Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
16-12-2008
Protocol
Vandaag was ik samen met mijn partner bij dr. Heylens van het Genderteam (UZ Gent). Het was goed voor Hans dat hij even kon vertellen over zijn omgaan met mijn transitie. Niet dat ik daar iets nieuws gehoord heb: voorlopig blijven we bij elkaar. Een idee van Hans dat uitgewerkt wordt is wel om een 'nieuwjaarsbrief' te versturen naar vrienden en kennissen. Da's eens wat anders dan het gebruikelijke kaartje met wensen. We gaan daarin van elk gezinslid enkele belangrijke elementen van 2008 vermelden. En bij mij komt uiteraard mijn transitie en naamsverandering. Heylens ziet dit ook als een goede en noodzakelijke stap in mijn transitie: het bekendmaken naar de ruimere wereld. In casu gaat het dan vooral om de contacten die Hans heeft, want mijn wereld noemt me al Patrick. Behalve dan mijn familie, maar dat is een hoofdstuk apart. Nu vroeg Heylens me ook nogal omslachtig en met veel te veel woorden hoe ik aankijk tegen het protocol en de (lange) wachttijd die ik nog te gaan heb. Ik zei het zoals ik het zie: na mijn afspraak op 5 januari met de endocrinoloog start ik met Orgametril (om de vrouwelijke hormonen te onderdrukken) en dan enkele maanden later, maart of april, start ik met testosteron. Hmm... Hier was Heylens het niet zo mee eens. Vanwaar die datum? Waarom zou ik eerder kunnen dan anderen, temeer er 'vertragende aspecten' zijn (mijn kinderen bijvoorbeeld - alhoewel dat dat toch nogal meevalt, maar ja). Neen, hij wil er geen datum opplakken, maar maart/april is zeker te vroeg. Vroeger duurde de diagnostische fase zelfs 2 jaar. Nu volgens het boekske 9 maand à een jaar en ik zou op 9 maand al willen starten met testosteron. Dat pakt niet. Dus zal het ergens in juni zijn, of om het met zijn woorden te zeggen 'voor de grote vakantie', dat ik kan starten met testosteron. Pfff... Dat was een hele opdoffer. Een klap in mijn gezicht. Ik heb ook al tegen mensen gezegd dat ik rekende op maart/april en nu gaat dat dus nog enkele maanden langer wachten zijn. Moeilijk. Lastig. Vervelend. Ik HAAT wachten... Geduld geduld geduld. Dat terwijl ik van mezelf vind dat ik al zoveel geduld heb opgebracht. Maar ja... Ik blijf het UZGenderteam wel loyaal en zal dus gehoorzamen en niet clandestien beginnen met testo of andere voorschrijvers opzoeken (die zijn er naar 't schijnt dus ook in Vlaanderen - dat wist ik niet). Maar geduld, geduld, geduld... Zucht. Toch al bij al: 2009 wordt een jaar om naar uit te kijken. Vooral dan de tweede helft waarbij ik fysiek zal beginnen veranderen. Ik verlang er naar!
