Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
23-05-2008
Afscheid van mijn psychiater
Hans had eens geopperd dat mijn transitie vlugger zou kunnen gaan als ik mijn dossier van de psychiatrische kliniek bezorgde bij het genderteam. Misschien wel? Ik liet het wat rusten. Besloot dan, dat het nu toch tijd werd om afscheid te nemen van mijn psychiater, bij wie ik ongeveer 1 keer in de maand langsga.
Ik herinner me nog een beeldspraak van hem van een aantal maanden geleden:
Je bent een tijgerin in het circus. Ze draalt en draalt en weigert maar door de brandende hoepel te springen. Ze heeft niet genoeg vertrouwen in de dompteur. Maar dat niet alleen. Het springen moet zij uiteindelijk alleen doen. Ze heeft het nog nooit gedaan. Ze weet niet hoe lang die hoepel (het zou wel eens een lange buis kunnen zijn die oneindelijk lang duurt), is bang dat de vlammen haar gaan verbranden,...
Ik zei tegen hem vandaag "De tijger is door de hoepel gesprongen. Maar je had je vergist. 't Was geen tijgerin, 't was een tijger."
De dag nadat ik mijn inzicht van genderdysforie gehad had (25 april dus) was ik ook bij hem langsgegaan vol met twijfels en vragen. Hij heeft me dan doorverwezen naar dr. Heylens van het genderteam (die ik trouwens vele groeten van hem mag doen ) Nu ben ik een maand verder en ben ik zelf al tot heel veel inzichten gekomen. Ik som er enkele op:
1. mijn genderdysforie gaat naar transseksualiteit 2. ik ben meer wie ik ben in de kleren die ik nu draag dan toen 3. ik heb mijn psychiater niet meer nodig
Dus ging ik afscheid nemen van de shrink waarmee ik heel wat watertjes doorzwommen heb sinds augustus 2006. Ik heb in oktober 2006 nog een 'gentlemensaggreement' met hem compleet in de wind geslaan. Ik heb met hem gevochten (niet letterlijk hé). En ik ben hem meer en meer (vooral sinds de diagnose 'borderline' en uiteindelijk ook nadat hij me 'buitengezet' had uit de kliniek) beginnen vertrouwen. En nu weet ik dat ik hem niet meer nodig heb. Over twee weken heb ik een nieuwe psychiater. Eén die me vooruit kan helpen met de basis van al mijn problemen. Ik kijk er naar uit. Ik hoop dat het klikt (ben nogal moeilijk naar 't schijnt - hoewel ik me nu wel veel zekerder en stabieler voel omdat ik gewoon 'weet' en 'voel' dat deze zelfgemaakte 'diagnose' juist is). Het is goed om mijn eerste psychiater los te laten. Het is goed zo.
Bij het afscheid nemen zei hij: "Ik hoop van niet, maar je blijft hier altijd welkom."
Over mijn dossier hebben we het ook gehad. Hij heeft er totaal geen idee van of ze daar interesse gaan in hebben. Hem lijkt het niet relevant. Het is het verleden. Het kan mijn dossier zijn met daarop vrouw en bij dr. Heylens kan er een dossier komen met 'man'. Dat zou ik fijn vinden. Ik bedenk net dat deze uitspraak een teken is dat hij me steunt. Fijn.
Mij lijkt dat dossier ook niet meer relevant. Ik ben echt wel serieus 'gek' geweest hoor, zeker van augustus 2006 tot januari 2007 (en later met z'n momenten). Ik voel me totaal niet meer die 'zotte' die ik toen was. Ik was zo verschrikkelijk labiel, zo ontzettend suïcidaal en zelfverminkend. Als ik er op terugkijk kan ik enkel zeggen: 'er heeft iets serieus gescheeld met mij'. En nu zie ik dat ik dat nodig had om tot de erkenning van mijn genderdysforie te komen.
Ik zei het ook tegen mijn psychiater: Ik heb zo hard geprobeerd een vrouw te zijn. Zwanger, kinderen gebaard, lang borstvoeding gegeven. Maar mijn innerlijk is daar enorm in opstand tegen gekomen. Al mijn psychische problemen gekristaliseerd. Ik was echt 'op'. Mijn gedrag: ik wou mijn lichaam kapot. Nu, ja nu, dankzij de eindelijke erkenning dat ik een man ben, kan ik dat verleden rustig aanschouwen en zien dat het een manier was om me juist dát dat ik zo goed verdrongen had, te vertellen.
Ook mijn psychiater zag dit in. Dus feitelijk interesseert mijn dossier me niet. Daar staat toch alleen maar rommel in. Rommel die ik nodig gehad heb om tot dit punt vandaag te komen. Het is voorbij. Nu ga ik voor de toekomst. Dus mochten ze mijn dossier willen in Gent, ga ik aanraden dat ze gewoon eens een telefoontje doen met mijn psychiater. Dat bespaart me mijn eigen psychiatrische verleden te moeten 'herbeleven' door mijn dossier in te kijken (ook al sta ik er nu gewapend tegen, het zou me toch wat teveel kunnen raken).
Tijdens mijn gesprek viel het op dat mijn psychiater nogal lang keek naar mijn borstkas en kruis. Ik zei: 'Je bent goed aan 't kijken naar mij. Da's al goed aan 't lukken hé', en wreef zoals enkel mannen dat kunnen, eens over mijn borstkas (over mijn kruis heb ik niets gezegd, laat hem daar zelf maar zijn conclusies trekken - omdat ik me daar ook toch nog wat onzeker over voel als er gestaard wordt). Daarmee overwon ik mijn gène (die er niet zou moeten zijn). En hij kon niet anders dan beamen. Ja ja, mijn trans-vormer doet goed werk! (Hoewel het prettiger zal zijn als mijn 'gezwellen', och ik zeg dat enkel onder invloed van andere vm's, laat ik het maar zeggen zoals het het beste is voor mij: mijn borsten (ze hebben per slot van rekening toch wel lang mijn kinderen gevoed en getroost) verwijderd zijn.)
Weet je. Afscheid van mijn psychiater is een stap in mijn leven. Dit is belangrijk. Ik voel dat hij niets meer voor mij kan doen. Dat heeft hij ook zelf te kennen gegeven. Met mijn borderline-problematiek zou ik verwachten dat ik hier anders mee omga dan ik doe (vanuit verlatingsangst). Maar neen. Het is goed zo. Mijn leven gaat nu verder. Er zit vooruitgang in. Bij hem blijven zou stilstand betekenen. Dus in vrede scheiden onze wegen. Ik ben echt wel fier op mezelf.
Zo weet ik nu dat er een dag komt waarop ik afscheid zal nemen van mijn psycholoog (waar ik bij ga sinds september 2006 - sinds oktober 2007 a rato van 2 sessies per week). Ik ben daar altijd heel erg bang over geweest. Maar nu niet meer. De tijd wijst uit wanneer het daarvoor rijp is. Vertrouwvol!
) Nu ben ik een maand verder en ben ik zelf al tot heel veel inzichten gekomen. Ik som er enkele op:
