Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
18-05-2008
Boeiende tijden
Het zijn boeiende tijden. Dat is wel het minste dat ik kan zeggen. Ik leer mezelf voelen. Ik leer onderscheid te maken tussen wat echt is en wat fake. En wat is echt? Het dragen van broekvulling. Dat voelt zo goed. Dat is zo 'mezelf'. Neen, het is niet mezelf verkleden. Ik zie geen reden waarom ik dat zou doen trouwens. Maar het is een veruitwendiging van hoe ik me innerlijk echt voel. En alle vezels in mijn ziel zeggen dat dit juist is. Hier moet ik verder in gaan. Gedaan met meisjeskleren aan te trekken. Gedaan met kijken naar anderen en imiteren. Ik mag mezelf beginnen zijn. Ik mag echt beginnen leven!
Woensdagavond had ik voor het eerst in publiek broekvulling. Niemand heeft er iets over gezegd. En ik merk dat iedereen ook goed zijn best doet om Patrick te zeggen. En wie dat niet durft, die zegt gewoon geen naam. Een blik kan ook verwijzen hé. En da's prima voor mij. Vrijdag afspraken met psycholoog (doordat zijn verlof gedaan is, schrijf ik hier zo te zien weer minder) en DGT-coach. Ik was er, mét broekvulling. In de namiddag moest ik nog naar de bib. Zou ik mijn broekvulling eruit doen? Dat heb ik geprobeerd. Maar ik voelde me dan zó ontzettend 'naakt' dat ik het er maar weer ingestopt heb. En geen kat die er iets van gezegd heeft. Ik heb zelfs geen starende blikken gezien. Blijkbaar mogen vrouwen heel ver gaan in mannelijk voorkomen. Verder dan ik dacht. Voor MV's (in man naar vrouw-transitie) is het ongetwijfeld veel moeilijker om qua kledij en stijl naar buiten te komen zoals ze zich innerlijk voelen, zoals ze vanbinnen zijn.
Dat weet ik nu wel zeker (hoewel ik mijn best doe om er toch regelmatig aan te twijfelen) : vanbinnen BEN ik man!
In de voorbije week ben ik zeer veel over mezelf te weten gekomen. Zodanig veel, dat het moeilijk is om hier alles neer te schrijven. Het komt er op neer dat ik me realiseer dat mijn genderdysforie heel sterk in de richting van transseksualiteit gaat. Ik zie niet in hoe ik genderqueer gelukkig kan zijn in het leven. Ik zie mezelf wel gelukkig worden in een mannenlichaam. Waarbij de hele wereld me ook man ziet (behalve misschien mijn kinderen, maar da's hors categorie, man of vrouw, ik blijf gewoon hun mama).
Ik heb een nieuwe vriendin. Zij is op weg naar transitie van haar mannenlichaam naar een vrouwenlichaam. Zij situeert zich echter fundamenteel 'in between', als two-spiritgender. Maar maatschappelijk gezien is dat niet leefbaar. En de ziel trekt haar ook meer en meer naar het vrouwzijn. En toch blijft ze in feite genderqueer. Kijk, da's nu niets voor mij. Ik wil duidelijkheid. Het is ook duidelijk voor mezelf: ik ben man. Uiteraard een man met veel vrouwelijke trekjes, zoals mijn man een man is met veel vrouwelijke trekjes. Maar alleen is het tot hiertoe altijd onmogelijk geweest (ook voor mezelf) gezien te worden als man, omdat ik in dat vermaledijde vrouwelijk lichaam zit.
Een (oude) vriendin zei aan de telefoon: 'Je bent zo'n mooie vrouw.' Ja, inderdaad. Mijn vrouwenlichaam mag er best wel wezen. Maar ik voel me innerlijk meer en veel meer man dan vrouw. Ook als ik een mannenlichaam zal hebben, zal ik nog evenveel zorg hebben voor mijn kinderen, toch? Ook dan zullen de gesprekken met mijn vrienden er toch niet anders uitzien? Of wel? Ik blijf toch wie ik in wezen ben? Innerlijk en karakterieel gezien blijf ik toch dezelfde? Alleen gaat mijn identiteit dan kloppen. Is het toegestaan om na deze 30 jaar van proberen leven in een lichaam dat niet overeenstemt met mijn diepste gevoelens en zijn, over te gaan naar een komende 30 (of meer) jaar waarin ik eindelijk rust en verzoening met mezelf ken? En ja, als dat betekent dat ik daarvoor doorheen operaties moet, doorheen confrontaties, doorheen pijn, doorheen verliezen van vrienden en verkrijgen van nieuwe vrienden,... dan moet ik dat doen. Want dat is hoe dan ook beter dan het lijden dat ik de voorbije 30 jaar gekend heb.
Omwille van operatieve toestanden die erbij kunnen (en zullen - zo zegt mijn gevoel) komen, ben ik nu aan het stoppen met roken. Het lukt al aardig, dankzij de ondersteunende medicatie. Dinsdag wil ik mijn laatste sigaret van mijn leven roken! Geweldig toch! Het is niet alleen een geweldige smak geld die ik daardoor kan sparen (voor de operaties die ik zelf zal moeten betalen want ik heb geen hospitalisatieverzekering) maar ook een stap richting echt LEVEN. Gedaan met mezelf om zeep te helpen. Ik wil gewoon niet meer kapot, ik wil leven en ten volle zijn!
