Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik hier schreef. In feite is het ook een eeuwigheid geleden. Wat is het toch gemakkelijk, als het leven z'n gangetje gaat. Emotioneel een kabbelend beekje, geen woelige bergstroom. Eenvoudig zo. Eenvoudig gemakkelijk, gezien te worden als wie je innerlijk bent. Ja, het gaat me wel af, mijn leven als man.
Anderzijds heb ik de voorbije maanden ook wel eens heel erg last gehad van een zere rug. De huisarts zei: "een geknelde zenuw". De osteopaat zei: "overbelaste nieren. Dat kan van de hormonen komen."

Vandaag was ik op consultatie bij prof. T'Sjoen op endocrinologie. Hij heeft een aangename en goede assistente. 't Was een goed gesprek. En mijn gewicht is alweer wat minder. Op 3 jaar tijd 7 kg minder. 67 kg nu. Als dit zo verder gaat weeg ik over een paar jaar maar 60 kg meer. En nee, ik vind dat niet erg. Leuk juist. Het brengt ook alles in een 'juistere' balans: van boven breder dan op 't poepke. Een mannenfiguur.

Voor 't eerst mocht ik naast mijn bloed ook een plasje achterlaten om te onderzoeken (nieren). Daarnaast werd een botdensitometrie uitgevoerd. Over 5 jaar wordt het opnieuw bekeken.
Vanaf nu wordt ik pas jaarlijks verwacht bij T'Sjoen. Omdat ik echter toch nog wat zoekende ben naar de juiste dosering sustanon, ga ik in september terug.

En voila, verder niets te melden.
Het leven gaat. Het gaat en het is fijn zo!
Het leven is eindelijk zo goed als vanzelfsprekend geworden.