Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
23-09-2008
Gelatenheid
Een vreemdsoortige rust hangt over mij. Ik voel me gelaten. Het doet me denken aan mijn tweede kandidatuur filosofie waar we 'de gelatenheid' lazen.
Komt het door mijn zelfzekerheid? Ik voel me inwendig rustig, vertrouwvol mbt mijn transitie, zeker over mijn identiteit. Ja, dat is vroeger wel anders geweest. Altijd weer werd ik heen en weer geslingerd, had ik geen houvast, geen eigenheid. Nu voel ik inwendig zo duidelijk hoe het zit met mij, ik beleef rustig de weg naar transitie, en er is toekomst.
Toch is er ook tijd om te treuren. Ik mag rouwig zijn omdat het leven dat ik me ooit droomde geen werkelijkheid is geworden. Ik mag treuren om de opvoeding en socialisatie die ik als meisje gekregen heb... Het tekort aan mannelijkheid op dat vlak zal zich nog heel lang laten gelden. En dat vind ik wel jammer. Ik vrees dat ik vaak zal overkomen als een 'verwijfde vent'. Een homo. Niet dat ik iets heb tegen zo'n mensen, zeker niet, maar ik weet in mijn binnenste dat ik zo niet ben. Ach wat, ik herinner me plots dat ik op mijn 16e voor de godsdienstles een werkje maakte rond homofilie, waarbij ik ook ontkende dat dat van toepassing zou zijn op mij...
Er staat me een boeiende tijd te wachten. Gaat mijn seksuele voorkeur bv. veranderen? Zou mijn haar uitvallen? Zal ik kaal worden? Krijg ik een bierbuikje (hmm, dat heb ik al )? We zien wel. Vooralsnog voel ik me echt in een moratorium zitten, een in-between. Of zoals mijn psycholoog het uitdrukte: de rups in haar cocon voor die vlinder wordt. Ja, zo voel ik me nu ook wel. Gelaten dus...
Onlangs stond ik thuis op vertrekken. Ik droeg die dag een bh omdat ik soms wat last heb van een geïrriteerde huid bij platgeduwde en dus tegen elkaar zittende borsten in een hesje. Ik merkte op dat ik het moeilijk vond zo naar buiten te gaan. "Ik kan toch zo niet onder de mensen komen. Wat gaan ze niet denken, met mijn nep-borsten." Echt waar, dat dacht ik. Ik had het gevoel alsof mijn borsten lichaamsvreemde dingen waren, mij niet toebehorend. Ik voelde me op dat moment echt een man die 'per ongeluk' nepborsten en een bh droeg. Iets waarmee ik zeker niet in publiek gezien wou worden.
Mijn rationele geest gaf aan dat het weldegelijk op dit moment lichaameigen borsten zijn. Omwille van de huidirritatie en ook wel het tijdsgebrek (om mij eerst nog te omkleden), heb ik het gedurfd zo over straat te lopen. Uiteraard: geen kat die er naar kraait. Maar ik voelde me er wel ongemakkelijk over...
Ik ben gestart met een opleiding aan een Centrum voor Volwassenenonderwijs. Bij het invullen van de formulieren moest ik uiteraard de gegevens noteren die op mijn pas staan. Toch heb ik er bij geschreven dat mijn roepnaam Patrick is. Ik heb ook uitdrukkelijk gevraagd dat op alle niet-officiële documenten, zoals aanwezigheidslijsten en dergelijke, Patrick zou staan. Ik kreeg geen rare blikken, enkel 'ik zal er voor zorgen'. De volgende dag in de les ging de aanwezigheidslijst rond. Ik zocht mijn naam. De bladspiegel bekijkend vond ik mijn naam niet direct. Blijkbaar zoek ik spontaan nog naar het streepje in mijn meisjesnaam. Dan toch maar echt lezen en inderdaad: er stond Patrick! Ik vind dit echt super. Zo denk ik dat ik nu toch echt wel goed bezig ben aan Real Life Experience. Of om te antwoorden op de vraag van dr. Heylens 'hoe klaar ben je er voor'? Klaar!
Deze namiddag deed ik met mijn gezinnetje mee aan een gezinswandeling. Vele mensen kenden ons wel. Enkelen heb ik ook ingelicht. Dat het zich nu maar rustig aan verder verspreid. En wie vragen heeft, kan ze me uiteraard altijd zelf stellen (als ze durven). Ja, dit voelt goed. Het is goed dat ik mensen die ik misschien maar enkele keren op een jaar zie inlicht over mijn transitie. Zo moeten ze niet verschieten de volgende keer als ze me zien. Ik geloof in de goedheid van mensen en zie, ik krijg eigenlijk alleen maar goeds terug: "als dit voor mij de weg ten leven is, dan moet ik die maar gaan. Hoe vreemd het toch wel is." Dus ja, voor mijn gevoel ben ik echt wel op weg om de real life test in alle aspecten van mijn leven te integreren. Mijn familie, vooral de verre dan, vind ik nog het moeilijkste van al. Mijn peter en meter... voor hen ben ik nog niet klaar. Om het mijn vader persoonlijk uit te leggen vind ik ook moeilijk, maar ja, dat heeft met de gezinscultuur te maken: alle communicatie met mijn vader verloopt via mijn moeder. En mijn moeder kan evengoed mijn vader al ingelicht hebben. We zien wel. Stapje per stapje. Ik geniet van de levensdrift die ik ervaar! En blijkbaar straal ik dat ook uit!
 "Wink"){kind=icon}
