Wat een dag!
In allerijl ben ik op de middag nog een kleerwinkel binnengeraakt. Ik zocht een leuke broek en bovenkledij. Ik vond niets passends. De manshemden spannen teveel op mijn borsten. Neem ik een maatje groter, worden ze niet breder maar wel langer. Dat maakt me dan weer vrouwelijker, dus da's niet goed. De broekenafdeling is al helemaal een ramp. Ik draag al sinds mijn 13de geen jeans meer. Nu paste ik me een jeansbroek: veel te lang. En aangezien het een winkel is met meer kleine dan grote maten, ook veel te spannend. Uiteindelijk heb ik me enkel een jongensgilet gekocht, een witte met zwarte print (net een stripverhaal). Ik heb me dan maar een van mijn gewone broeken aangedaan. Onder mijn nieuwe gilet een T-shirt met kraag. Toegegeven: ik stond er best mannelijk mee. Het paste goed met mijn nieuwe kapsel.

Op het feest rare blikken, vooral omwille van mijn androgyne haarsnit. Rechts is het superkort, vooraan links heb ik een leuke bles. “Wat heb jij gedaan met je haar?” En dus vertelde ik het verhaal van bij de kapper: hoe de ene kapster mijn haar niet durfde knippen omdat ik zo precies wist wat ik wou: een mannelijk kapsel met toch iets vrouwelijks. Want zo voel ik me. Dus knipte haar collega me en ze heeft dat heel goed gedaan: masculin-feminin! Verwondering alom. “Gedurfd, maar het past wel bij jou.”
Toen mijn jongste broer binnenkwam was hij blij me te zien. Iemand van de andere familie vroeg hem “Is dat je broer? Euh, je zus?” Yes, dacht en zei ik. Zo is het!

Ergens tussen sorbet en hoofdgerecht zaten we met enkelen in de tuin. De moeder van het feestvarken vroeg omwille van mijn andere look of ik lesbisch geworden ben. Ik zei: “dat ben ik al heel mijn leven.” Mijn lievelingsbroer Ed, liet blijken dat hij het wel moeilijk heeft met mijn transformatie. Ik zei hem dat ik meer word wie ik echt ben. Ik denk dat hij het meer begrijpt dan wie ook. Ik voel hem al mijn hele leven aan als vrouw in een mannenlichaam. Maar ik denk dat hij het van zichzelf niet ziet, niet erkent. Dat is ook okee hé. Op voorwaarde dat je maar met jezelf gelukkig kan leven... Iemand anders maakte de opmerking over Ed en mij dat wij exact hetzelfde doen: hij laat zijn haar langer en langer worden, ik het mijne korter en korter.

Op een bepaald moment ging ik eens dicht bij mijn moeder zitten. Ik vroeg haar hoe ze mij zou genoemd hebben als ik een jongen was geweest. Ze wist het niet meer. Nu is mijn zus zwanger waardoor ik het ook met haar over namen kon hebben. Dus vroeg ik haar hoe ze mij zou noemen als ik man was. Ze zei exact hetzelfde als ik al mijn hoofd had: 'Jean-Marie'. Maar of dat uiteindelijk ook mijn mannennaam wordt, weet ik nog lang niet hoor...

Ik vertelde mijn moeder dat er een doorbraak is in mijn therapie. Dat ik begin te weten wie ik echt ben. “Oh ja, wie ben je dan?” vroeg ze. “Een man”, zei ik. “Je bent al je hele leven een jongen. Al die jongensdingen die je deed. Maar toch ook weer niet helemaal”, zei ze. Ik vond dat antwoord ongelooflijk. Zou ze wel begrijpen hoeveel dat voor mij betekent? Zou ze wel beseffen dat ik het meen? In ieder geval voel ik me gesterkt door de reacties van vandaag. Ik wil hier echt mee doorgaan. Hierin verder gaan. Meer en meer Real-Life experience gaan doen. Vandaag was een bescheiden stap. Ik ben benieuwd naar de reacties als ik een trans-vormer (om mijn borsten te verhullen) aan heb. En nog meer wanneer ik op een dag een packer in mijn broek heb... Spannende tijden in het vooruitzicht. Spannend, maar draaglijk.

Toch begon ik vandaag op een bepaald moment weer te twijfelen. Mijn nichtje Joske droeg heel leuke meisjeskleren. Ik sprak haar stiefmama erover aan. Die zei dat Joske graag zulke wijde rokken draagt waarmee ze kan zwaaien en zwieren. Hé, dat deed ik als kind en tiener ook graag! Wat betekent dat? Ben ik dan toch vrouwelijker dan ik denk?
Hierover heb ik deze avond met Hans een gesprek gehad. Hij vroeg me of ik dat ook als 'verkleden' zag. En eigenlijk klopt dit wel. Want met zo'n rokken aan stond ik in de spotlights. Mijn moeder vond dat leuk. Ik bracht haar ermee aan het lachen. Ik wou op die manier haar liefde voor mij winnen. Haar aandacht krijgen, wat als jongste van 7 niet altijd evident was.

Toch wil ik best kritisch blijven. Dat moet ook van mijn psycholoog. Voorzichtigheid is geboden. Ik mag niet zomaar alles vanuit de 'genderdysforie-bril' bekijken. Vandaag is het moeilijk om die bril af te doen. Want kijken doorheen die bril, brengt zoveel betekenis aan in mijn leven. Ik krijg daardoor vat op mijn verleden.
Maar ik begrijp ook dat deze problematiek lang niet evident is. Daarom is het goed dat er zoveel tijd over de diagnostische fase gaat. Wil ik hiermee verder gaan, moet ik echt 100% zeker zijn. En momenteel duikt er in mij af en toe toch nog angst op. Angst dat dit alles niet waar is... Ik heb dus echt nog een weg te gaan. En die weg, hoe moeilijk die soms ook zal zijn, wil en durf ik gaan!