Ik voel me verward.
Ik heb vandaag mijn nieuwe kleren aangetrokken om naar het feest te gaan.
Toen wij met ons gezinnetje uit de auto stapten, arriveerden ook mijn zus en partner, een broer met vriendin en een schoonzus. Ik zag ze vanuit de auto al naar mij kijken en denken 'wat heeft ze nu weer aan'. Ze hebben het niet tegen mij uitgesproken – niet direct. Maar ik voelde hun blikken afkeurend kijken. En ik wist dat ze er in de auto al iets over zeiden tegen elkaar. Soit. Wij allen naar het receptiegedeelte. Het viel best mee. Maar toch voelde ik me wat op m'n ongemak. Mijn oudste, mentaal gehandicapte broer, zag me en zei: “Je hebt een mooi hemd aan, maar er mankeert nog iets aan.” “Een das?”, vroeg ik. “Neen, een witte streep. Anderlecht is gisteren gewonnen tegen Club Brugge.” Oef. Tja, paars is natuurlijk geen stereotypisch mannen kleur. Maar ik wou ook nog iets van mijn 'eigenheid' houden. En ik hou nu eenmaal van rode en paarse tinten, zelfs van gele.

Aan mijn moeder vroeg ik wat ze van mij vindt: “Als jij dat goed vindt, is het voor mij ook goed.” “Dit is veel comfortabeler dan al die vrouwenkledij”, zei ik. “Ik weet het, ik draag ook liever een broek dan een rok”, zei zij. Ietsje later en met al behoorlijk wat champagne in mijn lijf, ging het over die 'blaas' in mijn broek. Ik zei “dat zal beter zijn als ik ook een zak heb”. “Je bent toch niet op je kop gestuikt?”, vroeg mijn moeder. Ik zei “neen hoor, nu niet meer”. Waarschijnlijk wordt dit onder tafel geveegd omdat ik al redelijk wat gedronken had. Tja...

Ik voelde me eigenlijk heel goed en was ook (alweer) aangenaam verrast door de neutrale of lachende reacties. Dat veranderde toen ik Lily zag. Zij is 'aangetrouwde' achterfamilie van mijn schoonzus, van de moeder van het feestvarken. Ik heb van haar nog les gekregen in het middelbaar. Ik heb haar destijds heel wat van mijn problemen toevertrouwd. Ik ben zelfs wat verliefd geweest op haar. Hoe zou zij reageren als ze me zo zag? Angst...

Na het hoofdgerecht heb ik me even bij haar gezet. We hebben een heel goeie babbel gehad. Van de ouderleerlingenavond waar ik in 2006 naartoe gegaan was, herinnert ze zich nog dat het toen helemaal niet goed ging met mij. Dat was ook zo. Ik was dan nog maar pas gestart met dagtherapie, nadat ik 'buitengegooid' was op de voltijdse afdeling 'Kliniek voor Psychotherapie'. Ik was toen super 'borderline'. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden...

Het was een fijn gesprek. Een heel fijn gesprek. Maar toch... Ik kon het niet laten van haar te vertellen over mijn 'genderdysforie'. Terwijl ik zo vertelde, gingen mijn gedachten naar Weske. Weske heeft in mijn klas gezeten. Weske was en is overduidelijk een jongen gevangen in een vrouwenlichaam. Zij geeft nu les op mijn oude school, en is dus ondertussen collega van Lily. Lily vertelde dat Weske een hele tijd thuis geweest is omwille van depressie. Morgen start ze terug te werken. Oh Weske... Eigenlijk gun ik haar dit inzicht van genderdysforie. Het past -uiterlijk gezien- meer bij haar dan bij mij. Nu voel ik me schuldig ten opzichte van Weske. Ik verdien dit inzicht niet. Ik kan perfect 'normaal' als vrouw functioneren. Je kan het aan mij echt niet zien, tenzij ik dus zoiets doe als de laatste dagen (me mannelijk kleden en gedragen). Ik vraag me af of dit alles niet nep is. Heb ik mezelf weer iets in het hoofd gestoken? Is dit weer een domme bevlieging? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat vandaag behoorlijk moeilijk was voor mij. Door er zo mannelijk bij te lopen terwijl het niet erkent wordt door mijn omgeving, voel ik me 'ambetant'.

Ook tenopzichte van mijn stiefnichtje Joke, die nu achttien is en begeleid zelfstandig woont, vraag ik me af of dit wel zo'n goed idee is. Ik weet wel dat ik dezelfde ben, ook al heb ik andere kleren aan. Maar toch... Kan ik er nog voor haar zijn als 'man'? Kan ik haar helpen, haar steunen, haar ongedwongen graag zien als ik hierin verder ga? Ik vrees ervoor. Ik vrees dat het voor haar niet meer hetzelfde zal zijn. Ik vrees, ik vrees, ik vrees...

Verdorie. Dat ik het nu zo moeilijk had, had ik niet verwacht. Het heeft ook helemaal niet te maken met reacties van anderen. Het heeft te maken met mijn eigen inleving. Ik voelde me in feite onzekerder dan eergisteren. Die onzekerheid maakt me verward. Wie ben ik nu eigenlijk? Wie wil ik nu eigenlijk worden?

Morgen heb ik terug les (ik volg een opleiding in de BDI-kunde). Ik was van plan me dezelfde kleren als vandaag aan te trekken. Nu weet ik het zo niet meer. Maar wat anders? Ik heb het gevoel dat er (nu al) geen weg terug is. Of anders gezegd: als ik me nu terug vrouwelijk begin te kleden, voelt dat verschrikkelijk zelfverloochenend aan. Zo moeilijk... Ik wil wenen. Maar wie gaat me hierom troosten? Wie begrijpt me?

Mijn psycholoog is nog een week en een dag in verlof... Ik durf dit niet te vertellen aan Hans. Ik durf hem niet zeggen dat ik vandaag als zo verwarrend ervaren heb. Hij zal het hier wel lezen... Maar ik durf me door hem niet te laten troosten, want dat maakt het allemaal nog moeilijker. Hij is een man. Een man waarvoor ik op mijn 23ste gekozen heb. Met hem wou ik oud worden. Ik (en hij) wist toen wel dat ik 'bi' ben, maar ik dacht dat dat niet zoveel uitmaakte. Ik koos voor de persoon. Hans is een vrij vrouwelijke man, dus dat zat wel goed. Maar nu... Ja, ik zie hem wel graag. Hij heeft echt een speciaal plaatsje in mijn hart. Maar er is zoveel meer... Er is en blijft mijn (seksueel) verlangen naar een vrouw. Ik voel me op seksueel vlak, en misschien vooral op dat vlak, man... Zo moeilijk...
Is het wel verantwoord, al mijn denken van de voorbije anderhalve week? Vandaag: twijfels, twijfels, twijfels...
Misschien ben ik in mijn binnenste toch meer vrouw dan ik dacht...?????