Ik heb een rotslechte nacht achter de rug. Blijkbaar vond ik het moeilijk om tijdens mijn slaap de dingen van die dag te verwerken, want geslapen heb ik bijna niet. Toch heb ik me vandaag niet laten hangen want da's iets dat ik al veel te goed ken. Nu wil ik echt vooruit in het leven!

Ik heb me qua kledij vrij neutraal gekleed. Een meisjesbroek en een jongenshemd. Dat voelt beter. Dat is niet teveel ineens. Want dat was het gisteren wel: veel te veel ineens. Ook al voelde ik me goed in die kleren, de ogen van anderen maakten me onzeker. En daardoor begon ik zelf ook weer anders naar mezelf te kijken. Daardoor kwam al die twijfel. Het was dus duidelijk teveel ineens.  Nu is 'langzaam aan' de boodschap.

Hans maakte het me gisterenavond anders ook niet bepaald gemakkelijker. De lieverd heeft opzoekingswerk gedaan voor het nemen van een hospitalisatieverzekering. Nu blijkt dat ik minstens 1 jaar zou moeten wachten met mijn gesprek met het Genderteam om niet uitgesloten te worden voor transitiekosten. Ja hallo! Het allemaal zelf bekostigen? Hmm, dat lijkt wel onmogelijk, ook al geeft Hans te kennen dat als ik stop met roken (wat ik wel van plan ben, maar het lukt niet echt) ik jaarlijks ongeveer 1000 euro spaar. Ja, maar toch...

Gisterenavond stond mijn kop hier niet naar. Want waar ben ik allemaal mee bezig?
Ik heb nog maar op 24 april 'ontdekt' dat genderdysforie mijn 'label' is. Ik heb al een hele denkpiste afgelegd. Nu overvalt twijfel mij. Als dan ook de kosten te hoog oplopen, dan kan ik toch maar beter in mijn vrouwenlichaam blijven zeker? Me eindelijk eens verzoenen met dat feit? En toch...

Moeilijk.
Langzaam aan...

Deze avond begon er een nieuwe module van de Dialectische Gedragstherapie. Ik wist dat er nieuwe mensen zouden zijn. Hoe moest ik me voorstellen? Zou ik mijn meisjesnaam zeggen om na enkele weken te veranderen naar een jongensnaam? Neen, da's maar al te gek. Eens je een naam kent, wijzig je die niet zomaar in je denken. Dan hoort die naam gewoonweg bij die persoon. Dus wou ik alweer een stapje nemen richting real-life experience. Maar Jean-Marie is nu niet direct de naam waar ik warm voor loop. En Hans heeft de pest aan die naam (aan alle namen met Jean-... trouwens). Dus heb ik zo'n half uurtje (de rit naar daar) goed nagedacht over jongensnamen en ja, ik heb er een gevonden waarbij ik het gevoel heb 'dit ben ik':

PATRICK

Ik vind het geweldig. Ik had dit gevoel niet verwacht aangezien ik als vrouw zo op dat streepje in mijn naam stond. Ik had echt gedacht dat dat streepje behouden moest blijven. Maar dat is niet zo. Als ik mezelf als man zie heb ik dat streepje niet meer nodig. Dan heb ik met Patrick een stevige naam en een stevig lichaam. Ja, dan klopt het plaatje. Dan ben ik echt mezelf. Dan hebben innerlijk en uiterlijk zich verzoend.

Oh, ondanks al mijn getwijfel van de voorbije dagen, kijk ik toch echt uit naar transitie. Ik weet niet of het Genderteam akkoord zal gaan. Ik hoop het. Maar hoe dan ook zal het nog een moeilijke weg te gaan zijn. En naar mijn twee zoontjes toe vind ik het allerminst vanzelfsprekend. Want ga ik hen niet teveel psychisch belasten door mijn eigen zoektocht naar geluk? En toch weet ik in mijn binnenste dat 'ik=man' me gelukkiger in het leven maakt. Maar tast ik daarmee het toekomstig geluk voor mijn kinderen niet aan? Is het ethisch verantwoord of niet? Vragen waar ik mee zit...

Gelukkig vind ik gesprekspartners op het forum van de Vlaamse Genderkring. Vandaag heb ik me ook aangemeld op een yahoogroup specifiek voor transmannen. Zo zal ik een realistischer beeld krijgen van heel mijn 'problematiek'...

Vandaag was een rustige dag. Een dag waarin ik minder heb gedaan dan ik van plan was, maar wel een dag waarop ik mezelf rust gegeven heb. Rust om te bekomen van de vele indrukken van de voorbije dagen. Rust om bij te slapen na enkele slechte nachten.
Zo werd ik de voorbije nacht almaar piekerend wakker. Herhalende gesprekken a volonté. Maar ook een inzicht: ik weet waarom ik dit doe. Ik weet waarom ik al zoveel stappen richting Real-Life Experience (RLE) zet. Ik wil op 6 juni bij dr. Heylens van het genderteam 'echt' overkomen. Dat is de reden waarom ik er niet kan mee stoppen, ook al is het – voor mezelf – toch vaak moeilijk. Mijn onbewust verlangen (dat in de nacht bewustgeworden is) drijft me enorm.

Toch heb ik veel te verwerken. Doordat ik mijn genderdysforie overal (in meer of mindere mate) ter sprake breng, trek ik heel veel aandacht (ja zowaar nog meer dan anders). Mensen bevragen me. Ze willen weten hoe ik dat 'te weten' ben gekomen, hoe dat het voelt voor mij, enz. Dat telkens weer verduidelijken is behoorlijk vermoeiend. En door mijn stapjes naar RLE heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen waardoor ik niet ál mijn gevoelens (mijn twijfels bijvoorbeeld) in zo'n gesprek durf te uiten.

Ik ben toch ook behoorlijk bang.
Bang dat dit later een leugen zal blijken. Dat dit maar een bevlieging is zoals ik al wel meerdere bevliegingen gehad heb in mijn leven. Ik gooi me er met al mijn krachten in en achteraf ben ik ontzettend teleurgesteld. Toch is dit iets anders. Dit raakt mijn diepste ziel. En juist daardoor is het moeilijk (nu al) te achterhalen of dit 'mijn waarheid' is of niet. Dat kan ik pas te weten komen juist dóór te doen wat ik doe. Ja, eigenlijk is dit al RLE.

Toch zal het moeilijk zijn mocht ik ooit beseffen dat dit (= fysiek man willen zijn) een leugen is, om niet te koppig te zijn. Koppigheid omwille van mijn omgeving die me blijkbaar makkelijk als man kan aanvaarden (makkelijker dan ikzelf, lijkt het wel).
Maar ik moet me blijven voor ogen houden dat er nog een weg terug is. Nu, en minstens nog een jaar, wel. In ieder geval is de drang sterker dan om het even wat. Ik móet deze periode door. Ik moet zoveel mogelijk uiterlijk man worden zodat ik uiteindelijk de juiste beslissing kan nemen.
Wat een belangrijke periode in mijn leven. Boeiend en beangstigend tegelijkertijd. Maar bovenal: met levensdrift! En dat is iets dat al een hele tijd weg was!