Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
25-07-2008
Knieoperatie
Over 11 uur word ik verwacht in het ziekenhuis voor een kijkoperatie aan mijn rechterknie. Dit wordt mijn allereerste operatie. Ik blijf vrij rustig maar soms slaan de stoppen door en voel ik wat ik vanbinnen voel: angst. Ik maak me zoveel zorgen. Mijn grootste zorg lijkt wel de verplichting nuchter te zijn. Ik mag kiezen voor een gehele verdoving of een epidurale verdoving. Ik ben nog nooit verdoofd geweest, hoe moet ik nou weten wat te kiezen? Omdat een volledige verdoving minder gezond is dan die andere, kies ik voor de andere. Maar waarom moet ik daarvoor nuchter zijn????? Oh ja, mijn uren opzoekingswerk op het net heeft me geleerd dat de nuchterheid moet voor het geval je onverwachts toch een volledige verdoving moet krijgen. Okee, tot daar wil ik wel volgen. Maar hou je vast: Ik word dus om 11 uur in de voormiddag NUCHTER in het ziekenhuis verwacht . Zal die dokter opereren op de middag? Think not. Dus nóg langer met een hongere maag. Neen, ik vind dit echt geen lachertje. Om me te wapenen heb ik daarnet nog een vettige pita-friet gegeten. Dat zou er kunnen voor zorgen dat mijn hongergevoel pas tegen 11 uur opkomt. En dan moet ik maar efkes op de tanden bijten (bah tanden, geef maar een dikke bickyburger )
Waar ik me ook zorgen om maak is mijn kledij. Wat moet ik aantrekken? Wat moet ik meedoen? Moet ik zo'n vies hospitaalkleed aan? Wat mag ik er onder aanhebben? Of mag ik gewoon gaan in short, hesje en t-shirt? Grrr... Ik ben hier echt kei-zenuwachtig over.
En dan de voorbereidingen op de operatie: het wassen en scheren van mijn knie. Net nu ik zo'n weelderige haargroei heb, wordt dat er af geschoren. Nu ja, in eerste instantie dacht ik dan maar mijn beide benen terug eens te scheren maar bij nader inzien ga ik de verpleegster (hopelijk een knappe ) dat werk maar laten doen en op de rest van mijn been (en het andere) het gewoon zo houden. Anders verlies ik credibility als man - in mijn gedachten uiteraard
De operatie zelf wordt ook een oefening in mindfullness, toch als ik een gedeeltelijke verdoving heb en 'mag' meekijken op het schermpje hoe het er in mijn been uitziet. Maf hoor. Ga ik dat wel aankunnen? Ga ik bij de gedachten dat men een snee in mijn been maakt, mijn knie opblaast met een vloeistof en er met een toestelletje inzit, nog wel rustig kunnen blijven? Nu ja, veel kanten kan ik toch niet uit, behalve misschien wie weet de chirurg een blauw oog slaan Of zou ik zowiezo flauwvallen? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Nu bedacht ik me daarnet, nadat ik al geweend heb door het toe te laten en het benoemen van mijn gevoelens én ze zelfs radicaal te accepteren, dat deze kleine operatie wel een goede testcase is. Kan ik een operatie onder gedeeltelijke verdoving aan, dan kan ik ook een volledige verdoving aan. Nu is het een kwaal die hopelijk goed behandeld wordt waardoor ik terug kan volleyballen (en zoveel meer). Als mijn borsten er af gaan en de vaginectomie plaatsvindt, dan kan mijn leven pas écht beginnen. Dus om dat te bereiken moet ik constructief omgaan met mijn angsten. Deze knieoperatie is dus een heel goede testcase.
. Zal die dokter opereren op de middag? Think not. Dus nóg langer met een hongere maag. Neen, ik vind dit echt geen lachertje. Om me te wapenen heb ik daarnet nog een vettige pita-friet gegeten. Dat zou er kunnen voor zorgen dat mijn hongergevoel pas tegen 11 uur opkomt. En dan moet ik maar efkes op de tanden bijten (bah tanden, geef maar een dikke bickyburger 
) 
) dat werk maar laten doen en op de rest van mijn been (en het andere) het gewoon zo houden. Anders verlies ik credibility als man 
- in mijn gedachten uiteraard 
Of zou ik zowiezo flauwvallen? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
