Deze avond begon er een nieuwe module van de Dialectische Gedragstherapie. Ik wist dat er nieuwe mensen zouden zijn. Hoe moest ik me voorstellen? Zou ik mijn meisjesnaam zeggen om na enkele weken te veranderen naar een jongensnaam? Neen, da's maar al te gek. Eens je een naam kent, wijzig je die niet zomaar in je denken. Dan hoort die naam gewoonweg bij die persoon. Dus wou ik alweer een stapje nemen richting real-life experience. Maar Jean-Marie is nu niet direct de naam waar ik warm voor loop. En Hans heeft de pest aan die naam (aan alle namen met Jean-... trouwens). Dus heb ik zo'n half uurtje (de rit naar daar) goed nagedacht over jongensnamen en ja, ik heb er een gevonden waarbij ik het gevoel heb 'dit ben ik':

PATRICK

Ik vind het geweldig. Ik had dit gevoel niet verwacht aangezien ik als vrouw zo op dat streepje in mijn naam stond. Ik had echt gedacht dat dat streepje behouden moest blijven. Maar dat is niet zo. Als ik mezelf als man zie heb ik dat streepje niet meer nodig. Dan heb ik met Patrick een stevige naam en een stevig lichaam. Ja, dan klopt het plaatje. Dan ben ik echt mezelf. Dan hebben innerlijk en uiterlijk zich verzoend.

Oh, ondanks al mijn getwijfel van de voorbije dagen, kijk ik toch echt uit naar transitie. Ik weet niet of het Genderteam akkoord zal gaan. Ik hoop het. Maar hoe dan ook zal het nog een moeilijke weg te gaan zijn. En naar mijn twee zoontjes toe vind ik het allerminst vanzelfsprekend. Want ga ik hen niet teveel psychisch belasten door mijn eigen zoektocht naar geluk? En toch weet ik in mijn binnenste dat 'ik=man' me gelukkiger in het leven maakt. Maar tast ik daarmee het toekomstig geluk voor mijn kinderen niet aan? Is het ethisch verantwoord of niet? Vragen waar ik mee zit...

Gelukkig vind ik gesprekspartners op het forum van de Vlaamse Genderkring. Vandaag heb ik me ook aangemeld op een yahoogroup specifiek voor transmannen. Zo zal ik een realistischer beeld krijgen van heel mijn 'problematiek'...