Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
13-02-2009
Monitoring De Lijn is een goede opstap !
De veiligheid op het openbaar vervoer wordt duidelijk echt aangepakt. Het is een onderwerp geworden dat niet meer éénmalig wordt besproken naar aanleiding van een incident, maar een item waarvoor permanent oplossingen worden gezocht en gevonden. Het is het subject geworden van overleg tussen de verschillende actoren. Deze evolutie is enkel maar toe te juichen. De kop wordt inderdaad niet meer in het zand gestoken.
Terwijl de Vlaamse overheid werk maakt van een decreet dat de mogelijkheid biedt personen wegens overlast voor een bepaalde tijd van het openbaar vervoer te weren, heeft de Vlaamse vervoermaatschappij nu als eerste een veiligheidsmonitor die met de lokale overheden, de politie en de vakbonden wordt besproken. De monitor moet de basis vormen van een beter veiligheidsbeleid. Er werden 161 moeilijke buurten in kaart gebracht, waarvan 22 als echte hotspot. Ik vind het niet meer dan normaal dat enkel diegenen die het moeten weten, de kennis hebben van die wijken. Het is de bedoeling het onveiligheidsgevoel weg te nemen en niet aan te wakkeren in die bepaalde buurten. Met het juiste evenwicht kan de problematiek gericht aangepakt worden. Hierbij mag de samenwerking met de lokale besturen en de politie zeker geaccentueerd worden. Elkeen heeft zijn taak en samenspel leidt steeds tot het beste resultaat.
Preventieve maatregelen zijn van goudwaarde, maar mogen niet overschat worden. Zo kan het niet de bedoeling zijn van elk hoekje met een camera uit te rusten, maar anderzijds schrikt het wel serieus af. Wanneer op dit elan wordt verder gewerkt, kan De Lijn een prominente voortrekkersrol spelen als veilige vervoermaatschappij. Dergelijke inzet is een voorbeeld voor de andere maatschappijen. Misschien kan deze monitor een verder aanzet zijn voor de MIVB, de spoorwegen of de TEC, zodat dit maatschappelijk probleem over heel het land aangepakt wordt.
Brussel blijft immers een probleem voor het openbaar vervoer. De maatregelen die de voorbije maanden zijn genomen, bijvoorbeeld inzake veiligheidspersoneel, waren noodzakelijk en aan te moedigen, maar hierbij mag het niet eindigen. De omkadering en opvolging moet ook volgen. Refererend naar de spoorwegpolitie van Brussel-Zuid moet er ook dringend werk worden gemaakt van noodzakelijke infrastructuur en voldoende werkingsmiddelen. De opvolging en het sanctioneren moet ook beter, want anders komen we terecht in een vicieuze cirkel, waar niemand beter van wordt.
Drie burgemeesters uitten via een open brief hun bezorgdheid over de gemaakte beloftes van CD&V. Het is een belangrijk signaal naar de partijtop, dat de wil voor een staatshervorming bij de basis nog niet weg is na het uiteenvallen van het kartel. Ik begrijp dat een aantal collegas op die belofte blijven hameren, zegt kamerlid Michel Doomst en zelf burgemeester van Gooik. Het is echter een nooit geziene situatie, hetgeen nu federaal allemaal gebeurt. Week na week wordt meer duidelijk dat de gewesten en gemeenschappen meer bevoegdheden moeten krijgen, waardoor ons kartelprogramma het inderdaad bij het juiste eind heeft, maar binnen het huwelijk van de federale staat beslis je niet alleen.
Ik zie ook nog steeds goede vormen van samenwerking binnen het kartel op lokaal vlak. Het klopt dat aan de basis de geest en het programma van het kartel verre van dood zijn. Ik verzeker mijn collegas dat we in het parlement en daarbuiten dagelijks blijven ijveren voor meer Vlaanderen, want het is het antwoord op vele problemen van vandaag.
Nu het vertrouwen opzeggen is echter te vroeg. De federale regering moet afgerekend worden op het einde van haar rit. De verkiezingen in juni gaan over de gemeenschappen en gewesten. Binnen de Vlaamse regering heeft de CD&V de afgelopen jaren absoluut aangetoond dat ze goed kan besturen. Op federaal niveau is dat allesbehalve gemakkelijk, onder meer door de continue spelletjes van MR en PS. Politiek is geen voetbal, waar je na een aantal minder goede matchen de trainer vervangt. Ik blijf alleszins met dezelfde perspectieven voor ogen aan politiek doen. Het doel blijft nog steeds dat BHV tegen 2011 inderdaad gesplitst is, dat er een grote staatshervorming gerealiseerd wordt en dat de mensen kunnen zeggen dat Herman Van Rompuy met zijn ploeg goed bestuurd heeft.
Dit alles kan echter alleen op een constructieve manier, dus laten we er samen aan werken door onze ideeën blijvend warm te houden. Vanuit het lokale niveau moeten we samen de Vlaamse verzuchtingen blijven hard maken.
Waals kapitein Demotte bel ons eens als je durftâ¦
Vorig weekend werden verschillende ballonnetjes opgelaten met de vraag voor een hogere kinderbijslag. Vlaanderen zou hier het heft zelf in handen moeten nemen en moet uitzoeken op welke manier dit in de toekomst kan. Vandenbroucke meent dit mogelijk via het systeem van schooltoelagen, maar is dit op termijn de oplossing?
Gelijktijdig predikte Rudy Demotte dat Wallonië, tegen de crisis in, goed boert. Het Marshallplan werkt, alleen zien de Walen het niet! De door Wallonië zelf gekozen richting zorgt voor vooruitgang. Gericht keuzes maken werkt, roept hij vol ambitie. Wanneer echter gesproken moet worden over een verdere bevoegdheidsverdeling, trekt hij zijn nek in. Hij maakt een balans op van de gemeenschapsdialoog, maar wil er zelf niet aan deelnemen. Voor 7 juni is een staatshervorming moeilijk haalbaar, predikt hij, maar zelf enige moeite doen .
Als het met Wallonië toch zo goed gaat, waarom onderneem je niets meneer Demotte? Ik geef toe dat commentaar geven van op de zijlijn gemakkelijk is, maar jij bent wel de Waalse kapitein. Met plezier zouden een paar collegas en ik met u daarover een gesprek willen hebben. Je hebt mijn nummer . Durft u uw nek uitsteken, meneer Demotte?
Op termijn moeten we immers zaken als de kinderbijslag fundamenteler aanpakken en zelfs durven spreken over fiscale autonomie, over een eigen sociale zekerheid, ja zelfs over de splitsing van de gezondheidsverzekering. Dit houdt niet noodgedwongen een einde van de solidariteit in, maar zal anderzijds misschien wel de betrokken partijen responsabiliseren. Mijn collega Hendrik Bogaert stelde vorig jaar nog een interessante nota voor over een maximale bevoegdheidsoverdracht gekoppeld aan de langzame uitdroging van de transfers.
Zo kan elke deelstaat op termijn zijn eigen klemtonen leggen, zijn eigen efficiëntie toepassen en zal hierdoor spaarzamer met de middelen kunnen omgegaan worden. Momenteel zijn in veel gevallen zowel de deelstaten als de federale staat bevoegd voor een onderdeel, waardoor aan bovenvermelde eigenschappen niet kan voldaan worden.
Wanneer de deelstaten rechtstreeks hun eigen inkomsten zouden hebben, bijvoorbeeld via de personen- of vennootschapsbelasting, kunnen ze hun eigen prioriteiten leggen. Afhankelijk van welke accenten zij belangrijk vinden, kunnen ze fiscale stimuli toepassen of extra bijdragen leveren.
Het zou onder meer een hefboom zijn om een arbeidskostenverlaging door te voeren en zo extra zuurstof te voorzien in deze economisch moeilijke tijden. We zouden een eigen richting kunnen geven aan ons pensioenstelsel, zodat we de mensen in de toekomst hun welvaart kunnen blijven garanderen. Het zou ook de mogelijkheid bieden de Vlaamse gezinnen een extra kinderbijslag te geven, dit op volledig eigen kracht.
Het moet ook gezegd worden dat dergelijke ingrepen niet van vandaag op morgen kunnen. Stap voor stap moeten dergelijke hervormingen gerealiseerd worden, maar de stappen moeten wel gezet worden. De stilstand die nu op het federale niveau heerst is nefast, maar de stapjes die Vlaanderen zelf zet, moeten we als aanmoediging zien. Nagaan wat we zelf al kunnen realiseren, zou misschien bij de anderen ook een belletje doen rinkelen?
Ladies & Gentlemen: âletâs get ready to rumbleâ
In de Wetstraat komt geen enkel onderwerp tegenwoordig aan bod, vooraleer door de luidsprekers de klanken weergalmen reeeeeeady tooooooooo rumble !!!!!!!!! Je moet geen plaats hebben in het halfrond om de PS en de MR vervolgens elkaar naar de keel te zien grijpen. Rollebollend over de banken breken ze alles van elkaar af. Geen millimeter gunnen ze elkaar. Zwarte pieten smijten ze elkander toe, maar in de zak zit niets zoet. Het witte konijn waar elke Vlaming op hoopte, zal zelfs met Pasen niet langskomen.
We zijn nu iets meer dan vier maanden voor de verkiezingen en in de plaats van dichter tot een oplossing te komen, dobbert ze steeds verder weg. Het was een illusie geworden om voor 7 juni een communautair akkoord te vinden, maar de kaars met de hoop op een aantal besluiten, afspraken en doelstellingen brandt nog, weliswaar op een laag pitje. Dat laatste vlammetje lijkt nu ook te doven, vooral door de windverplaatsingen van de Franstalige woordenwisselingen. Maingain zou de oorzaak zijn van de Franstalige onenigheid. Hoewel ik dit betwijfel, kan ik de logica wel ergens volgen.
Vorige dinsdag hadden we immers over hetzelfde onderwerp een vraag aan de minister van Binnenlandse Zaken, met name over de organisatie van de Europese verkiezingen. Nog voor de minister geantwoord had, werden de burgemeesters die de verkiezingen eigenlijk niet kunnen organiseren, reeds bedreigd met strafrechterlijke en burgerrechterlijke vervolging. Op basis van artikel 151 waarschuwde hij ons voor een mogelijke gevangenisstraf van 15 dagen tot een jaar. In de gegeven context zou die zelfs verzwaard kunnen worden tot 5 jaar. Om ons volledig te doen bibberen van angst, deelde hij ook mee dat hij de minister van justitie zal vragen zijn positief injunctierecht te gebruiken On verra monsieur Maingain. Wie laatst lacht, best lacht. Misschien hebben we niet altijd het akkoord nodig van de Franstaligen om iets te verwezenlijken. We moeten eens onderzoeken op welke manier we zo onafhankelijk mogelijk kunnen handelen. Eens we daarop zicht hebben, zal het kraaien van de hanen, stiller worden dan het gesis van leeglopende ballonnetjes. Het toontje zal veranderen, de arrogantie hopelijk verdwijnen !
Twee onderwerpen domineerden afgelopen week het nieuws, KBC in dalende lijn, Obama in stijgende lijn. Daarnaast kreeg ook het geklungel van sommige politieke protagonisten de schijnwerpers over zich heen. Het was duidelijk dat de loopgraven van de Wetstraat ook het hondenweer hadden getrotseerd, want de klodders modder vlogen in het rond. Wanneer de ene wit zei, was het antwoord van de andere sowieso zwart. Terwijl ons land nood heeft aan verantwoordelijk bestuur, moeten wij Vlamingen federaal machteloos toekijken, hoe de Walen elkaar in de haren blijven vliegen. Hoe dieper ze het mes in elkaars rug kunnen steken, hoe Zij die denken dat het na de verkiezingen beter zal gaan, geloof ik niet. Eén van beide zal na 7 juni aan de kant blijven staan, hetgeen de rivaliteit niet zal bekoelen.
Gelukkig bestaat er bij andere politici nog verantwoordelijkheidszin. De snelheid en efficiëntie waarmee de Vlaamse regering de laatste dagen gehandeld heeft, accentueert nogmaals de dringende nood aan hervormingen. Zelfs wanneer Van Rompuy de yes we can van Obama overstijgt, dan nog zal het niet voldoende zijn om de strijd tussen MR en PS te counteren. Terwijl Vlaanderen toont dat het zelfstandig werkt en daadkrachtig is, wordt het elke dag meer duidelijk dat België niet langer functioneert en besluiteloos is. De vraag hoelang dit kan blijven duren dringt zich bijgevolg op. Misschien moeten we ons confederaal model nog eens aan alle partijen voorleggen wie weet springen ze in deze dagen van zondvloed mee in de boot?
De werkwijze van de regering Peeters geeft hoop voor de toekomst, maar terecht ontstaat bij velen de vraag: wat bij een volgende crisis? Het federale niveau zal dan anders uit de hoek moeten komen, want nog een paar van deze weken en ingrepen en er zal terecht kunnen gevraagd worden wat de bijdrage / meerwaarde van de federale regering nog is.
Eén belangrijke zaak wens ik nog aan te halen; de manier waarop de Vlaamse regering de aloude wafelijzerpolitiek van antwoord diende. Terwijl ze beneden de taalgrens bakkeleien over de inhoud van de wafels, hebben ze het niet door dat ze van boven de grens een pannenkoek hebben gekregen.
De sfeer tussen de Franstaligen en Vlamingen blijft meer dan gespannen. Af en toe wordt er van op de zijlijn extra volt op de hoogspanning gezet, maar meer dan een vonkje geeft dat niet meer. De kortsluiting lijkt een feit te zijn, de elektricien nog niet gevonden. Vandaag kunnen we meer dan ooit ook een loodgieter gebruiken. Het KBC-rapport (verlies 100.000 banen) van deze week was duidelijk, de andere prognoses bevestigen deze trend eerder dan ze te weerleggen. Budgettair zit het verre van snor, maar spreken over nodige hervormingen is echter volkomen taboe.
We zijn twee weken ver in dit nieuwe jaar en nog meer dan voorheen blijken echte hervormingen moeilijk. We kunnen blijven stilstaan en ons afvragen waar dit zal eindigen, terwijl we wachten op de heropstart van de dialoog. Wanneer we dat zouden doen, moeten we het ons zo comfortabel mogelijk maken want die periode zou wel eens heel lang kunnen duren. De mensen die mij kennen, weten echter dat stilstaan niet mijn ding is. Na verloop van tijd begint zon toestand te irriteren. De grens van irritatie is overschreden. Vanaf dat moment is het misschien beter het heft zelf in handen te nemen.
Wanneer een dialoog geen uitkomst biedt, wanneer een overleg de discussie enkel maar verhit, wanneer de onderhandeling enkel nog gaat over voorwaarden om te beginnen, is het opportuun de vraag te stellen naar de zin. Is het nog de moeite waard om energie en tijd in zulke uitzichtloze situatie te steken?
We kijken vanuit Vlaanderen te veel naar het federale niveau. Deze houding moeten we omdraaien zodat we zelf het heft in handen nemen. Als de overkant van de taalgrens niet mee wil, het zij zo. We kunnen die verantwoordelijkheid zelf aan. We moeten uitgaan van de redenering van wat we zelf doen, doen we beter. Wanneer daar eenzijdige stappen voor nodig zijn, dan is dat maar zo. Soms moet je bepaalde grenzen overschrijden, enkel om dat ietsje te bereiken. Het wordt tijd dat we in die richting beginnen te denken, want anders zit de volgende generatie sowieso met de gebakken peren.
Vlaanderen heeft al meermaals de gewenste richting aangegeven. Het is nu aan Brussel en Wallonië om ook te tonen dat ze de weg van hervorming mee willen inslaan. Als het federaal budget in hoogste nood verkeert en duizenden mensen hun job verliezen zijn we de symbolen voorbij. Tijd voor oplossingen dus !
't Is gelijk of men van de kat of de kater gebeten wordt
Gisteren werd, voor de aanvang van de plenaire vergadering in het parlement, de aanpassing van de agenda gevraagd. Het Vlaams Belang vroeg de agendering van ons wetsvoorstel inzake de splitsing van BHV.
We zijn echter gebonden aan die vastgestelde termijnen, waardoor volgens de procedure het Overlegcomité nog een week de tijd heeft. Een weekje meer of minder wachten zal het niet maken
Waar ik me echter wel druk over maak is de houding van de Franstaligen. De Franstalige media overdonderde me gisteren met vragen over welke houding ik zal aannemen naar de Europese verkiezingen toe. Langzaam maar zeker werd ik door hen in dezelfde hoek geduwd als de niet-benoemde burgemeesters. Het is een kwestie van vergelijkingen maken, maar ik was veroordeeld nog voor ik iets gedaan had.De logica zelve voor bepaalde media.
Een paar meter verder beslisten de Franstalige politici wie in de werkgroep zou zetelen, die oplossingen moet uitwerken voor het probleem BHV. Reynders was duidelijk: Indien wij (cfr. De Franstaligen) vier vertegenwoordigers krijgen, is het probleem snel opgelost. Indien de Vlamingen dat anders zien, zal alles nog eens moeten bekeken worden. Opnieuw ontgaat de logica me volledig. Wij vragen helemaal geen overleg, laat staan dat we dan enige voorwaarden zouden hebben op vlak van afvaardiging. Hun redenering is de wereld op zijn kop. Als volksvertegenwoordiger blijf ik dan ook bij het standpunt over de te volgen weg, met name die van de parlementaire procedure. Ik heb dat wetsvoorstel ingediend, ik wil dat dan ook niet loslaten.
De Franstaligen voelen zich door het wetsvoorstel echter zo benadeeld dat ze weldra een derde belangenconflict zullen inroepen. Ze weten enkel nog niet welk parlement zich nu benadeeld zal voelen. In tegenstelling tot de Vlamingen, kunnen zij kiezen uit een waaier van parlementen die zich wel eens ongesteld voelen. Deze keer wordt een grote kans toegedicht aan het parlement van de Duitstalige gemeenschap Een parlement gelegen in Eupen op 130 kilometer van Brussel, bevoegd voor 9 gemeenten, die samen een kleine 75.000 inwoners tellen, waarvan 95 procent Duitstalig is.Aanvankelijk vroegen wij ons in alle naïviteit af hoe ons voorstel überhaupt de Franstaligen benadeelde, maar het parlement van de Duitstalige gemeenschap... dat tart elke verbeelding. Waar zijn we dan in godsnaam mee bezig? Zulke muisjes krijgen nog wel eens staartjes.
1 januari 2009 gold ook voor de Wetstraat als het begin van een nieuw jaar, een nieuwe (door)start De manier waarop de nieuwe premier de oppositie vorige vrijdag een repliek gaf was indrukwekkend: de onwennigheid en vooral de gelaatsuitdrukkingen van de fractieleiders spraken boekdelen. Een les in retoriek snoerde elkeen de mond.
Het sausje dat hij over zijn woorden goot, bestond voornamelijk uit vertrouwen, een ingrediënt dat ik graag serveer samen met geloofwaardigheid. Het zijn de twee basisbenodigdheden voor elk politiek recept, warm of koud. Een anderhalf jaar na de verkiezingen zoeken de mensen tevergeefs naar deze 2 ingrediënten, althans volgens de media.
Onze kartelboodschap was overtuigend en beantwoordde volledig aan hetgeen de Vlamingen verwachten. We wensen een staatshervorming, waarbij de verantwoordelijkheid komt te liggen bij de deelstaten, een idee dat door heel de partij gedragen wordt. Er moet een einde worden gesteld aan de usurperende bevoegdheden, zodat de regios als voortrekkers hun eigen verantwoordelijkheid kunnen nemen. Stap voor stap moeten wij op alle verschillende domeinen vooruitgang boeken, van vandaag op morgen zal het immers niet gaan. We moeten echter wel vooruit (hetgeen hier niet altijd van toepassing is .)! Zoals de premier vrijdag meedeelde, reken de verkiezingsbeloften af bij de volgende federale verkiezingen.
We wensen ook de splitsing van B-H-V te realiseren, een vraag gesteund door een arrest van het toenmalige Arbitragehof en omgezet in een wetsvoorstel (gesteund door alle Vlaamse partijen, behalve Groen!). Het is een vraag om respect, respect voor mekaars eigenheid, hetgeen door de gemeenschapsdialoog moet worden vergroot.
Het ingediende wetsvoorstel komt weldra terug in de Kamer, waar het door het derde belangenconflict (dat hebben wij als Vlamingen niet eens) echter opnieuw voor een paar maanden in de koelkast zal worden gestopt. Het aantal belangenconflicten geraakt gelukkig uitgeput, waardoor het einde van de tunnel steeds dichter komt. We leven op hoop, maar het kan nog even duren. De geschiedenis leert ons dat de aanhouder wint, zodat wij zullen blijven volharden in onze rechtvaardigde vraag om respect. Respect, een ingrediënt dat zonder vertrouwen en geloofwaardigheid, inhoudsloos is.
De volgende maanden moeten wij aan deze zaken, weliswaar stap voor stap, uitvoering geven. De geloofwaardigheid van deze resultaten moet het vertrouwen van mensen in het beleid versterken, een beleid dat stoelt op wederzijds respect.
Stilstaan is geen optie !De nieuwjaarswens is dus meer dan duidelijk !
Respect voor onze instellingen = respect voor elk arrest
Het ging allemaal zo snel, maar anderzijds ook zo traag. De afgelopen dagen werden we meer geleefd, dan we zelf leefden. Smsjes, telefoontjes en talloze mails, geen minuut zonder gezoem. Wat moet dat dan zijn voor die ministers?
Leterme I is zoals sommigen het al een tijdje wilden, Leterminus. Nadat Jo Vandeurzen eerder op de namiddag er de brui aan gaf, volgde de voltallige regering. De crisis was live op antenne, zodat de blije twinkelende gezichtjes, waarvan velen uit Oostende kwamen, ongezouten (en onvoorbereid) hun mening verkondigden. Ten gepaste tijde kwam Peter van de Standaard tussen met de nodige sms-info en was mevrouw De Win op zoek naar mensen van CD&V, maar vond er geen. De blauwbloeden waren wel op de afspraak. Nadat mijn collega van Brakel donderdag nog fier zijn (nieuwjaars)brief ten tonele bracht, verkondigden ze vrijdag prominent hun idee over de gang van zaken. De discretie wordt niet meer gesmaakt.
Tegenstrijdigheden ook in de uitspraken, waarschijnlijk te maken met de rechtstreekse verslaggeving, waren de afgelopen dagen schering en inslag. Van muizen werden olifanten gemaakt, koeien kwamen uit de gracht, tegen het einde werd het pure miereneu onnozelheid. Je mond houden en de situatie laten bezinken is op dat moment misschien wel de beste en meest gepaste houding.
Het onderwerp verkiezingen stak ook meermaals zijn kop boven water. Aangezien het basisbeginsel van de scheiding der machten de dominosteentjes heeft doen vallen en men vanuit de wetgevende en uitvoerende macht, voor het behoud van onze instellingen, absoluut respect moet hebben voor een beslissing van de rechterlijke macht, moeten sommige geheugens dringend worden opgefrist.
Een aantal jaren geleden heeft het toenmalige Arbitragehof een bepaalde uitspraak gedaan. Voor een achteloze inwoner van Halle-Vilvoorde is het besluit na de voorbije dagen dan ook kristalhelder. Niemand zou er nog aan mogen twijfelen dat de uitspraak van dit bijzonder rechtscollege moet worden toegepast. Het zou van gebrek aan respect getuigen mochten uitvoerders of wetgevers aan de uitspraak van de voorzitter van het Grondwettelijk Hof een andere betekenis geven.
Het is in de gegeven context dan ook vreemd dat de minister van Binnenlandse Zaken hier zo licht overheen fietst. Verkiezingen kunnen altijd en overal, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het in de wind slaan van een arrest van het Grondwettelijk Hof getuigt dan ook van waarachtig respect van de minister voor onze instellingen.
Eventuele federale verkiezingen zullen, zonder oplossing voor BHV, vanuit organisaties, mensen en politici fundamenteel en terecht aangevochten worden. Wie vandaag grondig respect vraagt voor instellingen, kan bijgevolg een uitspraak van het bijzonder rechtscollege niet afdoen als een vodje papier.
Laat het plat opportunisme, waarmee velen de laatste dagen aan politiek deden, achterwege en profiteer van deze crisis niet om u te profileren. Alles lijkt de fout te zijn van de CD&V, alle verantwoordelijkheid ligt bij ons. Van zodra Yves zijn voorganger overrompelde in het aantal stemmen, volgde de ene politieke moordpoging na de andere, tot eind vorige week de premier de handdoek wierp. Het mag duidelijk zijn dat deze afrekening nog zware gevolgen gaat hebben, want sommige die hun verantwoordelijkheid al lang hadden moeten nemen, durven het mes nog wat dieper te steken. Boontje komt ooit wel eens om zijn loontje
Onvoorwaardelijk onderhandelen op voorwaarde dat...
Gisteren is het nieuwe seizoen van De slimste mens van start gegaan. Een succesformule die jaar na jaar blijft werken. Een andere quiz die men vandaag zou kunnen organiseren, misschien wel op Radio 1, zou De Wetstraat, wie kan er nog volgen? kunnen zijn.
Terwijl de ene demarrage de andere opvolgt, wordt tegelijkertijd het ene na het andere stokje in de wielen gestoken. Om een overzicht te bewaren, moet je elke beweging in slow motion herbekijken. Door de snel opeenvolgende tempoversnellingen is dit echter niet mogelijk, waardoor het gebeuren stilaan op een dernykoers zonder dernys lijkt.
Gisteren werden twee ministers van werk in een koppeltijdrit op de meet geklopt door hun federale collega, die voor de gelegenheid een tandem vormde met Maingain. De handen vlogen al in de lucht, maar de ontnuchtering bij de supporters keerde snel weer. De gekende NON blies opnieuw de tegenstand weg. Hoewel de inhoud overeenkwam met een betere kermiskoers, zeggen de reacties voldoende voor de volgende grote afspraken.
Ploegleider Elio wil de dialoog snel terug opstarten, eenzelfde geluid was vorige week reeds te horen bij meneer De Decker. Men kan het land niet in een impasse laten wordt door de luidsprekers omgeroepen. Het land kent al genoeg problemen. Hebben sommigen eindelijk het licht gezien, of is het een schijnmanoeuvre? De verklaringen worden immers onmiddellijk gecounterd door hun Franstalige broeders en zuster, hetwelk de eensgezindheid in het kamp geen goed doet.
Langs de ene kant wenst men een doorstart van de dialoog zonder voorwaarden, de andere kant wijst echter elke toenadering resoluut af, zolang er niet gesproken wordt over Brussel en de burgemeesters. Samen vormt dat onvoorwaardelijk onderhandelen op voorwaarde dat
De Vlamingen moeten op alles toegeven, want zij zijn de agressievelingen. De Vlamingen moeten compenseren, want zij willen verandering. De Vlamingen moeten maar bereiken we hier iets mee?
Hetgeen de Vlamingen willen is een beter beleid, niet voor henzelf alleen, maar voor alle Belgen. Wat wensen die Franstaligen die halsstarrig blijven tegenpruttelen? De uitbreiding van hun grondgebied. De tijd van kolonialisme is voorbij, maar dat is bij bepaalde figuren blijkbaar nog niet doorgedrongen.
Bepaalde signalen zijn hoopgevend, sommige deuren werden licht geopend, maar als de reacties dezelfde tegendraadsheid blijven vertonen, moeten we hopen dat de ster van Bethlehem ons net als 2 millennia geleden de wijzen zal brengen .
Hopelijk komt er snel een conclaaf van de voorzitters met witte rook als resultaat. De herhalingen beginnen te gelijken op de 10e heruitzending van het laatavondjournaal, maar het kan niet genoeg gezegd worden dat ons land dringend nood heeft aan concrete institutionele hervormingen.
De raad raadt ons land aan de drie burgemeesters te benoemen. Een raad die moeilijk kan opgevolgd worden aangezien niet ons land, maar een Vlaams minister dit dient te doen. Tot daar de muggenzifterij. De drie burgemeesters moeten onverwijld, een woord dat we hier maar al te goed kennen, benoemd worden. Bovendien moet de taalwetgeving herbekeken worden en zouden de burgemeesters in Vlaanderen voortaan rechtstreeks verkozen moeten worden.Deze uitspraken zijn weliswaar niet bindend, maar gelden wel als zipblokjes op de steeds toenemende gensters van de polarisatie tussen beide gemeenschappen. Op het ogenblik dat de vurigheid in de gemeenschapsdialoog op volle kracht zou moeten ontvlammen, wordt de ontsteking eruit getrokken.
Aanvankelijk was die dialoog gestart zonder deadlines, garanties of taboes. De problematiek rond Brussel, de splitsing van het kiesarrondissement B-H-V, evenals de benoeming van de drie musket burgemeesters zou evenwel niet geserveerd worden op het menu. Een paar weken later worden er plots wel garanties gesteld. Geen benoeming, geen dialoog luiden sommige orakels. Het mag duidelijk zijn dat de minderheid in ons land, de meerderheid blijft gijzelen. Terwijl bijna iedereen de noodzaak van hervormingen erkent, weigeren die enkelen in de logica mee te gaan. Binnen een kleine drie weken is het werkjaar 2008 afgelopen, een jaar waarin meer stilstand dan vooruitgang werd genoteerd. Achteruitgang durf ik niet te vernoemen, maar eigenlijk was er reeds een eerste fase besproken
De kerstwensen zullen warm en sfeervol zijn en bol staan van de goede voornemens, maar met verkiezingen in het verschiet, zou ik nog snel een brief schrijven naar de Sint in de hoop de zak van zwarte piet te vermijden. Het knetterend haardvuur met Kerstmis brengt misschien soelaas, maar net na Nieuwjaar loopt het tweede belangenconflict af. De nieuwjaarsbrieven beloven mooie vooruitzichten.
De Franstalige partijen gaan verder met de gijzeling van ons land. Ze herbevestigen hun solidariteit met de drie niet benoemde burgemeesters en zullen ze ook opnieuw voordragen. Bij hen alvast is alles koek en ei.
De ene haan kraait dat ze niet wensen mee te gaan in het Vlaamse extremisme, de anderen in het kippenhok kakelen vragend welk ei de Vlaamse regering zal leggen. Het antwoord is echter reeds lang uitgebroed, wat de Franstalige politici steeds meer doet gelijken op kippen zonder kop.
Hoewel Sinterklaas voor de deur staat, is dit niet het moment om de zwartepiet snel aan de andere toe te spelen. Als vermoorde onschuld horen ze het in Keulen donderen en kijken ze nu de kat uit de boom. De knuppel die ze gegooid hebben, zal echter snel terug in hun hoenderhok belanden.
Wanneer zullen ze het echte varkentje willen wassen en zo eindelijk samen met Peeters de koe bij de horens vatten?
De kans dat het ziekenhuis van Halle binnenkort eindelijk een eigen MUG-dienst zal hebben, is enorm toegenomen. Jarenlang wordt deze problematiek al aangekaart bij de verschillende instanties, maar nooit kwam er een verlossend antwoord.
In de Kamercommissie Volksgezondheid vroeg ik, naar aanleiding van een recent communicatie-incident, aan minister Onkelinx naar de stand van zaken in het dossier. In april van dit jaar had de minister me in dezelfde commissie nog geantwoord dat ze wachtte op een technische behoeftenanalyse.
Jarenlang werd gezegd dat voor een extra MUG-dienst een wetswijziging nodig was, maar uit het antwoord van de minister blijkt nu dat er nog plaats is voor 3 extra diensten in Vlaanderen. De minister informeerde hierover Vlaams minister Vanackere, om naast Geraardsbergen, Zottegem ook in Halle een MUG-dienst te programmeren. De aanvraag blijkt inmiddels ingediend te zijn.
Het einde van de tunnel kan hierdoor eindelijk in zicht zijn. Vanuit onze streek wordt reeds jaren geijverd voor een Nederlandstalige urgentiedienst. Voor het Pajottenland is het dan ook van levensbelang om eindelijk een oplossing voor dit schrijnend probleem te verkrijgen. We kunnen nu alleen maar hopen dat Halle weldra een dienst zal toegewezen krijgen.
Het discours dat de separatisten de afgelopen maanden hielden, deed uw bloeddruk geen goed. U zocht/zoekt tevergeefs naar antwoorden op de zovele vragen die in uw hoofd spoken. De splitsing van ons land zou voor jaren miserie zorgen, zou bovendien peperduur zijn en een chaos creëren waar niemand wel bij vaart. Ik kan deze stelling volledig onderschrijven, op voorwaarde dat morgen het land wordt gesplitst.
Ik heb dat discours de laatste maanden blijkbaar gemist, want het enige splitsingsdebat dat mij gekend is, is de (inefficiënte) procedureslag die momenteel loopt in de gangen van de Kamer, de Senaat en op tafel van het Overlegcomité. Waar ik wel af en toe iets over gehoord en gelezen heb, is de vraag naar meer autonomie voor de gemeenschappen en de gewesten. Het overhevelen van bevoegdheden van het federale naar het deelstatenniveau, waardoor een meer efficiënt, consistent en transparant beleid mogelijk is, zal de kosten pas doen dalen. Momenteel zitten we immers in een situatie van usurperende bevoegdheden waar verschillende ministers en verschillende beleidsniveaus elk een stukje van de beleidstaart mogen maken, waardoor de volledige taart op weinig trekt. De ene wil appelen, de andere peren, terwijl de meeste enkel aardbeien lusten. Deze bakprocedures vereenvoudigen is het doel op zich, de gepaarde kostendaling is een logisch gevolg. Een boedelscheiding is niet aan de orde.
Het gaat dus helemaal niet over het einde van België of over de splitsing van ons land. De bedoeling van uw pamflet is me dus een raadsel. Het dreigt bovendien de juiste intenties van het huidige institutionele debat te ondermijnen, want het ridiculiseert de vraag naar meer autonomie en steekt de draak met een verregaande regionalisering. Aan de solidariteit tussen de verschillende deelstaten, waar u naar verwijst, zal niet worden geraakt, maar responsabilisering kan nooit geen kwaad.
Ik betreur dan ook de gecreëerde commotie, want het rampscenario dat werd geschetst is juist de fantasie en fabel die u verwijt aan de Vlaamse separatisten. Via het debat, dat u wenst te openen via uw schrijven, zullen de oplossingen die ons land nodig heeft niet aan het oppervlak komen. Kortom het is de verkeerde discussie, de antwoorden die u zoekt bieden geen soelaas op de uitdagingen waar we voor staan.
Minder dan acht maanden scheiden ons van een nieuwe verkiezingsdag, een nu al historische dag want nog nooit was de strijd zo heftig, nog nooit duurde het gevecht zo lang. Het kluwen neemt stilaan proporties aan dewelke zelfs de grootste strategen doen wankelen en vallen.
Voor velen bracht het verlengde weekend een welgekomen rust, anderen zetten alles nog eens op een rijtje of verkondigden zonder mededeling hun nakende afscheid. Wanneer we echter de media synthetiseren van zaterdag tot vandaag slaat die orde snel om in chaos. Titels als Minister-President liegt, Leterme liegt, Burgemeesters verdelen Vlaamse regering en Getrokken messen zetten Leterme I onder druk zijn maar enkele koppen die de revue passeerden. Jan met de Pet heeft zijn hoofd al lang gekeerd en krijgt in de andere krantenknipsels de bevestiging van zijn denken Belastingsdruk in Belgïe het hoogst , Belg niet gelijk voor de fiscus, wie gelooft die mensen nog . Men zou voor minder de interesse verliezen
Terwijl de federale regering reeds lang werd afgebeeld als een amalgaam van individuen, komt nu de Vlaamse regering in het oog van de storm. Een twistpunt dat er geen is, wordt door de media uitvergroot tot een boksmatch op wereldniveau. Sommigen reageren alsof ze het in Keulen horen donderen. Terwijl de ene op rustige wijze kort zijn mening toelicht, wordt hij door de andere langs alle mogelijke invalshoeken aangevallen. De wet van de sterkste moet volgens de pers nog bewezen worden, de uppercut is gelukkig nog niet toegediend. Ondertussen moet naar de zin gezocht worden, het waarom, de achterliggende reden. Tegen eind november wil Keulen zijn beslissing, die reeds alom bekend is, bekendmaken. Twintig dagen ervoor over de zaak beginnen bakkeleien, zorgt sowieso voor de nodige zenuwen. Daarenboven gaat deze breed uitgesmeerde onenigheid over een zaak waar men het meer dan eens over is.Volgen wie nog volgen kan . De kracht van de media zeker?
De Franstaligen wrijven ondertussen in hun handen. In hun ogen zijn zij steeds de winnaar, hetgeen nog maar eens bevestigt in welke mate zij wel degelijk willen meewerken aan een verregaande staatshervorming. Het enige wat op hun lijstje staat is de uitbreiding van Brussel, waarna ze het kunnen annexeren bij Brussel, de rest interesseert hen geen zier. We zijn terechtgekomen in een hopeloze situatie waar niemand nog het vervolg kan of durft inschatten. Wat zullen de komende weken en maanden ons nog brengen, ik durf er niet aan te denken !
De eerste sneeuwvlokjes zijn uit de lucht gevallen. Het typische Allerheiligenweer heeft zich meester gemaakt van de komende dagen. Het blijft de hele dag donker. Een ideaal moment om de open haard te doen branden en samen gezellig aan het warme, knetterend haardvuur plaats te nemen.
Voor anderen is het blijkbaar de tijd om opnieuw het wafelijzer boven te halen. Maandenlang ijvert men voor het toch zo mooie eenheidsland België. Walen, Brusselaars of Vlamingen, neen Belgen. Een staatshervorming of de splitsingskwestie, neen leve België. We moeten fier zijn op ons land. De Franstaligen konden het niet voldoende benadrukken: België boven alles !
Plots, wanneer puntje bij paaltje komt, is KBC een VLAAMSE bank. Dan is er plots wel een onderscheid tussen Vlaanderen en Wallonië, raar toch. Bijgevolg moet er ook een Waals bedrijf hulp krijgen, want dat verwacht de wafelijzerpolitiek. De belangrijkste voorbeelden zijn natuurlijk de toeristische trekpleisters te Ronquières en Strépy. Ik geef toe, als je als wielertoerist langs het kanaal Brussel-Charleroi fietst, imponeert zon hellend vlak je wel. Je mag gelijktijdig wel niet nadenken aan die miljarden dat het gekost heeft, want op dezelfde fietstocht passeer je dorpen waar de tijd midden vorige eeuw is blijven stilstaan.
Welk bedrijf zal nu aan de open haard mee kunnen smullen van de lekkere wafel?
Het gaat om Sonaca (Société Nationale de Construction Aérospatiale), een bedrijf dat gespecialiseerd is in het bouwen van vliegtuigonderdelen. Belangrijke voetnoot, het is voor 98 procent in handen van het Waalse Gewest.
Het bedrijf kent al jaren moeilijkheden, en week ondertussen ook reeds uit naar Brazilië, onder meer voor de onderdelen die manueel dienen geproduceerd te worden. Begin vorige maand vond er reeds een wissel aan de top plaats, Jacqmin werd opgevolgd door Delvaux, men besliste dus de gedelegeerd bestuurder op te offeren, terwijl deze tijdens zijn eerste jaren succesvol was. Waalse politici kennen ondertussen de oplossing. Outsourcing, partnerschap, maar geen ontslagen, noch loonverlies. Een goede toekomstvisie hebben ze altijd al gehad.
De stemmen worden weer luider, het onderwerp van de staatshervorming komt opnieuw boven water drijven. Bij de ene hing het zijn voeten uit, de andere was het zo beu als koude pap, maar zoals de financiële crisis voor velen kwam als een dief in de nacht, is het nu het moment van de waarheid om ons volle gewicht in de schaal te werpen en de mensen een geweten te schoppen, zonder daarbij iemand een handschoen te willen werpen of om de haverklap iemand in het harnas te willen jagen.
Critici zeggen dat het dweilen met de kraan open is, tegenstanders vinden het een brug te ver, maar ik ga liever naar filistijnen dan plat op de buik er de brui te moeten aan geven.
Het is alle hens aan dek want in deze tijd kan je een euro ook maar één keer uitgeven. Een oplossing waar iedereen garen bij kan spinnen dringt zich dus op.
Hoewel kruimeltjes ook brood zijn, moeten we bij de pinken zijn om er niet bekaaid van af te komen.
Anderzijds moeten we zien dat we niet als een kip zonder kop de kastanjes uit het vuur halen, want anders dreigen we met de gebakken peren te zitten en zit de klad er misschien voor goed in.
De knuppel moet dus opnieuw in het hoenderhok gegooid worden, want door mee in het gareel te lopen zullen we er naar kunnen fluiten. Zonder als een pudding in elkaar te zakken moet het kaf van het koren gescheiden worden. Iedereen zal zijn duit in het zakje moeten doen, maar je kan er ook gif op innemen dat iedereen nadien zijn graantje zal kunnen meepikken. De tijd van proefballonnetjes is over.
Zoals voka-voorzitter Vandeurzen dinsdag perfect omschreef:
het voorbereidende werk is gedaan. We staan klaar om met de Vlaamse regering de doorbraak te realiseren. Responsabilisering is de sleutel van het ganse plan. Het is tijd voor beslissingen. Het is tijd om het vertrouwen te herstellen. Het is tijd voor actie. Vluchten kan niet meer.
De regering heeft nog geen akkoord over de activering van werklozen. Een discussie die loopt als een straat zonder einde. De Europese Commissie maakte ondertussen wel cijfers bekend over de werkloosheid in Europa. Een rapport waar we best niet mee uitpakken.
België moet enkel Italië laten voorgaan om niet als laatste van de klas te eindigen op het vlak van het verschil op de arbeidsmarkt. Enkel in Italië is de kloof tussen de verschillende regios groter. In tegenstelling tot de rest van de klas (behalve Slowakije) wordt die kloof bij ons steeds breder. Men zou er aan werken.
De werkloosheidspercentages in Wallonië worden vergeleken met de cijfers van Oost-Europa en Zuid-Spanje, niet meteen de regios waar we een voorbeeld aan willen nemen. Vlaanderen zit daarentegen aan de andere kant en hoort bij de best presterende regios van Europa. Ook voor de werkgelegenheidssituatie kan deze conclusie getrokken worden. Veel mensen hebben werk in Vlaanderen, weinig in Wallonië en Brussel.
De cijfers bevestigen voor de zoveelste maal dat de regios dringend nood hebben aan een eigen specifieke aanpak. Het rapport toont aan dat Vlaanderen en Wallonië meer verantwoordelijkheid moeten krijgen, meer hun eigen weg moeten kunnen gaan, kortom opnieuw wordt aangeduid dat een hervorming van het arbeidsmarktbeleid zich opdringt. Ontkennen kan en mag niet langer. In tegenstelling tot wat Wallonië denkt, zal die hervorming meer dan een plus en plus zijn. Laat ons er werk van maken.
Morgen, 8 oktober, om 11u wordt de langverwachte aftrap gegeven van de alles of niets zijnde dialoog. Aanvankelijk was het een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap, maar het aandeel van de Brusselaars is hiervoor wel erg groot. De Vlamingen hebben een sterk team, maar dat waarborgt geen goede uitslag. Het is leven van de hoop dat er eindelijk wat schot in de zaak komt, want het zijn de onderhandelingen van de laatste kans. Resultaten zijn snel nodig, concrete akkoorden dringen zich op.
Een paar dagen en weken geleden reageerden verschillende mensen furieus en meer dan ontstemd. Ze noemden ons verraders, machtsgeile postjesplakkers, verknochte verloochenaars, politici die hun kiezers bedriegen waar ze bij staan. Nog vele andere mooie omschrijvingen werden ons om de oren gegooid, maar ook aan de keerzijde waren enkele geluiden te horen, weliswaar minder heftig, maar toch bemoedigend. Non-believers zeggen dat concrete resultaten niet mogelijk zijn vóór juni volgend jaar, toch moeten we er voor gaan. In de hoek gaan staan en blijten haalt niets uit. Als deelnemer kan je steeds mee sturen en weet je op tijd wanneer de handrem moet worden opgetrokken.
Laat ons wel duidelijk zijn. De teugels moeten gespannen blijven, anders zijn we een vogel voor de kat of kopen we die kat in een zak. Er zijn genoeg spreekwoorden die ons waarschuwen. Het laatste restje hoop ligt in handen van die enkele personen die morgen het Paleis der Academiën zullen betrekken. Mijnheer de Minister-President, kijk uit want Derrière la croix, souvent se tient le diable.
Eind juni van dit jaar werd de eerste nummerplaat in nieuwe stijl uitgereikt. De nieuwe combinatie, drie cijfers gevolgd door drie letters, was nodig omdat de vorige na 35 jaar uitgeput was.
De nieuwe volgorde zou het ongeveer 15 jaar uithouden, maar zolang zal ze niet gebruikt worden. De Europese nummerplaten zijn immers de toekomst. Bij de uitreiking was het nog onduidelijk waarom de vorige regering de overstap naar het Europese model niet bewerkstelligde, waarop staatssecretaris Schouppe een onderzoek bestelde.
Tijdens de eerste commissie mobiliteit vorige week vroeg kamerlid ik naar de stand van zaken. Met Brussel als Europese hoofdstad zouden we immers het voorbeeld moeten geven. Hoewel de combinaties dezelfde blijven, zijn de platen langer en de tekens beter leesbaar. Staatssecretaris Schouppe drukte zijn wens uit om tegen 2010 nummerplaten naar Europees model te kunnen uitreiken. De nodige budgettaire afspraken dienen wel nog besproken te worden, evenals de kleur van de letters en de achtergrond.
