Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
28-05-2008
Hokjesdenken
Mijn broer Ed zit verwikkeld in een scheiding. Een moeilijke situatie met geweld. In zijn gesprek met de dienst Slachtofferhulp deed de hulpverlener een uitspraak waar mijn haren van rechtkomen: "zij heeft precies borderline". Dus belde mijn moeder me op om me te vragen of dat kan, want ik ben toch een heel andere persoon. Ik hoop dat ze het eindelijk begrijpt dat iedereen anders is, dat diagnoses niet op die manier kunnen gesteld worden, dat ik vermoed dat er een psychisch probleem is bij mijn bijna-ex-schoonzus maar dat niemand het recht heeft zo'n uitspraak te doen, tenzij het een psychiater is die mijn schoonzus zelf ook (meer dan eens) heeft gesproken.
Het was wel een goede aanleiding om over mijn probleem te spreken. Want mijn 'borderline' is nu voor mij zo duidelijk een manifestatie van dat onderliggende probleem: genderdysforie. Dat heb ik haar ook even uitgelegd. Ik zou mezelf dan nu ook niet meer diagnosticeren als borderline, hoewel ik uiteraard wel nog te maken heb met enkele van de symptomen, maar dat is nu ook zo raar niet. Mijn moeder accepteerde dit. Geen woord over 'gij zijt zot' of zo. Maar wel een warmte in haar stem die zegt dat ik mijn eigen weg mag gaan, tenminste, als ik denk/voel dat daar mijn 'geluk' ligt.
Toch weet ik dat er nog heel wat aarde zal verplaatst worden voor ze dit echt accepteert. Ik accepteer het zelf soms niet. Maar net zoals ik mezelf de tijd moet geven, moet ik ook haar tijd geven. Het gezegde 'tijd heelt alle wonden' is er niet voor niets. Ik geloof daar ook in. Nu hopen dat dat ook opgaat voor mijn moeder...
Ik realiseer me dat ik in deze probematiek alle hokjesdenken overboord moet gooien. Ook mijn omgeving zal dat moeten doen. Mijn walging mbt mijn ontmoeting met mensen zoals ik, had te maken met dit hokjesdenken. En vooral ook met een 'blik van buitenaf'. Als je van buitenaf kijkt, dan zie je iemand die vrouw was 'overlopen' naar het mannenkamp. Het zal wel aan mij liggen, maar daar kan ik best mee leven. Maar de omgekeerde richting vind ik echt geschift. Komt dat omdat ik toch meer vrouw ben dan ik denk en voel? Neen, ik denk dit juist als ik lossta van mijn eigen gevoel. Dan loopt iemand over van het ene hokje naar het andere. Dát vind ik walgelijk. Bedrog. Maar zo ís het niet. Zo is het helemaal niet. Want daarmee doe ik zoveel onrecht aan het werkelijke zijn van deze mensen, van mezelf. Want vanbinnen zíjn we anders dan de buitenkant toont. Alleen wordt die binnenkant niet gezien. Daar ligt het hele probleem. Dus als de hele wereld eens stopt met het hokjesdenken (man/vrouw), dan kan het voor velen anders. Maar ik weet voor mezelf dat ik duidelijkheid op prijs stel. Dus ja, een man in een vrouwenlichaam wordt een man in een mannenlichaam.
Ben meer en meer benieuwd trouwens naar het eerste gesprek op het Genderteam. Ook al besef ik dat ik me er niet teveel van moet voorstellen en dat er überhaupt nog een heel erg lange weg te gaan is. Maar dan wel een weg waar aan het einde 'een normaal leven' ligt. Begrijpe wie begrijpen kan.
Reacties op bericht (2)
12-12-2011
Blijf er niet mee zitten
Dag June, blijf er niet alleen mee. Zorg dat je er met iemand kan over praten. Ga eens langs in het JAC of CAW of zo... Sterkte, Patrick
12-12-2011 om 21:47
geschreven door Patrick
29-11-2011
Probleem
ik wil er niet meer zijn ;s omdat me ouders me niet kunne accepteren zoals ik ben ;s ik wil meisje zijn maar me ouders staan het niet toe ;s
