Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
01-05-2008
Zelfrespect of verkleedpartij?
Een ander probleem dat zich stelt: Wat moet ik in godsnaam aandoen op de familiefeesten waar ik morgen en zondag naartoe moet? Bij het idee dat ik een leuk jurkje zou aantrekken, krimpt mijn maag ineen. Dat zou weer zo'n dressing-up zijn waarbij ik geen recht doe aan wie ik in wezen ben. Ik besef nu dat ik me al mijn hele leven probeer te conformeren aan 'wat hoort als meisje'. Ik wil dat niet langer. Ik wil mezelf kunnen zijn! Maar ik ben echt wel mossel noch vis tegenwoordig. Ik draag mijn meest jongensachtige kleren ('tomboy' zegt Hans) maar voor een feest is dat not-done. Wat is proiritair? Respect hebben voor de mensen waar ik naartoe ga (lees: het feest) of mezelf respecteren? Ik heb me al bijna mijn hele leven geconformeerd en mezelf daardoor niet gerespecteerd. Mag ik dat nu eindelijk wel doen???? Maar het probleem is dat ik nog geen deftige vrouwelijke manskleren heb! Door dit probleem zou ik bijna vervallen in mijn oude gewoonte: ontkenning. Maar ik kán het nu niet meer ontkennen. Nu het benoemd is, is het realiteit! Ik hoop dat er morgenvoormiddag toch iets van kleerwinkels open is. Ik hoop dat ik daar dan vlug iets 'gepast' vind... Maar veel kans maak ik niet, gezien het een semi-feestdag is. Dan zal er toch niets anders opzitten dan me verkleden. Ach wat, dan doe ik dat maar. Wie weet valt het best wel mee... (Als dat maar niet mijn zelfgestelde diagnose ondermijnt. Voel je mijn angst weer opkomen?? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...)