|
Ondanks het goede weer voel ik me uitgeput en moe. Ik kan niet anders dan het toeschrijven aan de hormonen die in mijn lijf vechten. Een hele hormoonbalans moet beginnen anders draaien, anders werken dan dan het 31 jaar gedaan heeft. Dat laat zich voelen. Vermoeidheid, da's een, maar nog veel moeilijker heb ik het met dat bloedverlies. In vergelijking met andere dagen is het vandaag weer wat minder, maar toch. Ik betrouw het zaakje zonder tampon niet. Dan loop ik nog onrustiger.
Daarnaast vind ik dat ik niet mag klagen. Ik heb nu toch wat ik wou? De start met de testosteron is nu een feit, dat wou ik toch? Waarom zou ik dan lopen klagen? Of wat had ik gedacht misschien, dat zo'n transitie een pleziertje was? Op dit moment is het dat allerminst.
Ik wil er ook niet over praten, wil er niet mee geconfronteerd want ik voel me al zo lastig en bovendien zijn er na 3 weken nog steeds geen veranderingen te merken.
O ja, mijn clitoris is al wel 6 millimeter gegroeid. Maar het 'vermuiten', het wisselen van stem -daar waar ik zo op zit te wachten omdat dat me meer passabel zal maken- blijft maar uit.
Wellicht verwacht ik teveel op korte termijn. Dat weet ik wel. Maar het maakt er mijn humeur niet beter op. Temeer dat de vermoeidheid niet verdwijnt door te zeggen dat ik het nu accepteer dat ik moe ben en voor de rest niet teveel moet willen doen.
Ik wil eigenlijk in een cocon kruipen. Letterlijk als het ware. Maar zo werkt het niet...
Soit. Heb nu toch even durven 'zagen' en ja, dat geeft me een opgeluchter gevoel. Ik wil trouwens ook een realistisch beeld geven voor mensen die in hetzelfde schuitje als ik zitten en hier meelezen. Die hormonen doen wat met een mens. Niet te onderschatten.
Ik heb gisteren trouwens een brief gekregen voor de mutualiteit mbt het terugbetalen van de Sustanon (testosteron). Daarop staan twee testosteronwaarden op. Voor de start met de Orgametril (vrouwelijk-hormoon-onderdrukkers) had ik een testowaarde van 31,5. Na de dik twee maand slechts 19,9 meer. Dat was de waarde vlak voor mijn eerste testosteroninjectie.
Geen idee wat dat allemaal betekent in concreto, maar in ieder geval zou dit kunnen helpen om zolang er een V op mijn pas staat, toch terugbetaling te krijgen van die Sustanon. Afwachten of het lukt.
En voila, zo gaat de tijd maar verder en verder en ben ik over 6 dagen alweer toe aan mijn volgende testospuit (de derde). Ik zal maar geduld hebben tov mijn veranderingen want forceren gaat sowieso niet. Geduld, geduld. Een mens moet dat toch héél veel hebben hé...
O ja, 't is vandaag trouwens precies 1 jaar geleden dat ik mijn genderdysforie durfde de erkennen. In dat jaar tijd is er dan toch veel gebeurd en daar ben ik blij om.
|
