Het is merkwaardig hoe weinig ik hier schrijf nu de start met de testosteron in aantocht is. Het is niet dat het me niet bezighoudt, zeker niet. Ik ben weldegelijk aan het aftellen en ja, soms zelfs met een bang hartje. Maar toch, al bij al voel ik vertrouwen.

Hetgene waar ik het meest angst voor heb is wat de testo met mij psychisch gaat doen. Zal ik stemmingsschommelingen hebben daardoor of niet? Wordt ik een etter met momenten of gaat het nogal meevallen? Ga ik de ene week het gevoel hebben de wereld aan te kunnen en de andere week de indruk hebben dat ik niets meer kan? Veel zaken om te bespreken met de endocrinoloog. Wat de testo lichamelijk zal doen, daar ben ik minder bang voor. Hoewel, ik moet het toegeven, hoop ik op niet nog meer puistjes, want ik heb er al genoeg (zeker als ik stress heb). Ik vraag me ook af of het krijgen van baardhaar pijn doet. Doet dat bij tienerjongens pijn?

Ik voel ook wel verdriet dat ik de puberteit waar ik nu doorheen zal gaan niet kon meemaken in mijn tienerjaren. Dan kon ik veel meer experimenteren en uitproberen dan nu, nu ik pappie ben van twee kids, getrouwd en zogezegd 'volwassen' ben.

Ik merk in mezelf ook verandering op seksueel gebied. Het valt me moeilijker en moeilijker om met een man het bed te delen. Toch is mijn gezin mij dierbaar. Ik wacht af en zie hoe alles verder evolueert. En ja, mijn partner is meer homo dan ik, dat merk ik nu al. Hij zal mij niet verlaten. Ik zal degene zijn die stappen moet ondernemen. Laat ik daar nu maar niet aan denken. Gezin-vormen is belangrijk. Ik heb zijn steun (nog) nodig, zelfs als er soms hevige conflicten zijn.

Dus ja, ik steven af op T-day.

Ik voel me er al bij al rustig over.

Ook al is het hele idee van een transitie vanop een afstand bekeken iets waanzinnigs. Maar dan ook weer niet want ook ik heb recht op geluk.