Vandaag was een rustige dag. Een dag waarin ik minder heb gedaan dan ik van plan was, maar wel een dag waarop ik mezelf rust gegeven heb. Rust om te bekomen van de vele indrukken van de voorbije dagen. Rust om bij te slapen na enkele slechte nachten.
Zo werd ik de voorbije nacht almaar piekerend wakker. Herhalende gesprekken a volonté. Maar ook een inzicht: ik weet waarom ik dit doe. Ik weet waarom ik al zoveel stappen richting Real-Life Experience (RLE) zet. Ik wil op 6 juni bij dr. Heylens van het genderteam 'echt' overkomen. Dat is de reden waarom ik er niet kan mee stoppen, ook al is het – voor mezelf – toch vaak moeilijk. Mijn onbewust verlangen (dat in de nacht bewustgeworden is) drijft me enorm.

Toch heb ik veel te verwerken. Doordat ik mijn genderdysforie overal (in meer of mindere mate) ter sprake breng, trek ik heel veel aandacht (ja zowaar nog meer dan anders). Mensen bevragen me. Ze willen weten hoe ik dat 'te weten' ben gekomen, hoe dat het voelt voor mij, enz. Dat telkens weer verduidelijken is behoorlijk vermoeiend. En door mijn stapjes naar RLE heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen waardoor ik niet ál mijn gevoelens (mijn twijfels bijvoorbeeld) in zo'n gesprek durf te uiten.

Ik ben toch ook behoorlijk bang.
Bang dat dit later een leugen zal blijken. Dat dit maar een bevlieging is zoals ik al wel meerdere bevliegingen gehad heb in mijn leven. Ik gooi me er met al mijn krachten in en achteraf ben ik ontzettend teleurgesteld. Toch is dit iets anders. Dit raakt mijn diepste ziel. En juist daardoor is het moeilijk (nu al) te achterhalen of dit 'mijn waarheid' is of niet. Dat kan ik pas te weten komen juist dóór te doen wat ik doe. Ja, eigenlijk is dit al RLE.

Toch zal het moeilijk zijn mocht ik ooit beseffen dat dit (= fysiek man willen zijn) een leugen is, om niet te koppig te zijn. Koppigheid omwille van mijn omgeving die me blijkbaar makkelijk als man kan aanvaarden (makkelijker dan ikzelf, lijkt het wel).
Maar ik moet me blijven voor ogen houden dat er nog een weg terug is. Nu, en minstens nog een jaar, wel. In ieder geval is de drang sterker dan om het even wat. Ik móet deze periode door. Ik moet zoveel mogelijk uiterlijk man worden zodat ik uiteindelijk de juiste beslissing kan nemen.
Wat een belangrijke periode in mijn leven. Boeiend en beangstigend tegelijkertijd. Maar bovenal: met levensdrift! En dat is iets dat al een hele tijd weg was!