Een heel weekend lang heb ik met niets anders dan 'genderdysforie' in mijn hoofd gezeten. Nog steeds is het aanwezig in mijn denken, maar gelukkig minder dominant. Toch zie ik me genoodzaakt ook nu weer te schrijven. Schrijven helpt de dingen klaarder te zien.
Nadat Hans mijn schrijven hierover gelezen heeft, is hij er zelf ook heel veel over gaan opzoeken. Het houdt hem op dit moment ook heel erg bezig. Het verandert zoveel. Het geeft ook betekenis aan de seks met Hans. Altijd al hebben we rollenspellen gespeeld. Of misschien in het begin nog niet. Maar dan gebeurde het vaak dat ik dissocieerde tijdens de vrijpartij. Hans merkte dat op en vond dat niet leuk. We hebben daar destijds ook over gesproken met elkaar. Vanuit die gesprekken is onze seks gegroeid naar een alternatieve rolverdeling. Ik mocht van hem 'de man' zijn in bed. Doordat Hans echter wil dat ik ook echt geniet, ben ik meer en meer in contact gekomen met wat ik echt wil. En ik wil geen man. Ik wil een vrouw in bed. Ik haat mijn borsten die daar maar hangen (ja, hangen doen ze wel na vier jaar borstvoeding). Daarvoor was ik behoorlijk tevreden met mijn volle B-cup. Mijn sekspartners leken dat een fijne hoeveelheid te vinden. Nu zijn ze absoluut veel te groot en verhinderen ze mij om echt te doen wat ik zou willen doen. Ik verlang zelf een borst in mijn mond te nemen en kan het niet af dat anderen aan mijn borsten zitten. Steeds minder en minder kan ik daar tegen. Net zoals ik steeds meer en meer verlang naar een kutje. Niet het mijne uiteraard want dat spreekt me echt niet aan. Neen, ik wil seks met een echte vrouw. Ik wil stoppen met dat rollenspel met Hans.
Ik heb ooit wel seks gehad met een vrouw. Ik vond dat een fijne ervaring maar ik kon nadien niet meer met dat meisje praten. Zij wou graag onze one-nightstand bespreken. Ik heb enkel gezegd dat het goed was. Meer woorden kon ik er toen niet over kwijt. Zij had tenslotte haar vaste relatie. Nu besef ik wat er precies 'verkeerd' gegaan is met haar: we gebruikten haar 'Tarzan'. Zo'n dildo die haar, op mijn sturen, tot een hoogtepunt bracht. Dat vond ik best fijn. Zij bracht die ook in bij mij. Ik heb dat toen toegestaan, want zo hoorde het nu eenmaal. Maar juist daar ligt mijn kater. Ik wou dat ding niet in mij. Ik herinner me nu ook terug mijn angst. Mijn maandstonden waren ze goed als afgelopen, maar die dag had ik toch nog even wat bloed verloren. Om te vermijden dat zij mij zou beffen heb ik geen aanstalten gemaakt dat bij haar te doen. Maar god, wat had ik daar onnoemelijk veel zin in... Zo stom...

Sinds ik 'genderdysforie' op mijn holebi- of genderproblematiek kan plakken, is het ook voor Hans een realiteit. Hij ziet nu meer in dat ik eigenlijk echt wel man wou geweest zijn. Al goed dat hij tijden in zijn leven gekend heeft waarin hij liever vrouw was geweest. Hij kan me een beetje begrijpen. Hij ziet ook heel goed dat ik, mocht ik me laten ombouwen tot man, ik niet meer bi zal zijn. Dan zal ik hetero zijn. Daarom dat hij nu begint te denken aan een kerkelijke nietigverklaring van ons huwelijk. Net zoals hij het ziet, weet ook ik zeker dat ik als man geen seks wil met hem. Neen bedankt. Daar voel ik echt niets voor.

Toch zou het makkelijker zijn mocht ik ontdekt hebben dat ik echt lesbisch ben (in plaats van bi). Genderdysforie is veel moeilijker. Ik heb ook nog geen duidelijk zicht op wat kan en wat niet - voor mij. Is de hele weg gaan dé uitweg? Het voelt aan van wel. Maar ik ben bang voor zoveel obstakels. Hoe moet dat dan met mijn 'mama-zijn'? Hoe hiermee uit de kast komen naar familie en vrienden toe? Van vrienden heb ik niet zoveel schrik. Mijn vrienden kennen me en zullen me ook als transman accepteren, daar ben ik vrij zeker van. Maar wat met mijn familie? Verstoting is al eerder gebeurd. Het kan ook mij overkomen... Daar heb ik oprecht angst voor. Wat zijn de stappen die ik nu kan ondernemen? Zal ik beginnen met een Real Life Experience nog voor ik testosteron inneem? Maar ook dat zal niet evident zijn. Ik vermoed dat een nep-gevulde broek niet aanvaard wordt. Ik zie er ook echt heel vrouwelijk uit. Ik zit ook in een vrouwelijk lichaam. Dit verdomde, verdomde, verdomde vrouwelijke lichaam. Zoveel eigenheden heeft de maatschappij me aangeleerd. Een vrouw behoort zus en zo, en dus kan ik zus of zo... En ik moet toegeven: ik heb het geleerd. Ik heb behoorlijk goed geleerd wat aanvaardbaar is voor een vrouw. Ik kan me vrouwelijk kleden. Dat zit nooit zo gemakkelijk als mijn eerder mannelijke kledij, maar toch kan ik het. Soms kleed ik me echt vrouwelijk en dan durf ik ook zeggen 'ik heb me verkleed'. Nu pas besef ik dat ik dat in het verleden al gezegd heb. Nu pas krijgen die woorden hun echte betekenis...

Enkele dagen geleden trok ik (nog eens maar nu voor het eerst) bewust mannenkleren aan. Van top tot teen deze keer, met een opgerolde sok in mijn mansonderbroek. Dat voelde heerlijk! Toch vond ik het ook moeilijk. Welke kleren dragen mannen eigenlijk? Een lange broek, dat is niet moeilijk. Maar de bovenkledij baart me wel zorgen. De hemden en truien van mijn man zijn veel te groot voor mij. Ik wil ook helemaal zijn stijl niet want die is veel te deftig voor mij. Mijn borsten steken veel te veel uit, ook al had ik een te klein t-shirt aan om ze zoveel mogelijk te verhullen. Mijn heupen zijn breder dan ik ze wil en ook dat valt op in een mannenbroek. Maar het allerbelangrijkste was toch het gevoel van een gevulde onderbroek. Ja, het is waar. Het zwaartepunt ligt anders bij mannen. Dat situeert zich echt daar. En daar zou ik het graag altijd hebben!

Hmm... Eigenlijk is het best fijn hierover te schrijven. Voor het eerst in mijn leven mág dit! Voor het eerst in mijn leven erken ik dat dit een probleem is waarmee ik worstel. Voor het eerst in mijn leven kan ik hier openlijk over spreken en schrijven. Een hele opluchting!