Nog 2 keer slapen en ik heb mijn eerste afspraak met dr. Heylens van het Genderteam in Gent.

(Ik weet dat ik misschien wat in herhaling val, maar deze herhaling is goed om alles op een rijtje te zetten.)

Zes weken geleden werd het me plots in een sessie met mijn psycholoog duidelijk dat ik genderdysfoor ben. Ik maakte meteen een afspraak met mijn psychiater en begon het net af te surfen op dit thema. Mijn psychiater verwees me naar dr. Heylens, wie hij omschreef als 'authoriteit' op dit gebied. Ik ging toch nog te rade bij huisarts en psycholoog voor ik belde naar het UZ. Beide waren het erover eens: alleen daar zouden ze me kunnen diagnosticeren en vooruithelpen. En dus belde ik, gaf mijn meisjesnaam door en wachtte tot de post de bevestigingsbrief bracht. Ondertussen had ik al een hele evolutie afgelegd. Mijn hele doen en laten veranderde. Eindelijk het gevoel 'ik ben op weg naar thuis'. Eensklaps verdwenen al dan niet sluimerende suïcidale gedachten. Dat viel me pas op bij het invullen van mijn 'dagboekkaart' waar ik ook bij het 'zelfbeschadigend gedrag' nulletjes kon plaatsen. Een echte gedragsverandering die van binnenin kwam. Geen greintje haar op mijn hoofd die zich daarmee nog bezighield. Er werden ook zo ontzettend veel dingen uit mijn heden en verleden duidelijk. Er viel veel op zijn plaats. En ik voelde mezelf eindelijk de ruimte innemen waarop ik recht heb, maar die ik als vrouw niet kón innemen. Ik begon er zekerder van te worden dat mijn genderdysforie verdrongen en verborgen transseksualiteit was. O, wat zou ik mijn best doen op mijn afspraak in Gent om zo vlug mogelijk lichamelijk man te worden. Ik ben immers vanbinnen man. Eindelijk, na zoveel jaren, wordt me recht gedaan...
Maar ik veranderde.
Mijn geweten werd wakkergeschud door mijn ontmoeting met (andere) transmannen en -vrouwen. Dit is geschift, krankzinnig. Overlopers zijn het. En ik, ik moet die zotte gedachten maar uit mijn hoofd bannen. Het is gewoon on-ethisch je lichaam te verminken. Maar niet alleen dat. Het is not done om 'over te lopen' van het ene kamp naar het andere. Wat een leugenaar ben je dan. Alsof je wil geprofiteerd hebben van twee werelden... Bah.
Mijn rationele geest liet van zich horen. Ik keek van buiten af naar mezelf en naar alle genderdysfore mensen. Totaal geen binding met mijn gevoel. Totaal uitschakelend dat mijn 'substantie' in wezen voornamelijk mannelijk is. Enkel kijkend naar dit uiterlijk, dat vrouwelijk is.
Lap, daar kwamen terug de suïcidale gedachten. Want als ik gedoemd ben te leven in een lichaam dat niet 'klopt' met mijn ziel, dan hoeft het leven niet meer. Dat heb ik al genoeg geprobeerd. Al dertig jaar lang probeerde ik een goede vrouw te zijn. Nu is het genoeg. Ik heb mezelf daar echt onrecht mee aangedaan. Tijd om dat recht te zetten.
Dat zegt mijn gevoel, mijn emotionele geest zo je wil. Maar meer nog: het is mijn gezond verstand die dat zegt.

Deze strijd ben ik nu al 11 dagen aan het voeren. Het vraagt veel energie. Het slorpt me op en weg van andere zinvolle bezigheden (zoals studeren). Maar het in goed om hier niet te licht over te gaan.
Ben ik een man? 'Ik weet het niet'
Ben ik een vrouw? 'Neen' - terwijl ik wel in een vrouwelijk lichaam zit...

Ik ga dus helemaal niet naar dr. Heylens gaan met 'eisen'. Ik ben niet van plan hem te overtuigen. Ik wil hem tonen hoe ik hiermee worstel. Hoe ik dit liever nooit gedacht en gevoeld had, maar dat ik weldegelijk genderdysforie ervaar... Hoe ik een lichtje heb gezien en hoe ik de weg naar dat lichtje toe wil gaan. Er is geen alternatief. Hoewel ik hem (van mezelf) móet  vragen of er een alternatief is.

Zou een hormonenkuur met vrouwelijke hormonen bijvoorbeeld van mij niet een vrouw kunnen maken? Als dat werkt voor transvrouwen, waarom niet voor mij? Oh jee, daar draaft mijn rationele geest weer aan met alternatieven die los staan van mijn innerlijk, mijn gevoel, mijn zijn. En toch ga ik het vragen. Want ik neem dit au-serieux en wil me een kans geven om die moeilijke weg van transitie niet te hoeven gaan. Als er een andere mogelijkheid is om 'geïntegreerd' te leven: graag!

Ik heb ook vragen ivm het proces.
- Zou ik niet beter nu al enkele afspraken met hem maken voor de volgende maanden? Dat doe ik bij mijn psycholoog ook. Dat creëert rust en zekerheid, wat belangrijk is voor mij in mijn impulsieve bestaan.
- Hoe zit het met wat ik de laatste tijd te horen krijg: dat dit een onderdeel kan zijn van de borderlineproblematiek: identiteitsstoornis en/of een kreet om aandacht...  Nu, ik heb daarnet aan de psycholoog die de dialectische gedragstherapie begeleidt deze vragen voorgelegd. Hij ontkent dit eigenlijk. Juist omdat ik deze zaken wil uitspitten en niet resoluut afwijs. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij bevestigt dat ik genderdysforie heb. Deze vraag heb ik hem trouwens ook niet gesteld want deed niet terzake.
- Wat betekent dit voor de kinderen, nu en op lange termijn (bv. als zij zelf volwassen zijn)?
- Waarom zou ik eerst Orgametril moeten nemen? Als ik me inbeeld dat ik vrouwelijk hormonen moet nemen, dan word ik heel erg lastig. Ik heb nooit in mijn leven hormonen willen innemen (wat ik uiteindelijk toch 33 dagen of zo gedaan heb om mijn maandstonden op mijn trouwdag te vermijden). Het idee van mannelijke hormonen stoot me helemaal niet af. Van binnen voelt dat als 'juist' aan. Ik vind dit eerlijk gezegd op z'n minst 'merkwaardig'.
- Genderdysforie klopt echt wel, maar welke weg ik daarin af te leggen heb, is niet zo duidelijk. Alhoewel ik wel goed voel dat mijn leven als volledige (of toch: zo goed mogelijke) man, LEVEN zal zijn. Voor mezelf als vrouw zie ik geen toekomst...  Maar dan wil ik niet dat dit klinkt als een eis, want mijn ratio vindt het nog steeds absurd hoor, heel dit gedoe...

Voila, dat zijn zo mijn eerste vragen...
Hans gaat mee. Hij gaat mee omdat iemand me gezegd heeft dat de procedure langer duurt als er kinderen zijn, tenzij beide ouders op dezelfde golflengte zitten met betrekking tot transitie.
Ik wil dat Heylens hoort hoe Hans erover denkt en voelt. Dat is belangrijk voor mij.

Nog twee keer slapen... Spannend!