Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
01-04-2009
Hervorm het arbeidsmarktbeleid ipv enkel tijdelijke oplossingen te voorzien
Terwijl het tot een aantal maanden geleden een traditie leek te worden ballonnetjes op te laten met allerlei cijfergegevens, worden deze nu allemaal lelijk doorprikt.
Onheilspellende cijfers vallen ons dagelijks om de oren, niemand lijkt gespaard te blijven. Jaarlijks vloeit er, volgens de weliswaar gecombineerde benadering, ruim 6 miljard euro vanuit Vlaanderen weg. Omgerekend is dat een 1000 euro per Vlaming per jaar. Toch durven sommigen de Vlamingen nog altijd als niet-solidair te benoemen, wanneer zij bepaalde hervormingen op tafel durven leggen Niets nieuws !
Andere cijfers dan maar: Bijna 100.000 werklozen extra tegen het einde van jaar, bijna 60.000 jobs die dreigen verloren te gaan; cijfers die bekend werden gemaakt door de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid op vraag van minister van Werk Milquet. Natuurlijk volgen op de cijfers onmiddellijk de nodige aanbevelingen en/of oplossingen, de ene al wat uitgebreider dan de andere, afhankelijk van welke bron ze verspreidt om alzo te kunnen anticiperen. Er ontstaan zelfs woorden waar menig galgjespeler graag mee zou willen uitpakken, zoals bv. crisiswerktijdvermindering.
Nergens lees ik echter dat één van de problemen van het huidige arbeidsmarktbeleid de botsing is van enerzijds het federale eenheidsbeleid met anderzijds de regionale verschillen. Houding en visie, behoeften en aanpak verschillen zo grondig van elkaar, dat een verschil in beleidsvoering zich opdringt. De huidige complexe besluitvorming kan onmogelijk op een degelijke manier een antwoord bieden op de uitdagingen waar we vandaag voorstaan. De afgeroomde halve compromissen die steeds weer opnieuw op federaal vlak moeten gesloten worden, weerhoudt de regios om krachtdadig op te treden. De huidige versnippering van het arbeidsmarktbeleid over het federale en regionale niveau leidt enkel tot inefficiëntie.
Geef de gemeenschappen en gewesten de nodige instrumenten zodat de regios werk kunnen maken van een activerend werkgelegenheidsbeleid.Hevel de bevoegdheden over, zodat de tegenstrijdigheden kunnen verdwijnen. Zulke hervormingen zullen de crisis niet oplossen, maar bieden op termijn wel de nodige instrumenten die een degelijk antwoord kunnen geven op de vele uitdagingen waar we vandaag en morgen voorstaan. We moeten verder durven kijken dan onze neus lang is.
Nood aan dringende staatshervorming nogmaals benadrukt
De Hoge Raad van Financiën kwam met een zeer pessimistisch verslag. We moeten niet besparen, maar gigantisch besparen. Indien dit niet gebeurt, hypothekeren we onze toekomstige generaties, hetgeen onaanvaardbaar zou zijn. Volgens het verslag zouden de rampzalige begrotingsvooruitzichten niet alleen door de economische crisis worden veroorzaakt. Ik denk dat je geen expert moet zijn om dit in te zien. Ofschoon de paarse jaren proper leken, werd er veel te weinig geïnvesteerd voor een periode zoals vandaag en de voorbije maanden. De verantwoordelijken van toen, moeten dus niet te hoog van de toren blazen. Dit neemt evenwel niet weg dat wij nu ook onze verantwoordelijkheid hebben en bijgevolg ook moeten durven nemen.!
We moeten niet alleen meer mensen aan het werk krijgen, maar vooral een efficiënter overheidsbestuur tot stand brengen waarbij elke overheid geresponsabiliseerd wordt. Wij wensen al lang een staatshervorming die de bevoegdheidsverdeling tussen de verschillende overheden optimaliseert. De regios moeten over meer eigen hefbomen beschikken, zodat een beleid kan gevoerd worden op elkeen zijn maat. De huidige overlappingen kosten nodeloos veel geld en gaan regelrecht in tegen elke vorm van efficiëntie.
Het zijn niet enkel meer de zogenaamde flaminganten die ijveren voor een verregaande staatshervorming, maar ook diegenen die een toekomstvisie hebben voor ons land. Het verschil tussen onze regios betreft niet enkel het niveau van welvaart, maar omvat ook structurele zaken zoals werkloosheid, scholing, en bovenal de visie op beleidsmatig en politiek vlak.
Het moet gedaan zijn dat een paar enkelingen het been stijf houden en daarmee de toekomst van ons land op de helling zetten. De weigering van die enkele politici, gedragen door een angst om politiek afgestraft te worden, houdt de grote massa, die verder wil, in een houdgreep, die niet langer meer te dulden is. We hebben dringend nood aan een staatshervorming, die veel meer socio-economische hefbomen geeft aan de verschillende regios en dit gekoppeld aan een grote financiële responsabilisering, dewelke mee een antwoord moeten bieden op de uitdagingen waar we voorstaan.
Gisteren was er kort een beetje commotie rond de zogenaamde expats, die op 7 juni niet zouden kunnen gaan stemmen voor de regionale verkiezingen. De vele wetsvoorstellen moesten besproken worden, maar zoals bekend is bestaat er te veel onenigheid over.
De expats, Belgen die in het buitenland verblijven, kunnen sinds 1999 stemmen bij de federale verkiezingen. Naar de verkiezingen van 2003 toe werd de procedure vereenvoudigd, waarna meer dan 100.000 personen hun stem uitbrachten. Een aantal partijen zag deze enorme interesse als opportuniteit (voornamelijk de MR) en stelde onmiddellijk voor het recht uit te breiden naar de regionale verkiezingen.
Deze week lagen de voorstellen opnieuw op tafel van de commissie Binnenlandse Zaken. Aangezien tegen 1 april de expats op de hoogte moeten zijn gebracht, is deze uitbreiding niet meer mogelijk voor dit jaar. Het zal waarschijnlijk voor 2014 zijn. Bepaalde Vlaamse collegas vinden het een gemiste kans, maar wij zien deze discussie in het ruimer debat rond de staatshervorming, daar ook voor deze wijziging een 2/3e meerderheid nodig is. Trouwens zolang het kiesarrondissement BHV niet gesplitst is, zou het voorstel enkel maar nadelig zijn voor de Vlamingen in onze regio. Deze uitbreiding koppelen wij dus onrechtstreeks aan ons splitsingsvoorstel.
Waar de expats hun stem mogen uitbrengen, zal nog veel discussiestof doen opwaaien. Iedere partij denkt er het zijne van. Sommige stellen een stamboom voor die ettelijke generaties teruggaat, waardoor de band met ons land volledig zoek geraakt, andere beperken het in tijd. De Franstaligen lieten aanvankelijk de expats zelf een gemeente kiezen, maar de Raad van State wees dit terecht af.
De commissie in het Vlaams Parlement, die over het wetsvoorstel een advies moest geven, was van oordeel dat de laatste woonplaats in België in aanmerking moet worden genomen, en dus zeker niet de gemeente van de eigen keuze zoals in de eerste voorstellen. Bovendien moet voor de personen die de Belgische nationaliteit bezitten, maar nooit in België hebben gewoond, de laatste woonplaats van de ouders in aanmerking worden genomen. De zoektocht naar de band met ons land mag geen kluwen worden.
leggen zich niet neer bij Europese verkiezingen zonder gesplitst BHV
en keuren actieplan 2009 goed
De burgemeesters van Halle-Vilvoorde zijn er niet over te spreken dat bij de volgende Europese verkiezingen van 7 juni 2009 de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde nog niet zal gesplitst zijn ondanks het arrest van het Grondwettelijk Hof van 26mei 2003. In tegenstelling tot de wettelijke regeling voor de Vlaamse verkiezingen blijven de personen die in het kader van de Europese verkiezingen ingeschreven zijn op de lijst van kiezers van een gemeente van Halle-Vilvoorde, tot hetzij het Nederlandse kiescollege, hetzij het Franse kiescollege behoren. Overal elders is het kiescollege aangepast aan de taalgemeenschap.
De burgemeesters waarderen dat de Nederlandstalige parlementsleden eenparig, met uitzondering van Groen!, wetsvoorstellen hebben neergelegd en in de bevoegde Kamercommissie Binnenlandse Zaken hebben goedgekeurd om door de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde een einde te maken aan de door het Grondwettelijk Hof vastgestelde discriminatie. Deze stemming is een belangrijke stap naar het realiseren van de splitsing van het kiesarrondissement.
De burgemeesters blijven daarom onverkort achter de parlementaire behandeling vanhet Vlaams voorstel in de Kamer voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde staan en vragen dat de carrousel van belangenconflicten die tot een misbruik van deze door de wet voorziene procedure hebben geleid wordt stopgezet.
Het arrest van het Grondwettelijk Hof van 26 mei 2003 heeft geen uitspraak gedaan over de grondwettelijkheid van de Europese verkiezingen. Toch zijn de principes vanhet arrest ook van toepassing op de Europese verkiezingen. Er is immers geen enkel objectieve reden waarom de gemeenten van Halle-Vilvoorde, datnu deel uitmaakt van een tweetalige kieskring anders behandeld wordt dan de andere gemeenten uit eentalige taalgebieden: dit onderscheid schendt het gelijkheidsbeginsel.
Artikel 3 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens verzekert het recht op vrije verkiezingen. De staten die partij zijn bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, verbinden er zich toe om met regelmatige tussenpozen vrije en geheime verkiezingen te houden onder voorwaarden die de vrije meningsuiting van het volk bij het kiezen van de wetgevende macht waarborgen.
Dit recht omvat het individueel recht om te kiezen en verkiesbaar te zijn. Daarbij beschikt de Staat over een ruime beoordelingsmarge bij de uitbouw van het kiessysteem; altijd moet echter de vrijheid van meningsuiting en de gelijke behandeling van alle burgers gewaarborgd worden. Volgens het rechtstaatbeginsel moet de Staat ook de eigen regels betreffende de uitbouw van het kiessysteem naleven.
De burgemeesters wijzen er ook op dat de niet-splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde nefaste gevolgen heeft op het terrein:
- Halle-Vilvoorde, dat behoort tot het Nederlands taalgebied, wordt ingedeeld bij een tweetalige kieskring waardoor partijen en kandidaten van de Vlaamse Gemeenschapbinnen het Nederlandse taalgebied in concurrentie moeten treden met kandidaten uit het Franse taalgebied.
-de inwoners uit Halle-Vilvoorde zullen opnieuw worden geconfronteerd met agressieve propaganda uit het Franse taalgebied (verkiezingsborden, verkiezingsreclame, ) wat in de Vlaamse gemeenten als een inbreuk op en een bedreiging van de taal- en staatkundige eigenheid van de streek wordt ervaren.
Daarom scharen de burgemeesters van de ondertekenende gemeenten zich achter het Actieplan zoals opgesteld op de vergadering van 13 maart 2009:
- de burgemeesters stellen andermaal vast dat de federale wetgever de vastgestelde ongrondwettige discriminatie niet heeft opgeheven en eisen de onvoorwaardelijke goedkeuring van de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde;
-de burgemeesters kunnen zich niet neerleggen bij Europese verkiezingen waarin het kiesarrondissement niet is gesplitst en vragen een onderhoud met de gouverneur van de provincie Vlaams-Brabant, de Vlaamse Minister van Binnenlandse Aangelegenheden ende federale Minister van Binnenlandse Zaken. Voor de Vlaamse verkiezingen stelt dit probleem zich niet;
-de burgemeesters vragen op Europees en supranationaal niveau een onderhoud om hun standpunt toe te lichten, onder meer vanuit artikel 3 Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens;
-de burgemeesters vragen een onderhoud met de Duitstalige Gemeenschap om duidelijk te maken dat een bijkomend belangenconflict overbodig is en wegens het manifeste misbruik van deze procedure de geloofwaardigheid van de instellingen ernstig aantast;
- de burgemeesters blijven ijveren voor de goedkeuring en uitvoering van beleidsmaatregelen die de eigenheid van Halle-Vilvoorde ondersteunen zoals de Vlaamse Wooncode, het Vlaams grond- en pandenbeleid, ;
-de burgemeesters informeren actief hun bevolking over de achtergrond van hun standpunt en acties, het belang van de verkiezingen voor het Vlaamse Parlement en het realiseren van een staatshervorming in sociaal-economisch perspectief.
Kleinhandelszaken grootste doelwit gewapende overvallen
Volgens minister van Binnenlandse Zaken De Padt is het aantal gewapende overvallen op kleinhandelaars vorig jaar niet gestegen. Tussen de maanden oktober tot december van vorig jaar werden in ons land 321 gewapende overvallen gepleegd op kleine handelaars of zelfstandigen, ten opzichte van 319 in 2007. Dat antwoordde de minister op een mondelinge vraag die ik hem woensdag in de commissie stelde.
Het aantal overvallen op kleinhandelszaken daalde van 163 in oktober-december 2007 naar 135 in dezelfde periode vorig jaar. Het tweede grootste slachtoffer zijn de boekhandels met een stijging van 44 overvallen naar 52 in 2008. Procentueel was de grootste stijging voor de horecazaken waar het aantal overvallen op cafés met meer dan 50 procent toenam tot 33 gevallen in 2008 en 26 op een restaurant. Het aantal gewapende overvallen op nachtwinkels (39), tankstations (21) en videotheken (15) bleef nagenoeg hetzelfde.
Deze cijfers tonen aan dat de overheid nog een zeer belangrijke rol heeft in het sensibiliseren van de zelfstandigen. Hoewel er nu blijkbaar een stagnatie is van het aantal overvallen, had de stijging van de voorbije jaren deels ook te maken met het veranderen van actieterrein van de overvallers. De laatste jaren worden er bijvoorbeeld nagenoeg geen geldtransporten meer overvallen. We moeten dit probleem echter drastisch blijven aanpakken en dit zowel op preventief als op repressief vlak. Enerzijds moeten we onze zelfstandigen zo veel mogelijk sensibiliseren, anderzijds moeten we er op toezien dat de daders bestraft worden. Om dit realiseren pleit ik voor een intense samenwerking met de lokale besturen om de risicogebieden te bepalen en desgevallend aan te pakken.
Strijd Op Gewapende Overvallen Moet Opgevoerd Worden
Het fenomeen is niet meer uit het nieuws weg te slaan. Er gaat geen week voorbij of er wordt in onze streek een gewapende overval gepleegd op een plaatselijke supermarkt of winkel.
Vrijdagavond Sint-Pieters-Leeuw, zaterdag Asse, men kan zo doorgaan. Ondanks een verhoogd politietoezicht blijft de overvallenplaag aanhouden. Op elk uur van de dag slaan de overvallers toe, waardoor het voor de politie enorm moeilijk is vat te krijgen op de daders. In het nationaal veiligheidsplan zijn diefstallen met wapengeweld een topprioriteit, maar men kan niet alle heil verwachten van de politie. De overheid heeft de taak een goede mix te voorzien van preventie (in de ruime zin van het woord) en repressie. In samenwerking met justitie moet er een gepaste reactie komen. De daders mogen geen gevoel van straffeloosheid krijgen.
Een goede mix van preventie is broodnodig, want de overheid heeft als taak de mensen maximaal te beschermen. We moeten echter ook eerlijk zijn en beseffen dat het een illusie zou zijn te kunnen leven in een maatschappij die immuun is aan dit soort geweld. Via een overlegplatform veiligheid zelfstandige ondernemers wordt periodiek naar nieuwe oplossingen en maatregelen gezocht. Er bestaan reeds een aantal goede preventiemaatregelen, maar volgens een recente enquête zijn deze blijkbaar niet altijd even gekend. Zo is er sinds 1 januari naast de verhoogde fiscale aftrek voor veiligheidsinvesteringen, ook een bijkomende fiscale aftrek voor het gebruik van bepaalde diensten. Abonnementskosten voor de aansluiting op een alarmcentrale zijn nu bijvoorbeeld voor 120 procent fiscaal aftrekbaar in plaats van 100. Onbekend is echter onbemind. We moeten onze zelfstandigen dringend op de hoogte stellen van al deze maatregelen. De werking van de BINs bewijzen hun nut, de technopreventieve adviseurs leveren resultaat, verhoogde veiligheidsinvesteringen zijn geen zotte kost. De overheid heeft nu de belangrijke taak om de zelfstandigen te sensibiliseren, dit natuurlijk in samenwerking met de zelfstandigenorganisaties. Handelaars moeten opgeroepen worden om zich aan te sluiten bij de plaatselijke buurtinformatienetwerken, moeten aangestuurd worden veiligheidsinvesteringen te doen, moeten aangespoord worden om alle incidenten te melden aan de politie. Via police-on-web gaat dit snel en eenvoudig.
Wanneer iedereen meewerkt, kunnen we hopelijk komen tot een veiliger klimaat. In navolging van het federaal overlegplatform, wordt er ook reeds jaren overleg gepleegd op arrondissementeel niveau, zodat naburige gemeenten kunnen samenwerken en er een betere doorstroming van communicatie en informatie mogelijk is.
Kris Peeters trok gisteren de stekker uit. Hij hakte een moeilijke knoop door, de Gordiaanse knoop worstelt echter nog steeds verder. Ofschoon er voorlopig in de dialoog geen energie meer wordt gestoken, zit de lont nog altijd in het kruitvat. Je kan dit niet meer zomaar opbergen.
Dialoog betekent letterlijk tweespraak. Wanneer slechts één partij initiatieven naar voren schuift en voortdurend tegen een muur loopt, kan men nog moeilijk van een dialoog spreken. De enige wederwoorden waren snuifjes van minachting, serpentig gesis en onmogelijke voorwaarden. Aan de zijlijn schreeuwt men net geen moord en brand, maar eens aan de tafel zaagt men geruisloos de poten onder Peeters stoel weg. Je kan dan proberen verder te werken, kinderen draaien ook meestal bij wanneer je hen geen aandacht schenkt, maar op een bepaald moment is er de druppel te veel.
Wanneer het overduidelijk wordt dat dergelijk werk water naar zee dragen is, mag je niet langer met je voeten laten spelen. De bereidheid moet waarachtig zijn en dit bij alle betrokken partijen. Hopelijk brengen de verkiezingen in Wallonië enig soelaas verstand komt met de jaren , want als we het hoofd willen bieden aan de crisis, moeten we fundamentele hervormingen doorvoeren.
Het moet dan wel een echte dialoog worden tussen gewesten, met aan de ene kant de Waalse minister-president en aan de andere de Vlaamse, niet zoals de voorbije maanden waar vanuit federale hoek steeds bemoeienissen kwamen hoewel de sfeer is goed...
Onmiddellijk vertrekken vanuit het confederale model zal de oplossing efficiënter en sneller aanbrengen. De limieten vanuit federaal oogpunt zijn bereikt. Iedereen die over zijn hoogtepunt heen is, zoekt best andere uitdagingen op
De veiligheid op het openbaar vervoer wordt duidelijk echt aangepakt. Het is een onderwerp geworden dat niet meer éénmalig wordt besproken naar aanleiding van een incident, maar een item waarvoor permanent oplossingen worden gezocht en gevonden. Het is het subject geworden van overleg tussen de verschillende actoren. Deze evolutie is enkel maar toe te juichen. De kop wordt inderdaad niet meer in het zand gestoken.
Terwijl de Vlaamse overheid werk maakt van een decreet dat de mogelijkheid biedt personen wegens overlast voor een bepaalde tijd van het openbaar vervoer te weren, heeft de Vlaamse vervoermaatschappij nu als eerste een veiligheidsmonitor die met de lokale overheden, de politie en de vakbonden wordt besproken. De monitor moet de basis vormen van een beter veiligheidsbeleid. Er werden 161 moeilijke buurten in kaart gebracht, waarvan 22 als echte hotspot. Ik vind het niet meer dan normaal dat enkel diegenen die het moeten weten, de kennis hebben van die wijken. Het is de bedoeling het onveiligheidsgevoel weg te nemen en niet aan te wakkeren in die bepaalde buurten. Met het juiste evenwicht kan de problematiek gericht aangepakt worden. Hierbij mag de samenwerking met de lokale besturen en de politie zeker geaccentueerd worden. Elkeen heeft zijn taak en samenspel leidt steeds tot het beste resultaat.
Preventieve maatregelen zijn van goudwaarde, maar mogen niet overschat worden. Zo kan het niet de bedoeling zijn van elk hoekje met een camera uit te rusten, maar anderzijds schrikt het wel serieus af. Wanneer op dit elan wordt verder gewerkt, kan De Lijn een prominente voortrekkersrol spelen als veilige vervoermaatschappij. Dergelijke inzet is een voorbeeld voor de andere maatschappijen. Misschien kan deze monitor een verder aanzet zijn voor de MIVB, de spoorwegen of de TEC, zodat dit maatschappelijk probleem over heel het land aangepakt wordt.
Brussel blijft immers een probleem voor het openbaar vervoer. De maatregelen die de voorbije maanden zijn genomen, bijvoorbeeld inzake veiligheidspersoneel, waren noodzakelijk en aan te moedigen, maar hierbij mag het niet eindigen. De omkadering en opvolging moet ook volgen. Refererend naar de spoorwegpolitie van Brussel-Zuid moet er ook dringend werk worden gemaakt van noodzakelijke infrastructuur en voldoende werkingsmiddelen. De opvolging en het sanctioneren moet ook beter, want anders komen we terecht in een vicieuze cirkel, waar niemand beter van wordt.
Drie burgemeesters uitten via een open brief hun bezorgdheid over de gemaakte beloftes van CD&V. Het is een belangrijk signaal naar de partijtop, dat de wil voor een staatshervorming bij de basis nog niet weg is na het uiteenvallen van het kartel. Ik begrijp dat een aantal collegas op die belofte blijven hameren, zegt kamerlid Michel Doomst en zelf burgemeester van Gooik. Het is echter een nooit geziene situatie, hetgeen nu federaal allemaal gebeurt. Week na week wordt meer duidelijk dat de gewesten en gemeenschappen meer bevoegdheden moeten krijgen, waardoor ons kartelprogramma het inderdaad bij het juiste eind heeft, maar binnen het huwelijk van de federale staat beslis je niet alleen.
Ik zie ook nog steeds goede vormen van samenwerking binnen het kartel op lokaal vlak. Het klopt dat aan de basis de geest en het programma van het kartel verre van dood zijn. Ik verzeker mijn collegas dat we in het parlement en daarbuiten dagelijks blijven ijveren voor meer Vlaanderen, want het is het antwoord op vele problemen van vandaag.
Nu het vertrouwen opzeggen is echter te vroeg. De federale regering moet afgerekend worden op het einde van haar rit. De verkiezingen in juni gaan over de gemeenschappen en gewesten. Binnen de Vlaamse regering heeft de CD&V de afgelopen jaren absoluut aangetoond dat ze goed kan besturen. Op federaal niveau is dat allesbehalve gemakkelijk, onder meer door de continue spelletjes van MR en PS. Politiek is geen voetbal, waar je na een aantal minder goede matchen de trainer vervangt. Ik blijf alleszins met dezelfde perspectieven voor ogen aan politiek doen. Het doel blijft nog steeds dat BHV tegen 2011 inderdaad gesplitst is, dat er een grote staatshervorming gerealiseerd wordt en dat de mensen kunnen zeggen dat Herman Van Rompuy met zijn ploeg goed bestuurd heeft.
Dit alles kan echter alleen op een constructieve manier, dus laten we er samen aan werken door onze ideeën blijvend warm te houden. Vanuit het lokale niveau moeten we samen de Vlaamse verzuchtingen blijven hard maken.
Waals kapitein Demotte bel ons eens als je durftâ¦
Vorig weekend werden verschillende ballonnetjes opgelaten met de vraag voor een hogere kinderbijslag. Vlaanderen zou hier het heft zelf in handen moeten nemen en moet uitzoeken op welke manier dit in de toekomst kan. Vandenbroucke meent dit mogelijk via het systeem van schooltoelagen, maar is dit op termijn de oplossing?
Gelijktijdig predikte Rudy Demotte dat Wallonië, tegen de crisis in, goed boert. Het Marshallplan werkt, alleen zien de Walen het niet! De door Wallonië zelf gekozen richting zorgt voor vooruitgang. Gericht keuzes maken werkt, roept hij vol ambitie. Wanneer echter gesproken moet worden over een verdere bevoegdheidsverdeling, trekt hij zijn nek in. Hij maakt een balans op van de gemeenschapsdialoog, maar wil er zelf niet aan deelnemen. Voor 7 juni is een staatshervorming moeilijk haalbaar, predikt hij, maar zelf enige moeite doen .
Als het met Wallonië toch zo goed gaat, waarom onderneem je niets meneer Demotte? Ik geef toe dat commentaar geven van op de zijlijn gemakkelijk is, maar jij bent wel de Waalse kapitein. Met plezier zouden een paar collegas en ik met u daarover een gesprek willen hebben. Je hebt mijn nummer . Durft u uw nek uitsteken, meneer Demotte?
Op termijn moeten we immers zaken als de kinderbijslag fundamenteler aanpakken en zelfs durven spreken over fiscale autonomie, over een eigen sociale zekerheid, ja zelfs over de splitsing van de gezondheidsverzekering. Dit houdt niet noodgedwongen een einde van de solidariteit in, maar zal anderzijds misschien wel de betrokken partijen responsabiliseren. Mijn collega Hendrik Bogaert stelde vorig jaar nog een interessante nota voor over een maximale bevoegdheidsoverdracht gekoppeld aan de langzame uitdroging van de transfers.
Zo kan elke deelstaat op termijn zijn eigen klemtonen leggen, zijn eigen efficiëntie toepassen en zal hierdoor spaarzamer met de middelen kunnen omgegaan worden. Momenteel zijn in veel gevallen zowel de deelstaten als de federale staat bevoegd voor een onderdeel, waardoor aan bovenvermelde eigenschappen niet kan voldaan worden.
Wanneer de deelstaten rechtstreeks hun eigen inkomsten zouden hebben, bijvoorbeeld via de personen- of vennootschapsbelasting, kunnen ze hun eigen prioriteiten leggen. Afhankelijk van welke accenten zij belangrijk vinden, kunnen ze fiscale stimuli toepassen of extra bijdragen leveren.
Het zou onder meer een hefboom zijn om een arbeidskostenverlaging door te voeren en zo extra zuurstof te voorzien in deze economisch moeilijke tijden. We zouden een eigen richting kunnen geven aan ons pensioenstelsel, zodat we de mensen in de toekomst hun welvaart kunnen blijven garanderen. Het zou ook de mogelijkheid bieden de Vlaamse gezinnen een extra kinderbijslag te geven, dit op volledig eigen kracht.
Het moet ook gezegd worden dat dergelijke ingrepen niet van vandaag op morgen kunnen. Stap voor stap moeten dergelijke hervormingen gerealiseerd worden, maar de stappen moeten wel gezet worden. De stilstand die nu op het federale niveau heerst is nefast, maar de stapjes die Vlaanderen zelf zet, moeten we als aanmoediging zien. Nagaan wat we zelf al kunnen realiseren, zou misschien bij de anderen ook een belletje doen rinkelen?
Ladies & Gentlemen: âletâs get ready to rumbleâ
In de Wetstraat komt geen enkel onderwerp tegenwoordig aan bod, vooraleer door de luidsprekers de klanken weergalmen reeeeeeady tooooooooo rumble !!!!!!!!! Je moet geen plaats hebben in het halfrond om de PS en de MR vervolgens elkaar naar de keel te zien grijpen. Rollebollend over de banken breken ze alles van elkaar af. Geen millimeter gunnen ze elkaar. Zwarte pieten smijten ze elkander toe, maar in de zak zit niets zoet. Het witte konijn waar elke Vlaming op hoopte, zal zelfs met Pasen niet langskomen.
We zijn nu iets meer dan vier maanden voor de verkiezingen en in de plaats van dichter tot een oplossing te komen, dobbert ze steeds verder weg. Het was een illusie geworden om voor 7 juni een communautair akkoord te vinden, maar de kaars met de hoop op een aantal besluiten, afspraken en doelstellingen brandt nog, weliswaar op een laag pitje. Dat laatste vlammetje lijkt nu ook te doven, vooral door de windverplaatsingen van de Franstalige woordenwisselingen. Maingain zou de oorzaak zijn van de Franstalige onenigheid. Hoewel ik dit betwijfel, kan ik de logica wel ergens volgen.
Vorige dinsdag hadden we immers over hetzelfde onderwerp een vraag aan de minister van Binnenlandse Zaken, met name over de organisatie van de Europese verkiezingen. Nog voor de minister geantwoord had, werden de burgemeesters die de verkiezingen eigenlijk niet kunnen organiseren, reeds bedreigd met strafrechterlijke en burgerrechterlijke vervolging. Op basis van artikel 151 waarschuwde hij ons voor een mogelijke gevangenisstraf van 15 dagen tot een jaar. In de gegeven context zou die zelfs verzwaard kunnen worden tot 5 jaar. Om ons volledig te doen bibberen van angst, deelde hij ook mee dat hij de minister van justitie zal vragen zijn positief injunctierecht te gebruiken On verra monsieur Maingain. Wie laatst lacht, best lacht. Misschien hebben we niet altijd het akkoord nodig van de Franstaligen om iets te verwezenlijken. We moeten eens onderzoeken op welke manier we zo onafhankelijk mogelijk kunnen handelen. Eens we daarop zicht hebben, zal het kraaien van de hanen, stiller worden dan het gesis van leeglopende ballonnetjes. Het toontje zal veranderen, de arrogantie hopelijk verdwijnen !
