Het wordt tijd om hier nog eens iets te schrijven. Niet dat ik er veel zin in heb, maar ik heb me nu eenmaal geëngageerd om mijn mentale processen toch ietwat neer te schrijven.

Eerst en vooral: mijn wondjes zijn heel goed aan 't helen en het begint er alsmaar beter uit te zien. Ik draag wel nog 24 uur op 24 mijn rekverband - behalve om me te douchen of om het scar-oil aan de littekens te smeren. Ik merk dat ik almaar meer kan. Meer gewicht dragen. Dingen tillen, knuffelen, fietsen, autorijden, enzovoort. Ik merk echter ook dat het vlug teveel is. Dan krijg ik meer pijn. Dan probeer ik te luisteren naar mijn lichaam en het wat rustiger aan te doen (maar ja, soms moet er weldegelijk gekuist, was weggelegd, enz. worden en dan moet er voortgedaan worden tot de klus geklaard is). Ik leef niet meer op pijnstillers. Laat ons zeggen dat ik nu nog twee keer 500mg Dafalgan neem per dag. Dat valt dus goed mee. Ondertussen kan ik al even op mijn zij of buik liggen. Da's ook fijn voor de afwisseling. Maar ik zal nog blijer zijn als dat ook kan zonder dat het (een beetje) pijn doet. Het valt me op dat ik sinds deze week me ook ben beginnen rekken en strekken. Je weet wel, je zo eens goed uitrekken voor je opstaat. Zalig. Maar... dat lijkt me niet zo goed voor mijn borst. Dan trekt het en doet het pijn. Toch maar niet doen dan. 't Is dat ik bezig ben me te rekken voor ik besef dat het pijn zal doen en eens het pijn doet, tja, dan is het te laat. Niet dat het zo'n ramp is hoor. Ik moet er gewoon op letten.

Vervolgens valt het me op dat ik minder en minder overweg begin te kunnen met vragen naar mijn transitie. Heb je nu een piemel? Wanneer komt die er aan? Wat is de volgende stap? Moet je nog operaties ondergaan? Enzoverder enzovoort. Het stoort me. Het stoort me omdat ik zelf niet weet wat ik er moet op antwoorden. Eigenlijk wil ik het vanaf nu in het vage laten. Laat mensen maar denken dat ik 'af' ben. Wat maakt het trouwens voor de buitenwereld uit? Moet iedereen weten wat er in mijn broek zit (of juist niet zit)? Ik voel me er toch wel genegeerd over. Ook naar mijn kinderen laat ik het liever vaag. Mijn piemel moet nog groeien. Zoiets? Ja, 't is waar en toch ook weer niet. Een soort van... Pfff. Zie je, ook hier wil ik me er niet meer over uitspreken over wat is of niet. Het is niet belangrijk meer.
En toch is het wél belangrijk. Door deze operaties en het ziekenhuisverblijf is mijn angst voor een volgende (en zwaardere) operatie vergroot. Na een phalloplastiek moet je heel lang in het ziekenhuis verblijven. Bovendien is het met 1 operatie nog niet helemaal in orde, want dan komt er nog bal-operatie en erectieprothese (als ik het goed voor heb). Maar ook met een meta-operatie komt er nog een bal-operatie, denk ik. Zelfs dan zit het er nog niet direct op. Ik wil op dit moment eigenlijk echt niet aan mogelijke toekomstige operaties denken. Jammer dat de buitenwereld me er mee confronteert...
Toegegeven, ik ben er zelf psychisch toch mee bezig hoor. Maar omdat ik geen idee heb of er nog een operatie moet volgen voor mijn psychisch welzijn of dat ik zo, mank, verder door 't leven kan gaan, tevreden en wel, zijn dat moeilijke vragen...

Hoe dan ook: ik ben tevreden met hoe ik er uitzie. Het maakt toch wel een verschil, het zicht met een hesje of nu, zonder borsten. Het ziet er stukken beter uit. Mijn kleren vallen 'normaal'. Voor wat het was toen ik mijn borsten nog had, vond ik het zicht met hesje meestal ook wel goed genoeg, maar nu is het toch héél veel beter. Mijn spiegelbeeld klopt nu beter met wie ik ben. Dat is veel gezonder (psychisch)! Dus voorlopig denk ik dat ik mag zeggen: eind goed, al goed (hoewel mijn verhaal nog lang niet uit is uiteraard).