|
Ik keek onlangs in de spiegel (dat doe ik wel vaker hoor) en ik zag dat mijn gezicht nu past bij mijn lichaam. Vroeger vond ik dat mijn hoofd er anders uitzag dan mijn lichaam. Ook de blik van mijn ogen paste niet bij mijn lijf. Nu wel. Het trof me. Ik bedacht dat ik die gedachte al jaren niet meer gehad had.
Toch indrukwekkend, wat het betekent om uiterlijk en innerlijk meer op elkaar afgestemd te hebben dan te leven met genderdysforie.
Het leven gaat zoveel meer vanzelf.
Er zijn nog wel kleine dingen. Dat is logisch, ik ben ook maar mens. De ene dag gaat het al beter dan de andere. Maar als ik er bij stil sta, verbaast het me telkens weer hoe dit voelt, leven vanuit jezelf. Het is zo evident, terwijl het vroeger allesbehalve evident is.
Zou dit voor andere mensen ook zo zijn? Of zou het voor hen, omdat ze het nooit anders geweten hebben, de evidentie van jezelf te zijn, hen niet opvallen? Het geeft mij in ieder geval rust. Rust en ook onrust. Onrust om nu eindelijk te gaan leven. En leven doe ik. 100% Soms haal ik mezelf te veel hooi op mijn vork. Maar dat komt omdat ik zo gretig ben. Eindelijk gaat het leven meer als vanzelf, dat ik mijn 'verloren tijd' van zoeken naar mijn identiteit, wil inhalen. Dat doe ik in mijn hobby's, maar ook in mijn professionele bezigheden. En zelfs een beetje binnen het gezin. Ja, ik ben een veel aangenamere mens geworden. Wat het leven vanuit je eigen identiteit al niet kan doen!
Het zorgt er voor dat ik deze weblog uit het oog verlies. Genderdysforie en mijn transitie komen lang niet meer op de eerste plaats in mijn leven. Dat kan je zien aan het aantal posts. Ik héb nu een eigen leven. De genderdysforie beheerst mijn leven niet meer. Ik ben gelukkig (om het met een modewoord te zeggen). Tevreden. En vooral: vol passie en ambitie!
|
