Vandaag heb ik de patiëntenbrochure Transseksualiteit van het UZGent doorgenomen. Het was heel verhelderend eens niet op een computerscherm vanalles en nog wat erover te lezen. Ik vind deze brochure ook heel eerlijk: welke weg ik ook zal gaan, het is een lange weg.

Hoewel ik doorheen al mijn eerder schrijven meer en meer zeker werd van mijn 'zelfgestelde' diagnose komt nu toch enig twijfel op.
Hoe gaat het Genderteam in Gent reageren op mij?

Ik lees: De eerste diagnostische fase, die 9 maanden à 1 jaar duurt, bestaat erin de patiënt zowel psychologisch-psychiatrisch als hormonaal-lichamelijk te onderzoeken. [...] Op psychologisch vlak is het allereerst de bedoeling uw genderdysfore klacht te evalueren. Er zal worden nagekeken of uw vraag om een geslachtsaanpassende behandeling te ondergaan niet bepaald wordt door een andere psychiatrische stoornis, zijnde bijvoorbeeld waangedachten, hallucinaties, andere identiteitsstoornissen, onvrede met de eigen genderrol of het niet accepteren van de eigen homoseksualiteit.
Ik heb een psychiatrisch verleden en heden. Ik volg momenteel ambulant intensief therapie om om te gaan met mijn 'borderline persoonlijkheidsstoornis'. Daarnaast werk ik in de psychoanalytische psychotherapie aan mijn fundamenten (verleden, heden, toekomst). Het is juist door deze therapie dat ik mijn genderproblematiek echt op het spoor gekomen ben. Uiteraard was die er al zo lang. Maar het blijvende, herhalende karakter van mijn seksuele onrust, heeft me, doorheen gesprekken met mijn psycholoog, doen inzien dat het veel dieper gaat. Ik ben bang dat het Genderteam mijn reeds afgelegde weg niet au-serieux gaat nemen.

Nochtans zeggen mijn dromen me veel...
Zo had ik enkele weken geleden een heel bizare droom. Ik had een 'medische onderzoek' zoals we het kennen van in de schooltijd. Ik moest in een potje plassen. Ik had mijn maandstonden. Terwijl ik plaste in het potje, zittend op een toilet, viel me op dat er geen volledige afschutting tussen de toiletten stond. Naast mij stond een jongen die lachte omdat ik schrok (ik schrok zo erg dat mijn tampon uit mij en in het potje schoof). Die jongen plaste (rechtstaand) op mij. Ik vond dat verschrikkelijk degoutant. Ik werd dan ook vlug wakker want dat was een ware nachtmerrie. Nu besef ik dat ik het zelf was die op mijn 'vrouwelijkheid' plaste. Now it makes sense...
Bij een andere droom die ik mijn psycholoog verteld had, vroeg hij me te associëren op een element uit die droom: 'uitgang'. Het viel me heel zwaar. Ik mocht het van mezelf niet uitspreken. Maar de gedachten waren overduidelijk: ik heb geen uitgang = ik heb geen penis... Een verschrikkelijk gemis dat ik al mijn hele leven meedraag en waarmee ik heb leren omgaan door het te verdringen, of vooral: door het niet uit te spreken. Want gesproken woorden zijn waar! Dus was de boodschap: mondje dicht. Zoniet zou ik helemaal zot verklaard worden. Maar mijn psycholoog en psychiater weigeren me zot te verklaren. Zij zoeken samen met mij naar mijn betekenissen. Langzaam aan groei ik zo naar 'mijn waarheid' toe. En genderdysforie is voor mij een groot stuk 'waarheid'. Hoe kan ik anderen hiervan overtuigen? Hoe het Genderteam duidelijk maken dat mijn genderproblematiek basaler is dan mijn persoonlijkheidsstoornis? Had ik direct in een mannenlichaam gezeten, zou ik misschien zelfs nooit die borderline ontwikkeld hebben? Pff, nu ik eindelijk in de fase van her- en erkenning zit, zou ik niets liever willen dan op één, twee, drie in een mannenlichaam zitten. Ik heb zoveel vragen omtrent de lange procedure. Maar ik begrijp ook dat het voor mijn omgeving misschien beter in kleine stapjes gaat. Ik weet het niet. Ik heb nog veel denkwerk te leveren...

In ieder geval wil ik bij de laatste overgetypte woorden “het niet accepteren van de eigen homoseksualiteit” eens blijven stilstaan. Een verzuchting: Was het dat maar. Dan zou het veel gemakkelijker zijn. Maar zo eenvoudig ligt het niet... Toch vraag ik me af of ik mijn lesbisch-zijn accepteer? Ja en neen. Enerzijds was het een hele opluchting toen ik enkele jaren geleden mijn moeder haar reactie zag toen ik zei dat ik 'bi' ben. Ze zei dat ik zelfs met een vrouw welkom zou zijn thuis. Dat had ik niet verwacht. Toch ben ik nu getrouwd en heb twee zoontjes. Mijn moeder ziet liefst mijn huwelijk altijd duren, al was het maar 'om de kindjes'. Dus mijn familie is geen oorzaak meer voor een mogelijks niet accepteren van mijn lesbisch-zijn.
Rationeel gezien heb ik op mijn 18de voor mezelf en mijn klasgenootjes verklaard dat ik 'bi' ben. Na jaren van innerlijke strijd tussen al dan niet op jongens, dan weer op meisjes vallen, kon ik dat eindelijk aanvaarden. Maar vanuit een genderproblematiek bekeken, negeerde ik heel mijn puberteit (en daarvoor) mijn eigen seksuele gegevenheid. Ik wou niets horen over masturberen. Ik kon niet begrijpen dat sommige van mijn klasgenootjes (of mijn zus – nog erger) seks hadden. Ik leefde alsof ik geen seksueel lichaam had. Maar telkens weer waren de omkleedmomenten bij de turnles een kwelling. Ik zat in een meisjesschool. Ik moest me uiteraard bij de rest van mijn klas omkleden. Ik schaamde me dood. Ik schaamde me voor mijn eigen lichaam, hoewel ik er toen eigenlijk heel 'normaal' uitzag. Tegelijkertijd wist ik niet waar ik heen kon kijken met al dat vrouwelijk schoon rondom mij. Mijn ogen mochten niet kijken want het gevaar op staren was groot. En met staren zou er een lichamelijke reactie ontstaan en dat moest ik koste wat kost vermijden. Heel vreemd dat het nog zo lang geduurd heeft voor ik door had dat ik lesbische gevoelens had. Maar als ik dat zeg, zeg ik weer iets dat wringt in mezelf. Okee, ik hou van vrouwen. Maar ik wil ze effectief beminnen als man. In dat opzicht heeft dit dus niets te maken met het zogenaamde niet accepteren van de eigen homoseksualiteit. Het is gewoon mijn lichaam dat niet klopt! In wezen ben ik hetero en dat vind ik goed – ook als heb ik niets tegen homoseksualiteit.

Goed dat ik het doorheen dit schrijven nu wat duidelijker zie. Dat sterkt mijn zelfvertrouwen ten opzichte van de diagnostische fase.