Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
03-01-2009
Bang?
Over twee daagjes heb ik mijn eerste afspraak met de endocrinoloog. Iets om me geen zorgen over te maken, zo vernam ik al op het forum van de Vlaamse Genderkring. En toch. Dit is toch een belangrijke stap in transitie. Zonder deze stap, kan er niets werkelijk veranderen. Er moet nu eenmaal een zicht komen op mijn natuurlijke hormoonwaarden voor ik hormonen kan beginnen nemen. Stelt dus niet veel voor. Maar toch voelt het aan als een stap. Een grote stap. Durf ik die stap wel zetten? Stel dat heel mijn transseksualiteit een leugen is? Of misschien heb ik wel een of andere ziekte waardoor ik toch niet in transitie mag? Wil ik wel man worden? Wat met al die mensen uit mijn verleden, uit mijn jeugd. Zien ze mij als een verrader? Ik voel me een verrader. Ik heb verdorie kinderen gebaard en de borst gegeven. Ik zou het nu, vanuit de kennis van mijn genderdysforie, niet meer kunnen. Maar toen probeerde ik nog zo goed mogelijk vrouw te zijn, en ja, dat hoorde erbij. Maar toch. Zien de mensen dat ook zo? Of denken ze dat ik nu wel op een serieus fout spoor zit? Misschien denken ze wel dat ik mezelf tekort doe door met deze transitie door te gaan. En wat als ze op lange termijn gelijk krijgen? Wat als ik op mijn sterfbed zeg dat het toch beter geweest was in een vrouwenlichaam te blijven? Wat als ik dat moet concluderen omwille van mijn kinderen? Omwille van het belang dat ik stel in een 'goede thuis' voor hen? Wat met mijn eigen seksuele verlangens? Het is vandaag één grote warboel in mijn hoofd. En daarnaast ben ik ook snipverkouden, op het randje van bronchitis af, of misschien is het dat toch wel al - opletten voor mijn gevoeligheid voor longontsteking. Maar ja, ziek dus. En maandag wellicht nog niet veel beter. En dan 's morgensvroeg moeten opstaan, de kinderen naar de voorschoolse opvang (dat zal hun allereerste keer zijn) enz... Zorgen, zorgen, zorgen. Waarom al mijn twijfels plots? Misschien komt het wel door het uitdelen van onze nieuwjaarswensen. We schreven een hele brief met enkele gebeurtenissen van het voorbije jaar per gezinslid. Daarin dus ook de ontdekking van mijn genderdysforie. En de vraag aan mensen te proberen mij Patrick te noemen. Mijn broers en zus en hun aanhang heeft de brief gekregen, gelezen en er niets over gezegd. Wél spreekt mijn moeder nu ook over mij tegen de kids met het gebruik van 'pappie' in plaats van 'mama'. Knap van mijn moeder. Echt knap. Maar dan... Zoveel mensen uit mijn geboortestreek waarbij ik een zekere drempel voel om me te uiten, of om mijn nieuwjaarsbrief te geven. Bang? Ik denk het. Bang omdat het misschien toch allemaal een leugen is... En bang omdat er dan geen weg terug is. Maar hoe dan ook, ik zie mezelf als vrouw ook niet functioneren op lange termijn. Waarom zie ik mezelf als man wel oud worden? Jeetje, 't is weer verwarrend allemaal. Dat mijn hoofdpijn en mijn angsten en mijn gesnotter en gehoest maar allemaal vlug verdwijnt!
