Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
27-10-2008
Feniks of verrijzenis
Ik moest denken aan de woorden van mijn
psycholoog toen ik vertelde dat ik voel alsof ik aan het verrijzen ben:
'zoals een feniks uit haar eigen as herreist?' Neen, toch niet zo. En
ergens is het toch een mooi beeld voor wat er mij gebeurt. Maar doe mij
toch maar het christelijke verrijzen, en dan wel in dit leven
uiteraard. Maar eigenlijk ben ik ja, door de dood gegaan en zie, nu
leef ik weer (meer en meer). En ook het lichaam is daarin belangrijk.
Mijn lichaam verrijst en verandert van geslacht. En het is goed zo.
Het doet me dan weer denken aan een gesprek in mijn gebedsgroep waar
we een discussie hadden over het feit dat de mensen Jezus na zijn
verrijzenis niet herkennen. Dus dan moet hij er anders uitgezien hebben
(van gelaat) dan toen hij nog leefde. Met mij zal het ook zou zijn. 't
Is nu al zo wat: wie me jaren niet heeft gezien, herkent me niet
direct.
Ik vind dat een heel mooie beeld voor wat mij nu gebeurt: ik verrijs!
Vandaag ben ik nog eens langsgeweest bij dr. Heylens. Dat was mijn 4e afspraak. Deze keer was het tijd om de vragenlijsten te overlopen om (andere) stoornissen uit te sluiten. De MINI-International Neuropsychiatric Interview: "een gestructureerd interview waarbij de behandelaar zorgvuldig door een vragenlijst geleid wordt ten behoeve van de diagnose(s). Hierbij worden alle mogelijke psychische diagnoses afgewogen." Ook nog een ander interview waarvan ik de naam vergeten vragen ben (zou SCID II kunnen zijn). In ieder geval was de conclusie dat er wel sprake is van iets op de as-II, maar dat wist ik al hé, dat was Borderline Persoonlijkheidsstructuur. Dat is naar boven gekomen omdat ik moest antwoorden op vragen die gingen over mijn globale leven. Sinds ik mijn genderdysforie erkend heb, gaat het nl. veel en veel beter met mij. In die mate zelfs dat er eigenlijk van die BPS niet veel meer sprake is.
Zo is het me dezer dagen weer enorm opgevallen hoe ik bepaalde symptomen kwijt ben. Door een gesprek met mijn psycholoog waarbij we moeilijke zaken opnemen, was ik weer terechtgekomen in een depressed state of mind. Zelfs van die aard dat ik tot vóór mijn genderdysforie-erkenning overgegaan zou zijn op automutileren en fameus suïcidale gedachten en gedrag zou hebben. Het verwonderde me dat dit achterwege bleef. Nochtans voelde ik me vandaag erg slecht. Maar blijkbaar is die genderdysforie iets dat zo zwaar op mij drukte, dat, nu daar een uitweg is, ik de rest ook wel dragen kan.
Eigenlijk is dat voor Heylens ook het belangrijkste. Dat bewijst dat we op de goede weg zitten en dat er geen 'stoornissen' mijn transitie in de weg zitten. Oef! Toch best fijn om te horen aan welke stoornissen ik allemaal niet lijd. En er zijn er heel veel de revue gepasseerd: manisch-depressief, PTSS, compulsief-obsessief, angststoornis, anti-sociale stoornis, and many many more.
Wat die BPS betreft gaf Heylens ook te kennen dat die link met genderdysforie logisch is omdat the big issue daar 'identiteit' is. En genderdysforie gaat daar ook over natuurlijk. Dus ook hier weer bevestiging: ik voel me zelf meer en meer identiteit krijgen doorheen de korte weg in transitie die ik al afgelegd heb. Ja, ik durf toch wel te zeggen dat ik nu voor 't eerst in mijn leven een stabiel zelfbeeld heb. Ik merk zelfs dat mijn identiteit niet verdwijnt zelfs al voel ik me rotslecht. Vandaar misschien mijn niet-meer automutileren en zo.
'What doesn't kill you makes you stronger'. Zo waar!
Anekdote: geen idee meer bij welke stoornis het hoort maar ik vertelde dat ik het niet kan verdragen dat anderen bv. meehelpen in de keuken. Béchamelsaus moet op mijn manier gemaakt worden en niet anders. Hans is dus uit de keuken verbannen: ofwel kook ik alleen ofwel hij, want anders draait het toch maar op ruzie uit. Heylens bevestigde dat Béchamelsaus een delicaat iets. En dat hij alleen de beste saus maakte. Leuk lachmoment. Heeft hij dus ook zo'n gestoord ticje, net als ik. Niets om ons zorgen over te maken.
Toch goed dat we ook dat weer gehad hebben. Eind november nog een afspraak, dan in december eentje samen met Hans, op 5 januari mijn afspraak met de endocrinoloog (voor de meting van de natuurlijke hormoonwaarden) en 20 januari terug met Heylens. O yeah! Dan komt het groen licht in aantocht! Super! De laatste 5 keer van mijn leven mijn maandstonden!
