Ruim 36 jaar lang hebben we onze vakanties op de Hoge Veluwe doorgebracht.

Vele duizenden jaren geleden in het aloude oer en ijs-tijdperk is dit gebied ontstaan uit opgestuwde modderlagen toen de ijsvlakte Holland ging smelten en bewoonbaar gebied begon te worden.

Langzaamaan heeft het zich ontwikkeld tot een van de mooiste natuurgebieden van Nederland waar het voor mens en dier aangenaam vertoeven is.
In september 2004 kwam een abrupt einde aan ons woongenot.
Het had vele oorzaken, blijvend wonen mocht niet en bovendien werd dubbelop wonen voor onze smalle beurs te duur, waardoor we in geldnood kwamen en alles hebben moeten verkopen.

Altijd hebben we ernaar gestreefd om permanent in Hoenderloo te gaan wonen: "Het is een bosrijke streek en ik voelde me daar met mijn chronische longkwaal lekker in mijn vel zitten!"

Nú, enkele jaren verder loop ik naar lucht te snakken en ben af en toe helemaal van de kaart, want echt gezond wonen is er op het platteland ook niet bij, want overal worden er maar raak giftige stoffen langs de rivieren gedumpt waar de honden geen brood van lusten en veel mensen in onze buurt houden er van die allesbranders op na die ook zo gezellig stoffen uitblazen en vertellen me als SP'er er ook nog bij dat ze veel van hun kinderen houden en lid zijn van een of andere Groene Partij.

Om het helemaal gezellig te houden staat er op nog geen 50 meter van ons woonverblijf zo'n grote zendmast die met zijn straling van mijn lichaam een wrak gemaakt heeft.

De Regering schrijft de mensen een gezond leefklimaat voor en daar hoort toch op zijn minst bij dat mensen met chronische kwalen  kunnen wonen in het bos of verblijven aan de zee.

Nee, dat alles is alleen weggelegd voor kapitaalkrachtige lieden die we voor 90 procent tot de graaiers kunnen rekenen, die ons leefklimaat kapot gemaakt hebben, zichzelf overal mee bevoordelen en ons van allerlei wetjes voorschrijven waar ze zichzelf niet aan houden.

Zelfs gemeentelijke instellingen, overal van op de hoogte, en plaatselijke gezondheidsinsatanties houden rapporten achter en laten zich de wetten voorschrijven door grote bedrijven en concerns die nú met de economische crisis óók in de gevarenzone zijn beland maar zich gesteund voelen door 'besmeurde ambtelijke wolven', gehuld in schaapsklederen, die om hun baantje niet te verliezen ze toch weer ten koste van de gewone burger uit de financiële perikelen verlossen en zich op die manier weten af te schermen van mogelijke 'klokkenluiders'!

Ik heb een hekel aan verklikkers en praat er verder maar niet over, maar als het om zaken gaat die me op geloofsgronden nopen om het stilzwijgen te verbreken, klim ik onmiddellijk in de pen.

Rapporten door mij per mail verzonden met mijn volledig adres, naam en handtekening eronder, dus niet anoniem, waarin naam en paard bekend gemaakt worden van fraudeurs, kunnen zelfs door mijn eigen partij per Tomaatnet verzonden al niet meer ontvangen worden vanwege de vele reikhalzende nekken die schijnheilig in een voor het oog verborgen kamer torenhoog in een flatgebouw in Nijmegen of Heerenveen alle in hun ogen ongewenste berichten onderscheppen en denken mij een rad voor de ogen te draaien.

Neem maar van mij aan dat ik ze binnenkort allemaal bij de lurven pak en ze als 'lange hulpnek' ga tentoonstellen in pretpark 'de Efteling' in Kaatsheuvel! 

Ik ben altijd een druk en driftig baasje geweest die meer weggaf dan hij vaak verdiende en mijn vrouw Ria is uit hetzelfde hout gesneden, altijd waar nodig hulpvaardig, voortdurend bezig alles rondom ons heen netjes op te ruimen; op de camping deden we hetzelfde als thuis en ik ging zelfs zover dat ik ook nog een paar hectares bos bevrijd hield van alles wat er niet in thuishoorde.

Op zo'n camping wonen ook geen heiligen!
We hebben er van alles meegemaakt: "De beruchte konijnenziekte, de Myxomatose, kleine en grote bosbranden, zware stormen, stropers uit de Randstad die 's nachts de Veluwe onveilig maakten, wilde zwijnen die bijna de hele camping omgeploegd hadden, ja spijtig dat ik het moet vertellen, zelfs dronken politieagenten nota bene op een landelijke rampenoefening, ook hebben we wel eens knullen opgevangen die uit een internaat waren weggelopen en laat in de avond of midden in de nacht door het bos doolden."

Zelfs ben ik wel eens ooit betrokken geweest bij een grote familieruzie van mannen die, terwijl hun overleden moeder nog boven de aarde stond, elkaar met jachtgeweren kwamen bestrijden, waarbij rake klappen vielen en ik als een soort bemidddelende en reddende engel overal tussenbeide kwam om moord en doodslag te voorkomen.

Och, natuurlijk ben ik niet volmaakt en had ook wel eens met deze of gene een conflictje en ben in Hoenderloo wel eens ooit dronken geweest, maar nooit terwijl ik me met een vervoermiddel op de openbare weg bevond.

Van oud-buurman en amateurfotograaf Wim van Nimwegen, die nog steeds op camping 'De Woeste Hoogte' zijn weekends en vakanties doorbrengt, ontving ik nog wat recent fotomateriaal vanuit ons geliefde Hoenderloo, waar we nog altijd een nostalgisch verlangen naar hebben, maar wel nooit meer zullen kunnen terugkeren!