Een heel weekend lang heb ik met niets anders dan 'genderdysforie' in mijn hoofd gezeten. Nog steeds is het aanwezig in mijn denken, maar gelukkig minder dominant. Toch zie ik me genoodzaakt ook nu weer te schrijven. Schrijven helpt de dingen klaarder te zien.
Nadat Hans mijn schrijven hierover gelezen heeft, is hij er zelf ook heel veel over gaan opzoeken. Het houdt hem op dit moment ook heel erg bezig. Het verandert zoveel. Het geeft ook betekenis aan de seks met Hans. Altijd al hebben we rollenspellen gespeeld. Of misschien in het begin nog niet. Maar dan gebeurde het vaak dat ik dissocieerde tijdens de vrijpartij. Hans merkte dat op en vond dat niet leuk. We hebben daar destijds ook over gesproken met elkaar. Vanuit die gesprekken is onze seks gegroeid naar een alternatieve rolverdeling. Ik mocht van hem 'de man' zijn in bed. Doordat Hans echter wil dat ik ook echt geniet, ben ik meer en meer in contact gekomen met wat ik echt wil. En ik wil geen man. Ik wil een vrouw in bed. Ik haat mijn borsten die daar maar hangen (ja, hangen doen ze wel na vier jaar borstvoeding). Daarvoor was ik behoorlijk tevreden met mijn volle B-cup. Mijn sekspartners leken dat een fijne hoeveelheid te vinden. Nu zijn ze absoluut veel te groot en verhinderen ze mij om echt te doen wat ik zou willen doen. Ik verlang zelf een borst in mijn mond te nemen en kan het niet af dat anderen aan mijn borsten zitten. Steeds minder en minder kan ik daar tegen. Net zoals ik steeds meer en meer verlang naar een kutje. Niet het mijne uiteraard want dat spreekt me echt niet aan. Neen, ik wil seks met een echte vrouw. Ik wil stoppen met dat rollenspel met Hans.
Ik heb ooit wel seks gehad met een vrouw. Ik vond dat een fijne ervaring maar ik kon nadien niet meer met dat meisje praten. Zij wou graag onze one-nightstand bespreken. Ik heb enkel gezegd dat het goed was. Meer woorden kon ik er toen niet over kwijt. Zij had tenslotte haar vaste relatie. Nu besef ik wat er precies 'verkeerd' gegaan is met haar: we gebruikten haar 'Tarzan'. Zo'n dildo die haar, op mijn sturen, tot een hoogtepunt bracht. Dat vond ik best fijn. Zij bracht die ook in bij mij. Ik heb dat toen toegestaan, want zo hoorde het nu eenmaal. Maar juist daar ligt mijn kater. Ik wou dat ding niet in mij. Ik herinner me nu ook terug mijn angst. Mijn maandstonden waren ze goed als afgelopen, maar die dag had ik toch nog even wat bloed verloren. Om te vermijden dat zij mij zou beffen heb ik geen aanstalten gemaakt dat bij haar te doen. Maar god, wat had ik daar onnoemelijk veel zin in... Zo stom...

Sinds ik 'genderdysforie' op mijn holebi- of genderproblematiek kan plakken, is het ook voor Hans een realiteit. Hij ziet nu meer in dat ik eigenlijk echt wel man wou geweest zijn. Al goed dat hij tijden in zijn leven gekend heeft waarin hij liever vrouw was geweest. Hij kan me een beetje begrijpen. Hij ziet ook heel goed dat ik, mocht ik me laten ombouwen tot man, ik niet meer bi zal zijn. Dan zal ik hetero zijn. Daarom dat hij nu begint te denken aan een kerkelijke nietigverklaring van ons huwelijk. Net zoals hij het ziet, weet ook ik zeker dat ik als man geen seks wil met hem. Neen bedankt. Daar voel ik echt niets voor.

Toch zou het makkelijker zijn mocht ik ontdekt hebben dat ik echt lesbisch ben (in plaats van bi). Genderdysforie is veel moeilijker. Ik heb ook nog geen duidelijk zicht op wat kan en wat niet - voor mij. Is de hele weg gaan dé uitweg? Het voelt aan van wel. Maar ik ben bang voor zoveel obstakels. Hoe moet dat dan met mijn 'mama-zijn'? Hoe hiermee uit de kast komen naar familie en vrienden toe? Van vrienden heb ik niet zoveel schrik. Mijn vrienden kennen me en zullen me ook als transman accepteren, daar ben ik vrij zeker van. Maar wat met mijn familie? Verstoting is al eerder gebeurd. Het kan ook mij overkomen... Daar heb ik oprecht angst voor. Wat zijn de stappen die ik nu kan ondernemen? Zal ik beginnen met een Real Life Experience nog voor ik testosteron inneem? Maar ook dat zal niet evident zijn. Ik vermoed dat een nep-gevulde broek niet aanvaard wordt. Ik zie er ook echt heel vrouwelijk uit. Ik zit ook in een vrouwelijk lichaam. Dit verdomde, verdomde, verdomde vrouwelijke lichaam. Zoveel eigenheden heeft de maatschappij me aangeleerd. Een vrouw behoort zus en zo, en dus kan ik zus of zo... En ik moet toegeven: ik heb het geleerd. Ik heb behoorlijk goed geleerd wat aanvaardbaar is voor een vrouw. Ik kan me vrouwelijk kleden. Dat zit nooit zo gemakkelijk als mijn eerder mannelijke kledij, maar toch kan ik het. Soms kleed ik me echt vrouwelijk en dan durf ik ook zeggen 'ik heb me verkleed'. Nu pas besef ik dat ik dat in het verleden al gezegd heb. Nu pas krijgen die woorden hun echte betekenis...

Enkele dagen geleden trok ik (nog eens maar nu voor het eerst) bewust mannenkleren aan. Van top tot teen deze keer, met een opgerolde sok in mijn mansonderbroek. Dat voelde heerlijk! Toch vond ik het ook moeilijk. Welke kleren dragen mannen eigenlijk? Een lange broek, dat is niet moeilijk. Maar de bovenkledij baart me wel zorgen. De hemden en truien van mijn man zijn veel te groot voor mij. Ik wil ook helemaal zijn stijl niet want die is veel te deftig voor mij. Mijn borsten steken veel te veel uit, ook al had ik een te klein t-shirt aan om ze zoveel mogelijk te verhullen. Mijn heupen zijn breder dan ik ze wil en ook dat valt op in een mannenbroek. Maar het allerbelangrijkste was toch het gevoel van een gevulde onderbroek. Ja, het is waar. Het zwaartepunt ligt anders bij mannen. Dat situeert zich echt daar. En daar zou ik het graag altijd hebben!

Hmm... Eigenlijk is het best fijn hierover te schrijven. Voor het eerst in mijn leven mág dit! Voor het eerst in mijn leven erken ik dat dit een probleem is waarmee ik worstel. Voor het eerst in mijn leven kan ik hier openlijk over spreken en schrijven. Een hele opluchting!

Ik ben weer een stapje verder in mijn 'coming out'.
Deze avond ging het in de vaardigheidstraining van de Dialectische Gedragstherapie over 'bewustwording' en 'radicale acceptatie'. In mijn 'huiswerkbesprekingstijd' kon ik niet anders dan vertellen over mijn genderdysforie-ontdekking. Ik moet zeggen dat ik 'genderdysforie' een doorbraak in bewustwording vind. Hoewel ik een halve week geleden in de ontkenning probeerde te vluchten, merk ik nu dat ik het accepteer. Ik kan het om een of andere reden nu aanvaarden. Nu pas. Daarvoor moet ik 30 jaar geworden zijn. 30 jaar lang heb ik geprobeerd me 'aan te passen' en me te gedragen als vrouw. Heel regelmatig ging het psychisch moeilijk met mij. Nu zie ik ook waarom. Ik kon nooit echt mezelf zijn. Ik was (en ben eigenlijk nog steeds) niet wie ik in wezen ben. Maar nu de acceptatie van de gegevenheid er eindelijk is, heb ik toekomstperspectief. Ik mag mezelf worden! Ik mag mijn eigen geluk nastreven!
Was het allemaal maar zo eenvoudig. Ik heb twee zoontjes. Ik ben (in feite) 'vrouw, dochter en zus van ...'. Hoe moeilijk maak ik het hen niet wanneer ik dit aan hen bekend maak? Gemengde gevoelens, want mag ik zo egoïstisch zijn om mijn eigen geluk na te streven? Hoe erg zou mijn transformatie het geluk van hen die ik graag zie beïnvloeden? Vermoedelijk zijn dit vragen om voor te leggen in het Centrum voor Genderdysforie...

Wat me vandaag ook is opgevallen, is dat ik zal moeten leren het (tot heden onderdrukte) mannelijke in mezelf meer toe te laten. Daarvoor zal ik dus ook meer gaan kijken naar hoe mannen zich gedragen. Nabootsen en voelen welke houdingen voor mij natuurlijk aanvoelen. Het is een afleren van zoveel aangeleerd vrouwelijk gedrag. Maar in wezen verschilt het niet zo veel van wat ik mijn hele leven al doe: kijken hoe anderen zich gedragen en wat ze dragen. Dat probeer ik na te doen, omdat ik mijn eigen stijl niet heb gevonden. Omdat er gewoonweg geen vrouwelijke stijl in mij zit. Dus bij het imiteren van mannelijk gedrag, vermoed en hoop ik dat mijn intuïtie zich aangesproken weet, waardoor ik voor 't eerst in mijn leven wel mijn eigen stijl kan vinden. Dat zal ook een verademing zijn.

Toch is het allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ik heb wel een beeld van mezelf als man in mijn hoofd, maar zal dat aan de realiteit beantwoorden? Ikzelf vind mannen die een zekere vrouwelijkheid over zich hebben, best knap. Maar zal ik zo een man worden? Als ik kijk naar mijn broers, merk ik dat zij heel veel haar over heel hun lichaam hebben. Dat vind ik op dit moment niet bepaald mooi. Maar zal het effect van hormonen in mijn lichaam bij mij ook zo'n weelderige haargroei veroorzaken of niet? Zoveel vragen. Met vooralsnog zo weinig antwoorden... Was het maar al 6 juni...

Vandaag heb ik de patiëntenbrochure Transseksualiteit van het UZGent doorgenomen. Het was heel verhelderend eens niet op een computerscherm vanalles en nog wat erover te lezen. Ik vind deze brochure ook heel eerlijk: welke weg ik ook zal gaan, het is een lange weg.

Hoewel ik doorheen al mijn eerder schrijven meer en meer zeker werd van mijn 'zelfgestelde' diagnose komt nu toch enig twijfel op.
Hoe gaat het Genderteam in Gent reageren op mij?

Ik lees: De eerste diagnostische fase, die 9 maanden à 1 jaar duurt, bestaat erin de patiënt zowel psychologisch-psychiatrisch als hormonaal-lichamelijk te onderzoeken. [...] Op psychologisch vlak is het allereerst de bedoeling uw genderdysfore klacht te evalueren. Er zal worden nagekeken of uw vraag om een geslachtsaanpassende behandeling te ondergaan niet bepaald wordt door een andere psychiatrische stoornis, zijnde bijvoorbeeld waangedachten, hallucinaties, andere identiteitsstoornissen, onvrede met de eigen genderrol of het niet accepteren van de eigen homoseksualiteit.
Ik heb een psychiatrisch verleden en heden. Ik volg momenteel ambulant intensief therapie om om te gaan met mijn 'borderline persoonlijkheidsstoornis'. Daarnaast werk ik in de psychoanalytische psychotherapie aan mijn fundamenten (verleden, heden, toekomst). Het is juist door deze therapie dat ik mijn genderproblematiek echt op het spoor gekomen ben. Uiteraard was die er al zo lang. Maar het blijvende, herhalende karakter van mijn seksuele onrust, heeft me, doorheen gesprekken met mijn psycholoog, doen inzien dat het veel dieper gaat. Ik ben bang dat het Genderteam mijn reeds afgelegde weg niet au-serieux gaat nemen.

Nochtans zeggen mijn dromen me veel...
Zo had ik enkele weken geleden een heel bizare droom. Ik had een 'medische onderzoek' zoals we het kennen van in de schooltijd. Ik moest in een potje plassen. Ik had mijn maandstonden. Terwijl ik plaste in het potje, zittend op een toilet, viel me op dat er geen volledige afschutting tussen de toiletten stond. Naast mij stond een jongen die lachte omdat ik schrok (ik schrok zo erg dat mijn tampon uit mij en in het potje schoof). Die jongen plaste (rechtstaand) op mij. Ik vond dat verschrikkelijk degoutant. Ik werd dan ook vlug wakker want dat was een ware nachtmerrie. Nu besef ik dat ik het zelf was die op mijn 'vrouwelijkheid' plaste. Now it makes sense...
Bij een andere droom die ik mijn psycholoog verteld had, vroeg hij me te associëren op een element uit die droom: 'uitgang'. Het viel me heel zwaar. Ik mocht het van mezelf niet uitspreken. Maar de gedachten waren overduidelijk: ik heb geen uitgang = ik heb geen penis... Een verschrikkelijk gemis dat ik al mijn hele leven meedraag en waarmee ik heb leren omgaan door het te verdringen, of vooral: door het niet uit te spreken. Want gesproken woorden zijn waar! Dus was de boodschap: mondje dicht. Zoniet zou ik helemaal zot verklaard worden. Maar mijn psycholoog en psychiater weigeren me zot te verklaren. Zij zoeken samen met mij naar mijn betekenissen. Langzaam aan groei ik zo naar 'mijn waarheid' toe. En genderdysforie is voor mij een groot stuk 'waarheid'. Hoe kan ik anderen hiervan overtuigen? Hoe het Genderteam duidelijk maken dat mijn genderproblematiek basaler is dan mijn persoonlijkheidsstoornis? Had ik direct in een mannenlichaam gezeten, zou ik misschien zelfs nooit die borderline ontwikkeld hebben? Pff, nu ik eindelijk in de fase van her- en erkenning zit, zou ik niets liever willen dan op één, twee, drie in een mannenlichaam zitten. Ik heb zoveel vragen omtrent de lange procedure. Maar ik begrijp ook dat het voor mijn omgeving misschien beter in kleine stapjes gaat. Ik weet het niet. Ik heb nog veel denkwerk te leveren...

In ieder geval wil ik bij de laatste overgetypte woorden “het niet accepteren van de eigen homoseksualiteit” eens blijven stilstaan. Een verzuchting: Was het dat maar. Dan zou het veel gemakkelijker zijn. Maar zo eenvoudig ligt het niet... Toch vraag ik me af of ik mijn lesbisch-zijn accepteer? Ja en neen. Enerzijds was het een hele opluchting toen ik enkele jaren geleden mijn moeder haar reactie zag toen ik zei dat ik 'bi' ben. Ze zei dat ik zelfs met een vrouw welkom zou zijn thuis. Dat had ik niet verwacht. Toch ben ik nu getrouwd en heb twee zoontjes. Mijn moeder ziet liefst mijn huwelijk altijd duren, al was het maar 'om de kindjes'. Dus mijn familie is geen oorzaak meer voor een mogelijks niet accepteren van mijn lesbisch-zijn.
Rationeel gezien heb ik op mijn 18de voor mezelf en mijn klasgenootjes verklaard dat ik 'bi' ben. Na jaren van innerlijke strijd tussen al dan niet op jongens, dan weer op meisjes vallen, kon ik dat eindelijk aanvaarden. Maar vanuit een genderproblematiek bekeken, negeerde ik heel mijn puberteit (en daarvoor) mijn eigen seksuele gegevenheid. Ik wou niets horen over masturberen. Ik kon niet begrijpen dat sommige van mijn klasgenootjes (of mijn zus – nog erger) seks hadden. Ik leefde alsof ik geen seksueel lichaam had. Maar telkens weer waren de omkleedmomenten bij de turnles een kwelling. Ik zat in een meisjesschool. Ik moest me uiteraard bij de rest van mijn klas omkleden. Ik schaamde me dood. Ik schaamde me voor mijn eigen lichaam, hoewel ik er toen eigenlijk heel 'normaal' uitzag. Tegelijkertijd wist ik niet waar ik heen kon kijken met al dat vrouwelijk schoon rondom mij. Mijn ogen mochten niet kijken want het gevaar op staren was groot. En met staren zou er een lichamelijke reactie ontstaan en dat moest ik koste wat kost vermijden. Heel vreemd dat het nog zo lang geduurd heeft voor ik door had dat ik lesbische gevoelens had. Maar als ik dat zeg, zeg ik weer iets dat wringt in mezelf. Okee, ik hou van vrouwen. Maar ik wil ze effectief beminnen als man. In dat opzicht heeft dit dus niets te maken met het zogenaamde niet accepteren van de eigen homoseksualiteit. Het is gewoon mijn lichaam dat niet klopt! In wezen ben ik hetero en dat vind ik goed – ook als heb ik niets tegen homoseksualiteit.

Goed dat ik het doorheen dit schrijven nu wat duidelijker zie. Dat sterkt mijn zelfvertrouwen ten opzichte van de diagnostische fase.

Wat een dag!
In allerijl ben ik op de middag nog een kleerwinkel binnengeraakt. Ik zocht een leuke broek en bovenkledij. Ik vond niets passends. De manshemden spannen teveel op mijn borsten. Neem ik een maatje groter, worden ze niet breder maar wel langer. Dat maakt me dan weer vrouwelijker, dus da's niet goed. De broekenafdeling is al helemaal een ramp. Ik draag al sinds mijn 13de geen jeans meer. Nu paste ik me een jeansbroek: veel te lang. En aangezien het een winkel is met meer kleine dan grote maten, ook veel te spannend. Uiteindelijk heb ik me enkel een jongensgilet gekocht, een witte met zwarte print (net een stripverhaal). Ik heb me dan maar een van mijn gewone broeken aangedaan. Onder mijn nieuwe gilet een T-shirt met kraag. Toegegeven: ik stond er best mannelijk mee. Het paste goed met mijn nieuwe kapsel.

Op het feest rare blikken, vooral omwille van mijn androgyne haarsnit. Rechts is het superkort, vooraan links heb ik een leuke bles. “Wat heb jij gedaan met je haar?” En dus vertelde ik het verhaal van bij de kapper: hoe de ene kapster mijn haar niet durfde knippen omdat ik zo precies wist wat ik wou: een mannelijk kapsel met toch iets vrouwelijks. Want zo voel ik me. Dus knipte haar collega me en ze heeft dat heel goed gedaan: masculin-feminin! Verwondering alom. “Gedurfd, maar het past wel bij jou.”
Toen mijn jongste broer binnenkwam was hij blij me te zien. Iemand van de andere familie vroeg hem “Is dat je broer? Euh, je zus?” Yes, dacht en zei ik. Zo is het!

Ergens tussen sorbet en hoofdgerecht zaten we met enkelen in de tuin. De moeder van het feestvarken vroeg omwille van mijn andere look of ik lesbisch geworden ben. Ik zei: “dat ben ik al heel mijn leven.” Mijn lievelingsbroer Ed, liet blijken dat hij het wel moeilijk heeft met mijn transformatie. Ik zei hem dat ik meer word wie ik echt ben. Ik denk dat hij het meer begrijpt dan wie ook. Ik voel hem al mijn hele leven aan als vrouw in een mannenlichaam. Maar ik denk dat hij het van zichzelf niet ziet, niet erkent. Dat is ook okee hé. Op voorwaarde dat je maar met jezelf gelukkig kan leven... Iemand anders maakte de opmerking over Ed en mij dat wij exact hetzelfde doen: hij laat zijn haar langer en langer worden, ik het mijne korter en korter.

Op een bepaald moment ging ik eens dicht bij mijn moeder zitten. Ik vroeg haar hoe ze mij zou genoemd hebben als ik een jongen was geweest. Ze wist het niet meer. Nu is mijn zus zwanger waardoor ik het ook met haar over namen kon hebben. Dus vroeg ik haar hoe ze mij zou noemen als ik man was. Ze zei exact hetzelfde als ik al mijn hoofd had: 'Jean-Marie'. Maar of dat uiteindelijk ook mijn mannennaam wordt, weet ik nog lang niet hoor...

Ik vertelde mijn moeder dat er een doorbraak is in mijn therapie. Dat ik begin te weten wie ik echt ben. “Oh ja, wie ben je dan?” vroeg ze. “Een man”, zei ik. “Je bent al je hele leven een jongen. Al die jongensdingen die je deed. Maar toch ook weer niet helemaal”, zei ze. Ik vond dat antwoord ongelooflijk. Zou ze wel begrijpen hoeveel dat voor mij betekent? Zou ze wel beseffen dat ik het meen? In ieder geval voel ik me gesterkt door de reacties van vandaag. Ik wil hier echt mee doorgaan. Hierin verder gaan. Meer en meer Real-Life experience gaan doen. Vandaag was een bescheiden stap. Ik ben benieuwd naar de reacties als ik een trans-vormer (om mijn borsten te verhullen) aan heb. En nog meer wanneer ik op een dag een packer in mijn broek heb... Spannende tijden in het vooruitzicht. Spannend, maar draaglijk.

Toch begon ik vandaag op een bepaald moment weer te twijfelen. Mijn nichtje Joske droeg heel leuke meisjeskleren. Ik sprak haar stiefmama erover aan. Die zei dat Joske graag zulke wijde rokken draagt waarmee ze kan zwaaien en zwieren. Hé, dat deed ik als kind en tiener ook graag! Wat betekent dat? Ben ik dan toch vrouwelijker dan ik denk?
Hierover heb ik deze avond met Hans een gesprek gehad. Hij vroeg me of ik dat ook als 'verkleden' zag. En eigenlijk klopt dit wel. Want met zo'n rokken aan stond ik in de spotlights. Mijn moeder vond dat leuk. Ik bracht haar ermee aan het lachen. Ik wou op die manier haar liefde voor mij winnen. Haar aandacht krijgen, wat als jongste van 7 niet altijd evident was.

Toch wil ik best kritisch blijven. Dat moet ook van mijn psycholoog. Voorzichtigheid is geboden. Ik mag niet zomaar alles vanuit de 'genderdysforie-bril' bekijken. Vandaag is het moeilijk om die bril af te doen. Want kijken doorheen die bril, brengt zoveel betekenis aan in mijn leven. Ik krijg daardoor vat op mijn verleden.
Maar ik begrijp ook dat deze problematiek lang niet evident is. Daarom is het goed dat er zoveel tijd over de diagnostische fase gaat. Wil ik hiermee verder gaan, moet ik echt 100% zeker zijn. En momenteel duikt er in mij af en toe toch nog angst op. Angst dat dit alles niet waar is... Ik heb dus echt nog een weg te gaan. En die weg, hoe moeilijk die soms ook zal zijn, wil en durf ik gaan!

Ik voel me verward.
Ik heb vandaag mijn nieuwe kleren aangetrokken om naar het feest te gaan.
Toen wij met ons gezinnetje uit de auto stapten, arriveerden ook mijn zus en partner, een broer met vriendin en een schoonzus. Ik zag ze vanuit de auto al naar mij kijken en denken 'wat heeft ze nu weer aan'. Ze hebben het niet tegen mij uitgesproken – niet direct. Maar ik voelde hun blikken afkeurend kijken. En ik wist dat ze er in de auto al iets over zeiden tegen elkaar. Soit. Wij allen naar het receptiegedeelte. Het viel best mee. Maar toch voelde ik me wat op m'n ongemak. Mijn oudste, mentaal gehandicapte broer, zag me en zei: “Je hebt een mooi hemd aan, maar er mankeert nog iets aan.” “Een das?”, vroeg ik. “Neen, een witte streep. Anderlecht is gisteren gewonnen tegen Club Brugge.” Oef. Tja, paars is natuurlijk geen stereotypisch mannen kleur. Maar ik wou ook nog iets van mijn 'eigenheid' houden. En ik hou nu eenmaal van rode en paarse tinten, zelfs van gele.

Aan mijn moeder vroeg ik wat ze van mij vindt: “Als jij dat goed vindt, is het voor mij ook goed.” “Dit is veel comfortabeler dan al die vrouwenkledij”, zei ik. “Ik weet het, ik draag ook liever een broek dan een rok”, zei zij. Ietsje later en met al behoorlijk wat champagne in mijn lijf, ging het over die 'blaas' in mijn broek. Ik zei “dat zal beter zijn als ik ook een zak heb”. “Je bent toch niet op je kop gestuikt?”, vroeg mijn moeder. Ik zei “neen hoor, nu niet meer”. Waarschijnlijk wordt dit onder tafel geveegd omdat ik al redelijk wat gedronken had. Tja...

Ik voelde me eigenlijk heel goed en was ook (alweer) aangenaam verrast door de neutrale of lachende reacties. Dat veranderde toen ik Lily zag. Zij is 'aangetrouwde' achterfamilie van mijn schoonzus, van de moeder van het feestvarken. Ik heb van haar nog les gekregen in het middelbaar. Ik heb haar destijds heel wat van mijn problemen toevertrouwd. Ik ben zelfs wat verliefd geweest op haar. Hoe zou zij reageren als ze me zo zag? Angst...

Na het hoofdgerecht heb ik me even bij haar gezet. We hebben een heel goeie babbel gehad. Van de ouderleerlingenavond waar ik in 2006 naartoe gegaan was, herinnert ze zich nog dat het toen helemaal niet goed ging met mij. Dat was ook zo. Ik was dan nog maar pas gestart met dagtherapie, nadat ik 'buitengegooid' was op de voltijdse afdeling 'Kliniek voor Psychotherapie'. Ik was toen super 'borderline'. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden...

Het was een fijn gesprek. Een heel fijn gesprek. Maar toch... Ik kon het niet laten van haar te vertellen over mijn 'genderdysforie'. Terwijl ik zo vertelde, gingen mijn gedachten naar Weske. Weske heeft in mijn klas gezeten. Weske was en is overduidelijk een jongen gevangen in een vrouwenlichaam. Zij geeft nu les op mijn oude school, en is dus ondertussen collega van Lily. Lily vertelde dat Weske een hele tijd thuis geweest is omwille van depressie. Morgen start ze terug te werken. Oh Weske... Eigenlijk gun ik haar dit inzicht van genderdysforie. Het past -uiterlijk gezien- meer bij haar dan bij mij. Nu voel ik me schuldig ten opzichte van Weske. Ik verdien dit inzicht niet. Ik kan perfect 'normaal' als vrouw functioneren. Je kan het aan mij echt niet zien, tenzij ik dus zoiets doe als de laatste dagen (me mannelijk kleden en gedragen). Ik vraag me af of dit alles niet nep is. Heb ik mezelf weer iets in het hoofd gestoken? Is dit weer een domme bevlieging? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat vandaag behoorlijk moeilijk was voor mij. Door er zo mannelijk bij te lopen terwijl het niet erkent wordt door mijn omgeving, voel ik me 'ambetant'.

Ook tenopzichte van mijn stiefnichtje Joke, die nu achttien is en begeleid zelfstandig woont, vraag ik me af of dit wel zo'n goed idee is. Ik weet wel dat ik dezelfde ben, ook al heb ik andere kleren aan. Maar toch... Kan ik er nog voor haar zijn als 'man'? Kan ik haar helpen, haar steunen, haar ongedwongen graag zien als ik hierin verder ga? Ik vrees ervoor. Ik vrees dat het voor haar niet meer hetzelfde zal zijn. Ik vrees, ik vrees, ik vrees...

Verdorie. Dat ik het nu zo moeilijk had, had ik niet verwacht. Het heeft ook helemaal niet te maken met reacties van anderen. Het heeft te maken met mijn eigen inleving. Ik voelde me in feite onzekerder dan eergisteren. Die onzekerheid maakt me verward. Wie ben ik nu eigenlijk? Wie wil ik nu eigenlijk worden?

Morgen heb ik terug les (ik volg een opleiding in de BDI-kunde). Ik was van plan me dezelfde kleren als vandaag aan te trekken. Nu weet ik het zo niet meer. Maar wat anders? Ik heb het gevoel dat er (nu al) geen weg terug is. Of anders gezegd: als ik me nu terug vrouwelijk begin te kleden, voelt dat verschrikkelijk zelfverloochenend aan. Zo moeilijk... Ik wil wenen. Maar wie gaat me hierom troosten? Wie begrijpt me?

Mijn psycholoog is nog een week en een dag in verlof... Ik durf dit niet te vertellen aan Hans. Ik durf hem niet zeggen dat ik vandaag als zo verwarrend ervaren heb. Hij zal het hier wel lezen... Maar ik durf me door hem niet te laten troosten, want dat maakt het allemaal nog moeilijker. Hij is een man. Een man waarvoor ik op mijn 23ste gekozen heb. Met hem wou ik oud worden. Ik (en hij) wist toen wel dat ik 'bi' ben, maar ik dacht dat dat niet zoveel uitmaakte. Ik koos voor de persoon. Hans is een vrij vrouwelijke man, dus dat zat wel goed. Maar nu... Ja, ik zie hem wel graag. Hij heeft echt een speciaal plaatsje in mijn hart. Maar er is zoveel meer... Er is en blijft mijn (seksueel) verlangen naar een vrouw. Ik voel me op seksueel vlak, en misschien vooral op dat vlak, man... Zo moeilijk...
Is het wel verantwoord, al mijn denken van de voorbije anderhalve week? Vandaag: twijfels, twijfels, twijfels...
Misschien ben ik in mijn binnenste toch meer vrouw dan ik dacht...?????