2009 was voor mij het jaar van ongekende progressie. Dankzij de steun van mijn gezin en de toestemming van de psychiater van het genderteam heb ik zoveel stappen kunnen zetten in mijn transitie:

• eind januari start met Orgametril, de onderdrukkers van vrouwelijke hormonen
• begin april start met Testosteron. Orgametril bleef ik ook nog nemen. Mijn hormoonspiegel lag duidelijk overhoop want ik had bijna permanent bloedverlies, terwijl je juist daar voorgoed vanaf wil.
• Omwille van het werk van mijn partner kreeg ik de toestemming de operaties (borst- en buikoperatie) afzonderlijk te hebben, waar dit normaalgezien in 1 operatie gebeurt maar waar ik nog tot minstens deze maand -januari 2010 dus- op de wachtlijst zou staan. Het geluk was aan mijn kant toen bleek dat de operaties afzonderlijk maar wel in 1 opnameperiode uitgevoerd konden worden: buikoperatie eind augustus, borstoperatie begin september.
• Sinds die operaties neem ik uiteraard geen Orgametril meer want mijn lichaam maakt zelf geen hormonen meer aan. Iedere 2 weken krijg ik een spuit Testosteron in mijn bil. Sinds de buikoperatie werd dit een hele ampul, waar het ervoor een halve was (met lage testosteronspiegel).
• De echte vermannelijking is pas gestart sinds mijn operaties. Op enkele maanden tijd kreeg ik haar op mijn bovenbenen, meer en meer baard- en snorhaartjes, een libido van hier tot in Parijs, hier en daar een borsthaartje, iets dikkere vingers (te merken aan mijn trouwring die teveel knelt), een iets lagere stem.
• Bovenal heb ik het gevoel gekregen in het goede lijf te zitten. Het klopt (grotendeels). Ik ben echt fier op mijn platte borst en geniet van mijn veranderend figuur. Mijn broeken zijn al een maatje kleiner geworden en mijn t-shirts, zelfs zonder fitness of bodybuilding, wat breder.

Ik zal wel nooit de man zijn die ik eigenlijk zou zijn mocht ik als man geboren zijn, maar 't is werkelijk 'goed' voor mij dat zo'n transitie mogelijk is. Ik voel me vrijer door het leven gaan. Ik voel vrijheid, de vrijheid van het zijn van mezelf. Gezien worden als man is beter voor mij dan gezien worden als vrouw. Maar ik geef toe, het is niet evident voor mijn omgeving.

Ik vind dat ik rustig gebleven ben in 2009, zeker naar mijn familie toe. Ik geef hen tijd. Toch voel ik dat het nu tijd wordt dat zij me meer respect betonen dan ze doen. Mijn nieuwe naam krijgen ze niet over hun lippen en ze blijven zonder blikken of blozen 'zij' gebruiken. Ik weet wel dat mijn familie de mensen zijn die mij het allerlangst kennen (en dus het langst gekend hebben als meisje) maar door mijn transitie te negeren gaan ze ook licht over de moeilijkheden die mijn leven als meisje me opgeleverd heeft. Ik schaam me wel een beetje voor sommige dingen die ik gedaan heb voor ik mijn genderdysforie onder ogen durfde zien. Ik schaam me nu maar ik weet dat ik op dat moment niet anders kon. Ik moest van mezelf al van kleinsaf toch echt wel proberen en zelfs soms extreem proberen meisje/vrouw te zijn. Alles natuurlijk in het weglopen voor deze vreemde eigenschap van geboren te zijn in het verkeerde lichaam. Had ik het eerder onder ogen durven zien, dan... Maar dat maakt niet uit.
Ik sta nu waar ik ben, wie ik ben, wat ik heb en van hieruit voel ik toekomst. Ja, 't is zelfs voor 't eerst in mijn leven dat ik een zekere bezorgdheid voel omtrent mijn eindigheid. Ik wil nog niet dood, neen, ik wil nog een hele tijd leven. Mijn leven begint immers nu pas echt. Nu pas zit ik in het juiste vel.

Mijn nieuwe pas is er evenwel nog steeds niet. Ik moest met de documenten van het ministerie van justitie waarin mijn voornaamswijziging goedgekeurd wordt, naar de gemeente waar ik geboren ben. Daar zijn ze niet van plan vlug te werken, hebben ze me verteld. Het zal nog wel even duren voor ze het bijgeschreven hebben op mijn geboorteakte. Toch hoop ik dat het nu vlug in orde komt. Ik heb trouwens wel al een nieuw rijksregisternummer. Als ik mijn nieuwe pas heb, kan ik terug aan al mijn gegevens (hoop ik) want mijn oude rijksregisternummer is bv. op de website van vdab niet meer gekend... Dan kan ik aan zovele instanties laten weten dat ze me voortaan anders moeten aanschrijven. Dat is dus de grote klus voor 2010. Paperassen in orde krijgen. Gedaan met brieven op naam van "mevr." of "dhr. en mevr." (hoop ik). Samen met mijn partner maak ik er werk van zodra dat kan!