Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
28-05-2008
Hokjesdenken
Mijn broer Ed zit verwikkeld in een scheiding. Een moeilijke situatie met geweld. In zijn gesprek met de dienst Slachtofferhulp deed de hulpverlener een uitspraak waar mijn haren van rechtkomen: "zij heeft precies borderline". Dus belde mijn moeder me op om me te vragen of dat kan, want ik ben toch een heel andere persoon. Ik hoop dat ze het eindelijk begrijpt dat iedereen anders is, dat diagnoses niet op die manier kunnen gesteld worden, dat ik vermoed dat er een psychisch probleem is bij mijn bijna-ex-schoonzus maar dat niemand het recht heeft zo'n uitspraak te doen, tenzij het een psychiater is die mijn schoonzus zelf ook (meer dan eens) heeft gesproken.
Het was wel een goede aanleiding om over mijn probleem te spreken. Want mijn 'borderline' is nu voor mij zo duidelijk een manifestatie van dat onderliggende probleem: genderdysforie. Dat heb ik haar ook even uitgelegd. Ik zou mezelf dan nu ook niet meer diagnosticeren als borderline, hoewel ik uiteraard wel nog te maken heb met enkele van de symptomen, maar dat is nu ook zo raar niet. Mijn moeder accepteerde dit. Geen woord over 'gij zijt zot' of zo. Maar wel een warmte in haar stem die zegt dat ik mijn eigen weg mag gaan, tenminste, als ik denk/voel dat daar mijn 'geluk' ligt.
Toch weet ik dat er nog heel wat aarde zal verplaatst worden voor ze dit echt accepteert. Ik accepteer het zelf soms niet. Maar net zoals ik mezelf de tijd moet geven, moet ik ook haar tijd geven. Het gezegde 'tijd heelt alle wonden' is er niet voor niets. Ik geloof daar ook in. Nu hopen dat dat ook opgaat voor mijn moeder...
Ik realiseer me dat ik in deze probematiek alle hokjesdenken overboord moet gooien. Ook mijn omgeving zal dat moeten doen. Mijn walging mbt mijn ontmoeting met mensen zoals ik, had te maken met dit hokjesdenken. En vooral ook met een 'blik van buitenaf'. Als je van buitenaf kijkt, dan zie je iemand die vrouw was 'overlopen' naar het mannenkamp. Het zal wel aan mij liggen, maar daar kan ik best mee leven. Maar de omgekeerde richting vind ik echt geschift. Komt dat omdat ik toch meer vrouw ben dan ik denk en voel? Neen, ik denk dit juist als ik lossta van mijn eigen gevoel. Dan loopt iemand over van het ene hokje naar het andere. Dát vind ik walgelijk. Bedrog. Maar zo ís het niet. Zo is het helemaal niet. Want daarmee doe ik zoveel onrecht aan het werkelijke zijn van deze mensen, van mezelf. Want vanbinnen zíjn we anders dan de buitenkant toont. Alleen wordt die binnenkant niet gezien. Daar ligt het hele probleem. Dus als de hele wereld eens stopt met het hokjesdenken (man/vrouw), dan kan het voor velen anders. Maar ik weet voor mezelf dat ik duidelijkheid op prijs stel. Dus ja, een man in een vrouwenlichaam wordt een man in een mannenlichaam.
Ben meer en meer benieuwd trouwens naar het eerste gesprek op het Genderteam. Ook al besef ik dat ik me er niet teveel van moet voorstellen en dat er überhaupt nog een heel erg lange weg te gaan is. Maar dan wel een weg waar aan het einde 'een normaal leven' ligt. Begrijpe wie begrijpen kan.
Nu mijn eerste examen achter de rug is, kan ik even tot rust komen en stilstaan bij de voorbije dagen.
De uitvaart van Els heeft me overhoop gegooid. Er is teveel keer gezegd 'we moeten respect hebben voor haar keuze'. Ik vroeg me af waar ik het verdiende om te blijven leven en, wie weet ooit als man, gelukkig te worden. Hiermee kwam de vaststelling dat mijn borderlineproblematiek in extreme situaties toch nog niet onder controle is. Jammer. Maar ondanks alles ervaar ik dat ik nu gewoonweg sterker in het leven sta dan pakweg een jaar geleden. Ja, ik wil het toch maar proberen... In haar afscheidsbrief die voorgelezen werd door haar papa schreef ze dat ze deed wat ze deed vanuit respect voor zichzelf. Ik begrijp dat zeer goed. Maar ik vind het zo verdomd erg dat er voor mij wel een lichtje is gaan branden in de verte en voor haar niet... Ik voel me er een beetje egoïst door. Alsof zij het meer verdiende te leven dan ik. Belachelijke gedachten uiteraard, maar toch zijn ze er.
In mijn genderzoektocht zit ik enkele weken in verwarring. Hals over kop heb ik een hospitalisatieverzekering kunnen regelen. Op de medische fiche heb ik wel mijn psychiatrische borderlineproblematiek vermeld maar niet gezegd over gender omdat dat uiteindelijk op dit moment toch nog zo ontzettend vaag en onduidelijk en wisselend is.
Wie ben ik?
Waar ik enig tijd geleden zo duidelijk wist en voelde 'ik ben man', durf ik dit nu niet zeggen. Mare stelde me de vraag: 'Ben je vrouw' en daar moest ik het antwoord schuldig op blijven. Genderqueer dan? Ik wil helemaal niet in between zitten. Ik zie het liever wel lichamelijk dualistisch ook al ligt daar dan een veelheid aan expressievormen tussen.
Op de uitvaart zag ik veel lesbiënnes. Die zien er toch altijd zo knap uit. Waarom zou ik zo niet kunnen worden? Ik zou me mooier voelen als 'stereotypische lesbiënne' dan als man. Maar ik ben in wezen niet lesbisch. Dat ik vrouwen 'psychisch en lichamelijk wil penetreren' dat is zo zeker als dat ik geen penis heb Mare heeft mijn haar afgeschoren. Gemilimeterd. Het is wel een opluchting. Eindelijk dat kleur uit mijn haar. En ook met het warme weer is het nog zo aangenaam. Hans vindt het niet mooi. Hij heeft me ook nog nooit zo gezien. Het dateert van mijn 18e dat ik nog zo'n kapsel heb gehad. Hij deed me er wel aan herinneren wat ik al heel veel gezegd heeft als mijn haar geknipt is: 'nu zijn mijn zorgen er af.'
Zo van die faitdiverskes die misschien wel niets met gender te maken hebben
In heel dit proces speelt nadenken over mijn geaardheid een rol. Ook het uitproberen van rollen is belangrijk. Zo ben ik aan het leren hoe ik een vrouw moet verleiden. Best moeilijk zeg. Ik ben eerlijk gezegd niet gewoon van afgewezen te worden. In het verleden: ik doe een duidelijke suggestie en daar wordt op ingegaan. Blijkbaar moet je bij vrouwen veel subtieler aan het werk gaan. Da's moeilijk voor mij met al mijn lust en impulsiviteit. Maar ik ben bereid om te leren. Da's misschien de reden waarom ik nooit een echte lesbische relatie heb gekend? Maar anderzijds voel ik gewoon in mij dat het niet dat is wat ik zoek... Gender dus... Female to man... Moeilijk... maar mogelijk...
Ik besef meer en meer dat ik nog een heel erg lange weg te gaan heb...
Oh ja, nu ben ik nog vergeten vertellen over het gesprek met mijn moeder. Een goed, rustig, open gesprek dat zorgde voor begrip. Toen ik zaterdagavond naar een trouwfeest vertrok (van bij mijn moeder) zei ze: 'Salu hé Patricksken'. Super!
Nog 2 keer slapen en ik heb mijn eerste afspraak met dr. Heylens van het Genderteam in Gent.
(Ik weet dat ik misschien wat in herhaling val, maar deze herhaling is goed om alles op een rijtje te zetten.)
Zes weken geleden werd het me plots in een sessie met mijn psycholoog duidelijk dat ik genderdysfoor ben. Ik maakte meteen een afspraak met mijn psychiater en begon het net af te surfen op dit thema. Mijn psychiater verwees me naar dr. Heylens, wie hij omschreef als 'authoriteit' op dit gebied. Ik ging toch nog te rade bij huisarts en psycholoog voor ik belde naar het UZ. Beide waren het erover eens: alleen daar zouden ze me kunnen diagnosticeren en vooruithelpen. En dus belde ik, gaf mijn meisjesnaam door en wachtte tot de post de bevestigingsbrief bracht. Ondertussen had ik al een hele evolutie afgelegd. Mijn hele doen en laten veranderde. Eindelijk het gevoel 'ik ben op weg naar thuis'. Eensklaps verdwenen al dan niet sluimerende suïcidale gedachten. Dat viel me pas op bij het invullen van mijn 'dagboekkaart' waar ik ook bij het 'zelfbeschadigend gedrag' nulletjes kon plaatsen. Een echte gedragsverandering die van binnenin kwam. Geen greintje haar op mijn hoofd die zich daarmee nog bezighield. Er werden ook zo ontzettend veel dingen uit mijn heden en verleden duidelijk. Er viel veel op zijn plaats. En ik voelde mezelf eindelijk de ruimte innemen waarop ik recht heb, maar die ik als vrouw niet kón innemen. Ik begon er zekerder van te worden dat mijn genderdysforie verdrongen en verborgen transseksualiteit was. O, wat zou ik mijn best doen op mijn afspraak in Gent om zo vlug mogelijk lichamelijk man te worden. Ik ben immers vanbinnen man. Eindelijk, na zoveel jaren, wordt me recht gedaan... Maar ik veranderde. Mijn geweten werd wakkergeschud door mijn ontmoeting met (andere) transmannen en -vrouwen. Dit is geschift, krankzinnig. Overlopers zijn het. En ik, ik moet die zotte gedachten maar uit mijn hoofd bannen. Het is gewoon on-ethisch je lichaam te verminken. Maar niet alleen dat. Het is not done om 'over te lopen' van het ene kamp naar het andere. Wat een leugenaar ben je dan. Alsof je wil geprofiteerd hebben van twee werelden... Bah. Mijn rationele geest liet van zich horen. Ik keek van buiten af naar mezelf en naar alle genderdysfore mensen. Totaal geen binding met mijn gevoel. Totaal uitschakelend dat mijn 'substantie' in wezen voornamelijk mannelijk is. Enkel kijkend naar dit uiterlijk, dat vrouwelijk is. Lap, daar kwamen terug de suïcidale gedachten. Want als ik gedoemd ben te leven in een lichaam dat niet 'klopt' met mijn ziel, dan hoeft het leven niet meer. Dat heb ik al genoeg geprobeerd. Al dertig jaar lang probeerde ik een goede vrouw te zijn. Nu is het genoeg. Ik heb mezelf daar echt onrecht mee aangedaan. Tijd om dat recht te zetten. Dat zegt mijn gevoel, mijn emotionele geest zo je wil. Maar meer nog: het is mijn gezond verstand die dat zegt.
Deze strijd ben ik nu al 11 dagen aan het voeren. Het vraagt veel energie. Het slorpt me op en weg van andere zinvolle bezigheden (zoals studeren). Maar het in goed om hier niet te licht over te gaan. Ben ik een man? 'Ik weet het niet' Ben ik een vrouw? 'Neen' - terwijl ik wel in een vrouwelijk lichaam zit...
Ik ga dus helemaal niet naar dr. Heylens gaan met 'eisen'. Ik ben niet van plan hem te overtuigen. Ik wil hem tonen hoe ik hiermee worstel. Hoe ik dit liever nooit gedacht en gevoeld had, maar dat ik weldegelijk genderdysforie ervaar... Hoe ik een lichtje heb gezien en hoe ik de weg naar dat lichtje toe wil gaan. Er is geen alternatief. Hoewel ik hem (van mezelf) móet vragen of er een alternatief is.
Zou een hormonenkuur met vrouwelijke hormonen bijvoorbeeld van mij niet een vrouw kunnen maken? Als dat werkt voor transvrouwen, waarom niet voor mij? Oh jee, daar draaft mijn rationele geest weer aan met alternatieven die los staan van mijn innerlijk, mijn gevoel, mijn zijn. En toch ga ik het vragen. Want ik neem dit au-serieux en wil me een kans geven om die moeilijke weg van transitie niet te hoeven gaan. Als er een andere mogelijkheid is om 'geïntegreerd' te leven: graag!
Ik heb ook vragen ivm het proces. - Zou ik niet beter nu al enkele afspraken met hem maken voor de volgende maanden? Dat doe ik bij mijn psycholoog ook. Dat creëert rust en zekerheid, wat belangrijk is voor mij in mijn impulsieve bestaan. - Hoe zit het met wat ik de laatste tijd te horen krijg: dat dit een onderdeel kan zijn van de borderlineproblematiek: identiteitsstoornis en/of een kreet om aandacht... Nu, ik heb daarnet aan de psycholoog die de dialectische gedragstherapie begeleidt deze vragen voorgelegd. Hij ontkent dit eigenlijk. Juist omdat ik deze zaken wil uitspitten en niet resoluut afwijs. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij bevestigt dat ik genderdysforie heb. Deze vraag heb ik hem trouwens ook niet gesteld want deed niet terzake. - Wat betekent dit voor de kinderen, nu en op lange termijn (bv. als zij zelf volwassen zijn)? - Waarom zou ik eerst Orgametril moeten nemen? Als ik me inbeeld dat ik vrouwelijk hormonen moet nemen, dan word ik heel erg lastig. Ik heb nooit in mijn leven hormonen willen innemen (wat ik uiteindelijk toch 33 dagen of zo gedaan heb om mijn maandstonden op mijn trouwdag te vermijden). Het idee van mannelijke hormonen stoot me helemaal niet af. Van binnen voelt dat als 'juist' aan. Ik vind dit eerlijk gezegd op z'n minst 'merkwaardig'. - Genderdysforie klopt echt wel, maar welke weg ik daarin af te leggen heb, is niet zo duidelijk. Alhoewel ik wel goed voel dat mijn leven als volledige (of toch: zo goed mogelijke) man, LEVEN zal zijn. Voor mezelf als vrouw zie ik geen toekomst... Maar dan wil ik niet dat dit klinkt als een eis, want mijn ratio vindt het nog steeds absurd hoor, heel dit gedoe...
Voila, dat zijn zo mijn eerste vragen... Hans gaat mee. Hij gaat mee omdat iemand me gezegd heeft dat de procedure langer duurt als er kinderen zijn, tenzij beide ouders op dezelfde golflengte zitten met betrekking tot transitie. Ik wil dat Heylens hoort hoe Hans erover denkt en voelt. Dat is belangrijk voor mij.
Voila. Mijn eerste afspraak met dr. Heylens zit er op. Ik voelde me heel erg 'leeg' direct nadien.
Maar ça va. Het klikt wel met Heylens. Best een grappige typ die ik soms niet versta omdat hij luidop-moemelend-nadenkt. Ik zat wel niet op de goeie plek. Waar ik wel moet zijn, weet ik niet, maar in ieder geval niet in de 'polykliniek psychiatrie'. Hij heeft me dus geen invulpapieren kunnen meegeven. Hij zal ze opsturen per post. Ik heb wel al twee volgende afspraken, waarbij de eerste toch wel bijna 3 maand wachten is: 2 september en dan 7 oktober.
Ik heb héél veel gepraat. Maar of het echt 'interessant' was, weet ik niet. Ik weet er dus ook nu niet veel over te zeggen, over dat consult. Positief noch negatief. Beetje raar. Maar misschien vooral: de eerste stap is gezet. Ik ben vertrokken. Hoewel het licht nog alle kleuren kan krijgen...
Het is bizar hoe 'goed' ik me voel. Het is een gevoel waarvan ik niet kan zeggen wanneer ik het het laatst gevoeld heb. Ik ben innerlijke rustig, ondanks soms woelige wateren waar ik op vaar. Heet dit dan 'gelukkig zijn'? Nah, gelukkig zijn? Waarom zou ik? Ik zit nog steeds in dit vrouwenlichaam gevangen... En toch... Toch verandert er zoveel. Neem nou mijn harnas. Een uurtje geleden ongeveer stelde Hans voor dat hij mij een harnas zou maken. Ik moest enkel stilstaan en passen . Hij liep er al langer mee rond sinds hij op één of ander FtM-partner-group dit harnas zag. Zo was hij vannamiddag even naar de Veritas om dat doorzichtig elastisch lint te kopen. 't Is echt wel een schat . Ik had mijn pyama al aan. Vroeg, ik weet het, maar daarin 'hoeft' tenminste niets: geen packer, geen hesje, niets. Alleen een losse broek en een ruim t-shirt. Enkel geschikt voor achter gesloten ramen en deuren. Nu heb ik nog steeds mijn pyama aan. Maar ook een packer! Zonder onderbroek draag ik een packer. Kan je je dit voorstellen? Zo lijk ik wel een beetje een bioman, of een post-op-man (zeg ik dit goed?). Mijn penis valt in mijn rechterbroekspijp. En ik heb gemerkt dat het helemaal niet fijn is om met gestrekte benen met de voeten over elkaar te zitten omdat dan mijn penis tussen mijn benen geklemd zit en dat is vervelend. Leg ik hem daarentegen op zo'n moment tegen mijn onderbuik aan, dan vind ik dat heel erg fijn. Té fijn? Hmm, net zoals bij de eerste keer broekvulling, word ik ook nu behoorlijk opgewonden van het idee dat ik een penis heb. Het voelt zo fantastisch. Zo 'thuiskomen', zo 'nieuw' en 'opwindend', zo 'mezelf' - eindelijk een beetje 'mezelf'... Na dit eerste uurtje, met wat internetafleiding, was ik het al zo gewoon dat mijn 'ingebeelde stijve' weer slap is hoor. Alhoewel ik door dit schrijven alweer een stijve krijg Maar dit kan je toch niet uitleggen aan iemand hé? Ik bedoel: ik zit hier met een siliconen ding aan mijn lijf en mijn lijf reageert daarop. Hoe mijn lichaam reageert is echt zo mannelijk, maar alleen staat dat siliconending los van mijn lichaam. Ik heb dus helemaal geen stijve, ahneen. En toch... Hoe moet ik het anders zeggen? Zo voelt het nu eenmaal aan.
Ik weet ook wel dat dit niet 'echt' is. Het is maar een tussenstap naar iets dat op een dag wel in verbinding zal staan met mijn lichaam. Maar nooit zal het zijn zoals het is bij een bioman... Daar zal ik me maar moeten bij neerleggen...
Een leuk fait diverske vandaag: Na ons examen zijn we met enkelen een terrasje gaan doen in Gent. Freek vertelde dat geld voor hem geen probleem is. Hij heeft geld. "Oh", zei Véronique, "dan wil ik wel met je trouwen" (terwijl die totaal niets hebben met elkaar hé). Ze waren zo bezig over "een huis?" "Ja, dat kan." "Een kindje?" "Neen", zei Freek, "ik wil geen kinderen." "Ja maar, ik voed het wel alleen op", zei Véronique. "Wil je het maken met mij?" Mijn reactie kwam vlugst: "Als ik een bioman was: direct!"
En dat meen ik! Alleen jammer dat het niet zo is...
Maar toch. Zoiets eindelijk vrijuit kunnen zeggen, doet me deugd. Ik hoef me eindelijk niet meer te schamen voor mijn gedachten. Heet dat niet een beetje 'gelukkig zijn'? Ik denk het...
Gisteren heb ik voor 't eerst ruzie gemaakt met mijn liefje. En belangrijker: ik heb het voor 't eerst kunnen bijleggen met mijn liefje. En dat doet deugd. Onderweg naar haar plukte ik langs de kant van de weg twee klaproosjes, twee madeliefjes, twee boterbloemetjes, twee korenaren en daar bond ik een grassprietje rond. Een waar veldboeketje om het goed te maken. En belangrijker: een goede babbel met elkaar!
Bij mijn psycholoog daarnet was ik weer honderuit aan 't vertellen. Zoveel te vertellen. Maar zo weinig dat er echt toe doet. Geen diepe, zware dingen meer sinds ik mijn genderdysforie erken. Toch zitten er nog wel niet-verwerkte dingen. Dat heeft het gesprek met mijn liefje me wel geleerd. Tijd om terug te beginnen werken aan mezelf. Ik kan het aan. Ik durf. Ook dat is nieuw. De zware dingen ging ik altijd uit de weg, ontkende ik ook vaak. Nu ik 'mezelf' gevonden heb (lees: de man in mezelf toesta te zíjn), ben ik sterker en moediger. Ik ben blij dat ik vertrokken ben met het Genderteam. Nu deze eerste afspraak voorbij is en er veel tijd voor de volgende zit, zie ik het zitten om bij mijn psycholoog terug echt te werken aan mijn diepe binnenkant. Ik ga ervoor! Lijkt dat niet een beetje op: 'gelukkig zijn'?
Het gaat goed met mij. De examens zitten er op. Ik kijk uit naar vacatures om professioneel eindelijk terug aan de slag te gaan na onze gezinsvakantie. Ik geniet van mijn kindjes, van mijn man, van mijn liefje, van de natuur,... en in beperktere mate zelfs van vrienden, familie en kennissen... Op therapeutisch gebied ben ik bezig een grote wonde uit een ver verleden te verzorgen en een helend plaatsje te geven. Het is merkwaardig hoe dit me dichter bij mijn genderproblematiek brengt: Het klopt niet dat ik een vagina heb... De interne zekerheid is groot. Ik ben een man gevangen in een vrouwenlichaam. Het is me ook duidelijk dat ik geen stereotypisch man (wie is dat wel?) ben. Ik heb en koester mijn vrouwelijke kantjes. Ik blijf ook immer de mama van mijn kinderen. Die heb ik gebaard en gevoed. Da's belangrijk. Dat onderdeel van mijn leven mag en wil ik niet ontkennen. Zelfs al zie ik mezelf in de toekomst op en top man, dan nog blijf ik de mama van mijn kinderen.
Hoewel dr. Heylens van het Genderteam gezegd had dat het nog veel te vroeg was mijn genderproblematiek aan te kaarten op school, ik kon het toch niet laten. We hadden een opvolgingsgesprek met de directeur, de leraar van het eerste leerjaar en iemand van het CLB. Een uitgelezen moment om te vertellen waar we in ons gezin mee bezig zijn. De weg van feitelijke transitie is nog niet voor morgen, maar hopelijk (en dus ook vermoedelijk) begin ik aan hormonen in het komende schooljaar. Bij de kindjes leeft het wel. Als het niet is door mij, dan toch zeker door mijn liefje, die transitioneert van man naar vrouw, en hier regelmatig over de vloer komt. De reacties waren zoals verwacht neutraal. De inkadering goed: sinds ik mijn genderdysforie erken, gebeuren er minder levensbedreigende dingen aan/met/door mij. Het geeft een positief klimaat hier thuis. Dat voelen de kindjes!
Er is gezegd dat dit wel meegedeeld gaat worden aan 'het team', zijnde de andere leerkrachten. Zo kan iedereen, mochten er bv. pesterijen ontstaan door mijn genderproblematiek, op de juiste wijze ingrijpen. De school is open-minded en iedereen is er welkom, ongeacht hoe 'vreemd' zijn/haar zijn ook is. Dus ook met de ouders wordt er op zo'n wijze omgegaan. Goed hé!
Ik ben tevreden. Ook al is het idd nog vroeg, het stelt me gerust dat ik mensen van mijn 'probleem' op de hoogte breng zodat deze mensen er ook kunnen aan wennen. Het is goed. Ik voel me goed.
Eergisteren was het een vermoeiende maar mooie dag. De kindjes hadden geen school en dus ben ik met hen per trein naar zee gegaan. Het was er koud. Een koude wind blies door onze kleren heen. Toch hebben we genoten van het wandelen in het zand, schelpjes rapen, ja zelfs even pootje baden. Op de terugweg naar huis ben ik uitgestapt in Gent (en is Hans daar opgestapt zodat de kids niet alleen huiswaarts moesten keren ). Ik moest daar toch zijn voor de dialectische gedragstherapie maar had nog ruimschoots anderhalf uur eer ik daar moest zijn. Zo nam ik de tram naar het Gravensteen, waar Avothea (theaterwinkel) vlakbij ligt. Ik kocht me daar een snor die ik kon verknippen tot bakkebaarden. Het was er druk. Heel druk. Ik durfde niet voor mezelf opkomen en toen de winkelmeneer eindelijk doorhad dat ik nogal schuchter was, heeft hij me goed geholpen. Over subtiliteiten. Tips over het plaksel en over de remover. Ik vrees dat ik het allemaal vergeten ben. Belangrijkste was wel dat hij zei dat mijn bril me verraadt. 'Ge ziet er goed uit jong', zei hij. Overdrijf niet, pas je bril aan en je kan zo door voor gast.
Het uitproberen van de bakkebaarden gisterenavond is tegengevallen. Ik kan over het feit dat ik zoiets niet gewoon ben, zo zielig doen, dat Hans zei dat hij me er wel bij wou helpen. Zo gezegd zo gedaan. Daarstraks heeft Hans mijn bakkebaarden eens mooi gezet, op mij geplakt, bijgeknipt en hier en daar nog wat vastergeplakt. Hij heeft ook mijn neklijn uitgeschoren (met scheerschuim zowaar) en ondertussen was ik mijn bril aan het afschuren. Mijn bril... De rode verf is er nu grotendeels af. Met een mesje heb ik de verf er zitten afpeuteren. Nu heb ik een grijze bril. It really makes a difference. Mat was het waarschijnlijk nog een betere look geweest, maar zo scheelt het ook al een pak. En een pak in de portemonnee (want die was toch zo goed als leeg voor deze maand). Eens in geldnood zitten heeft mijn creativiteit aangezwengeld. Een nieuwe bril kopen blijkt dus niet zo noodzakelijk te zijn als ik dacht. Een geweldige besparing.
Je moet me hier zien zitten: weer een tikkeltje anders. Die bril is echt vooruitgang. De bakkebaarden, dat weet ik zo nog niet. Al bij al vallen ze toch iets te donker uit en van dichtbij zien ze er echt 'opgeplakt' uit. Nu ja, toen ze er aanhingen zei ik tegen Hans dat de lijm eerst vingerdroog moest zijn voor ze er mochten opgeplakt worden. Beetje aan de late kant
Straks naar mijn liefje. Ik ben benieuwd naar haar reactie. In ieder geval durfde ik zo de kindjes niet gaan halen van school. Dat heeft Hans dan maar gedaan.
Over school gesproken trouwens: Gisteren kwam mijn jongste naar mij toegehold en hij zei tegen de mama naast mij: 'Mijn mama is een jongen'. Die mama reageerde: 'Maar neen, je mama is toch geen jongen. Jongens kunnen toch geen kindjes krijgen en jij komt toch uit de buik van je mama?!!'. Mijn zoontje keek beduusd. Hij wist niet meer wat te zeggen. Ik zei: ''t Is waar, je mama is een jongen, alleen zie ik er niet uit als een jongen.' En ik zei dan ook nog tegen de mama: 'als mijn kinderen zoiets zeggen, mag je hen daarin bevestigen.' De mama keek verbaasd en zei accepterend 'okee'. En dan vertrok ik met mijn kids naar huis. Vanmiddag aan de schoolpoort vroeg ik haar of ze daar nog vragen over had, dat ze me die altijd mag stellen. 'Dat zie je wel niet veel', zei ze. 'Maar je hebt me eens verteld dat je heel wat pyschische problemen gehad hebt en we zien ook wel dat je veranderd bent. Je straalt gewoon geluk uit. Dus als jij man bent, is dat okee, zeker voor je kindjes.' Ik viel bijna achterover. Had ik het daarbij gelaten, was er niets meer te bespreken. Maar dan zei ik dat ik uiteindelijk nu niet meer zou veranderen dan de uiterlijke veranderingen die gebeurd zijn. En dat ik pas in maart of april of zo met hormonen mag beginnen. 'O, ga je dat dan ook doen?' 'Ja.' En nu had ik alweer de indruk dat ik haar wat verweesd achterliet maar ja, de kindjes waren al de straat aan 't oversteken...
Toch heb ik hier wel een heel goed gevoel over. Mensen die me de voorbije twee jaar meegemaakt hebben, ja, die accepteren dit. Die zien hoe mijn leven weer zin heeft gekregen. Die zien mijn geluk en het geluk dat ik afstraal. Het is goed zo!
Ik heb me heel goed geamuseerd op het Transgendermidzomernachtfeestje en voelde me op die locatie al veel en veel relaxter dan vorige maand (op Jongensdromen). Een bevestiging. In die maand tijd ben ik uiterlijk nl. enorm vermannelijkt en dat ligt niet alleen aan mijn broske. Ik heb de indruk dat mijn psyche mijn lichaam de toestemming geeft mijn natuurlijk testosteron optimaal te benutten. Ik ben daardoor enorm gegroeid. Ik voél me ook veel mannelijker. Of om het anders te zeggen: ik zit goed in mijn vel. Goed, van dien aard dat ik weet dat dit een tijdelijke situatie is, een overbrugging tot wanneer het echte aanpassingswerk begint (ik hoop in maart/april 2009 aan de testo te kunnen beginnen).
Met betrekking tot de phalloplasty heb ik wel weer meer twijfels gekregen. De foto's van chirurg Monstrey (opgelet, gevoelige lezers klikken best niet door) liegen er niet om. Ik huiver toch wel voor zo'n operatie. Misschien is leven met een heel goede prothese (bv. van http://www.ftmprosthetics.com alhoewel ik onlangs op een duitse site was die nog beter lijkt, maar ik kan het niet meer terugvinden ) al bij al nog niet zo slecht (en 't is veel goedkoper). Maar dat ik de vrouwelijke onderdelen die mijn leven nu bepalen (zijnde borsten, eierstokken, vagina) weg wil, zoveel ik zeker. Die horen er gewoon niet te zijn. Dit nu eindelijk in mijn leven mogen uitspreken doet me veel deugd (zeg ik met een zucht van verlichting)!
De vakantie is begonnen, zo ook het warme weer. Om het mezelf wat comfortabel te maken leef ik vrij wisselvallig wat genderexpressie betreft. De ene dag draag ik een bh, de andere een hesje. Meestal laat ik broekvulling voor de verluchting achterwege. Ik ben er dus niet meer zo krampachtig in en eigenlijk is dat best rustgevend. Ik ga mijn packer ook thuislaten als we gaan kamperen (we vertrekken morgen). Ik zal wel blij zijn om die terug te dragen want het verlangen zal groter en groter worden, maar anderzijds test ik mezelf er ook wel mee uit. Hoe noodzakelijk is het voor mij om een 'spel' te hebben? (ik vermoed dat het toch eerder van cruciaal belang is... Maar goed, ik mag opportunistisch zijn aangezien ik nog maar pas gestart ben met de diagnostische fase)
En voila, na deze post kan mijn vakantie beginnen. Tot over 14 dagen!
Ik heb even tijd nodig gehad om de vakantie te laten bezinken vóór ik er kon over schrijven. Er is dan ook wel veel gebeurd met betrekking tot mijn genderdysforie. Ik heb gemerkt dat ik niet meer lang met borsten kan/wil rondlopen. Twee dagen zonder hesje en ik begon me anders te voelen, alsof ik mijzelf weer aan 't bedriegen was. Neen, die borsten zijn maar beter zo goed mogelijk verstopt. Zonder borsten past mijn hoofd beter bij mijn lichaam. 14 dagen zonder packer dacht ik wel makkelijk te kunnen overleven. Maar ik merkte dat ook dat niet juist zat. Okee, het was wel heel opportunistisch en best praktisch met het warme weer, maar toch, ik voelde me niet in mijn eigen vel - wat mét broekvulling ook niet het geval is, maar het benadert wel een juist lichaam bij een juiste ziel. Die packer thuislaten ga ik dus niet meer doen.
Anderzijds heb ik ook gemerkt dat ik voor 99% van de wereld overduidelijk vrouw ben. Soms zag ik mensen wel eens 2 keer kijken wanneer ik bv. een meisjestoilet binnenging, maar niemand die er aanstoot aan nam. Evenmin trouwens toen ik op een jongenstoilet ging. Ik heb me tijdens onze week in Taizé wel meer vrouw en vooral moeder gevoeld. Dat had te maken met de blik van anderen. In Olinda, waar de families verblijven, is er ook zo ontzettend veel nadruk op het ouder- en partner-zijn, dat ik me gedwongen voelde in die rol. Het is me ook duidelijk gemaakt dat ik ooit voor deze rol gekozen heb, en dat ik daarmee andere keuzes heb uitgesloten. Mijn vrijheid is beperkt. Ik ben partner van een man, ik ben moeder van mijn twee kinderen. Maar ik ben ook Patrick en niet de vrouw die iedereen ziet. Bij de voorstelling in ons gespreksgroepje twijfelde ik heel erg hoe me voor te stellen. Maar omwille van de kinderen (ik voelde me vooral moeder) én omdat ik zonder complete outfit was én omdat ik bang was voor de reacties van de anderen (Croaten, Polen, Vlamingen, Hongaren en Russen) hield ik het op mijn meisjesnaam. Dat wrong echter. En een dag later heb ik het Vlaamse koppel ingelicht. Aangezien zij de Croaten, Polen en Hongaar al kenden van een eerdere ontmoeting in Taizé, vroeg ik hun mening over hoe dit zo aankomen bij de anderen. Ze dachten dat iedereen wel zo christelijk is om daarvoor geen mensen aan te kant te zetten. Dus lichtte ik ook de Pool Darek in. Zijn reactie was om rillingen van te krijgen. Ik zie nog steeds zijn donkerbruine ogen naar mij kijken. Ik zag er onbegrip en tegelijkertijd poging tot begrijpen in. Het thema was hem niet onbekend. Maar wat hij vernomen had, was wel wat anders dan wat ik reeds vernomen heb. Nl. dat je op lange termijn moet kijken. Over 5 jaar volledig man zijn, is enkel dichtbij gekeken. Hij heeft vernomen dat er mensen zijn die na zo'n transitie decenia later toch spijt hebben. Daar kan ik natuurlijk niet veel tegen zeggen. Zijn woord tegen het mijne. "En wat met 'being a creation of God'?" Deze vraag hield me ook bezig. Waarom heeft God me in een vrouwenlichaam geschapen? Zit daar een bedoeling achter of niet? Wil ik niet zelf God spelen door de kans me te laten 'ombouwen' te grijpen? Ik verwerp deze gedachte uiteraard. Ik, noch de chirurgen, spelen voor God. Als er al zoiets is als een God, laat staan de God van Joden, Moslims en Christenen, dan kan die volgens mij niet verantwoordelijk zijn voor enige vorm van lichamelijkheid. Het is gewoon een foutje van de natuur dat ik (met een mannelijke ziel) geboren ben in een vrouwelijk lichaam. Maar is een belangrijker vraag niet deze: Waarom zou ik niet van mijn lichaam kunnen houden, alsof ik me zou verzoenen met een lichamelijke handicap (want dat is het, ook al ziet de buitenwereld dat zo niet)? Is het van zovelen met een handicap verkeerd om die handicap zoveel mogelijk te genezen? Ik zal trouwens altijd gehandicapt blijven in dat opzicht, want een echte man (lichamelijk dan) word ik nooit. Lastig hoor. Er bestaat in onze tijd een genezingsproces, zijnde transitie. Is deze weg gaan voor God spelen? Ik denk het niet.
Feit is ook dat ik in Taizé een bijzondere geloofservaring heb meegemaakt. Die verduidelijkte me dat het feit dat ik nog in leven ben, enkel en alleen te danken is aan God (en aan de liefde). Heel bijzonder, want ik ging naar Taizé als niet-christen... Ik had gedacht dat ik eerst mijn transitie zou moeten doormaken voor nadien evt. terug tot God te keren, om te kunnen begrijpen wat het betekent dat God oneindige liefde is. En nu overviel Hij-Zij/Liefde me. Waarom? Ik vind dat ik het niet waard ben. Ik vind het moeilijk om transitie te plaatsen tegen een bijbelse achtergrond. Ik zou het doen zonder. Maar trekt Hij-Zij niet? Blijkbaar wel. Blijkbaar heb ik nog steeds de relatie met God niet verloren, ook al dacht ik van wel. God houdt van mij en laat me vrij. God heeft me al die tijd in leven gehouden. God ziet me graag leven. Ik ben het wél waard.
Maar deze timing had ik niet verwacht. Bedoelt God, of om het profaner te zeggen: de hogere machten, dat het beter is voor mij in een vrouwenlichaam te blijven? Of wordt er juist bedoeld dat ze me steunen in mijn transitie, omdat dat nu eenmaal is wat klopt bij mij? Moeilijke vragen...
Waarom zou ik trouwens niet van mijn vrouwelijk lichaam kunnen houden? Okee, al mijn hele leven lang vind ik dat mijn hoofd (waar ik in een spiegel in de ogen van mijn ziel kijk) niet past bij mijn lichaam. Ik begin mijn hoofd trouwens (ondanks de puistjes die ik de laatste maanden overvloedig heb - en dat zelfs zonder testo) meer en meer te appreciëren - zo met dat zalig korte haartje). Mijn borsten heb ik vóór ik zwanger was toch ook best okee gevonden, ook al had ik in oorsprong liever geen borsten gehad. Dus waarom vind ik dat die niet bij mij horen? En toch is het zo. Die zouden niet aan mijn lichaam moeten staan/hangen. Mijn vagina, da's nog een grotere ramp. Dat gat is nog meer iets dat er niet hoort te zijn maar er wel is. Hoe zou ik van dit gehandicapt lichaam kunnen houden? Houden de meeste mensen van hun lichaam? Is het lichaam een vanzelfsprekendheid? Zijn de meesten thuis in hun lichaam? Kan je leren thuiskomen in je eigen vel?
Vragen, vragen, vragen. Moest het even kunnen. Moest het zijn dat deze genderdysfore gedachten enkel en alleen in mij gelegd zijn door een god die me graag wil laten leven en liever niet meer zo dikwijls redt van de dood... Moest het dat deze gedachte dient als aanzet om terug op lange termijn te kunnen denken... Wat als er nu een andere weg voor mij ligt? Wat als ik 'vrouw' moet worden? Hoe kan ik dat doen? Wil ik dat wel? Waarom zou ik mijn handicap niet kunnen accepteren? Waarom wil ik daar het mes opzetten en voor de rest van mijn leven medicinaal mezelf proberen zijn? Ik blijf hoe dan ook gehandicapt... Zo verdomd moeilijk.
Ik vraag me ook af, door het zien van een goeie vriendin, of transitie geen te grote opgave van liefde van mijn kant uit is. Waarom is een partner van een vriendin niet jaloers door mij (als bi-meisje) en wel door mij als man? Betekent transitie dat ik vriendschappen moet opgeven? Waarom heb ik trouwens meer vriendinnen dan vrienden? Ook dat zijn moeilijke vragen...
Of wat op vakantie gaan een mens al niet kan doen...
Ik ben me op mijn vakantie (zonder broekvulling) heel goed bewust geworden van het feit dat het dragen van hesjes en een packer okee is als het tijdelijk is. Stel dat men mij zou zeggen dat ik nooit een operatie mag ondergaan, zou ik dan niet gelijk stoppen met die 'flauwekul' van borsten afbinden en broekvulling? Ja, omdat het makkelijker is zonder (alhoewel ik een goeie bh nog zal moeten vinden. En zonder bh is al helemaal geen optie). Neen, omdat ik er dan vrouwelijker uitzie dan ik me voel en ik de wereld dan nog meer een verkeerd beeld van mijn innerlijk voorschotel.
Toch lijkt het zo absurd om dit te doen. Het is enkel te rechtvaardigen als tijdelijk gegeven, vind ik. Niet als iets permanents. Net zoals voor mv's waarschijnlijk borstprotheses en het tussen de benen binden van penis absurd is wanneer dat permanent zou gedaan worden. Niet?
Ik zie het in ieder geval niet zitten om op zo'n manier oud te worden, in een lichaam dat altijd middelen nodig heeft om een zo goed mogelijke expressie van het innerlijk te tonen. Dat zou voor mij veel makkelijker lukken in een lichaam zonder borsten... Wat broekvulling betreft, dat laat ik nog wat in het midden. Maar hoe dan ook, ik ervaar mijn genderdysforie meer en meer als een handicap. Ik hoop dat andere mensen er ook op die manier kunnen naar kijken. Dan daalt de absurditeit van het dragen van hesje en packer want dan is dat vergelijkbaar met het dragen van bv. een steunzool of een prothesebeen of...
Om mijn genderdysforie uit te zuiveren, of liever: om zeker te zijn dat ik niet 'gewoon lesbisch' ben, trok ik gisterenavond naar een Holebifuif. Ik had er afgesproken met een lesbische transvrouw Elke die ik ken van de Vlaamse Genderkring, maar meer nog van het genderqueerfeestje waar ik dankzij mijn 'liefje' een kleine maand geleden naartoe gegaan was. Om 23 uur was er geen kat op die fuif want de straten van Gent waren veel uitnodigender. Zo heb ik vannacht Gentse Feesten beleefd in het gezelschap van fijne, en voor mij al iets minder weirde, anarchisten. Een slogan die daar luidt: Sexo Libertad Anarchia Sexual In dit gezelschap, dat in de namiddag al een 'knuffelactie' gehouden had, was ik misschien zelfs beter af dan op die holebifuif. In ieder geval heb ik ervaren dat ik er mocht zijn wie ik ben. Mijn profilering als Patrick klopt, ook al wordt er wel eens raar gekeken als ik zo genoemd wordt. Ik ben niet lesbisch, hoewel ik dat wel graag was geweest. Deze test is geslaagd. De moeilijke en lastige weg van transitie is toch wel de weg die ik te gaan heb...
Ondertussen is er in een electronisch contact met een transman (die nu 2 jaar 'gedaan' is) een nog verdere uitzuivering van mijn genderdysforie aan de gang. Ik merk daardoor dat mijn geaardheid minder relevant is mbt mijn huidige zoektocht. Het gaat fundamenteel om het lichaam. Ik BEN niet alleen ziel maar OOK lichaam. Of om het met zijn woorden te zeggen: In mijn ogen is er geen soort mensen voor wie het lichaam belangrijker is dan voor transen. Wij willen maar 1 ding: het lichaam van de andere sekse. Voor een trans is niets belangrijker dan dat gegeerde lichaam, die buitenkant, omdat wij meer dan wie ook voelen dat ons lichaam ook is wie we ZIJN. Wij (vmtransen) willen niets liever dan dat mannenlichaam hebben en vooral ZIJN. Dus: "de buitenkant is ook wie je bent"
Ik heb ook nog nagedacht over de vraag waarom ik vriendinnen en geen vrienden heb. Dat heeft te maken met het feit dat ik als vrouw gepercipieerd wordt en ik als vrouw meestal niet de (voor mijn innerlijk) juiste houding weet te vinden naar mannen toe. Ik heb geen 'maten' omdat mannen me als vrouw zien. Dat kan dus wel veranderen eens ik een mannenlichaam heb. Wat betekent dat voor vriendschappen met vriendinnen? Wat mij betreft verandert er niets. Maar misschien dat het voor sommige vriendinnen moeilijk is me te aanvaarden als man. We zien wel... Zover zijn we nog lang niet. En ik ben mijn vriendinnen die me nu al aanvaarden (of willen proberen benoemen) als Patrick heel erg dankbaar. Ik voel me echt gesteund! Merciekes.
Over 11 uur word ik verwacht in het ziekenhuis voor een kijkoperatie aan mijn rechterknie. Dit wordt mijn allereerste operatie. Ik blijf vrij rustig maar soms slaan de stoppen door en voel ik wat ik vanbinnen voel: angst. Ik maak me zoveel zorgen. Mijn grootste zorg lijkt wel de verplichting nuchter te zijn. Ik mag kiezen voor een gehele verdoving of een epidurale verdoving. Ik ben nog nooit verdoofd geweest, hoe moet ik nou weten wat te kiezen? Omdat een volledige verdoving minder gezond is dan die andere, kies ik voor de andere. Maar waarom moet ik daarvoor nuchter zijn????? Oh ja, mijn uren opzoekingswerk op het net heeft me geleerd dat de nuchterheid moet voor het geval je onverwachts toch een volledige verdoving moet krijgen. Okee, tot daar wil ik wel volgen. Maar hou je vast: Ik word dus om 11 uur in de voormiddag NUCHTER in het ziekenhuis verwacht . Zal die dokter opereren op de middag? Think not. Dus nóg langer met een hongere maag. Neen, ik vind dit echt geen lachertje. Om me te wapenen heb ik daarnet nog een vettige pita-friet gegeten. Dat zou er kunnen voor zorgen dat mijn hongergevoel pas tegen 11 uur opkomt. En dan moet ik maar efkes op de tanden bijten (bah tanden, geef maar een dikke bickyburger )
Waar ik me ook zorgen om maak is mijn kledij. Wat moet ik aantrekken? Wat moet ik meedoen? Moet ik zo'n vies hospitaalkleed aan? Wat mag ik er onder aanhebben? Of mag ik gewoon gaan in short, hesje en t-shirt? Grrr... Ik ben hier echt kei-zenuwachtig over.
En dan de voorbereidingen op de operatie: het wassen en scheren van mijn knie. Net nu ik zo'n weelderige haargroei heb, wordt dat er af geschoren. Nu ja, in eerste instantie dacht ik dan maar mijn beide benen terug eens te scheren maar bij nader inzien ga ik de verpleegster (hopelijk een knappe ) dat werk maar laten doen en op de rest van mijn been (en het andere) het gewoon zo houden. Anders verlies ik credibility als man - in mijn gedachten uiteraard
De operatie zelf wordt ook een oefening in mindfullness, toch als ik een gedeeltelijke verdoving heb en 'mag' meekijken op het schermpje hoe het er in mijn been uitziet. Maf hoor. Ga ik dat wel aankunnen? Ga ik bij de gedachten dat men een snee in mijn been maakt, mijn knie opblaast met een vloeistof en er met een toestelletje inzit, nog wel rustig kunnen blijven? Nu ja, veel kanten kan ik toch niet uit, behalve misschien wie weet de chirurg een blauw oog slaan Of zou ik zowiezo flauwvallen? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Nu bedacht ik me daarnet, nadat ik al geweend heb door het toe te laten en het benoemen van mijn gevoelens én ze zelfs radicaal te accepteren, dat deze kleine operatie wel een goede testcase is. Kan ik een operatie onder gedeeltelijke verdoving aan, dan kan ik ook een volledige verdoving aan. Nu is het een kwaal die hopelijk goed behandeld wordt waardoor ik terug kan volleyballen (en zoveel meer). Als mijn borsten er af gaan en de vaginectomie plaatsvindt, dan kan mijn leven pas écht beginnen. Dus om dat te bereiken moet ik constructief omgaan met mijn angsten. Deze knieoperatie is dus een heel goede testcase.
Mijn knie-operatie is goed verlopen en bleek meer dan nodig te zijn. Ik had drie scheurtjes in het kraakbeen en mijn buitenmeniscus was niet alleen gescheurd maar had ook niet de normale groei gekend waardoor dat een stompje in plaats van half maantje was. Samen met die scheur zorgde dat er voor dat ik mijn been niet meer kon strekken. Het was al bij al een heel rare ervaring voor mij. Ik heb gemerkt wat een lage pijngrens ik heb. Ik viel zo goed als flauw toen ik de ruggeprik kreeg. Tijdens de operatie was ik wel een echte held en geïnteresseerd in de beelden uit mijn knie. Maar nadien overviel een flauwte me terug en had ik een bloeddruk van 8 over 4. Erg laag. Zolang de verdoving nog in mijn lijf was, kon ik zonder moeite naar de koers kijken. Alhoewel ik moet toegeven dat ik af en toe toch een hongerig gevoel kreeg. Eens mijn been ontdooid werd het moeilijker. Pijn. Grotere pijn dan vóór de operatie. O jee en ik die nog verschillende operaties zou ondergaan... Hoe zou de pijn zijn na mastectomie? Na vaginectomie? Ik werd al misselijk van er aan te denken alleen. Slik. Ik weet het niet of ik die operaties allemaal wel moet ondergaan. Ik ben zo kleinzerig...
Het belangrijkste om terug naar huis te mogen na zo'n operatie met epidurale verdoving is kunnen plassen. Jeetje, tussen mijn benen bleef het maar voos en doods. En op mijn benen staan ging dan ook niet want ik had geen heupen die ze ondersteunden. Raar heel raar. Ik ben bevestigd in het krijgen van kinderen op een natuurlijke wijze. Hoe kun je nu in godsnaam een kind uit je lijf persen als je onderkant verdoofd is? Als je geen beweging voelt in je sluitspieren? Heel vreemd. Ik kan dat echt niet snappen. Toen ik uiteindelijk iets voor 19 uur op het toilet zat, kon ik nog steeds geen beweging krijgen in mijn plasspier. En ik viel zowaar flauw. Effe helemaal weg. O wat haat ik ziekenhuizen, ziek zijn, verdovingen, mijn kleinzerigheid. De dagkliniek sloot maar ik kon nog niet naar huis. Dus werd ik versast naar de spoed. Daar heb ik wat geslapen, probeerde nog eens naar toilet te gaan maar begon te draaien zodra ik me rechtstelde. Mijn been deed echt ontzettend veel pijn. Ik theorie mocht ik er op steunen maar o mijn god, zo'n verschrikkelijke pijn dat dat deed. Terug in bed. Piekerend. 21 uur. Bijna 24 uur geleden dat ik iets gegeten had. Logisch dat ik me flauw voelde, ik had suikers nodig. Er moest eten in mijn lijf, dan zou ik niet meer flauwvallen, daar was ik van overtuigd. De meegekomen zus van een gebroken-arm-patiënt is me een blikje cola en een stuk chocola gaan halen. Dat smaakte. Maar toch lukte het nog niet om recht te staan. De pijn in mijn knie was verstikkend. Uiteindelijk kreeg ik een dafalgan 1g. Om half 10 belde ik mijn man om te zeggen dat hij me een half uurtje later mocht komen halen. Dat zou de psychologische druk opvoeren waardoor ik wist dat het me dan wel zou lukken. En inderdaad. Ik ben naar toilet gegaan. Ik heb niet meer geprobeerd op mijn geopereerde been te steunen maar ben op twee krukken kunnen gaan. Het plasje lukte. Dat was ondertussen wel al meer dan twee uur 'ontwaakt'. Oef, mijn infuus ging uit mijn arm en ik mocht mijn kleren aantrekken. Even later ging ik naar huis.
's Anderendaags naar zee bij vrienden. Het aantrekken van een hesje lukte langs geen kanten. Een bh en vrouwen-t-shirt dan maar. O wat zag ik er vrouwelijk uit. En ja, best okee. De genderdysforie met betekenis 'ik zit in de knoop' is er weer. Kan ik toch niet beter proberen een knappe vrouw te worden? Okee, dan heb ik zeker o.a. professioneel kledingadvies nodig want ik kan me echt niet mooi en comfortabel kleden als vrouw. Maar dan hoef ik al die operaties niet te ondergaan. Dan ben ik 'normaler' dan in heel die tijd van transitie. Dan... Ik weet het niet.
Ik merk wel dat ik weer minder goed in mijn vel zit. Heeft dat te maken met het dragen van een bh en achterwege laten van broekvulling? Of heeft het te maken met mijn psycholoog die ik morgen eindelijk na een maand verlof terugzie? Of met mijn hospitaalperikelen? Of met de warme weer of met ... Hopelijk vind ik binnenkort terug mijn draai want zo is het leven maar niets hoor...
ik heb veel zitten nadenken en ik lees je dagboek en zo en ik wil daar eerlijk in zijn dat ik er toch erg veel moeite mee heb dat begrijp ik omdat ik het niet vind kloppen bij wie je bent en eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat je er over een jaar helemaal anders over denkt dus ja ik geloof het allemaal niet en ik besef wel dat dat kwetsend is voor jou en dat is niet mijn bedoeling weet je, ik zou 't eerlijkgezegd wel goed vinden mocht ik over een jaar ervaren dat het idd niet klopt het is gewoon helemaal niet simpel je kwetst me niet hoor - was vandaag toch al weer zo genderdysfoor (en dus in de war op gendervlak) heb jij een andere verklaring? ik wil jou dus ook niet patrick noemen ik vraag dat ook niet aan jou om mij nu al patrick te noemen ik lees dan op je site dat je de mensen dankbaar bent die dat doen maar ik wil dat dus niet ik verwacht dat wel eens ik groen licht heb volgens mij krijg jij geen groen licht ik zou het je nooit geven eigenlijk... waarom niet? (jij bent geen specialist op dat gebied) omdat ik het niet geloof en dat het allemaal past binnen het borderline kader (ik ben wel seksuoloog) maar ik wil hier geen discussie over aangaan, want het gaat niet om wie heeft gelijk ik wil gewoon zeggen hoe ik er tegenover sta ik wil daar wel een discussie over hebben hoor, da's belangrijk om het uit te zuiveren 't past juist niet (volgens mijn psycholoog - die ook gespecialiseerd is in seksuele therapie) in borderline omdat mijn symptomen van borderline allemaal weg zijn nu ja, toch de zelfdestructieve borderline is meer dan alleen zelfdestructie wat zie jij zelf nog meer als symptomen die weg zijn dan? ik ben stabieler verlatingsangst is ook kleiner en dat betekent concreet? ik heb het gevoel dat ik een identiteit heb gevonden en dus niet meer moet zoeken. er is ook geen dissociatie meer ik wil leven, ik heb toekomst! je schreef dat je je in taizé meer vrouw voelde kan je dat eens verduidelijken voor mij dan? omdat anderen me zo zagen ik was vooral meer mama ik zie jou ook als vrouw mijn wezen schreeuwt het uit 'ik ben geen vrouw' en dat geloof ik dus niet.... er is geen leven voor mij als vrouw, geen toekomst. Omdat ik het in se niet ben. De reden waarom ik zo lang borstvoeding gegeven heb is om het barensmoment (waar ik het gevoel had van 't is okee dat ik vrouw ben) vast te houden tja ik weet niet wat ik daarop moet zeggen ik ben en blijf erg sceptisch en ik stel je daar waarschijnlijk mee teleur er valt echt zoveel op z'n plaats hé. zEfls al mijn seksuele uitspattingen ... voor mij klopt het neen, je stelt me niet teleur. Je wil me gewoon niet verliezen... ik kan je verstaan ik ben ook enorm bezorgd om je zoontjes en eerlijk gezegd zie ik hun toekomst niet zo positief in, en dat stemt mij erg verdrietig zelfs met een papa en een mampa is het okee. liefde krijgen ze hoor en hun leven is sinds mijn genderdysforie-erkenning stukken verbeterd hoe? omdat ik niet meer suïcidaal ben, omdat ik makkelijker en beter grenzen kan stellen, omdat ik consequenter ben, omdat ze meer duidelijkheid hebben, omdat ik vanuit mezelf zorg voor structuur, ook voor hen. hier in huis is echt ontzettend veel veranderd. Teveel om dit niet au-serieux te nemen. Jammer misschien want geen transitie moeten doormaken lijkt me toch wel makkelijker hoor begrijp je? wat zegt je psycholoog? hij doet geen uitspraken hé. Maar het lijkt wel alsof dit voor hem de verklaring van veel leed is ik weet dat het niet mogelijk is he, maar eigenlijk zou ik hem wel eens willen spreken (maar don't worry, ik ga dat niet doen) tja, van mij moogt ge hem altijd eens bellen vanaf morgen werkt hij terug nee, ik ga dat niet doen en trouwens, hij gaat niks zeggen hij heeft me dit niet aangepraat hoor dat weet ik wel ik zou gewoon willen weten wat hij ervan denkt, en hem zeggen wat ik ervan denk maar dat is niet eerlijk tegenover jou dus doe ik dat niet ik heb hem al minstens 10 keer gevraagd dat als hij denk dat dit grote zever is, dat hij me aub wil tegenhouden om verder over deze piste na te denken. En dat doet hij niet... hij gaat dat uiteraard niet doen, dat zou deontologisch onverantwoord zijn (en je zou het niet aanvaarden, je moet er zelf achter komen) idd, net zoals hij wel heeft toegegeven dat hij al langer aan genderdysforie dacht maar dat hij niets zei omdat het uit mezelf moet komen en eerlijke gezegd lijkt dat wel op de bevestiging die ik zocht... waarom dacht hij daaraan? omdat ik al maanden bezig ben met hete hangijzers en steeds weer op hetzelfde uitkom over een trauma, over seks, over mijn lichaam, over geaardheid wat bedoel je met bevestiging die je zocht? (ben effe niet mee ik zocht het tegendeel, ik was aan 't vissen naar een blijk van waanzin waarin ik zat/zit door aan transseksualiteit te denken mbt mezelf. Maar hij heeft toegegeven dat hij, nog voor ik die woorden in mijzelf kon waarnemen, daaraan al had gedacht. Dat bedoel ik met 'bevestiging' dit gaat echt heel diep hoor mia .... wat vindt Hans ervan? en je moeder? voor hen verklaart het veel. ze begrijpen er beide veel door. 't is natuurlijk niet makkelijk. en toch is 't ook weer wel makkelijker dan wat het de voorbije twee jaar is geweest noemt je moeder je patrick? nog niet Hans ook nog niet - dat vraag ik van hen niet 't is nog te vroeg daarvoor hé ben je nog bij het genderteam geweest eigenlijk sinds die ene keer? of wat zeggen die over het te volgen parcours? volgende afspraken 2 september en 2 oktober. In september maken we weer twee afspraken voor erna. In principe diagnostische fase 9 maand à 1 jaar. dan groen licht om te starten met hormonen dus ik hoop in maart/april te kunnen starten met testo 1 psychiater oordeelt dus eigenlijk. Terwijl voor mij het grote werk bij stef gebeurt hoor en het is met die psychiater dat je die afspraken hebt? idd sorry dat ik zoveel vraag he geen probleem. dat mag ik vind het wel raar dat die beslissing maar door één persoon wordt genomen je zou toch verwachten dat daar een heel team achter staat of rond staat ja, maar wellicht heeft hij overleg met de andere psychiater van het genderteam. De endo en chirurg en zo hebben daar volgens wat ik hoor niets over te beslissen tenzij er lichamelijke problemen zijn natuurlijk die de endo aan 't licht brengt je zei daarnet dat die genderdysforie je seksuele uitspattingen verklaarde hoe dan? want dat zie ik niet in het ontkennen van mijn eigen identiteit probeerde ik altijd maar weer 'lustobject' te zijn (zoals ik dacht dat het hoorde dat vrouwen zouden moeten zijn - of zoals ik seksueel verlang naar vrouwen) is dat duidelijk genoeg? 't was een pogen vrouw te zijn... klinkt niet erg positief over hoe jij dan naar vrouwen kijkt neen idd, zal nog wel veranderen hoor net zoals mijn huwelijk met Hans een poging was om vrouw te zijn en dus eindelijk eens 'normaal' te zijn maar dat heeft zich gewroken omdat ik het niet 'ben' - snappie? ik voel me veel meer 'mezelf', 'juister' in mijn vel als ik 'patrick' mag zijn... mja niet dat mijn 'man-wording' alles gaat oplossen hé. Uiteindelijk blijft die borderlinestructuur er ook wel hé, dus da's sowieso een blijvend aandachtspunt, maar 't gaat om een fundamenteel '"t is goed er te zijn" dat ik niet ken als vrouw, omdat ik me fundamenteel geen vrouw voel... mezelf graag zien omwille van jou zou ik willen dat ik het kon geloven, maar ik ben erg sceptisch, sorry... kan het niet goed uitleggen je hebt gelijk dat je sceptisch bent. Louter rationeel gezien vind ik zo'n geslachtsverandering not-done, walgelijk, gemeen, absurd, belachelijk etc. en vanuit gelovig standpunt vind ik het nog moeilijker... en toch... prutsen aan de gegevenheid van een lichaam, een lichaam waarmee iedereen bekend is en die een zekere identiteit weergeeft. in feite zou 't beter zijn als er kon geprutst worden met mijn hersenen waardoor ik mezelf als vrouw in een vrouwenlichaam zou kunnen aanvaarden en graag zien, dat zou voor de hele buitenwereld gewoonweg veel simpeler zijn ook voor mijn kids ik hoop ergens nog wel dat Heylens me een medicijn kan geven dat dat zou bekomen, maar ik vrees er wat voor ik kies hier niet voor hé. Ook al doet het begin van ons gesprek mij vermoeden dat jij denk dat ik er voor kies hier nu mee bezig te zijn ik heb inderdaad dat idee, dat heb je correct aangevoeld liefst van al ben ik geen deel van dat 'transen-wereldje' liefst van al ben ik gewoon gelukkig in mijn vel en met toekomstperspectief en onderweg met mijn kids en tja, ook Hans want hij zal altijd de papa van mijn kindjes zijn ..... ach wat... ik begrijp je twijfels en bedenkingen al te goed. Ik heb die rationeel gezien ook. Alleen zit het voor mijn gevoel zo anders... we geven het tijd hé mia. dit is niet iets dat impulsief mag gebeuren. Voorlopig wil ik voor jou nog wel *** (mijn meisjesnaam) zijn. Ik ben het officieel trouwens nog ook hé, nog heel lang heb je er al over nagedacht wat het zou geven als die psych zegt dat je geen groen licht krijgt? als dat gebeurt dan lijkt het me een kwestie van tijd. dat zeg ik nu. In eerste instantie dacht ik: dan pleeg ik zelfmoord. Maar nu zeg ik dat het gewoon een kwestie is van nog enkele zaken beter uit te zuiveren. Pas als ook mijn ratio mee is, wil ik maar groen licht krijgen ook al hoop ik gevoelsmatig op een zo vlug mogelijke transitie 't is belangrijk geïntegreerd te zijn zeg, nu vraag ik me wel af wat jij van mijn antwoorden vindt hoor hihi tja, ik probeer je te begrijpen voor mij is die psy van 't genderteam ook wel belangrijk als rem. Want stel je voor dat dit idd een borderline-waanzin is, dan moet ik geremd worden éh ik wil het niet onrespectvol uitdrukken,m aar ik heb het gevoel dat het "één grote verkleedpartij" is... pff, amaai dan ben ik wel goed aan 't toneelspelen zeg. Dan lijkt het me wel 'goed fout' met mij. Steek me dan maar weer zo vlug mogelijk in de psychiatrie. ik verzin dit heus niet... kon ik maar zeggen dat het mijn fantasie is die op hol slaat ik wil je daarmee niet kwetsen he, ik wil alleen maar zeggen wel gevoel ik erbij heb ik weet niet wat ik moet denken ik ben sceptisch ik weet het... het raakt me wel omdat ik juist vandaag toch weer hoop dat dit niet waar hoeft te zijn... ik weet het, ik heb het gelezen mijn verstand geeft je gelijk: ik ben een verkleedpartij aan 't houden maar als ik hier typ, spreekt mijn hart...
Gisteren trok ik me, na meer dan een week hesjes te dragen, nog eens een bh en vrouwelijke kleren aan. Ik zie er in vrouwenkleren veel slanker uit dan in mijn mannenkleren. Ik wou er nog eens 'mooi' uitzien en dus hield ik die kleren een dagje aan. Na verloop van tijd begon het weer zwaar te wegen. Gedachten als: 'ik zie er als vrouw eigenlijk best knapper uit dan als man', deden me weer ernstig twijfelen of deze genderdysforie geen groot gezever is. Waarom zou ik mijn uiterlijk zo veranderen dat het niet meer zo mooi is als daarvoor? Als ik nu eens leer goeie bh's en kleren te kopen, die mijn figuur iets aantrekkelijks geven én dat ook nog comfortabel zit, waarom zou ik dan doorgaan met transitie? Dat zou me tenminste ook al die zorg rond mijn huwelijk (alhoewel dat dat al jaren heel erg wisselend is bij mij maar da's een andere kwestie) en de gevolgen voor de kids kunnen besparen. Verwarring, verwarring, verwarring.
Vanmorgen trok ik mijn versgewassen hesje aan en okee, ik zie er dan wel minder knap uit, ik voel me gewoon beter in mijn vel als mijn omhulsel mannelijk is. Nog maar eens een bevestiging blijkbaar? Toch weet ik dat ik nog tijden zo ga blijven proberen terug 'vrouw' te worden hoor. Om echt zeker te zijn dat ik geen spijtoptant word...
Het is nu al enige tijd geleden dat ik hier iets schreef. Je zou kunnen denken dat ik minder met deze zaken bezig ben, en deels klopt dat ook. Het is allemaal minder 'urgent' omdat ik ondertussen een beetje een eigen stijl gevonden heb die mijn mannelijkheid benadrukt en waarmee ik veel beter in mijn kleren zit dan vroeger (toen ik tot het krampachtige toe probeerde vrouw te zijn). Toch loop ik nog rond met fundamentele vragen: Is het gerechtvaardigd aan je lichaam te laten sleutelen, laat staan het ombouwen tot een ander geslacht? Ik weet wel dat het gedaan wordt. Het idee is voor mezelf ook heel aantrekkelijk omdat ik weet wat een lijdensweg het voor mezelf is om als vrouw te leven. Toch vind ik het allerminst evident. Zou je met primaire geslachtskenmerken niet moeten omgaan als met een onveranderlijke gegevenheid? Is het niet 'waanzinnig' om van het een naar het ander te gaan omdat er een incongruentie is tussen hersenen en lichaam? Het doet me denken aan 'de maakbare mens'. Botox, borstvergroting of -verkleining, noem maar op. Het kan allemaal. Zelfs geslachtsaanpassende chirurgie. Okee, ik weet dat dit niet zomaar wordt gedaan (alhoewel: in Thailand wel?). Mensen hebben hun redenen. Het leven in het biologische geslacht is geen leven zoals het zou moeten zijn. Of zoals het beeld dat men er van heeft (gevormd door het ik-ideaal)... Zo'n SRS (sex reassignment surgery) stemt het lichaam af op wat de hersenen denken dat het zou moeten zijn. De medische wereld beschikt over de technieken (het functionerende resultaat al dan niet ter discussie maar soit). Is het gerechtvaardigd dat zoiets gebeurt? Dat is mijn worstelen van vandaag...
Vandaag heb ik eindelijk iets gedaan waar ik al vanaf mijn genderdysforiebesef aan denk: een nieuwe bril besteld! De jonge vrouw in de winkel heeft me uitstekend geholpen naar een 'mannelijke look'. Het was zowaar fun! Ik heb haar natuurlijk veel complimentjes gegeven en bedacht dat ik daar nu nog zonder klappen in mijn gezicht mee wegkom . Maar anderzijds hoort iedereen toch wel graag dat hij z'n werk goed doet hé. In ieder geval mag ik die bril rond 2 september afhalen. Hopelijk is die er in de ochtend al zodat ik hem 's namiddags kan opzetten op mijn afspraak met dr. Heylens van het Genderteam. Ik begin er ook meer en meer naar uit te kijken, naar die afspraak. Eigenlijk wordt het echt wel tijd voor een volgende afspraak. Een tussentijd van bijna 3 maand is toch teveel hoor. Ik wil dingen verder uitklaren met professionele hulp. Ik wil vooruit!
Nu kwam ik eens een kijkje nemen op mijn blog en zie ik 'er zijn geen recente berichten'. Hoogdringend tijd om nog eens wat te schrijven.
Ik mocht vorige week mijn nieuwe bril afhalen. Dat was supernieuws, in een voor de rest wat lastige week - maar dat had meer te maken met sollicitatieperikelen dan wat anders. Ik kan terug wat beter zien! De glazen zijn wat aangepast. Voor de rest kan ik niet zeggen dat ik 'verliefd ben' op die bril. Bij nader inzien is hij nogal groot uitgevallen en soms heb ik de indruk dat mijn ogen daardoor te dicht bijeen staan. Maar volgens Hans is dat niet zo, is het gewoon een kwestie van wennen. We zullen het zo dan ook maar benoemen hé.
Gisterenochtend was het de eerste schooldag. Het leven overlatende aan het toeval, is het zo gebeurd dat ik met een andere mama gaan winkelen ben. Zo heb ik mijn allereerste kostuum gekocht. Ook dat is wat wennen. Ik lijk er nog kleiner mee. Maar goed, nu heb ik tenminste iets 'feestelijks' voor een doopfeest over 2 weken. Mijn moeder zal content zijn.
Vannamiddag heb ik een afspraak met dr. Heylens van het genderteam. Ik ben er heel rustig over. De vorige (en eerste) keer was ik op van de zenuwen en had ik me uren voorbereid. Nu ga ik er heen met open armen, ontvankelijk voor vragen. Ik zie wel wat hij allemaal wil weten. In ieder geval moet ik wel in gedachten houden dat ik een afspraak kan versieren met de endocrinoloog voor de meting van mijn huidige hormoonspiegel en met de kinderpsycholoog zodat we onze kindjes niet 'belasten' met mijn genderdysforie. Nu, dat belasten zal best wel meevallen hoor. Ik was zondag gaan zwemmen met mijn kleinmannen. De jongste ging naar het jongenstoilet. Het bleek een grote boodschap, dus moest ik hem helpen. Nadien zei ik dat ik ook eerst even een plasje ging doen. Mijn zoontje zei: "dat mag hier, want jij bent een beetje allebei, een beetje jongen en een beetje meisje." Toch grappig hé. En ik heb hem uiteraard gelijk gegeven. Want zo zit het nu eenmaal op dit moment in mijn leven in elkaar.
Mijn tweede afspraak met dr. Heylens van het Genderteam (UZGent) verliep vlot. Vervelend waren wel de verschillende telefoontjes die hij kreeg en die hij blijkbaar moest beantwoorden. Zo had hij natuurlijk minder tijd voor mij. Toch mag ik niet klagen want ik heb wel een goed contact met die mens. Hij zei zowaar dat ik 'nogal innemend ben'. De sympathie is wederzijds.
Hij zei dat de diagnose (genderdysforie) klopt. In de volgende afspraken (en ik heb er al gekregen tot eind november!), gaan we ons focussen op 'hoe klaar ik er voor ben'. Ik kreeg een lijvige map mee met typische psycho-invulformulieren. Daar ben ik al gelijk aan begonnen. Ben wel benieuwd naar zijn reactie op een aantal dingen die ik ingevuld heb. Het is bij mij echt wel een klik die gebeurd is, een plots inzicht dat ik genderdysfoor ben. Terwijl ik daar vroeger niet aan dacht, ook al wist ik wel dat er op gendervlak iets niet klopte. We zien wel, ik heb er echt vertrouwen in. Ik voel dat ik de goeie weg aan het gaan ben. Een afspraak voor de meting van mijn natuurlijke hormoonwaarden bij de endocrinoloog is vastgelegd op maandag 5 januari. Ik zei al lachend dat hij meteen een volgende afspraak met de endo mocht vastleggen voor twee maand later. Hopelijk hoef ik idd op die afspraak geen 4 maand te wachten, want ik zou toch echt graag in april starten met testosteron.
Voorlopig verandert er dus niet veel. Alleen probeer ik meer en meer buiten te komen onder de naam van Patrick. Rustig kabbelend, psychische vorderingen, toekomst...
Vanmorgen werd ik wakker met een heel rare en goedgevulde droom, of misschien waren het wel verschillende dromen die ik me herinnerde. Toevallig was ik vanmorgen ook bij mijn psycholoog. Mijn droom, of wat ik er kort daarna van opgeschreven had, verteld, op geassocieerd en dan weg van die droom naar dingen uit mijn verleden. Blijkbaar kwamen er heel wat dingen boven die gender-gerelateerd zijn. Naar betekenis toe van sommige 'feiten' moet ik nog wel zoeken, hoewel mijn psycholoog aan wel één betekenis dacht. Rationeel gezien weet ik ook wel dat wat ik vertelde samenhangt met mijn transitieplannen en hoe mijn genderdysforie eigenlijk een oud zeer is, maar toch durf ik het zo niet direct te stellen. Of liever: ik voél die 'zin' (nog) niet. Ik vraag me ook wel af in welke mate dit een hineininterpretieren is. Zo kan je alles anders bekijken, het hangt maar af welke bril je ophebt. En tja, ik draag momenteel weldegelijk de bril van genderdysforie. Eigenlijk krijgen veel zaken enkel binnen deze context een 'zin', anders is het onvatbaar. Maar of dit nu een bevestigend iets is?? Toch weet ik in mijn binneste de rust te bewaren. Een transitie moeten doorgaan is geen lolletje. Maar als mijn hele leven daardoor betekenis krijgt, dan moet het maar. Het is belangrijk inzicht te hebben. Vanuit die genderdysforiebril krijg ik eindelijk inzicht in mijn leven. Een grip, een zin. En vandaaruit ook rust en toekomst. Dan lijkt het ook de enige juiste weg die ik te gaan heb. Want al de rest is onrust, onzekerheid, onwaarachtigheid, dood... Nu ik de geur van leven ruik, word ik er almaar meer toe aangetrokken. En wees gerust: ik ga!
. Hij liep er al langer mee rond sinds hij op één of ander FtM-partner-group dit harnas zag. Zo was hij vannamiddag even naar de Veritas om dat doorzichtig elastisch lint te kopen. 't Is echt wel een schat 
. 
). Ik moest daar toch zijn voor de dialectische gedragstherapie maar had nog ruimschoots anderhalf uur eer ik daar moest zijn. Zo nam ik de tram naar het Gravensteen, waar Avothea (theaterwinkel) vlakbij ligt. 
) al bij al nog niet zo slecht (en 't is veel goedkoper). Maar dat ik de vrouwelijke onderdelen die mijn leven nu bepalen (zijnde borsten, eierstokken, vagina) weg wil, zoveel ik zeker. Die horen er gewoon niet te zijn. Dit nu eindelijk in mijn leven mogen uitspreken doet me veel deugd (zeg ik met een zucht van verlichting)! 
. Zal die dokter opereren op de middag? Think not. Dus nóg langer met een hongere maag. Neen, ik vind dit echt geen lachertje. Om me te wapenen heb ik daarnet nog een vettige pita-friet gegeten. Dat zou er kunnen voor zorgen dat mijn hongergevoel pas tegen 11 uur opkomt. En dan moet ik maar efkes op de tanden bijten (bah tanden, geef maar een dikke bickyburger 
) 
) dat werk maar laten doen en op de rest van mijn been (en het andere) het gewoon zo houden. Anders verlies ik credibility als man 
- in mijn gedachten uiteraard 
vanaf morgen werkt hij terug 
