Nu mijn eerste examen achter de rug is, kan ik even tot rust komen en stilstaan bij de voorbije dagen.

De uitvaart van Els heeft me overhoop gegooid. Er is teveel keer gezegd 'we moeten respect hebben voor haar keuze'. Ik vroeg me af waar ik het verdiende om te blijven leven en, wie weet ooit als man, gelukkig te worden. Hiermee kwam de vaststelling dat mijn borderlineproblematiek in extreme situaties toch nog niet onder controle is. Jammer. Maar ondanks alles ervaar ik dat ik nu gewoonweg sterker in het leven sta dan pakweg een jaar geleden. Ja, ik wil het toch maar proberen...
In haar afscheidsbrief die voorgelezen werd door haar papa schreef ze dat ze deed wat ze deed vanuit respect voor zichzelf. Ik begrijp dat zeer goed. Maar ik vind het zo verdomd erg dat er voor mij wel een lichtje is gaan branden in de verte en voor haar niet... Ik voel me er een beetje egoïst door. Alsof zij het meer verdiende te leven dan ik. Belachelijke gedachten uiteraard, maar toch zijn ze er.

In mijn genderzoektocht zit ik enkele weken in verwarring.
Hals over kop heb ik een hospitalisatieverzekering kunnen regelen. Op de medische fiche heb ik wel mijn psychiatrische borderlineproblematiek vermeld maar niet gezegd over gender omdat dat uiteindelijk op dit moment toch nog zo ontzettend vaag en onduidelijk en wisselend is.

Wie ben ik?

Waar ik enig tijd geleden zo duidelijk wist en voelde 'ik ben man', durf ik dit nu niet zeggen. Mare stelde me de vraag: 'Ben je vrouw' en daar moest ik het antwoord schuldig op blijven.
Genderqueer dan? Ik wil helemaal niet in between zitten. Ik zie het liever wel lichamelijk dualistisch ook al ligt daar dan een veelheid aan expressievormen tussen.

Op de uitvaart zag ik veel lesbiënnes. Die zien er toch altijd zo knap uit. Waarom zou ik zo niet kunnen worden? Ik zou me mooier voelen als 'stereotypische lesbiënne' dan als man. Maar ik ben in wezen niet lesbisch. Dat ik vrouwen 'psychisch en lichamelijk wil penetreren' dat is zo zeker als dat ik geen penis heb :oops:
Mare heeft mijn haar afgeschoren. Gemilimeterd. Het is wel een opluchting. Eindelijk dat kleur uit mijn haar. En ook met het warme weer is het nog zo aangenaam.
Hans vindt het niet mooi. Hij heeft me ook nog nooit zo gezien. Het dateert van mijn 18e dat ik nog zo'n kapsel heb gehad. Hij deed me er wel aan herinneren wat ik al heel veel gezegd heeft als mijn haar geknipt is: 'nu zijn mijn zorgen er af.'

Zo van die faitdiverskes die misschien wel niets met gender te maken hebben :roll:

In heel dit proces speelt nadenken over mijn geaardheid een rol. Ook het uitproberen van rollen is belangrijk.
Zo ben ik aan het leren hoe ik een vrouw moet verleiden. Best moeilijk zeg. Ik ben eerlijk gezegd niet gewoon van afgewezen te worden. In het verleden: ik doe een duidelijke suggestie en daar wordt op ingegaan. Blijkbaar moet je bij vrouwen veel subtieler aan het werk gaan. Da's moeilijk voor mij met al mijn lust en impulsiviteit. Maar ik ben bereid om te leren. Da's misschien de reden waarom ik nooit een echte lesbische relatie heb gekend? Maar anderzijds voel ik gewoon in mij dat het niet dat is wat ik zoek... Gender dus... Female to man... Moeilijk... maar mogelijk...

Ik besef meer en meer dat ik nog een heel erg lange weg te gaan heb...

Oh ja, nu ben ik nog vergeten vertellen over het gesprek met mijn moeder.
Een goed, rustig, open gesprek dat zorgde voor begrip.
Toen ik zaterdagavond naar een trouwfeest vertrok (van bij mijn moeder) zei ze: 'Salu hé Patricksken'.
Super!