Ik heb een rotslechte nacht achter de rug. Blijkbaar vond ik het moeilijk om tijdens mijn slaap de dingen van die dag te verwerken, want geslapen heb ik bijna niet. Toch heb ik me vandaag niet laten hangen want da's iets dat ik al veel te goed ken. Nu wil ik echt vooruit in het leven!

Ik heb me qua kledij vrij neutraal gekleed. Een meisjesbroek en een jongenshemd. Dat voelt beter. Dat is niet teveel ineens. Want dat was het gisteren wel: veel te veel ineens. Ook al voelde ik me goed in die kleren, de ogen van anderen maakten me onzeker. En daardoor begon ik zelf ook weer anders naar mezelf te kijken. Daardoor kwam al die twijfel. Het was dus duidelijk teveel ineens.  Nu is 'langzaam aan' de boodschap.

Hans maakte het me gisterenavond anders ook niet bepaald gemakkelijker. De lieverd heeft opzoekingswerk gedaan voor het nemen van een hospitalisatieverzekering. Nu blijkt dat ik minstens 1 jaar zou moeten wachten met mijn gesprek met het Genderteam om niet uitgesloten te worden voor transitiekosten. Ja hallo! Het allemaal zelf bekostigen? Hmm, dat lijkt wel onmogelijk, ook al geeft Hans te kennen dat als ik stop met roken (wat ik wel van plan ben, maar het lukt niet echt) ik jaarlijks ongeveer 1000 euro spaar. Ja, maar toch...

Gisterenavond stond mijn kop hier niet naar. Want waar ben ik allemaal mee bezig?
Ik heb nog maar op 24 april 'ontdekt' dat genderdysforie mijn 'label' is. Ik heb al een hele denkpiste afgelegd. Nu overvalt twijfel mij. Als dan ook de kosten te hoog oplopen, dan kan ik toch maar beter in mijn vrouwenlichaam blijven zeker? Me eindelijk eens verzoenen met dat feit? En toch...

Moeilijk.
Langzaam aan...