Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
09-06-2016
Weinig tot geen genderdysforie meer in mijn leven
Ondertussen ga ik 6 jaar officieel als man door het leven. In die zes jaar is me heel veel goeds te beurt gevallen. Helaas heb ik ook een burnout gekregen waardoor ik terug wat op de sukkel was. Ik begon zelf te twijfelen of het wel goed geweest was om de transitie te doen. Ik ben nog eens bij mijn psychiater op het Genderteam geweest en eigenlijk is het zowel voor hem als voor mijzelf duidelijk: ik zit als man letterlijk goed in mijn vel. Daar hoef ik me dus geen zorgen meer om te maken. Het beetje genderdysforie dat ik voelde, is ondertussen alweer helemaal verdwenen.
Ik merk dat je als man veel meer kansen krijgt in het leven dan als vrouw. Fouten worden je ook minder persoonlijk genomen dan ik ervoer als vrouw.
Helaas is er dus nog veel feminisme nodig in de wereld.
Fysiek heb ik ondertussen een mannenbuikje gekregen en smalle heupen. Mijn hoofdhaar valt almaar verder uit en op de rest van mijn lichaam heb ik almaar meer haar. Dat is genetisch bepaald, dat zit in mijn familie. Ik heb er ook geen probleem mee.
Vele groeten aan u allen.
