geboren. Ik ervaar dat ook. Transvestitisme, daar kan ik inkomen. Transseksualiteit, daar wringt het. Het is onverzoenbaar met de waarden en normen die ik meekreeg van thuis. Ziekenhuizen: zoveel mogelijk te mijden. Seks: het mag, mits binnen een exclusieve en stabiele relatie. Geslacht: een gegevenheid. Je bent nu eenmaal 'man' of 'vrouw'. Niets tussenin. Met wat je gekregen hebt, moet je het maar doen, je hele leven lang. Dit impliceert niet dat er geen grote diversiteit is in expressiemogelijkheden. Ik mag me gerust mannelijk kleden. Ik mag zelfs mijn borsten wegsteken en rondlopen met broekvulling (alhoewel daar nog niet over gesproken is, mijn moeder moet het toch wel opgemerkt hebben). Mijn broers mogen hemden met een vrouwelijke print dragen. Rokken niet vermoed ik. Er kan veel. Maar het is compleet 'not done' om aan je lichaam te prutsen. Om met je benen open te liggen voor een hirurg terwijl er niets mis is met dat ding daar tussen je benen, is gewoonweg walgelijk.
Mijn moeder en haar invloed op mij... Het doet me wankelen. Het doet me verlangen naar een of andere pil die me terug bij mijn gezond verstand brengt. Want denken dat ik trans ben, dan moet ik wel flink beginnen doorslaan. Zij die me al 30 jaar kent, zij die altijd gezegd heeft dat ze haar kinderen beter kende dan wie ook. Hoe kan ik haar mening in de wind slaan? Ach, ik heb het nog al gedaan, mijn eigen keuzes gemaakt. Maar toch. Dit is zo ontzettend ingrijpend. Dit is zwaar. Ik wil de liefde van mijn moeder niet verliezen. Zelfs als dat betekent dat ik niet 'gelukkig' door het leven mag gaan???!! Pfff... Wat is er dan beter? Ik weet het niet. 'There is no way back', zo voel ik het in mijn eigen lichaam aan. Ik weet voor mezelf zo duidelijk, zo zeker (té duidelijk, té zeker?) dat ik man ben. Mijn moeder ziet dat niet. Niemand op de wereld ziet dat zo. Tenzij misschien die mensen die ik mocht ontmoeten op 'jongensdromen'. Tenzij misschien de mensen die zich herkennen in 'genderdysforie'...
Zij zijn allemaal krankzinnig. Of nog erger: zwakzinnig. Die hebben een serieus probleem. Dokter, bestaat daar geen medicijn tegen? Moeten dergelijke mensen niet beschermd worden tegen zichzelf? Sluit ze op. Steek ze in een isolatiekamer en dan ook nog liefst gefixeerd. Stel je voor dat ze een einde aan hun leven zouden willen maken, dat moet toch verhinderd worden! Een duidelijke brainwashing is nodig.
Een brainwashing... Mijn moeders visie op psychologen is de laatste jaren door mij veranderd. Door mijn genderdysforie (en ja, zelfs transseksualiteit) bij haar aan te kaarten, bezorgt ze mij het gevoel alsof mijn psycholoog mij gebrainwashed heeft... Ik zwicht voor haar... Ik ga in de tegenaanval. Gedaan met de erkenning. Zij heeft mijn strijdkracht aangewakkerd. Ik gebruik die niet tegen haar, daarvoor is mijn loyaliteit te groot. Dus lever ik maar weer strijd tegen mezelf. Alweer. *Zucht* Net nu ik een maand lang alle strijd had opgegeven omdat ik een weg zag om in mijn eigen lichaam gelukkig te worden. Een krankzinnig idee...
Is het zo vreemd dat ik nu weer suïcidale gedachten heb? De dialectische gedragstherapie zegt me dat ik mijn moeders gedachten bij haar moet laten. Dat ik mag kiezen voor het beste voor mezelf. Dat ik mezelf (als trans) maar moet accepteren. Radicale acceptatie... Niet vandaag. Ik ben te fel dooreengeschud. Dooreengeschud door mijn moeder. Dooreengeschud door de transmannen die ik ontmoet heb. Is er dan iets 'mis' met hen? Absoluut, volgens mijn moeder. En volgens mezelf?
Er was heel veel herkenning. Ik kreeg bevestiging. Ik kreeg tips en advies (over hoe naar het genderteam te gaan). Ik voelde me de plaats innemen die ik als man durf innemen (niet als vrouw). Okee, ik ging er ook wat over met wat macho-uitlatingen hier en daar (getriggerd door een jongeman die al iets verder staat in het hele proces). Wie ben ik? Wie word ik? Wie zijn zij? Krankzinnigen, zegt mijn moeder. Fijne, toffe, leuke kerels met littekens, zeg ik. En onmiddellijk krijg ik tranen in mijn ogen. Want wie ben ik? Ik ben krankzinnig en mag niet worden wie ik in wezen ben... Ik zal dus nooit zo'n fijne, toffe kerel worden...
Ik weet het: zeg nooit nooit. Ik ben nog maar een maand ver. Ik moet nog starten met professionele genderbegeleiding. Ik moet mijzelf tijden durven geven. Tijd... Da's het moeilijkste. Ik ben veel te impulsief. Voor mezelf is het zo duidelijk dat ik er geen jaren en jaren wil over doen om eindelijk officieel man te zijn. Ik wil deze jarenslange lijdenweg niet gaan. Maar er is no way back... Unless: death.
Ik moet groeien. Ik moet sterker worden. Ik moet kunnen omgaan met negatieve reacties. Want ook dat is een onderdeel van de diagnostische fase. Oh wat ben ik toch een 'bleuke'. Ik voel me een kind van 5, een jongetje wel te verstaan. Zo voelde ik me op de jongendromen-bijeenkomst. Zo klein. Zoveel 'voorbeelden'. En het is mijn moeder die die voorbeelden afkeurt. En zij is te belangrijk voor mij...
Hans had eens geopperd dat mijn transitie vlugger zou kunnen gaan als ik mijn dossier van de psychiatrische kliniek bezorgde bij het genderteam. Misschien wel? Ik liet het wat rusten. Besloot dan, dat het nu toch tijd werd om afscheid te nemen van mijn psychiater, bij wie ik ongeveer 1 keer in de maand langsga.
Ik herinner me nog een beeldspraak van hem van een aantal maanden geleden:
Je bent een tijgerin in het circus. Ze draalt en draalt en weigert maar door de brandende hoepel te springen. Ze heeft niet genoeg vertrouwen in de dompteur. Maar dat niet alleen. Het springen moet zij uiteindelijk alleen doen. Ze heeft het nog nooit gedaan. Ze weet niet hoe lang die hoepel (het zou wel eens een lange buis kunnen zijn die oneindelijk lang duurt), is bang dat de vlammen haar gaan verbranden,...
Ik zei tegen hem vandaag "De tijger is door de hoepel gesprongen. Maar je had je vergist. 't Was geen tijgerin, 't was een tijger."
De dag nadat ik mijn inzicht van genderdysforie gehad had (25 april dus) was ik ook bij hem langsgegaan vol met twijfels en vragen. Hij heeft me dan doorverwezen naar dr. Heylens van het genderteam (die ik trouwens vele groeten van hem mag doen ) Nu ben ik een maand verder en ben ik zelf al tot heel veel inzichten gekomen. Ik som er enkele op:
1. mijn genderdysforie gaat naar transseksualiteit 2. ik ben meer wie ik ben in de kleren die ik nu draag dan toen 3. ik heb mijn psychiater niet meer nodig
Dus ging ik afscheid nemen van de shrink waarmee ik heel wat watertjes doorzwommen heb sinds augustus 2006. Ik heb in oktober 2006 nog een 'gentlemensaggreement' met hem compleet in de wind geslaan. Ik heb met hem gevochten (niet letterlijk hé). En ik ben hem meer en meer (vooral sinds de diagnose 'borderline' en uiteindelijk ook nadat hij me 'buitengezet' had uit de kliniek) beginnen vertrouwen. En nu weet ik dat ik hem niet meer nodig heb. Over twee weken heb ik een nieuwe psychiater. Eén die me vooruit kan helpen met de basis van al mijn problemen. Ik kijk er naar uit. Ik hoop dat het klikt (ben nogal moeilijk naar 't schijnt - hoewel ik me nu wel veel zekerder en stabieler voel omdat ik gewoon 'weet' en 'voel' dat deze zelfgemaakte 'diagnose' juist is). Het is goed om mijn eerste psychiater los te laten. Het is goed zo.
Bij het afscheid nemen zei hij: "Ik hoop van niet, maar je blijft hier altijd welkom."
Over mijn dossier hebben we het ook gehad. Hij heeft er totaal geen idee van of ze daar interesse gaan in hebben. Hem lijkt het niet relevant. Het is het verleden. Het kan mijn dossier zijn met daarop vrouw en bij dr. Heylens kan er een dossier komen met 'man'. Dat zou ik fijn vinden. Ik bedenk net dat deze uitspraak een teken is dat hij me steunt. Fijn.
Mij lijkt dat dossier ook niet meer relevant. Ik ben echt wel serieus 'gek' geweest hoor, zeker van augustus 2006 tot januari 2007 (en later met z'n momenten). Ik voel me totaal niet meer die 'zotte' die ik toen was. Ik was zo verschrikkelijk labiel, zo ontzettend suïcidaal en zelfverminkend. Als ik er op terugkijk kan ik enkel zeggen: 'er heeft iets serieus gescheeld met mij'. En nu zie ik dat ik dat nodig had om tot de erkenning van mijn genderdysforie te komen.
Ik zei het ook tegen mijn psychiater: Ik heb zo hard geprobeerd een vrouw te zijn. Zwanger, kinderen gebaard, lang borstvoeding gegeven. Maar mijn innerlijk is daar enorm in opstand tegen gekomen. Al mijn psychische problemen gekristaliseerd. Ik was echt 'op'. Mijn gedrag: ik wou mijn lichaam kapot. Nu, ja nu, dankzij de eindelijke erkenning dat ik een man ben, kan ik dat verleden rustig aanschouwen en zien dat het een manier was om me juist dát dat ik zo goed verdrongen had, te vertellen.
Ook mijn psychiater zag dit in. Dus feitelijk interesseert mijn dossier me niet. Daar staat toch alleen maar rommel in. Rommel die ik nodig gehad heb om tot dit punt vandaag te komen. Het is voorbij. Nu ga ik voor de toekomst. Dus mochten ze mijn dossier willen in Gent, ga ik aanraden dat ze gewoon eens een telefoontje doen met mijn psychiater. Dat bespaart me mijn eigen psychiatrische verleden te moeten 'herbeleven' door mijn dossier in te kijken (ook al sta ik er nu gewapend tegen, het zou me toch wat teveel kunnen raken).
Tijdens mijn gesprek viel het op dat mijn psychiater nogal lang keek naar mijn borstkas en kruis. Ik zei: 'Je bent goed aan 't kijken naar mij. Da's al goed aan 't lukken hé', en wreef zoals enkel mannen dat kunnen, eens over mijn borstkas (over mijn kruis heb ik niets gezegd, laat hem daar zelf maar zijn conclusies trekken - omdat ik me daar ook toch nog wat onzeker over voel als er gestaard wordt). Daarmee overwon ik mijn gène (die er niet zou moeten zijn). En hij kon niet anders dan beamen. Ja ja, mijn trans-vormer doet goed werk! (Hoewel het prettiger zal zijn als mijn 'gezwellen', och ik zeg dat enkel onder invloed van andere vm's, laat ik het maar zeggen zoals het het beste is voor mij: mijn borsten (ze hebben per slot van rekening toch wel lang mijn kinderen gevoed en getroost) verwijderd zijn.)
Weet je. Afscheid van mijn psychiater is een stap in mijn leven. Dit is belangrijk. Ik voel dat hij niets meer voor mij kan doen. Dat heeft hij ook zelf te kennen gegeven. Met mijn borderline-problematiek zou ik verwachten dat ik hier anders mee omga dan ik doe (vanuit verlatingsangst). Maar neen. Het is goed zo. Mijn leven gaat nu verder. Er zit vooruitgang in. Bij hem blijven zou stilstand betekenen. Dus in vrede scheiden onze wegen. Ik ben echt wel fier op mezelf.
Zo weet ik nu dat er een dag komt waarop ik afscheid zal nemen van mijn psycholoog (waar ik bij ga sinds september 2006 - sinds oktober 2007 a rato van 2 sessies per week). Ik ben daar altijd heel erg bang over geweest. Maar nu niet meer. De tijd wijst uit wanneer het daarvoor rijp is. Vertrouwvol!
Mensen weten me te verbazen. Neem nou Lies. Een jonge twintiger die via internet vrienden heeft over de hele wereld. Ze sukkelt met een gezondheid die de stress van onze westerse maatschappij niet kan dragen. Heel herkenbaar. Je zou denken dat mensen zoals zij en ik in een hoekje zitten treuren, maar niets is minder waar. We leven, maar anders. Internet is voor wie wil - een schitterende bron. Je kan er in contact komen met zovele zoekers. Iedereen is uniek. Niemand is normaal. Of misschien is iedereen wel normaal? In ieder geval geven mensen zich makkelijker bloot via het net dan in real life. Dat dat okee is, ja zelfs goed, merk ik in Lies. Zij is zo ontzettend open-minded. Heeft weet van zovele 'rare' dingen in de wereld dat ze niet oordelend is. Meer zelfs: mij steunt ze echt. Het zit hem in kleine dingen. Iemand vroeg of zo'n trans-vormer niet pijn doet. Lies zei: 'niet als je de juiste maat hebt'. Ik vertelde over mijn gevoelens voor een transvrouw-to-be die, wanneer ze in het juiste lichaam zal zitten, eigenlijk dacht lesbisch te zijn, en dus niet op mannen (zoals ik er een word) zou vallen. Iemand kon niet meer volgen en vroeg: 'Is dat dat geen meisje?' Nog voor ik kon antwoorden zei Lies: 'Jawel, da's een vrouw maar ze zit gewoon in een mannenlichaam'. Ze zei het op zo'n eenvoudigklinkende manier dat het lijkt of ze alle dagen met deze problematiek in contact komt. Echt chapeau voor Lies. Ik had nooit gedacht dat er 'normale' mensen (ach, weerom: wat heet normaal) of liever: normaalogende mensen, genderdysforie zouden kunnen verstaan. Ja echt, mensen weten me te verbazen. (@Lies: bedankt meid. Ik voel me echt gesteund door jou!)
Ik heb vandaag mijn allerlaatste sigaret gerookt na de les in de bibliotheekschool. Om 17 uur dacht ik even aan roken en ook nu tijdens dit schrijven. Maar het gaat niet. Wat er nog in mijn pakje zat, heb ik weggegeven. Voortaan heb ik aandacht voor mijn lichamelijk welzijn. Dus: IK ROOK NIET MEER!!!!!!!! Echt wel. Het lukt me!!
24 april 2008. De dag dat ik het woord 'genderdysforie' las in het Similes-tijdschrift. Het nummer ging over 'wonen'. Niet echt my cup of tea. Ik bladerde er maar wat doorheen. Tot mijn aandacht getrokken werd door een cover van een boek 'Gevangen in X of Y'. Om een mij onbekende reden interesseerde het me wel. Toen ik die avond bij mijn psycholoog was werd het me plots duidelijk. Dit ging over mij. 'Gevangen in X' dat ben ik.
Ondertussen heb ik al een hele weg afgelegd, en dat in minder dan één maand tijd. Als ik me dat realiseer, vind ik het geschift. Dan denk ik: 'ik ga veel te vlug'. Maar om één of andere reden kan ik ook niet trager gaan. Dit klopt gewoon. Dit klopt zo erg dat ik eindelijk vooruit wil in mijn leven. Gedaan met proberen gelukkig worden als vrouw. Gedaan. Ik maak er korte metten mee. Ik zie er zelfs al 'jongensachtig' uit. Neen, nog niet mannelijk. Daarvoor zal ik op hormonen moeten wachten, vrees ik. In ieder geval geeft het me vleugels. Waar ik tot 23 april het niet erg had gevonden als ik zou verongelukken, wil ik nu echt wel in leven blijven. Ik wil niet onverwachts uit het leven gerukte worden. Neen, dat niet meer. Als mijn hartje genoeg geklopt heeft, ja, dan wel. Over minstens 30 jaar wil ik wel toegeven en de rust van de dood over mij laten komen. Maar nu? Neen, nu wil ik leven.
Hoe ik dat leven dan wel moet zien? Kome wat komt. Maar ook wel werkend aan mezelf. Zoals ik trouwens al heel hard werk aan mezelf, zeker vanaf september 2007, toen ik startte met de Dialectische Gedragstherapie en wat later ook de psychoanalytische psychotherapie vermeerderde van frequentie. Ja. Dat waren goede dingen voor mij. Dankzij deze zaken ben ik misschien wel van diagnose naar diagnose gestapt, maar nu kom ik aan. Nu voel ik dat ik niet meer moet verderzoeken. Genderdysforie is de basis. En aan de basis wil ik vooruit. Want enkel als de basis goed zit, kan ik een 'normaal' (wat heet in godsnaam 'normaal'?) leven leiden. We zien wel...
Toch is het maf. Ik die zo bang ben van ziekenhuizen ben van plan om er de komende 3 tot ? jaar tijd door te brengen. Ik voel dat ik een geslachtsaanpassende behandeling wil. Ik wil dat de hele wereld me ziet als man. Ik voel me man. Ik ben een man. Toch is er ook het besef dat ik nooit een 'biologische' man zal zijn. Waarom al die moeite doen als de dingen niet werken zoals ze 'normaal' werken? Ik wil ooit wel graag seks met een vrouw... ja, als man. Maar ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen als 'transman'. Stilaan krijg ik daar iets of wat van inzicht in, maar toch. Je weet nooit hoe het precies voor jou zal eindigen. Zoveel problemen en complicaties die bij een operatie kunnen komen. Eerlijk? Ik ben daar bang voor. Toch voel ik in mij zo'n enorme drijfveer om eindelijk 'mezelf' te kunnen worden, dat ik die angst gewoonweg aan de kant ga schuiven. Tenminste... als ik genoeg steun krijg uit mijn omgeving.
Steun is enorm belangrijk voor mij. Ik ben dan ook zo'n beetje exhibitionistisch (in zeker zin) dat ik mijn hele leven, incluis seksleven, zou blootleggen. Op een anonieme blog als deze durf ik zaken te schrijven die ik niet durf uit te spreken... Maar ik hou me in. Nu ik dit adres aan meer 'bekenden' heb doorgegeven, probeer ik wat voorzichtiger te zijn. Toch moet ik me realiseren dat ik hier niemand moet overtuigen. Ik mag hier ook mijn twijfels schrijven. En niemand mag me daar op pakken. Want deze problematiek is complex, is voor iedereen anders, moet z'n rijping kunnen hebben. Als een vat staat dit op het net. En ten gepaste tijde komt er iets bij. Een toevoeging die de gegevenheid complexer maar ook completer maakt. En finaal: een Patrick met levenszin, een gelukkige Patrick. Een Patrick die zich laat drijven door zijn verlangens maar die ook op waarde kan schatten wat is. Ja, zo zie ik het. Zo mag het zijn.
Ik mag mijn oude leven meer en meer van me afgooien. Ik heb lang genoeg geprobeerd een gelukkige vrouw te zijn en dat is niet gelukt. Ik ben gefaald als vrouw, niet als mens. En dat zie ik nu in. Want ik ben geen vrouw. Ik ben een mens. Een mens die beter past in een mannelijk lichaam omdat mijn 'identiteit' veeleer mannelijk is (ook al heb ik vrouwelijke kanten, zelfs heel mooie vrouwelijke kanten). Doorheen de weg die ik nu de voorbije maand heb afgelegd, heb ik mezelf liever leren zien. Ik laat mezelf nu toe te denken wat ik denk maar altijd wegduwde. Dit maakte me heler. Of om het in termen uit mijn verleden te zeggen: 'heiliger'. Ik voel me dan ook re-ligieus. Verbonden. Eindelijk verbonden met mezelf.
En ook al komen er ook wel moeilijke dingen op me af, ik voel dat ik eindelijk diep van binnen een rust heb gevonden, een erkenning, een fond die mijn leven meer kleur geeft. Ik mag zijn wie ik ben. En door dalen moet een mens nu eenmaal gaan. Ik besef dat mijn huidige relatie op z'n einde loopt. Mijn man voelt het ook. Maar we gaan in schoonheid ons 'partnership' beëindigen. Hoe? Dat weten we nog niet. Maar we weten wel dat we er samen willen zijn voor de kinderen. Dus wat mij betreft: geen gevecht en gedoe. Geen aparte feestjes voor de kinderen. We respecteren elkaar. We kunnen elkaar ook in de toekomst blijven respecteren. En zo gaan onze levens verder. Maar dan vooral met een gerust hart dat de ander (ik) geen zelfmoord zal plegen. Neen, die tijd is echt defenitief voorbij. Dat te weten en te voelen is ZALIG!
Het zijn boeiende tijden. Dat is wel het minste dat ik kan zeggen. Ik leer mezelf voelen. Ik leer onderscheid te maken tussen wat echt is en wat fake. En wat is echt? Het dragen van broekvulling. Dat voelt zo goed. Dat is zo 'mezelf'. Neen, het is niet mezelf verkleden. Ik zie geen reden waarom ik dat zou doen trouwens. Maar het is een veruitwendiging van hoe ik me innerlijk echt voel. En alle vezels in mijn ziel zeggen dat dit juist is. Hier moet ik verder in gaan. Gedaan met meisjeskleren aan te trekken. Gedaan met kijken naar anderen en imiteren. Ik mag mezelf beginnen zijn. Ik mag echt beginnen leven!
Woensdagavond had ik voor het eerst in publiek broekvulling. Niemand heeft er iets over gezegd. En ik merk dat iedereen ook goed zijn best doet om Patrick te zeggen. En wie dat niet durft, die zegt gewoon geen naam. Een blik kan ook verwijzen hé. En da's prima voor mij. Vrijdag afspraken met psycholoog (doordat zijn verlof gedaan is, schrijf ik hier zo te zien weer minder) en DGT-coach. Ik was er, mét broekvulling. In de namiddag moest ik nog naar de bib. Zou ik mijn broekvulling eruit doen? Dat heb ik geprobeerd. Maar ik voelde me dan zó ontzettend 'naakt' dat ik het er maar weer ingestopt heb. En geen kat die er iets van gezegd heeft. Ik heb zelfs geen starende blikken gezien. Blijkbaar mogen vrouwen heel ver gaan in mannelijk voorkomen. Verder dan ik dacht. Voor MV's (in man naar vrouw-transitie) is het ongetwijfeld veel moeilijker om qua kledij en stijl naar buiten te komen zoals ze zich innerlijk voelen, zoals ze vanbinnen zijn.
Dat weet ik nu wel zeker (hoewel ik mijn best doe om er toch regelmatig aan te twijfelen) : vanbinnen BEN ik man!
In de voorbije week ben ik zeer veel over mezelf te weten gekomen. Zodanig veel, dat het moeilijk is om hier alles neer te schrijven. Het komt er op neer dat ik me realiseer dat mijn genderdysforie heel sterk in de richting van transseksualiteit gaat. Ik zie niet in hoe ik genderqueer gelukkig kan zijn in het leven. Ik zie mezelf wel gelukkig worden in een mannenlichaam. Waarbij de hele wereld me ook man ziet (behalve misschien mijn kinderen, maar da's hors categorie, man of vrouw, ik blijf gewoon hun mama).
Ik heb een nieuwe vriendin. Zij is op weg naar transitie van haar mannenlichaam naar een vrouwenlichaam. Zij situeert zich echter fundamenteel 'in between', als two-spiritgender. Maar maatschappelijk gezien is dat niet leefbaar. En de ziel trekt haar ook meer en meer naar het vrouwzijn. En toch blijft ze in feite genderqueer. Kijk, da's nu niets voor mij. Ik wil duidelijkheid. Het is ook duidelijk voor mezelf: ik ben man. Uiteraard een man met veel vrouwelijke trekjes, zoals mijn man een man is met veel vrouwelijke trekjes. Maar alleen is het tot hiertoe altijd onmogelijk geweest (ook voor mezelf) gezien te worden als man, omdat ik in dat vermaledijde vrouwelijk lichaam zit.
Een (oude) vriendin zei aan de telefoon: 'Je bent zo'n mooie vrouw.' Ja, inderdaad. Mijn vrouwenlichaam mag er best wel wezen. Maar ik voel me innerlijk meer en veel meer man dan vrouw. Ook als ik een mannenlichaam zal hebben, zal ik nog evenveel zorg hebben voor mijn kinderen, toch? Ook dan zullen de gesprekken met mijn vrienden er toch niet anders uitzien? Of wel? Ik blijf toch wie ik in wezen ben? Innerlijk en karakterieel gezien blijf ik toch dezelfde? Alleen gaat mijn identiteit dan kloppen. Is het toegestaan om na deze 30 jaar van proberen leven in een lichaam dat niet overeenstemt met mijn diepste gevoelens en zijn, over te gaan naar een komende 30 (of meer) jaar waarin ik eindelijk rust en verzoening met mezelf ken? En ja, als dat betekent dat ik daarvoor doorheen operaties moet, doorheen confrontaties, doorheen pijn, doorheen verliezen van vrienden en verkrijgen van nieuwe vrienden,... dan moet ik dat doen. Want dat is hoe dan ook beter dan het lijden dat ik de voorbije 30 jaar gekend heb.
Omwille van operatieve toestanden die erbij kunnen (en zullen - zo zegt mijn gevoel) komen, ben ik nu aan het stoppen met roken. Het lukt al aardig, dankzij de ondersteunende medicatie. Dinsdag wil ik mijn laatste sigaret van mijn leven roken! Geweldig toch! Het is niet alleen een geweldige smak geld die ik daardoor kan sparen (voor de operaties die ik zelf zal moeten betalen want ik heb geen hospitalisatieverzekering) maar ook een stap richting echt LEVEN. Gedaan met mezelf om zeep te helpen. Ik wil gewoon niet meer kapot, ik wil leven en ten volle zijn!
Vandaag was een rustige dag. Een dag waarin ik minder heb gedaan dan ik van plan was, maar wel een dag waarop ik mezelf rust gegeven heb. Rust om te bekomen van de vele indrukken van de voorbije dagen. Rust om bij te slapen na enkele slechte nachten. Zo werd ik de voorbije nacht almaar piekerend wakker. Herhalende gesprekken a volonté. Maar ook een inzicht: ik weet waarom ik dit doe. Ik weet waarom ik al zoveel stappen richting Real-Life Experience (RLE) zet. Ik wil op 6 juni bij dr. Heylens van het genderteam 'echt' overkomen. Dat is de reden waarom ik er niet kan mee stoppen, ook al is het voor mezelf toch vaak moeilijk. Mijn onbewust verlangen (dat in de nacht bewustgeworden is) drijft me enorm.
Toch heb ik veel te verwerken. Doordat ik mijn genderdysforie overal (in meer of mindere mate) ter sprake breng, trek ik heel veel aandacht (ja zowaar nog meer dan anders). Mensen bevragen me. Ze willen weten hoe ik dat 'te weten' ben gekomen, hoe dat het voelt voor mij, enz. Dat telkens weer verduidelijken is behoorlijk vermoeiend. En door mijn stapjes naar RLE heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen waardoor ik niet ál mijn gevoelens (mijn twijfels bijvoorbeeld) in zo'n gesprek durf te uiten.
Ik ben toch ook behoorlijk bang. Bang dat dit later een leugen zal blijken. Dat dit maar een bevlieging is zoals ik al wel meerdere bevliegingen gehad heb in mijn leven. Ik gooi me er met al mijn krachten in en achteraf ben ik ontzettend teleurgesteld. Toch is dit iets anders. Dit raakt mijn diepste ziel. En juist daardoor is het moeilijk (nu al) te achterhalen of dit 'mijn waarheid' is of niet. Dat kan ik pas te weten komen juist dóór te doen wat ik doe. Ja, eigenlijk is dit al RLE.
Toch zal het moeilijk zijn mocht ik ooit beseffen dat dit (= fysiek man willen zijn) een leugen is, om niet te koppig te zijn. Koppigheid omwille van mijn omgeving die me blijkbaar makkelijk als man kan aanvaarden (makkelijker dan ikzelf, lijkt het wel). Maar ik moet me blijven voor ogen houden dat er nog een weg terug is. Nu, en minstens nog een jaar, wel. In ieder geval is de drang sterker dan om het even wat. Ik móet deze periode door. Ik moet zoveel mogelijk uiterlijk man worden zodat ik uiteindelijk de juiste beslissing kan nemen. Wat een belangrijke periode in mijn leven. Boeiend en beangstigend tegelijkertijd. Maar bovenal: met levensdrift! En dat is iets dat al een hele tijd weg was!
Deze avond begon er een nieuwe module van de Dialectische Gedragstherapie. Ik wist dat er nieuwe mensen zouden zijn. Hoe moest ik me voorstellen? Zou ik mijn meisjesnaam zeggen om na enkele weken te veranderen naar een jongensnaam? Neen, da's maar al te gek. Eens je een naam kent, wijzig je die niet zomaar in je denken. Dan hoort die naam gewoonweg bij die persoon. Dus wou ik alweer een stapje nemen richting real-life experience. Maar Jean-Marie is nu niet direct de naam waar ik warm voor loop. En Hans heeft de pest aan die naam (aan alle namen met Jean-... trouwens). Dus heb ik zo'n half uurtje (de rit naar daar) goed nagedacht over jongensnamen en ja, ik heb er een gevonden waarbij ik het gevoel heb 'dit ben ik':
PATRICK
Ik vind het geweldig. Ik had dit gevoel niet verwacht aangezien ik als vrouw zo op dat streepje in mijn naam stond. Ik had echt gedacht dat dat streepje behouden moest blijven. Maar dat is niet zo. Als ik mezelf als man zie heb ik dat streepje niet meer nodig. Dan heb ik met Patrick een stevige naam en een stevig lichaam. Ja, dan klopt het plaatje. Dan ben ik echt mezelf. Dan hebben innerlijk en uiterlijk zich verzoend.
Oh, ondanks al mijn getwijfel van de voorbije dagen, kijk ik toch echt uit naar transitie. Ik weet niet of het Genderteam akkoord zal gaan. Ik hoop het. Maar hoe dan ook zal het nog een moeilijke weg te gaan zijn. En naar mijn twee zoontjes toe vind ik het allerminst vanzelfsprekend. Want ga ik hen niet teveel psychisch belasten door mijn eigen zoektocht naar geluk? En toch weet ik in mijn binnenste dat 'ik=man' me gelukkiger in het leven maakt. Maar tast ik daarmee het toekomstig geluk voor mijn kinderen niet aan? Is het ethisch verantwoord of niet? Vragen waar ik mee zit...
Gelukkig vind ik gesprekspartners op het forum van de Vlaamse Genderkring. Vandaag heb ik me ook aangemeld op een yahoogroup specifiek voor transmannen. Zo zal ik een realistischer beeld krijgen van heel mijn 'problematiek'...
Eefje, van wie ik les krijg aan de bibliotheekschool brengt me momenteel in verwarring. Zij ziet er zo goed uit. Knap genderqueer: een jeansbroek, een rode, aansluitende polo met een zwart-rood gestreepte vrouwelijke das. Zo zou ik er eigenlijk willen uitzien. Maar dat lukt me niet. In dergelijke kleren voel ik me teveel opgesloten. Nu zit ik hier met een mannenshort en een -hemd. Heel erg mannelijk, maar als ik mezelf zie, voel ik telkens dat het plaatje niet klopt. Het klopt langs geen kanten. Veel te veel vrouwelijkheid. Mijn vrouwenkop stoort me. Maar ik weet niet wat ik kan veranderen. Ik kan gewoonweg niets veranderen. Niet zonder (minstens) hormonen. Er zit een hele kloof tussen mijn denken en voelen. In de kleren die ik draag, voel ik me goed. Maar ik 'zie' er niet goed uit. Ik hou van (kijken naar) vrouwen, maar nu vind ik het moeilijk om naar mezelf te kijken. Het denkproces loopt achter. Als ik een knappe vrouw zie, denk ik 'zo zou ik er uit willen zien', maar als ik zoiets draag, voel ik me er niet goed in. Dan is het een verkleedpartij. Ik zie eigenlijk niet in hoe ik ooit de man kan worden die ik zou willen zijn...
Ik heb een rotslechte nacht achter de rug. Blijkbaar vond ik het moeilijk om tijdens mijn slaap de dingen van die dag te verwerken, want geslapen heb ik bijna niet. Toch heb ik me vandaag niet laten hangen want da's iets dat ik al veel te goed ken. Nu wil ik echt vooruit in het leven!
Ik heb me qua kledij vrij neutraal gekleed. Een meisjesbroek en een jongenshemd. Dat voelt beter. Dat is niet teveel ineens. Want dat was het gisteren wel: veel te veel ineens. Ook al voelde ik me goed in die kleren, de ogen van anderen maakten me onzeker. En daardoor begon ik zelf ook weer anders naar mezelf te kijken. Daardoor kwam al die twijfel. Het was dus duidelijk teveel ineens. Nu is 'langzaam aan' de boodschap.
Hans maakte het me gisterenavond anders ook niet bepaald gemakkelijker. De lieverd heeft opzoekingswerk gedaan voor het nemen van een hospitalisatieverzekering. Nu blijkt dat ik minstens 1 jaar zou moeten wachten met mijn gesprek met het Genderteam om niet uitgesloten te worden voor transitiekosten. Ja hallo! Het allemaal zelf bekostigen? Hmm, dat lijkt wel onmogelijk, ook al geeft Hans te kennen dat als ik stop met roken (wat ik wel van plan ben, maar het lukt niet echt) ik jaarlijks ongeveer 1000 euro spaar. Ja, maar toch...
Gisterenavond stond mijn kop hier niet naar. Want waar ben ik allemaal mee bezig? Ik heb nog maar op 24 april 'ontdekt' dat genderdysforie mijn 'label' is. Ik heb al een hele denkpiste afgelegd. Nu overvalt twijfel mij. Als dan ook de kosten te hoog oplopen, dan kan ik toch maar beter in mijn vrouwenlichaam blijven zeker? Me eindelijk eens verzoenen met dat feit? En toch...
Ik voel me verward. Ik heb vandaag mijn nieuwe kleren aangetrokken om naar het feest te gaan. Toen wij met ons gezinnetje uit de auto stapten, arriveerden ook mijn zus en partner, een broer met vriendin en een schoonzus. Ik zag ze vanuit de auto al naar mij kijken en denken 'wat heeft ze nu weer aan'. Ze hebben het niet tegen mij uitgesproken niet direct. Maar ik voelde hun blikken afkeurend kijken. En ik wist dat ze er in de auto al iets over zeiden tegen elkaar. Soit. Wij allen naar het receptiegedeelte. Het viel best mee. Maar toch voelde ik me wat op m'n ongemak. Mijn oudste, mentaal gehandicapte broer, zag me en zei: Je hebt een mooi hemd aan, maar er mankeert nog iets aan. Een das?, vroeg ik. Neen, een witte streep. Anderlecht is gisteren gewonnen tegen Club Brugge. Oef. Tja, paars is natuurlijk geen stereotypisch mannen kleur. Maar ik wou ook nog iets van mijn 'eigenheid' houden. En ik hou nu eenmaal van rode en paarse tinten, zelfs van gele.
Aan mijn moeder vroeg ik wat ze van mij vindt: Als jij dat goed vindt, is het voor mij ook goed. Dit is veel comfortabeler dan al die vrouwenkledij, zei ik. Ik weet het, ik draag ook liever een broek dan een rok, zei zij. Ietsje later en met al behoorlijk wat champagne in mijn lijf, ging het over die 'blaas' in mijn broek. Ik zei dat zal beter zijn als ik ook een zak heb. Je bent toch niet op je kop gestuikt?, vroeg mijn moeder. Ik zei neen hoor, nu niet meer. Waarschijnlijk wordt dit onder tafel geveegd omdat ik al redelijk wat gedronken had. Tja...
Ik voelde me eigenlijk heel goed en was ook (alweer) aangenaam verrast door de neutrale of lachende reacties. Dat veranderde toen ik Lily zag. Zij is 'aangetrouwde' achterfamilie van mijn schoonzus, van de moeder van het feestvarken. Ik heb van haar nog les gekregen in het middelbaar. Ik heb haar destijds heel wat van mijn problemen toevertrouwd. Ik ben zelfs wat verliefd geweest op haar. Hoe zou zij reageren als ze me zo zag? Angst...
Na het hoofdgerecht heb ik me even bij haar gezet. We hebben een heel goeie babbel gehad. Van de ouderleerlingenavond waar ik in 2006 naartoe gegaan was, herinnert ze zich nog dat het toen helemaal niet goed ging met mij. Dat was ook zo. Ik was dan nog maar pas gestart met dagtherapie, nadat ik 'buitengegooid' was op de voltijdse afdeling 'Kliniek voor Psychotherapie'. Ik was toen super 'borderline'. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden...
Het was een fijn gesprek. Een heel fijn gesprek. Maar toch... Ik kon het niet laten van haar te vertellen over mijn 'genderdysforie'. Terwijl ik zo vertelde, gingen mijn gedachten naar Weske. Weske heeft in mijn klas gezeten. Weske was en is overduidelijk een jongen gevangen in een vrouwenlichaam. Zij geeft nu les op mijn oude school, en is dus ondertussen collega van Lily. Lily vertelde dat Weske een hele tijd thuis geweest is omwille van depressie. Morgen start ze terug te werken. Oh Weske... Eigenlijk gun ik haar dit inzicht van genderdysforie. Het past -uiterlijk gezien- meer bij haar dan bij mij. Nu voel ik me schuldig ten opzichte van Weske. Ik verdien dit inzicht niet. Ik kan perfect 'normaal' als vrouw functioneren. Je kan het aan mij echt niet zien, tenzij ik dus zoiets doe als de laatste dagen (me mannelijk kleden en gedragen). Ik vraag me af of dit alles niet nep is. Heb ik mezelf weer iets in het hoofd gestoken? Is dit weer een domme bevlieging? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat vandaag behoorlijk moeilijk was voor mij. Door er zo mannelijk bij te lopen terwijl het niet erkent wordt door mijn omgeving, voel ik me 'ambetant'.
Ook tenopzichte van mijn stiefnichtje Joke, die nu achttien is en begeleid zelfstandig woont, vraag ik me af of dit wel zo'n goed idee is. Ik weet wel dat ik dezelfde ben, ook al heb ik andere kleren aan. Maar toch... Kan ik er nog voor haar zijn als 'man'? Kan ik haar helpen, haar steunen, haar ongedwongen graag zien als ik hierin verder ga? Ik vrees ervoor. Ik vrees dat het voor haar niet meer hetzelfde zal zijn. Ik vrees, ik vrees, ik vrees...
Verdorie. Dat ik het nu zo moeilijk had, had ik niet verwacht. Het heeft ook helemaal niet te maken met reacties van anderen. Het heeft te maken met mijn eigen inleving. Ik voelde me in feite onzekerder dan eergisteren. Die onzekerheid maakt me verward. Wie ben ik nu eigenlijk? Wie wil ik nu eigenlijk worden?
Morgen heb ik terug les (ik volg een opleiding in de BDI-kunde). Ik was van plan me dezelfde kleren als vandaag aan te trekken. Nu weet ik het zo niet meer. Maar wat anders? Ik heb het gevoel dat er (nu al) geen weg terug is. Of anders gezegd: als ik me nu terug vrouwelijk begin te kleden, voelt dat verschrikkelijk zelfverloochenend aan. Zo moeilijk... Ik wil wenen. Maar wie gaat me hierom troosten? Wie begrijpt me?
Mijn psycholoog is nog een week en een dag in verlof... Ik durf dit niet te vertellen aan Hans. Ik durf hem niet zeggen dat ik vandaag als zo verwarrend ervaren heb. Hij zal het hier wel lezen... Maar ik durf me door hem niet te laten troosten, want dat maakt het allemaal nog moeilijker. Hij is een man. Een man waarvoor ik op mijn 23ste gekozen heb. Met hem wou ik oud worden. Ik (en hij) wist toen wel dat ik 'bi' ben, maar ik dacht dat dat niet zoveel uitmaakte. Ik koos voor de persoon. Hans is een vrij vrouwelijke man, dus dat zat wel goed. Maar nu... Ja, ik zie hem wel graag. Hij heeft echt een speciaal plaatsje in mijn hart. Maar er is zoveel meer... Er is en blijft mijn (seksueel) verlangen naar een vrouw. Ik voel me op seksueel vlak, en misschien vooral op dat vlak, man... Zo moeilijk... Is het wel verantwoord, al mijn denken van de voorbije anderhalve week? Vandaag: twijfels, twijfels, twijfels... Misschien ben ik in mijn binnenste toch meer vrouw dan ik dacht...?????
Wat een dag! In allerijl ben ik op de middag nog een kleerwinkel binnengeraakt. Ik zocht een leuke broek en bovenkledij. Ik vond niets passends. De manshemden spannen teveel op mijn borsten. Neem ik een maatje groter, worden ze niet breder maar wel langer. Dat maakt me dan weer vrouwelijker, dus da's niet goed. De broekenafdeling is al helemaal een ramp. Ik draag al sinds mijn 13de geen jeans meer. Nu paste ik me een jeansbroek: veel te lang. En aangezien het een winkel is met meer kleine dan grote maten, ook veel te spannend. Uiteindelijk heb ik me enkel een jongensgilet gekocht, een witte met zwarte print (net een stripverhaal). Ik heb me dan maar een van mijn gewone broeken aangedaan. Onder mijn nieuwe gilet een T-shirt met kraag. Toegegeven: ik stond er best mannelijk mee. Het paste goed met mijn nieuwe kapsel.
Op het feest rare blikken, vooral omwille van mijn androgyne haarsnit. Rechts is het superkort, vooraan links heb ik een leuke bles. Wat heb jij gedaan met je haar? En dus vertelde ik het verhaal van bij de kapper: hoe de ene kapster mijn haar niet durfde knippen omdat ik zo precies wist wat ik wou: een mannelijk kapsel met toch iets vrouwelijks. Want zo voel ik me. Dus knipte haar collega me en ze heeft dat heel goed gedaan: masculin-feminin! Verwondering alom. Gedurfd, maar het past wel bij jou. Toen mijn jongste broer binnenkwam was hij blij me te zien. Iemand van de andere familie vroeg hem Is dat je broer? Euh, je zus? Yes, dacht en zei ik. Zo is het!
Ergens tussen sorbet en hoofdgerecht zaten we met enkelen in de tuin. De moeder van het feestvarken vroeg omwille van mijn andere look of ik lesbisch geworden ben. Ik zei: dat ben ik al heel mijn leven. Mijn lievelingsbroer Ed, liet blijken dat hij het wel moeilijk heeft met mijn transformatie. Ik zei hem dat ik meer word wie ik echt ben. Ik denk dat hij het meer begrijpt dan wie ook. Ik voel hem al mijn hele leven aan als vrouw in een mannenlichaam. Maar ik denk dat hij het van zichzelf niet ziet, niet erkent. Dat is ook okee hé. Op voorwaarde dat je maar met jezelf gelukkig kan leven... Iemand anders maakte de opmerking over Ed en mij dat wij exact hetzelfde doen: hij laat zijn haar langer en langer worden, ik het mijne korter en korter.
Op een bepaald moment ging ik eens dicht bij mijn moeder zitten. Ik vroeg haar hoe ze mij zou genoemd hebben als ik een jongen was geweest. Ze wist het niet meer. Nu is mijn zus zwanger waardoor ik het ook met haar over namen kon hebben. Dus vroeg ik haar hoe ze mij zou noemen als ik man was. Ze zei exact hetzelfde als ik al mijn hoofd had: 'Jean-Marie'. Maar of dat uiteindelijk ook mijn mannennaam wordt, weet ik nog lang niet hoor...
Ik vertelde mijn moeder dat er een doorbraak is in mijn therapie. Dat ik begin te weten wie ik echt ben. Oh ja, wie ben je dan? vroeg ze. Een man, zei ik. Je bent al je hele leven een jongen. Al die jongensdingen die je deed. Maar toch ook weer niet helemaal, zei ze. Ik vond dat antwoord ongelooflijk. Zou ze wel begrijpen hoeveel dat voor mij betekent? Zou ze wel beseffen dat ik het meen? In ieder geval voel ik me gesterkt door de reacties van vandaag. Ik wil hier echt mee doorgaan. Hierin verder gaan. Meer en meer Real-Life experience gaan doen. Vandaag was een bescheiden stap. Ik ben benieuwd naar de reacties als ik een trans-vormer (om mijn borsten te verhullen) aan heb. En nog meer wanneer ik op een dag een packer in mijn broek heb... Spannende tijden in het vooruitzicht. Spannend, maar draaglijk.
Toch begon ik vandaag op een bepaald moment weer te twijfelen. Mijn nichtje Joske droeg heel leuke meisjeskleren. Ik sprak haar stiefmama erover aan. Die zei dat Joske graag zulke wijde rokken draagt waarmee ze kan zwaaien en zwieren. Hé, dat deed ik als kind en tiener ook graag! Wat betekent dat? Ben ik dan toch vrouwelijker dan ik denk? Hierover heb ik deze avond met Hans een gesprek gehad. Hij vroeg me of ik dat ook als 'verkleden' zag. En eigenlijk klopt dit wel. Want met zo'n rokken aan stond ik in de spotlights. Mijn moeder vond dat leuk. Ik bracht haar ermee aan het lachen. Ik wou op die manier haar liefde voor mij winnen. Haar aandacht krijgen, wat als jongste van 7 niet altijd evident was.
Toch wil ik best kritisch blijven. Dat moet ook van mijn psycholoog. Voorzichtigheid is geboden. Ik mag niet zomaar alles vanuit de 'genderdysforie-bril' bekijken. Vandaag is het moeilijk om die bril af te doen. Want kijken doorheen die bril, brengt zoveel betekenis aan in mijn leven. Ik krijg daardoor vat op mijn verleden. Maar ik begrijp ook dat deze problematiek lang niet evident is. Daarom is het goed dat er zoveel tijd over de diagnostische fase gaat. Wil ik hiermee verder gaan, moet ik echt 100% zeker zijn. En momenteel duikt er in mij af en toe toch nog angst op. Angst dat dit alles niet waar is... Ik heb dus echt nog een weg te gaan. En die weg, hoe moeilijk die soms ook zal zijn, wil en durf ik gaan!
Een ander probleem dat zich stelt: Wat moet ik in godsnaam aandoen op de familiefeesten waar ik morgen en zondag naartoe moet? Bij het idee dat ik een leuk jurkje zou aantrekken, krimpt mijn maag ineen. Dat zou weer zo'n dressing-up zijn waarbij ik geen recht doe aan wie ik in wezen ben. Ik besef nu dat ik me al mijn hele leven probeer te conformeren aan 'wat hoort als meisje'. Ik wil dat niet langer. Ik wil mezelf kunnen zijn! Maar ik ben echt wel mossel noch vis tegenwoordig. Ik draag mijn meest jongensachtige kleren ('tomboy' zegt Hans) maar voor een feest is dat not-done. Wat is proiritair? Respect hebben voor de mensen waar ik naartoe ga (lees: het feest) of mezelf respecteren? Ik heb me al bijna mijn hele leven geconformeerd en mezelf daardoor niet gerespecteerd. Mag ik dat nu eindelijk wel doen???? Maar het probleem is dat ik nog geen deftige vrouwelijke manskleren heb! Door dit probleem zou ik bijna vervallen in mijn oude gewoonte: ontkenning. Maar ik kán het nu niet meer ontkennen. Nu het benoemd is, is het realiteit! Ik hoop dat er morgenvoormiddag toch iets van kleerwinkels open is. Ik hoop dat ik daar dan vlug iets 'gepast' vind... Maar veel kans maak ik niet, gezien het een semi-feestdag is. Dan zal er toch niets anders opzitten dan me verkleden. Ach wat, dan doe ik dat maar. Wie weet valt het best wel mee... (Als dat maar niet mijn zelfgestelde diagnose ondermijnt. Voel je mijn angst weer opkomen?? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...)
Vandaag heb ik de patiëntenbrochure Transseksualiteit van het UZGent doorgenomen. Het was heel verhelderend eens niet op een computerscherm vanalles en nog wat erover te lezen. Ik vind deze brochure ook heel eerlijk: welke weg ik ook zal gaan, het is een lange weg.
Hoewel ik doorheen al mijn eerder schrijven meer en meer zeker werd van mijn 'zelfgestelde' diagnose komt nu toch enig twijfel op. Hoe gaat het Genderteam in Gent reageren op mij?
Ik lees: De eerste diagnostische fase, die 9 maanden à 1 jaar duurt, bestaat erin de patiënt zowel psychologisch-psychiatrisch als hormonaal-lichamelijk te onderzoeken. [...] Op psychologisch vlak is het allereerst de bedoeling uw genderdysfore klacht te evalueren. Er zal worden nagekeken of uw vraag om een geslachtsaanpassende behandeling te ondergaan niet bepaald wordt door een andere psychiatrische stoornis, zijnde bijvoorbeeld waangedachten, hallucinaties, andere identiteitsstoornissen, onvrede met de eigen genderrol of het niet accepteren van de eigen homoseksualiteit. Ik heb een psychiatrisch verleden en heden. Ik volg momenteel ambulant intensief therapie om om te gaan met mijn 'borderline persoonlijkheidsstoornis'. Daarnaast werk ik in de psychoanalytische psychotherapie aan mijn fundamenten (verleden, heden, toekomst). Het is juist door deze therapie dat ik mijn genderproblematiek echt op het spoor gekomen ben. Uiteraard was die er al zo lang. Maar het blijvende, herhalende karakter van mijn seksuele onrust, heeft me, doorheen gesprekken met mijn psycholoog, doen inzien dat het veel dieper gaat. Ik ben bang dat het Genderteam mijn reeds afgelegde weg niet au-serieux gaat nemen.
Nochtans zeggen mijn dromen me veel... Zo had ik enkele weken geleden een heel bizare droom. Ik had een 'medische onderzoek' zoals we het kennen van in de schooltijd. Ik moest in een potje plassen. Ik had mijn maandstonden. Terwijl ik plaste in het potje, zittend op een toilet, viel me op dat er geen volledige afschutting tussen de toiletten stond. Naast mij stond een jongen die lachte omdat ik schrok (ik schrok zo erg dat mijn tampon uit mij en in het potje schoof). Die jongen plaste (rechtstaand) op mij. Ik vond dat verschrikkelijk degoutant. Ik werd dan ook vlug wakker want dat was een ware nachtmerrie. Nu besef ik dat ik het zelf was die op mijn 'vrouwelijkheid' plaste. Now it makes sense... Bij een andere droom die ik mijn psycholoog verteld had, vroeg hij me te associëren op een element uit die droom: 'uitgang'. Het viel me heel zwaar. Ik mocht het van mezelf niet uitspreken. Maar de gedachten waren overduidelijk: ik heb geen uitgang = ik heb geen penis... Een verschrikkelijk gemis dat ik al mijn hele leven meedraag en waarmee ik heb leren omgaan door het te verdringen, of vooral: door het niet uit te spreken. Want gesproken woorden zijn waar! Dus was de boodschap: mondje dicht. Zoniet zou ik helemaal zot verklaard worden. Maar mijn psycholoog en psychiater weigeren me zot te verklaren. Zij zoeken samen met mij naar mijn betekenissen. Langzaam aan groei ik zo naar 'mijn waarheid' toe. En genderdysforie is voor mij een groot stuk 'waarheid'. Hoe kan ik anderen hiervan overtuigen? Hoe het Genderteam duidelijk maken dat mijn genderproblematiek basaler is dan mijn persoonlijkheidsstoornis? Had ik direct in een mannenlichaam gezeten, zou ik misschien zelfs nooit die borderline ontwikkeld hebben? Pff, nu ik eindelijk in de fase van her- en erkenning zit, zou ik niets liever willen dan op één, twee, drie in een mannenlichaam zitten. Ik heb zoveel vragen omtrent de lange procedure. Maar ik begrijp ook dat het voor mijn omgeving misschien beter in kleine stapjes gaat. Ik weet het niet. Ik heb nog veel denkwerk te leveren...
In ieder geval wil ik bij de laatste overgetypte woorden het niet accepteren van de eigen homoseksualiteit eens blijven stilstaan. Een verzuchting: Was het dat maar. Dan zou het veel gemakkelijker zijn. Maar zo eenvoudig ligt het niet... Toch vraag ik me af of ik mijn lesbisch-zijn accepteer? Ja en neen. Enerzijds was het een hele opluchting toen ik enkele jaren geleden mijn moeder haar reactie zag toen ik zei dat ik 'bi' ben. Ze zei dat ik zelfs met een vrouw welkom zou zijn thuis. Dat had ik niet verwacht. Toch ben ik nu getrouwd en heb twee zoontjes. Mijn moeder ziet liefst mijn huwelijk altijd duren, al was het maar 'om de kindjes'. Dus mijn familie is geen oorzaak meer voor een mogelijks niet accepteren van mijn lesbisch-zijn. Rationeel gezien heb ik op mijn 18de voor mezelf en mijn klasgenootjes verklaard dat ik 'bi' ben. Na jaren van innerlijke strijd tussen al dan niet op jongens, dan weer op meisjes vallen, kon ik dat eindelijk aanvaarden. Maar vanuit een genderproblematiek bekeken, negeerde ik heel mijn puberteit (en daarvoor) mijn eigen seksuele gegevenheid. Ik wou niets horen over masturberen. Ik kon niet begrijpen dat sommige van mijn klasgenootjes (of mijn zus nog erger) seks hadden. Ik leefde alsof ik geen seksueel lichaam had. Maar telkens weer waren de omkleedmomenten bij de turnles een kwelling. Ik zat in een meisjesschool. Ik moest me uiteraard bij de rest van mijn klas omkleden. Ik schaamde me dood. Ik schaamde me voor mijn eigen lichaam, hoewel ik er toen eigenlijk heel 'normaal' uitzag. Tegelijkertijd wist ik niet waar ik heen kon kijken met al dat vrouwelijk schoon rondom mij. Mijn ogen mochten niet kijken want het gevaar op staren was groot. En met staren zou er een lichamelijke reactie ontstaan en dat moest ik koste wat kost vermijden. Heel vreemd dat het nog zo lang geduurd heeft voor ik door had dat ik lesbische gevoelens had. Maar als ik dat zeg, zeg ik weer iets dat wringt in mezelf. Okee, ik hou van vrouwen. Maar ik wil ze effectief beminnen als man. In dat opzicht heeft dit dus niets te maken met het zogenaamde niet accepteren van de eigen homoseksualiteit. Het is gewoon mijn lichaam dat niet klopt! In wezen ben ik hetero en dat vind ik goed ook als heb ik niets tegen homoseksualiteit.
Goed dat ik het doorheen dit schrijven nu wat duidelijker zie. Dat sterkt mijn zelfvertrouwen ten opzichte van de diagnostische fase.
Ik ben weer een stapje verder in mijn 'coming out'. Deze avond ging het in de vaardigheidstraining van de Dialectische Gedragstherapie over 'bewustwording' en 'radicale acceptatie'. In mijn 'huiswerkbesprekingstijd' kon ik niet anders dan vertellen over mijn genderdysforie-ontdekking. Ik moet zeggen dat ik 'genderdysforie' een doorbraak in bewustwording vind. Hoewel ik een halve week geleden in de ontkenning probeerde te vluchten, merk ik nu dat ik het accepteer. Ik kan het om een of andere reden nu aanvaarden. Nu pas. Daarvoor moet ik 30 jaar geworden zijn. 30 jaar lang heb ik geprobeerd me 'aan te passen' en me te gedragen als vrouw. Heel regelmatig ging het psychisch moeilijk met mij. Nu zie ik ook waarom. Ik kon nooit echt mezelf zijn. Ik was (en ben eigenlijk nog steeds) niet wie ik in wezen ben. Maar nu de acceptatie van de gegevenheid er eindelijk is, heb ik toekomstperspectief. Ik mag mezelf worden! Ik mag mijn eigen geluk nastreven! Was het allemaal maar zo eenvoudig. Ik heb twee zoontjes. Ik ben (in feite) 'vrouw, dochter en zus van ...'. Hoe moeilijk maak ik het hen niet wanneer ik dit aan hen bekend maak? Gemengde gevoelens, want mag ik zo egoïstisch zijn om mijn eigen geluk na te streven? Hoe erg zou mijn transformatie het geluk van hen die ik graag zie beïnvloeden? Vermoedelijk zijn dit vragen om voor te leggen in het Centrum voor Genderdysforie...
Wat me vandaag ook is opgevallen, is dat ik zal moeten leren het (tot heden onderdrukte) mannelijke in mezelf meer toe te laten. Daarvoor zal ik dus ook meer gaan kijken naar hoe mannen zich gedragen. Nabootsen en voelen welke houdingen voor mij natuurlijk aanvoelen. Het is een afleren van zoveel aangeleerd vrouwelijk gedrag. Maar in wezen verschilt het niet zo veel van wat ik mijn hele leven al doe: kijken hoe anderen zich gedragen en wat ze dragen. Dat probeer ik na te doen, omdat ik mijn eigen stijl niet heb gevonden. Omdat er gewoonweg geen vrouwelijke stijl in mij zit. Dus bij het imiteren van mannelijk gedrag, vermoed en hoop ik dat mijn intuïtie zich aangesproken weet, waardoor ik voor 't eerst in mijn leven wel mijn eigen stijl kan vinden. Dat zal ook een verademing zijn.
Toch is het allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ik heb wel een beeld van mezelf als man in mijn hoofd, maar zal dat aan de realiteit beantwoorden? Ikzelf vind mannen die een zekere vrouwelijkheid over zich hebben, best knap. Maar zal ik zo een man worden? Als ik kijk naar mijn broers, merk ik dat zij heel veel haar over heel hun lichaam hebben. Dat vind ik op dit moment niet bepaald mooi. Maar zal het effect van hormonen in mijn lichaam bij mij ook zo'n weelderige haargroei veroorzaken of niet? Zoveel vragen. Met vooralsnog zo weinig antwoorden... Was het maar al 6 juni...
Vandaag zei mijn man dat hij nu ook begrijpt waarom ik zo vaak boos ben nadat we gevreeën hebben... Ja, ook dat krijgt nu ook zijn plaats. Zo maf, al die herkenning. Maar zo goed dat ik nu eindelijk zoveel rare en moeilijke dingen kan begrijpen! Oef, er valt echt een last van mijn schouders. Maar toch is het geen evidente weg... We zien wel hoever die weg mij brengt. Geduld.
Geduld heb ik ook nodig. Ik heb een afspraak gemaakt met dr. Heylens van het U.Z. Genderteam. Die afspraak valt pas op 6 juni. Geduld is een schone deugd. En voor mij is dit weer een kans om die deugd te oefenen.
Een heel weekend lang heb ik met niets anders dan 'genderdysforie' in mijn hoofd gezeten. Nog steeds is het aanwezig in mijn denken, maar gelukkig minder dominant. Toch zie ik me genoodzaakt ook nu weer te schrijven. Schrijven helpt de dingen klaarder te zien. Nadat Hans mijn schrijven hierover gelezen heeft, is hij er zelf ook heel veel over gaan opzoeken. Het houdt hem op dit moment ook heel erg bezig. Het verandert zoveel. Het geeft ook betekenis aan de seks met Hans. Altijd al hebben we rollenspellen gespeeld. Of misschien in het begin nog niet. Maar dan gebeurde het vaak dat ik dissocieerde tijdens de vrijpartij. Hans merkte dat op en vond dat niet leuk. We hebben daar destijds ook over gesproken met elkaar. Vanuit die gesprekken is onze seks gegroeid naar een alternatieve rolverdeling. Ik mocht van hem 'de man' zijn in bed. Doordat Hans echter wil dat ik ook echt geniet, ben ik meer en meer in contact gekomen met wat ik echt wil. En ik wil geen man. Ik wil een vrouw in bed. Ik haat mijn borsten die daar maar hangen (ja, hangen doen ze wel na vier jaar borstvoeding). Daarvoor was ik behoorlijk tevreden met mijn volle B-cup. Mijn sekspartners leken dat een fijne hoeveelheid te vinden. Nu zijn ze absoluut veel te groot en verhinderen ze mij om echt te doen wat ik zou willen doen. Ik verlang zelf een borst in mijn mond te nemen en kan het niet af dat anderen aan mijn borsten zitten. Steeds minder en minder kan ik daar tegen. Net zoals ik steeds meer en meer verlang naar een kutje. Niet het mijne uiteraard want dat spreekt me echt niet aan. Neen, ik wil seks met een echte vrouw. Ik wil stoppen met dat rollenspel met Hans. Ik heb ooit wel seks gehad met een vrouw. Ik vond dat een fijne ervaring maar ik kon nadien niet meer met dat meisje praten. Zij wou graag onze one-nightstand bespreken. Ik heb enkel gezegd dat het goed was. Meer woorden kon ik er toen niet over kwijt. Zij had tenslotte haar vaste relatie. Nu besef ik wat er precies 'verkeerd' gegaan is met haar: we gebruikten haar 'Tarzan'. Zo'n dildo die haar, op mijn sturen, tot een hoogtepunt bracht. Dat vond ik best fijn. Zij bracht die ook in bij mij. Ik heb dat toen toegestaan, want zo hoorde het nu eenmaal. Maar juist daar ligt mijn kater. Ik wou dat ding niet in mij. Ik herinner me nu ook terug mijn angst. Mijn maandstonden waren ze goed als afgelopen, maar die dag had ik toch nog even wat bloed verloren. Om te vermijden dat zij mij zou beffen heb ik geen aanstalten gemaakt dat bij haar te doen. Maar god, wat had ik daar onnoemelijk veel zin in... Zo stom...
Sinds ik 'genderdysforie' op mijn holebi- of genderproblematiek kan plakken, is het ook voor Hans een realiteit. Hij ziet nu meer in dat ik eigenlijk echt wel man wou geweest zijn. Al goed dat hij tijden in zijn leven gekend heeft waarin hij liever vrouw was geweest. Hij kan me een beetje begrijpen. Hij ziet ook heel goed dat ik, mocht ik me laten ombouwen tot man, ik niet meer bi zal zijn. Dan zal ik hetero zijn. Daarom dat hij nu begint te denken aan een kerkelijke nietigverklaring van ons huwelijk. Net zoals hij het ziet, weet ook ik zeker dat ik als man geen seks wil met hem. Neen bedankt. Daar voel ik echt niets voor.
Toch zou het makkelijker zijn mocht ik ontdekt hebben dat ik echt lesbisch ben (in plaats van bi). Genderdysforie is veel moeilijker. Ik heb ook nog geen duidelijk zicht op wat kan en wat niet - voor mij. Is de hele weg gaan dé uitweg? Het voelt aan van wel. Maar ik ben bang voor zoveel obstakels. Hoe moet dat dan met mijn 'mama-zijn'? Hoe hiermee uit de kast komen naar familie en vrienden toe? Van vrienden heb ik niet zoveel schrik. Mijn vrienden kennen me en zullen me ook als transman accepteren, daar ben ik vrij zeker van. Maar wat met mijn familie? Verstoting is al eerder gebeurd. Het kan ook mij overkomen... Daar heb ik oprecht angst voor. Wat zijn de stappen die ik nu kan ondernemen? Zal ik beginnen met een Real Life Experience nog voor ik testosteron inneem? Maar ook dat zal niet evident zijn. Ik vermoed dat een nep-gevulde broek niet aanvaard wordt. Ik zie er ook echt heel vrouwelijk uit. Ik zit ook in een vrouwelijk lichaam. Dit verdomde, verdomde, verdomde vrouwelijke lichaam. Zoveel eigenheden heeft de maatschappij me aangeleerd. Een vrouw behoort zus en zo, en dus kan ik zus of zo... En ik moet toegeven: ik heb het geleerd. Ik heb behoorlijk goed geleerd wat aanvaardbaar is voor een vrouw. Ik kan me vrouwelijk kleden. Dat zit nooit zo gemakkelijk als mijn eerder mannelijke kledij, maar toch kan ik het. Soms kleed ik me echt vrouwelijk en dan durf ik ook zeggen 'ik heb me verkleed'. Nu pas besef ik dat ik dat in het verleden al gezegd heb. Nu pas krijgen die woorden hun echte betekenis...
Enkele dagen geleden trok ik (nog eens maar nu voor het eerst) bewust mannenkleren aan. Van top tot teen deze keer, met een opgerolde sok in mijn mansonderbroek. Dat voelde heerlijk! Toch vond ik het ook moeilijk. Welke kleren dragen mannen eigenlijk? Een lange broek, dat is niet moeilijk. Maar de bovenkledij baart me wel zorgen. De hemden en truien van mijn man zijn veel te groot voor mij. Ik wil ook helemaal zijn stijl niet want die is veel te deftig voor mij. Mijn borsten steken veel te veel uit, ook al had ik een te klein t-shirt aan om ze zoveel mogelijk te verhullen. Mijn heupen zijn breder dan ik ze wil en ook dat valt op in een mannenbroek. Maar het allerbelangrijkste was toch het gevoel van een gevulde onderbroek. Ja, het is waar. Het zwaartepunt ligt anders bij mannen. Dat situeert zich echt daar. En daar zou ik het graag altijd hebben!
Hmm... Eigenlijk is het best fijn hierover te schrijven. Voor het eerst in mijn leven mág dit! Voor het eerst in mijn leven erken ik dat dit een probleem is waarmee ik worstel. Voor het eerst in mijn leven kan ik hier openlijk over spreken en schrijven. Een hele opluchting!
) Nu ben ik een maand verder en ben ik zelf al tot heel veel inzichten gekomen. Ik som er enkele op:
