Aardbeving Nieuw-Zeeland In 1931 was er een aardbeving op het Noordereiland en vielen er 256 slachtoffers. Een aardbeving op het Zuidereiland heeft deze week 150 slachtoffers gekost en er zijn 250 vermisten. Men verwacht dat het dodental zal oplopen tot minstens 400 slachtoffers. De zwaarst getroffen stad is Christchurch waar de meeste doden vielen en 30 procent van alle gebouwen verwoest is. De schade wordt geschat op zo'n 6 miljard euro. Of er onder de slachtoffers mogelijk emigranten zijn van Nederlandse afkomst is mij niet bekend.

Peru In Peru vielen er 19 doden bij een zwaar busongeluk en 38 mensen raakten gewond, waarvan een 12-tal ernstig.

Kust Golf van Mexico Door de olieramp van een tijdje terug is kennelijk de voedselketen van de zee zwaar aangetast en van daaruit is het ook te verklaren dat vooral jonge dolfijnen aangespoeld zijn en de dood gevonden hebben. Op andere plaatsen is dit ook al gebeurd en waar gaan we naartoe met al die zeeverontreiniging en oliebronnen op plaatsen waar dit gewoon niet kan?

Nederland In Nederland staan de provinciale verkiezingen van 2 maart centraal en politici doen de gekste dingen om zieltjes te winnen: de een loopt soep op te scheppen, de ander thee in te schenken en een derde bevindt zich in een massagesalon om oude dametjes weer op te peppen.

Vreemdelingenhaat: Veel hier vertoevende buitenlanders die al jaren in ons land wonen maken zich bezorgd over de houding van deze regering en weten zich geen raad. Ga ik terug naar vroegere tijden, dan zijn we allemaal van buitenlandse afkomst en doet het heel vreemd aan dat wij een dergelijke houding tegenover al die 'mensen' aangenomen hebben. Ik vrees dat de aanpak van onze politici op de duur verkeerd uitpakt en hoe dan verder?

Uit de kleren! In alle kranten konden we de afgelopen week weer lezen dat oma Paticia Paay en haar dochter zich weer toppie voelen en de dwangbuis en kuisheidgordel  met de carnaval uit het raam gaan smijten; dit tot ons aller volksvermaak!

Val Gadaffi zal velen opluchten! Dit stond te lezen in het Reformatorisch Dagblad en ik citeer:
Bij een oppervlakkige beschouwing lijkt het bewind van president Gadaffi niet wezenlijk te verschillen van andere regimes in de regio. Schijn kan echter bedriegen en niets illustreert de aard van het Libische bewind beter dan de gruwelijkheden die in de zomer van 1996 plaatsvonden in de beruchte Abu Salimgevangenis in Tripoli. In dat jaar zaten er zo'n 1200 politieke gevangenen vast in deze gevangenis. Om tot op heden onopgehelderde redenen braken er op 29 juni 1996 gevechten uit tussen bewakers en gedetineerden. Gevangenispersoneel doodde tijdens deze onlusten zeven gevangenen, terwijl zeventien anderen zwaar gewond raakten. De muitende gedetineerden waren er echter in geslaagd om twee bewakers te overmeesteren en te gijzelen, wat de Libische regering dwong om onderhandelingen met hen te beginnen. Van regeringszijde werden de besprekingen geleid door Abdallah al-Sanusi, zwager van Gaddafi. Deze Al-Sanusi ontmoette een afvaardiging van vier gedetineerden, die twee eisen op tafel legde: allereerst medische behandeling  voor de zeventien gewonde gevangenen en een verbeterde gezondheidszorg in de Abu Salimgevangenis, die geteisterd werd door tuberculose. Al-Sanusi verklaarde zich akkoord! De volgende dag verlieten de 17 gewonde gevangenen, vergezeld door 112 gevangenen die aan tuberculose leden, de Abu Salimgevangenis, op weg naar een ziekenhuis in Tripoli voor medische behandeling. Ze zouden het hospitaal echter nooit bereiken. Toen ze uit het zicht van de gevangenis waren, werden ze opgewacht door een speciale eenheid die onder persoonlijke leiding van Al-Sanusi stond. Alle 129 gedetineerden werden ter plekke vermoord. De volgende dag werden de overgebleven gevangenen samengebracht op de binnenplaats van de Abu Salimgevangenis. Al-Sanusi had het veiligheidspersoneel van de gevangenis de opdracht gegeven zware artillerie op te stellen op de daken van de omringende gebouwen. Toen de gedetineerden zich allen op de binnenplaats bevonden, begonnen de manschappen van Al-Sanusi vanaf de daken op de weerloze gevangenen te schieten. Het bloedbad ging door totdat er geen gevangene meer overeind stond. Wie 's middags nog leefde, werd gedood via een schot in het hoofd. Dit voorbeeld volstaat om het wrede karakter van het Libische regime te illustreren. Een bewind dat, in tegenstelling tot de andere dictaturen in de regio, vooral gebaseerd leek te zijn op een persoonlijke cultus rondom Gaddafi zelf. Gaddafi ging altijd prat op de "revolutie" die hem op 1 september 1969 aan de macht bracht, maar het was een revolutie die in de daaropvolgende decennia steeds verder zou ontsporen en is uiteindelijk nu verworden tot de spreekwoordelijke revolutie die haar eigen kinderen verslindt. Deze verwording was in belangrijke mate het resultaat van het excentrieke en megalomane karakter van president Gaddafi. De feestelijkheden die op 1 september 2009 in Tripoli werden georganiseerd ter gelegenheid van de 40ste verjaardag van de Libische revolutie spreken hierbij boekdelen. Gaddafi had hierbij drie buitenlandse prominenten uitgenodigd als zijn persoonlijke eregasten: president Mugabe van Zimbabwe, de door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag gezochte Sudanese president Omar Al-Bashir én Mohammed Hayr. Van deze laatste wordt vermoed dat hij aan het hoofd staat van de Somalische piraten. In de Arabische wereld zelf was Gaddafi gevreesd vanwege zijn ondermijnende activiteiten. Libanon bijvoorbeeld onderhoudt tot op heden geen diplomatieke betrekkingen met Libië. De Libanese Sjiitische leider Musa al-Sadr bezocht in 1978 Libië, om daar vervolgens spoorloos te verdwijnen. Sindsdien is er nooit meer iets van hem gehoord, en volgens sommigen baande de verdwijning  van de als gematigde bekendstaande Musa al-Sadr de weg voor de radicale Hezbollahbeweging. In Jemen leidde de Libische politiek in 1972 tot een regelrechte burgeroorlog en in de Palestijnse gebieden veroorzaakte Gaddafi constant verdeeldheid binnen de PLO, dit met de bedoeling de Abu Nidallbeweging een steuntje in de rug te geven en aan te zetten tot het vermoorden van PLO-leiders. Jarenlang heeft Gaddafi vergeefse pogingen gedaan om na de dood van de Egyptische president Nasser in 1970 het leiderschap op zich te nemen van de Arabische wereld, maar alle pogingen hiertoe faalden jammerlijk. Toen deze weg geblokkeerd was, liet hij zijn oog op Afrika vallen. Hem stond,  naar het voorbeeld van de Europese Unie een verenigde Afrikaanse Unie voor ogen, uiteraard onder zijn leiding. Veel Afrikaanse landen verdenken Gaddafi ervan zijn olierijkdom te gebruiken om in hun landen rebellenbewegingen te bewapenen om zo de stabiliteit van landen te saboteren. Met het verdwijnen van het regime van Gaddafi zullen heel wat Arabische en Afrikaanse leiders achter gesloten deuren een zucht van verlichting slaken.

Zojuist vernomen dat Gaddaffi geen stap wijkt voor de burgers in opstand. Er zijn al meer dan duizend mensen vermoord en 5000 gewond en voordat deze leider het opgeeft, neem maar van mij aan, dat dit in een volksbloedbad eindigt zonder weerga en dit alles onder het toeziend oog van wij Hollanders die een onneembare veste voor hem gebouwd hebben en zorg hebben over onze multinationals die daar de olie boren. Misschien is dat binnenkort voorgoed gebeurd en zijn we met de carnavalspret in het vooruitzicht verstoken van de olie maar weldra in 'de olie' en laten we het daar maar bij houden!


DIT ZIJN FOTO'S UIT NIEUW_ZEELAND



RAVAGE NA BUSONGELUK IN PERU

,, Ut broe'st bij mien allemaol en alles doe'k uut"!