Een heel weekend lang heb ik met niets anders dan 'genderdysforie' in mijn hoofd gezeten. Nog steeds is het aanwezig in mijn denken, maar gelukkig minder dominant. Toch zie ik me genoodzaakt ook nu weer te schrijven. Schrijven helpt de dingen klaarder te zien.
Nadat Hans mijn schrijven hierover gelezen heeft, is hij er zelf ook heel veel over gaan opzoeken. Het houdt hem op dit moment ook heel erg bezig. Het verandert zoveel. Het geeft ook betekenis aan de seks met Hans. Altijd al hebben we rollenspellen gespeeld. Of misschien in het begin nog niet. Maar dan gebeurde het vaak dat ik dissocieerde tijdens de vrijpartij. Hans merkte dat op en vond dat niet leuk. We hebben daar destijds ook over gesproken met elkaar. Vanuit die gesprekken is onze seks gegroeid naar een alternatieve rolverdeling. Ik mocht van hem 'de man' zijn in bed. Doordat Hans echter wil dat ik ook echt geniet, ben ik meer en meer in contact gekomen met wat ik echt wil. En ik wil geen man. Ik wil een vrouw in bed. Ik haat mijn borsten die daar maar hangen (ja, hangen doen ze wel na vier jaar borstvoeding). Daarvoor was ik behoorlijk tevreden met mijn volle B-cup. Mijn sekspartners leken dat een fijne hoeveelheid te vinden. Nu zijn ze absoluut veel te groot en verhinderen ze mij om echt te doen wat ik zou willen doen. Ik verlang zelf een borst in mijn mond te nemen en kan het niet af dat anderen aan mijn borsten zitten. Steeds minder en minder kan ik daar tegen. Net zoals ik steeds meer en meer verlang naar een kutje. Niet het mijne uiteraard want dat spreekt me echt niet aan. Neen, ik wil seks met een echte vrouw. Ik wil stoppen met dat rollenspel met Hans.
Ik heb ooit wel seks gehad met een vrouw. Ik vond dat een fijne ervaring maar ik kon nadien niet meer met dat meisje praten. Zij wou graag onze one-nightstand bespreken. Ik heb enkel gezegd dat het goed was. Meer woorden kon ik er toen niet over kwijt. Zij had tenslotte haar vaste relatie. Nu besef ik wat er precies 'verkeerd' gegaan is met haar: we gebruikten haar 'Tarzan'. Zo'n dildo die haar, op mijn sturen, tot een hoogtepunt bracht. Dat vond ik best fijn. Zij bracht die ook in bij mij. Ik heb dat toen toegestaan, want zo hoorde het nu eenmaal. Maar juist daar ligt mijn kater. Ik wou dat ding niet in mij. Ik herinner me nu ook terug mijn angst. Mijn maandstonden waren ze goed als afgelopen, maar die dag had ik toch nog even wat bloed verloren. Om te vermijden dat zij mij zou beffen heb ik geen aanstalten gemaakt dat bij haar te doen. Maar god, wat had ik daar onnoemelijk veel zin in... Zo stom...

Sinds ik 'genderdysforie' op mijn holebi- of genderproblematiek kan plakken, is het ook voor Hans een realiteit. Hij ziet nu meer in dat ik eigenlijk echt wel man wou geweest zijn. Al goed dat hij tijden in zijn leven gekend heeft waarin hij liever vrouw was geweest. Hij kan me een beetje begrijpen. Hij ziet ook heel goed dat ik, mocht ik me laten ombouwen tot man, ik niet meer bi zal zijn. Dan zal ik hetero zijn. Daarom dat hij nu begint te denken aan een kerkelijke nietigverklaring van ons huwelijk. Net zoals hij het ziet, weet ook ik zeker dat ik als man geen seks wil met hem. Neen bedankt. Daar voel ik echt niets voor.

Toch zou het makkelijker zijn mocht ik ontdekt hebben dat ik echt lesbisch ben (in plaats van bi). Genderdysforie is veel moeilijker. Ik heb ook nog geen duidelijk zicht op wat kan en wat niet - voor mij. Is de hele weg gaan dé uitweg? Het voelt aan van wel. Maar ik ben bang voor zoveel obstakels. Hoe moet dat dan met mijn 'mama-zijn'? Hoe hiermee uit de kast komen naar familie en vrienden toe? Van vrienden heb ik niet zoveel schrik. Mijn vrienden kennen me en zullen me ook als transman accepteren, daar ben ik vrij zeker van. Maar wat met mijn familie? Verstoting is al eerder gebeurd. Het kan ook mij overkomen... Daar heb ik oprecht angst voor. Wat zijn de stappen die ik nu kan ondernemen? Zal ik beginnen met een Real Life Experience nog voor ik testosteron inneem? Maar ook dat zal niet evident zijn. Ik vermoed dat een nep-gevulde broek niet aanvaard wordt. Ik zie er ook echt heel vrouwelijk uit. Ik zit ook in een vrouwelijk lichaam. Dit verdomde, verdomde, verdomde vrouwelijke lichaam. Zoveel eigenheden heeft de maatschappij me aangeleerd. Een vrouw behoort zus en zo, en dus kan ik zus of zo... En ik moet toegeven: ik heb het geleerd. Ik heb behoorlijk goed geleerd wat aanvaardbaar is voor een vrouw. Ik kan me vrouwelijk kleden. Dat zit nooit zo gemakkelijk als mijn eerder mannelijke kledij, maar toch kan ik het. Soms kleed ik me echt vrouwelijk en dan durf ik ook zeggen 'ik heb me verkleed'. Nu pas besef ik dat ik dat in het verleden al gezegd heb. Nu pas krijgen die woorden hun echte betekenis...

Enkele dagen geleden trok ik (nog eens maar nu voor het eerst) bewust mannenkleren aan. Van top tot teen deze keer, met een opgerolde sok in mijn mansonderbroek. Dat voelde heerlijk! Toch vond ik het ook moeilijk. Welke kleren dragen mannen eigenlijk? Een lange broek, dat is niet moeilijk. Maar de bovenkledij baart me wel zorgen. De hemden en truien van mijn man zijn veel te groot voor mij. Ik wil ook helemaal zijn stijl niet want die is veel te deftig voor mij. Mijn borsten steken veel te veel uit, ook al had ik een te klein t-shirt aan om ze zoveel mogelijk te verhullen. Mijn heupen zijn breder dan ik ze wil en ook dat valt op in een mannenbroek. Maar het allerbelangrijkste was toch het gevoel van een gevulde onderbroek. Ja, het is waar. Het zwaartepunt ligt anders bij mannen. Dat situeert zich echt daar. En daar zou ik het graag altijd hebben!

Hmm... Eigenlijk is het best fijn hierover te schrijven. Voor het eerst in mijn leven mág dit! Voor het eerst in mijn leven erken ik dat dit een probleem is waarmee ik worstel. Voor het eerst in mijn leven kan ik hier openlijk over spreken en schrijven. Een hele opluchting!

Met een beetje teveel Meloenjenever in mijn lijf, probeer ik toch maar mijn gedachten van me af te schrijven. Door de alcohol zijn ze al minder op de voorgrond, wat een zegen is. Maar toch kan het niet ongeschreven blijven.
Wat is dan dat thema dat zo belangrijk is?
Genderdysforie.
Mijn psycholoog vroeg me of ik een vrouw wil beminnen als vrouw of als man. Wil je haar psychisch en lichamelijk penetreren? Ja natuurlijk wil ik dat! Ik wil godverdomme een penis. Ik wil seks als man! Ik ben een man in het diepst van mijn gedachten.
Deze dingen lieten me niet meer los. Ik was er zo van overtuigd dat het idd niet klopt. Dat het wel zou kloppen moest ik in een mannelijk lichaam zitten. Ik begon van alles en nog wat op te zoeken op het internet. Genderdysforie, zo heet mijn ongenoegen met mijn vrouwelijk lichaam. Ik voel me geen vrouw. Maar ik heb er wel mee leren leven. En uiteindelijk heb ik ook twee keer een moment in mijn leven gekend waarbij ik tevreden was vrouw te zijn: toen ik een kind had gebaard en dat kon groeien van mijn eigen melk.
Maar nu is dat weer helemaal weg. Mijn zonen zijn drie en vijf. Mijn zonen hebben een penis. Zo'n 'uitgang' die ik moet missen. Zo een handig ding waarmee je rechtstaand en tegen een boom kan pissen. Zoiets waarmee je jezelf makkelijk een orgasme kan bezorgen. Ik mis dat ding. Ik ben jaloers op mannen. Al mijn hele leven.
Ik was nog heel jong toen ik het onderscheid tussen mannen en vrouwen aan den lijve ondervond. Mijn broers en vader hoefden niet te helpen in het huishouden. De meisjes wel. De jongens mochten altijd leuke dingen doen, de meisjes moesten 'aan mama's rokken hangen'. Als tiener was ik nog bozer. En dat was niet alleen omdat ik mijn ongewenste borsten en maandstonden kreeg. Neen, de broers kregen veel meer vrijheden dan de meisjes. Meisjes zijn namelijk 'gevaarlijk' om los te lopen. Ze zouden wel eens verkracht of gekidnapt kunnen worden. Jongens zijn vrij. Ik haatte het. Ik zat gevangen in een vrouwelijk lichaam en ik wou niets liever dan man zijn. Toch heb ik me voor mijn twaalfde verjaardag een schminkdoos gevraagd. Zonder tegenwerpingen kreeg ik er twee! Ik heb me dan wel enkele keren opgemaakt: voor de spiegel staan en zien of er verbetering inkomt. Kijken of ik vrouw kan worden mits een extra laagje. Ook wat experimenteren met lakens die een trouwkleed verbeelden. Wie weet zou ik toch ooit 'normaal' zijn?
Ik heb ook veel met poppen gespeeld. Niet met van die kleine supervrouwelijke barbiepoppen. Neen, echte babypoppen waren mijn kinderen. Ik moest met hen overleven op straat. Leven van aalmoezen. Gelukkig kregen zij borstvoeding. Ik deed alles om hen een beter toekomst te geven. Zelf mergelde ik langzaam dood. Maar ik was dan tenminste toch een goede moeder geweest. Een vader was er niet. Ik kan me ook niet herinneren dat er een nodig zou geweest zijn. Ik was de sterkste persoon die er was. Ik, beschermende moeder. Ik, onzijdig persoon die borstvoeding gaf. Als ik eraan terug denk, vind ik dit heel merkwaardig. Wat een raar spel. Maar het was een fantasiewereld waarin ik wel moest vluchten want het zalige buitenleven was er vooral voor de jongens, die moeders geklaag over hun vuile kleren negeerden. Ik niet, ik wou mijn moeder behagen. En dus deed ik mijn best om te beantwoorden aan haar verwachtingen over mij. Ik was al bij al een goede dochter. Tot ik in het middelbaar zat en meer en meer mijn eigen weg zocht. Een weg die nog lang niet af is, hoewel ik zes jaar geleden dacht dat ik op het juiste spoor zat. Niets is minder waar. Ik besef meer en meer dat ik gevangen zit in dit vrouwelijk lichaam. Ik besef meer en meer dat mijn echte verlangen, het verlangen is een vrouw te beminnen. Ik begin te beseffen dat ik dat niet als vrouw wil, maar als man. Zolang ik die penetratiedrang heb, kan ik niet echt gelukkig zijn. Niet tenzij er iets fundamenteel verandert. Misschien ben ik op weg naar die fundamentele verandering. Maar het is iets waarvoor ik ook bang ben. Als alles bij het oude blijft, is de weg veel gemakkelijker, ook al weet ik dat die niet een volkomen geluk oplevert. Maar ja, wie is wel 'volkomen gelukkig'? Ik ben het nooit geweest en dus lijkt het me een illusie het ooit te kunnen bekomen. Waarom zou ik dan verder deze weg van genderdysforie inslaan? Waarom zou ik die niet beter diep verstoppen? Waarom, waarom, waarom?

Het kan niet anders dan dat ik in een soort van Midlifecrisis zit. Ik wil een heel nieuw leven.
Ja, ik was liever als man geboren. Maar neen, het is niet zo, dus moet ik er toch maar mee leven zeker? Ik moet mijn leven leiden. Liever meer leiden dan lijden, wat de laatste jaren een overwicht kende.
Omdat het nadenken rond dit thema me ook in lijden brengt, wil ik er van weglopen. Het ontkennen. Een gebruikelijke strategie die me veiligheid biedt. Maar ja... Zo kan er niets fundamenteels veranderen, en daarvoor ben ik toch in therapie? Daarvoor geef ik een massa geld uit... Ik geef al dat geld uit aan mijn therapeuten, niet voor hen, maar voor mezelf. Zodat ik op een dag ooit echt gelukkig mag zijn... Mag dat???

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!