Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
28-07-2008
Dysforie is lastig
Mijn knie-operatie is goed verlopen en bleek meer dan nodig te zijn. Ik had drie scheurtjes in het kraakbeen en mijn buitenmeniscus was niet alleen gescheurd maar had ook niet de normale groei gekend waardoor dat een stompje in plaats van half maantje was. Samen met die scheur zorgde dat er voor dat ik mijn been niet meer kon strekken. Het was al bij al een heel rare ervaring voor mij. Ik heb gemerkt wat een lage pijngrens ik heb. Ik viel zo goed als flauw toen ik de ruggeprik kreeg. Tijdens de operatie was ik wel een echte held en geïnteresseerd in de beelden uit mijn knie. Maar nadien overviel een flauwte me terug en had ik een bloeddruk van 8 over 4. Erg laag. Zolang de verdoving nog in mijn lijf was, kon ik zonder moeite naar de koers kijken. Alhoewel ik moet toegeven dat ik af en toe toch een hongerig gevoel kreeg. Eens mijn been ontdooid werd het moeilijker. Pijn. Grotere pijn dan vóór de operatie. O jee en ik die nog verschillende operaties zou ondergaan... Hoe zou de pijn zijn na mastectomie? Na vaginectomie? Ik werd al misselijk van er aan te denken alleen. Slik. Ik weet het niet of ik die operaties allemaal wel moet ondergaan. Ik ben zo kleinzerig...
Het belangrijkste om terug naar huis te mogen na zo'n operatie met epidurale verdoving is kunnen plassen. Jeetje, tussen mijn benen bleef het maar voos en doods. En op mijn benen staan ging dan ook niet want ik had geen heupen die ze ondersteunden. Raar heel raar. Ik ben bevestigd in het krijgen van kinderen op een natuurlijke wijze. Hoe kun je nu in godsnaam een kind uit je lijf persen als je onderkant verdoofd is? Als je geen beweging voelt in je sluitspieren? Heel vreemd. Ik kan dat echt niet snappen. Toen ik uiteindelijk iets voor 19 uur op het toilet zat, kon ik nog steeds geen beweging krijgen in mijn plasspier. En ik viel zowaar flauw. Effe helemaal weg. O wat haat ik ziekenhuizen, ziek zijn, verdovingen, mijn kleinzerigheid. De dagkliniek sloot maar ik kon nog niet naar huis. Dus werd ik versast naar de spoed. Daar heb ik wat geslapen, probeerde nog eens naar toilet te gaan maar begon te draaien zodra ik me rechtstelde. Mijn been deed echt ontzettend veel pijn. Ik theorie mocht ik er op steunen maar o mijn god, zo'n verschrikkelijke pijn dat dat deed. Terug in bed. Piekerend. 21 uur. Bijna 24 uur geleden dat ik iets gegeten had. Logisch dat ik me flauw voelde, ik had suikers nodig. Er moest eten in mijn lijf, dan zou ik niet meer flauwvallen, daar was ik van overtuigd. De meegekomen zus van een gebroken-arm-patiënt is me een blikje cola en een stuk chocola gaan halen. Dat smaakte. Maar toch lukte het nog niet om recht te staan. De pijn in mijn knie was verstikkend. Uiteindelijk kreeg ik een dafalgan 1g. Om half 10 belde ik mijn man om te zeggen dat hij me een half uurtje later mocht komen halen. Dat zou de psychologische druk opvoeren waardoor ik wist dat het me dan wel zou lukken. En inderdaad. Ik ben naar toilet gegaan. Ik heb niet meer geprobeerd op mijn geopereerde been te steunen maar ben op twee krukken kunnen gaan. Het plasje lukte. Dat was ondertussen wel al meer dan twee uur 'ontwaakt'. Oef, mijn infuus ging uit mijn arm en ik mocht mijn kleren aantrekken. Even later ging ik naar huis.
's Anderendaags naar zee bij vrienden. Het aantrekken van een hesje lukte langs geen kanten. Een bh en vrouwen-t-shirt dan maar. O wat zag ik er vrouwelijk uit. En ja, best okee. De genderdysforie met betekenis 'ik zit in de knoop' is er weer. Kan ik toch niet beter proberen een knappe vrouw te worden? Okee, dan heb ik zeker o.a. professioneel kledingadvies nodig want ik kan me echt niet mooi en comfortabel kleden als vrouw. Maar dan hoef ik al die operaties niet te ondergaan. Dan ben ik 'normaler' dan in heel die tijd van transitie. Dan... Ik weet het niet.
Ik merk wel dat ik weer minder goed in mijn vel zit. Heeft dat te maken met het dragen van een bh en achterwege laten van broekvulling? Of heeft het te maken met mijn psycholoog die ik morgen eindelijk na een maand verlof terugzie? Of met mijn hospitaalperikelen? Of met de warme weer of met ... Hopelijk vind ik binnenkort terug mijn draai want zo is het leven maar niets hoor...
ik heb veel zitten nadenken en ik lees je dagboek en zo en ik wil daar eerlijk in zijn dat ik er toch erg veel moeite mee heb dat begrijp ik omdat ik het niet vind kloppen bij wie je bent en eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat je er over een jaar helemaal anders over denkt dus ja ik geloof het allemaal niet en ik besef wel dat dat kwetsend is voor jou en dat is niet mijn bedoeling weet je, ik zou 't eerlijkgezegd wel goed vinden mocht ik over een jaar ervaren dat het idd niet klopt het is gewoon helemaal niet simpel je kwetst me niet hoor - was vandaag toch al weer zo genderdysfoor (en dus in de war op gendervlak) heb jij een andere verklaring? ik wil jou dus ook niet patrick noemen ik vraag dat ook niet aan jou om mij nu al patrick te noemen ik lees dan op je site dat je de mensen dankbaar bent die dat doen maar ik wil dat dus niet ik verwacht dat wel eens ik groen licht heb volgens mij krijg jij geen groen licht ik zou het je nooit geven eigenlijk... waarom niet? (jij bent geen specialist op dat gebied) omdat ik het niet geloof en dat het allemaal past binnen het borderline kader (ik ben wel seksuoloog) maar ik wil hier geen discussie over aangaan, want het gaat niet om wie heeft gelijk ik wil gewoon zeggen hoe ik er tegenover sta ik wil daar wel een discussie over hebben hoor, da's belangrijk om het uit te zuiveren 't past juist niet (volgens mijn psycholoog - die ook gespecialiseerd is in seksuele therapie) in borderline omdat mijn symptomen van borderline allemaal weg zijn nu ja, toch de zelfdestructieve borderline is meer dan alleen zelfdestructie wat zie jij zelf nog meer als symptomen die weg zijn dan? ik ben stabieler verlatingsangst is ook kleiner en dat betekent concreet? ik heb het gevoel dat ik een identiteit heb gevonden en dus niet meer moet zoeken. er is ook geen dissociatie meer ik wil leven, ik heb toekomst! je schreef dat je je in taizé meer vrouw voelde kan je dat eens verduidelijken voor mij dan? omdat anderen me zo zagen ik was vooral meer mama ik zie jou ook als vrouw mijn wezen schreeuwt het uit 'ik ben geen vrouw' en dat geloof ik dus niet.... er is geen leven voor mij als vrouw, geen toekomst. Omdat ik het in se niet ben. De reden waarom ik zo lang borstvoeding gegeven heb is om het barensmoment (waar ik het gevoel had van 't is okee dat ik vrouw ben) vast te houden tja ik weet niet wat ik daarop moet zeggen ik ben en blijf erg sceptisch en ik stel je daar waarschijnlijk mee teleur er valt echt zoveel op z'n plaats hé. zEfls al mijn seksuele uitspattingen ... voor mij klopt het neen, je stelt me niet teleur. Je wil me gewoon niet verliezen... ik kan je verstaan ik ben ook enorm bezorgd om je zoontjes en eerlijk gezegd zie ik hun toekomst niet zo positief in, en dat stemt mij erg verdrietig zelfs met een papa en een mampa is het okee. liefde krijgen ze hoor en hun leven is sinds mijn genderdysforie-erkenning stukken verbeterd hoe? omdat ik niet meer suïcidaal ben, omdat ik makkelijker en beter grenzen kan stellen, omdat ik consequenter ben, omdat ze meer duidelijkheid hebben, omdat ik vanuit mezelf zorg voor structuur, ook voor hen. hier in huis is echt ontzettend veel veranderd. Teveel om dit niet au-serieux te nemen. Jammer misschien want geen transitie moeten doormaken lijkt me toch wel makkelijker hoor begrijp je? wat zegt je psycholoog? hij doet geen uitspraken hé. Maar het lijkt wel alsof dit voor hem de verklaring van veel leed is ik weet dat het niet mogelijk is he, maar eigenlijk zou ik hem wel eens willen spreken (maar don't worry, ik ga dat niet doen) tja, van mij moogt ge hem altijd eens bellen vanaf morgen werkt hij terug nee, ik ga dat niet doen en trouwens, hij gaat niks zeggen hij heeft me dit niet aangepraat hoor dat weet ik wel ik zou gewoon willen weten wat hij ervan denkt, en hem zeggen wat ik ervan denk maar dat is niet eerlijk tegenover jou dus doe ik dat niet ik heb hem al minstens 10 keer gevraagd dat als hij denk dat dit grote zever is, dat hij me aub wil tegenhouden om verder over deze piste na te denken. En dat doet hij niet... hij gaat dat uiteraard niet doen, dat zou deontologisch onverantwoord zijn (en je zou het niet aanvaarden, je moet er zelf achter komen) idd, net zoals hij wel heeft toegegeven dat hij al langer aan genderdysforie dacht maar dat hij niets zei omdat het uit mezelf moet komen en eerlijke gezegd lijkt dat wel op de bevestiging die ik zocht... waarom dacht hij daaraan? omdat ik al maanden bezig ben met hete hangijzers en steeds weer op hetzelfde uitkom over een trauma, over seks, over mijn lichaam, over geaardheid wat bedoel je met bevestiging die je zocht? (ben effe niet mee ik zocht het tegendeel, ik was aan 't vissen naar een blijk van waanzin waarin ik zat/zit door aan transseksualiteit te denken mbt mezelf. Maar hij heeft toegegeven dat hij, nog voor ik die woorden in mijzelf kon waarnemen, daaraan al had gedacht. Dat bedoel ik met 'bevestiging' dit gaat echt heel diep hoor mia .... wat vindt Hans ervan? en je moeder? voor hen verklaart het veel. ze begrijpen er beide veel door. 't is natuurlijk niet makkelijk. en toch is 't ook weer wel makkelijker dan wat het de voorbije twee jaar is geweest noemt je moeder je patrick? nog niet Hans ook nog niet - dat vraag ik van hen niet 't is nog te vroeg daarvoor hé ben je nog bij het genderteam geweest eigenlijk sinds die ene keer? of wat zeggen die over het te volgen parcours? volgende afspraken 2 september en 2 oktober. In september maken we weer twee afspraken voor erna. In principe diagnostische fase 9 maand à 1 jaar. dan groen licht om te starten met hormonen dus ik hoop in maart/april te kunnen starten met testo 1 psychiater oordeelt dus eigenlijk. Terwijl voor mij het grote werk bij stef gebeurt hoor en het is met die psychiater dat je die afspraken hebt? idd sorry dat ik zoveel vraag he geen probleem. dat mag ik vind het wel raar dat die beslissing maar door één persoon wordt genomen je zou toch verwachten dat daar een heel team achter staat of rond staat ja, maar wellicht heeft hij overleg met de andere psychiater van het genderteam. De endo en chirurg en zo hebben daar volgens wat ik hoor niets over te beslissen tenzij er lichamelijke problemen zijn natuurlijk die de endo aan 't licht brengt je zei daarnet dat die genderdysforie je seksuele uitspattingen verklaarde hoe dan? want dat zie ik niet in het ontkennen van mijn eigen identiteit probeerde ik altijd maar weer 'lustobject' te zijn (zoals ik dacht dat het hoorde dat vrouwen zouden moeten zijn - of zoals ik seksueel verlang naar vrouwen) is dat duidelijk genoeg? 't was een pogen vrouw te zijn... klinkt niet erg positief over hoe jij dan naar vrouwen kijkt neen idd, zal nog wel veranderen hoor net zoals mijn huwelijk met Hans een poging was om vrouw te zijn en dus eindelijk eens 'normaal' te zijn maar dat heeft zich gewroken omdat ik het niet 'ben' - snappie? ik voel me veel meer 'mezelf', 'juister' in mijn vel als ik 'patrick' mag zijn... mja niet dat mijn 'man-wording' alles gaat oplossen hé. Uiteindelijk blijft die borderlinestructuur er ook wel hé, dus da's sowieso een blijvend aandachtspunt, maar 't gaat om een fundamenteel '"t is goed er te zijn" dat ik niet ken als vrouw, omdat ik me fundamenteel geen vrouw voel... mezelf graag zien omwille van jou zou ik willen dat ik het kon geloven, maar ik ben erg sceptisch, sorry... kan het niet goed uitleggen je hebt gelijk dat je sceptisch bent. Louter rationeel gezien vind ik zo'n geslachtsverandering not-done, walgelijk, gemeen, absurd, belachelijk etc. en vanuit gelovig standpunt vind ik het nog moeilijker... en toch... prutsen aan de gegevenheid van een lichaam, een lichaam waarmee iedereen bekend is en die een zekere identiteit weergeeft. in feite zou 't beter zijn als er kon geprutst worden met mijn hersenen waardoor ik mezelf als vrouw in een vrouwenlichaam zou kunnen aanvaarden en graag zien, dat zou voor de hele buitenwereld gewoonweg veel simpeler zijn ook voor mijn kids ik hoop ergens nog wel dat Heylens me een medicijn kan geven dat dat zou bekomen, maar ik vrees er wat voor ik kies hier niet voor hé. Ook al doet het begin van ons gesprek mij vermoeden dat jij denk dat ik er voor kies hier nu mee bezig te zijn ik heb inderdaad dat idee, dat heb je correct aangevoeld liefst van al ben ik geen deel van dat 'transen-wereldje' liefst van al ben ik gewoon gelukkig in mijn vel en met toekomstperspectief en onderweg met mijn kids en tja, ook Hans want hij zal altijd de papa van mijn kindjes zijn ..... ach wat... ik begrijp je twijfels en bedenkingen al te goed. Ik heb die rationeel gezien ook. Alleen zit het voor mijn gevoel zo anders... we geven het tijd hé mia. dit is niet iets dat impulsief mag gebeuren. Voorlopig wil ik voor jou nog wel *** (mijn meisjesnaam) zijn. Ik ben het officieel trouwens nog ook hé, nog heel lang heb je er al over nagedacht wat het zou geven als die psych zegt dat je geen groen licht krijgt? als dat gebeurt dan lijkt het me een kwestie van tijd. dat zeg ik nu. In eerste instantie dacht ik: dan pleeg ik zelfmoord. Maar nu zeg ik dat het gewoon een kwestie is van nog enkele zaken beter uit te zuiveren. Pas als ook mijn ratio mee is, wil ik maar groen licht krijgen ook al hoop ik gevoelsmatig op een zo vlug mogelijke transitie 't is belangrijk geïntegreerd te zijn zeg, nu vraag ik me wel af wat jij van mijn antwoorden vindt hoor hihi tja, ik probeer je te begrijpen voor mij is die psy van 't genderteam ook wel belangrijk als rem. Want stel je voor dat dit idd een borderline-waanzin is, dan moet ik geremd worden éh ik wil het niet onrespectvol uitdrukken,m aar ik heb het gevoel dat het "één grote verkleedpartij" is... pff, amaai dan ben ik wel goed aan 't toneelspelen zeg. Dan lijkt het me wel 'goed fout' met mij. Steek me dan maar weer zo vlug mogelijk in de psychiatrie. ik verzin dit heus niet... kon ik maar zeggen dat het mijn fantasie is die op hol slaat ik wil je daarmee niet kwetsen he, ik wil alleen maar zeggen wel gevoel ik erbij heb ik weet niet wat ik moet denken ik ben sceptisch ik weet het... het raakt me wel omdat ik juist vandaag toch weer hoop dat dit niet waar hoeft te zijn... ik weet het, ik heb het gelezen mijn verstand geeft je gelijk: ik ben een verkleedpartij aan 't houden maar als ik hier typ, spreekt mijn hart...
vanaf morgen werkt hij terug 
