Ik ben weer een stapje verder in mijn 'coming out'.
Deze avond ging het in de vaardigheidstraining van de Dialectische Gedragstherapie over 'bewustwording' en 'radicale acceptatie'. In mijn 'huiswerkbesprekingstijd' kon ik niet anders dan vertellen over mijn genderdysforie-ontdekking. Ik moet zeggen dat ik 'genderdysforie' een doorbraak in bewustwording vind. Hoewel ik een halve week geleden in de ontkenning probeerde te vluchten, merk ik nu dat ik het accepteer. Ik kan het om een of andere reden nu aanvaarden. Nu pas. Daarvoor moet ik 30 jaar geworden zijn. 30 jaar lang heb ik geprobeerd me 'aan te passen' en me te gedragen als vrouw. Heel regelmatig ging het psychisch moeilijk met mij. Nu zie ik ook waarom. Ik kon nooit echt mezelf zijn. Ik was (en ben eigenlijk nog steeds) niet wie ik in wezen ben. Maar nu de acceptatie van de gegevenheid er eindelijk is, heb ik toekomstperspectief. Ik mag mezelf worden! Ik mag mijn eigen geluk nastreven!
Was het allemaal maar zo eenvoudig. Ik heb twee zoontjes. Ik ben (in feite) 'vrouw, dochter en zus van ...'. Hoe moeilijk maak ik het hen niet wanneer ik dit aan hen bekend maak? Gemengde gevoelens, want mag ik zo egoïstisch zijn om mijn eigen geluk na te streven? Hoe erg zou mijn transformatie het geluk van hen die ik graag zie beïnvloeden? Vermoedelijk zijn dit vragen om voor te leggen in het Centrum voor Genderdysforie...

Wat me vandaag ook is opgevallen, is dat ik zal moeten leren het (tot heden onderdrukte) mannelijke in mezelf meer toe te laten. Daarvoor zal ik dus ook meer gaan kijken naar hoe mannen zich gedragen. Nabootsen en voelen welke houdingen voor mij natuurlijk aanvoelen. Het is een afleren van zoveel aangeleerd vrouwelijk gedrag. Maar in wezen verschilt het niet zo veel van wat ik mijn hele leven al doe: kijken hoe anderen zich gedragen en wat ze dragen. Dat probeer ik na te doen, omdat ik mijn eigen stijl niet heb gevonden. Omdat er gewoonweg geen vrouwelijke stijl in mij zit. Dus bij het imiteren van mannelijk gedrag, vermoed en hoop ik dat mijn intuïtie zich aangesproken weet, waardoor ik voor 't eerst in mijn leven wel mijn eigen stijl kan vinden. Dat zal ook een verademing zijn.

Toch is het allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ik heb wel een beeld van mezelf als man in mijn hoofd, maar zal dat aan de realiteit beantwoorden? Ikzelf vind mannen die een zekere vrouwelijkheid over zich hebben, best knap. Maar zal ik zo een man worden? Als ik kijk naar mijn broers, merk ik dat zij heel veel haar over heel hun lichaam hebben. Dat vind ik op dit moment niet bepaald mooi. Maar zal het effect van hormonen in mijn lichaam bij mij ook zo'n weelderige haargroei veroorzaken of niet? Zoveel vragen. Met vooralsnog zo weinig antwoorden... Was het maar al 6 juni...