24 april 2008. De dag dat ik het woord 'genderdysforie' las in het Similes-tijdschrift. Het nummer ging over 'wonen'. Niet echt my cup of tea. Ik bladerde er maar wat doorheen. Tot mijn aandacht getrokken werd door een cover van een boek 'Gevangen in X of Y'. Om een mij onbekende reden interesseerde het me wel. Toen ik die avond bij mijn psycholoog was werd het me plots duidelijk. Dit ging over mij. 'Gevangen in X' dat ben ik.

Ondertussen heb ik al een hele weg afgelegd, en dat in minder dan één maand tijd. Als ik me dat realiseer, vind ik het geschift. Dan denk ik: 'ik ga veel te vlug'. Maar om één of andere reden kan ik ook niet trager gaan. Dit klopt gewoon. Dit klopt zo erg dat ik eindelijk vooruit wil in mijn leven. Gedaan met proberen gelukkig worden als vrouw. Gedaan. Ik maak er korte metten mee. Ik zie er zelfs al 'jongensachtig' uit. Neen, nog niet mannelijk. Daarvoor zal ik op hormonen moeten wachten, vrees ik.
In ieder geval geeft het me vleugels.
Waar ik tot 23 april het niet erg had gevonden als ik zou verongelukken, wil ik nu echt wel in leven blijven. Ik wil niet onverwachts uit het leven gerukte worden. Neen, dat niet meer. Als mijn hartje genoeg geklopt heeft, ja, dan wel. Over minstens 30 jaar wil ik wel toegeven en de rust van de dood over mij laten komen. Maar nu? Neen, nu wil ik leven.

Hoe ik dat leven dan wel moet zien?
Kome wat komt. Maar ook wel werkend aan mezelf. Zoals ik trouwens al heel hard werk aan mezelf, zeker vanaf september 2007, toen ik startte met de Dialectische Gedragstherapie en wat later ook de psychoanalytische psychotherapie vermeerderde van frequentie. Ja. Dat waren goede dingen voor mij. Dankzij deze zaken ben ik misschien wel van diagnose naar diagnose gestapt, maar nu kom ik aan. Nu voel ik dat ik niet meer moet verderzoeken. Genderdysforie is de basis. En aan de basis wil ik vooruit. Want enkel als de basis goed zit, kan ik een 'normaal' (wat heet in godsnaam 'normaal'?) leven leiden. We zien wel...

Toch is het maf.
Ik die zo bang ben van ziekenhuizen ben van plan om er de komende 3 tot ? jaar tijd door te brengen. Ik voel dat ik een geslachtsaanpassende behandeling wil. Ik wil dat de hele wereld me ziet als man. Ik voel me man. Ik ben een man. Toch is er ook het besef dat ik nooit een 'biologische' man zal zijn. Waarom al die moeite doen als de dingen niet werken zoals ze 'normaal' werken? Ik wil ooit wel graag seks met een vrouw... ja, als man. Maar ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen als 'transman'. Stilaan krijg ik daar iets of wat van inzicht in, maar toch. Je weet nooit hoe het precies voor jou zal eindigen. Zoveel problemen en complicaties die bij een operatie kunnen komen. Eerlijk? Ik ben daar bang voor.
Toch voel ik in mij zo'n enorme drijfveer om eindelijk 'mezelf' te kunnen worden, dat ik die angst gewoonweg aan de kant ga schuiven. Tenminste... als ik genoeg steun krijg uit mijn omgeving.

Steun is enorm belangrijk voor mij. Ik ben dan ook zo'n beetje exhibitionistisch (in zeker zin) dat ik mijn hele leven, incluis seksleven, zou blootleggen. Op een anonieme blog als deze durf ik zaken te schrijven die ik niet durf uit te spreken... Maar ik hou me in. Nu ik dit adres aan meer 'bekenden' heb doorgegeven, probeer ik wat voorzichtiger te zijn.
Toch moet ik me realiseren dat ik hier niemand moet overtuigen. Ik mag hier ook mijn twijfels schrijven. En niemand mag me daar op pakken. Want deze problematiek is complex, is voor iedereen anders, moet z'n rijping kunnen hebben. Als een vat staat dit op het net. En ten gepaste tijde komt er iets bij. Een toevoeging die de gegevenheid complexer maar ook completer maakt. En finaal: een Patrick met levenszin, een gelukkige Patrick. Een Patrick die zich laat drijven door zijn verlangens maar die ook op waarde kan schatten wat is. Ja, zo zie ik het. Zo mag het zijn.

Ik mag mijn oude leven meer en meer van me afgooien. Ik heb lang genoeg geprobeerd een gelukkige vrouw te zijn en dat is niet gelukt. Ik ben gefaald als vrouw, niet als mens. En dat zie ik nu in. Want ik ben geen vrouw. Ik ben een mens. Een mens die beter past in een mannelijk lichaam omdat mijn 'identiteit' veeleer mannelijk is (ook al heb ik vrouwelijke kanten, zelfs heel mooie vrouwelijke kanten). Doorheen de weg die ik nu de voorbije maand heb afgelegd, heb ik mezelf liever leren zien. Ik laat mezelf nu toe te denken wat ik denk maar altijd wegduwde. Dit maakte me heler. Of om het in termen uit mijn verleden te zeggen: 'heiliger'. Ik voel me dan ook re-ligieus. Verbonden. Eindelijk verbonden met mezelf.

En ook al komen er ook wel moeilijke dingen op me af, ik voel dat ik eindelijk diep van binnen een rust heb gevonden, een erkenning, een fond die mijn leven meer kleur geeft. Ik mag zijn wie ik ben. En door dalen moet een mens nu eenmaal gaan. Ik besef dat mijn huidige relatie op z'n einde loopt. Mijn man voelt het ook. Maar we gaan in schoonheid ons 'partnership' beëindigen. Hoe? Dat weten we nog niet. Maar we weten wel dat we er samen willen zijn voor de kinderen. Dus wat mij betreft: geen gevecht en gedoe. Geen aparte feestjes voor de kinderen. We respecteren elkaar. We kunnen elkaar ook in de toekomst blijven respecteren. En zo gaan onze levens verder. Maar dan vooral met een gerust hart dat de ander (ik) geen zelfmoord zal plegen. Neen, die tijd is echt defenitief voorbij. Dat te weten en te voelen is ZALIG!