Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Uit: Die Welt des Juan Carlos Onetti (Vertaald door Angelica Ammar)
Begeben wir uns zurück in eine Welt, die so alt ist, daß die Wissenschaft sie noch nicht erfaßt, oder wenn, nicht überzeugend erfaßt, weil ihre Thesen und Spekulationen so willkürlich und vage sind wie Phantasie und Imagination.
Man kçnnte sagen, die Zeit existiert hier noch nicht. Es gibt noch keinen der Bezüge, die ihren Verlauf markieren, und die Lebewesen haben kein Bewußtsein von ihrem Vergehen, von Vergangenheit und Zukunft, nicht einmal vom Tod, so gefangen sind sie in einer ewigen Gegenwart, die sie daran
hindert, das Vorher und Nachher zu sehen. Die Gegenwart absorbiert sie so vollkommen mit ihrer Notwendigkeit, in der Weite der Welt zu überleben, daß das Jetzt, der augenblickliche Moment, ihr Dasein ganz und gar einnimmt. Der Mensch ist kein Tier mehr, aber es wäre übertrieben, ihn schon menschlich zu nennen. Er steht aufrecht auf seinen hinteren Extremitäten und hat begonnen, Laute von sich zu geben, zu grummeln, zu pfeifen, zu jaulen, und dazu zu gestikulieren und Grimassen zu ziehen, womit die Basis für eine Kommunikation innerhalb der Horde gegeben ist, der er angehört, hervorgegangen aus jenem animalischen Instinkt, der ihn momentan noch das Wichtigste lehrt, was er
wissen muß: Das, was unverzichtbar ist für ein Überleben inmitten der unzähligen Bedrohungen und Gefahren in dieser Welt, in der alles wilde Tiere, Blitz, Wasser, Dürre, Schlangen, Insekten, die Nacht, Hunger, Krankheit und andere Zweibeiner wie er verschworen scheint, um ihm den
Garaus zu machen.
Sein Überlebensinstinkt hat ihn dazu gebracht, sich der Horde anzuschließen, in der er sich besser verteidigen kann, als wäre er sich selbst überlassen. Aber diese Horde ist keine Gesellschaft, sie gleicht noch eher einer Herde, Meute, einem Bienenschwarm als dem, was wir Jahrhunderte später eine menschliche Gemeinschaft nennen werden.
'In 1932 ontdekte een Engelse geleerde op de laatste bladzijde van een oud handschrift allerhande vreemde krabbels die erop wezen dat iemand zijn pas geslepen ganzenveer had geprobeerd. Dit laatste lijdt geen twijfel, want bij herhaling staat er: Probatio pennae si bona sit (Proef om te zien of de pen goed is). Ook staat er: Abent omnes volucres nidos inceptos nisi ego et tu. En daaronder de Oud-Nederlandse vertaling: Hebben olla uogala nestas bigunnan hinase hic enda thu (Hebben alle vogels een nest begonnen behalve ik en jij). Dit werd in de 11de eeuw geschreven, niemand weet nog door wie,' zo sprak de leraar. Daarna had hij het over Hendrik van Veldeke.
Niemand bemerkte dat ik kippenvel had gekregen. Sprakeloos staarde ik naar het bord en schreef het Oud-Nederlandse zinnetje haastig over, verwonderd dat niemand mijn enthousiasme scheen te delen.
Thuis, op mijn mansarde, las ik het verschillende keren luidop. Het leek alsof het schaars meubilair schokschouderde. Wat had ik nu weer in huis gehaald. Maar mijn onrust hield dagenlang aan.
Vast stond dat de schrijver al ruim 800 jaar dood was en toch... toch sprak hij NU tot mij, en terwijl ik dit schrijf en terwijl u dit leest, spreekt hij opnieuw! Wie kon dit in hemelsnaam geschreven hebben? Van welk geslacht was hij? Hoe oud was hij toen hij dit schreef? Wat deed hij voor de kost? En ten slotte: waarom schreef hij het? Dat zijn naam voorgoed in de vergetelheid was verzonken, daar had je maar in te berusten. Maar kon ik het mannetje zelf niet wat bijtrekken, een robotfoto van hem samenstellen, tenminste zijn contouren tekenen?
Een tijger van papier, die in mijn kasten woont, leeft averechts, achter de banden waar geen mens om geeft. Hij voedt zich met geschept papier. Neemt als dessert wat ruglijm en gerezen wit. Hij mompelt in zichzelf. Lacht met verbeten ernst. Op even dagen huilt hij woedend naar de maan.
Maar in zijn nekvel woont een ons zachtmoedigheid, die soms, vermengd met gal, ineens een vers aanzet. Hij kijkt ernaar. Hij ziet wat regels maatvast gaan. Een tijger van papier breekt zich het hoofd. Dat duurt maar een gedicht. Dan zet hij weer zijn tanden in de banden die hij, ernstig, één voor één verscheurt.
One a street lined with radios competitively blasting the air into splinters, they sat down on a Keep-Our -City-Clean box.Both were hungry enough to chew their own tongues, but they were both too weary to think consistently even about food.Cass rested his feet on the curbstone and watched the gutter-flow swirl past.Much was being borne on that tide; a frayed cigar-butt came past first, then a red beer-cork; and then, its pages flung wide in a disgraceful death, a copy of Hollywood Gossip came by.It lay flat on its back, a whore-like thing.Cass sniped the cigar and the magazine, crushed tobacco onto a dry page, and rolled a rude cigarette.Smoking, he glanced at the dry pages of the magazine.One page bore a picture of Douglas Flatass, Jr. in a stove-pipe hat, hugging two girls in one-piece bathing suits.Outof this fellow Cass fashioned four long cigarettes, but the figures of the girls in the bathing suits he preserved, studying them as he smoked.A small frown came between his eyes; he squinted narrowly.Six weeks without a haircut, three weeks without a shave--he had not had a square meal for weeks and he had not slept laying down for five full days.He tossed his head back jerkily, flouncing hair out of his eyes, and he ripped one of the paper girls up the middle.He had a odd feeling when he did that; and after he had rolled another cigarette he looked through the book for more girls' pictures, but there was no other dry page, and he began to feel more tired than ever.
Fuckin' move, lady!" hollered a swarthy driver whose chest hair threatened to overtake the wife-beater he wore. "What do you think this is? Fuckin' drivin' school? Get outta the way!" I raised a shaking hand to give him the finger and then turned my attention to the business at hand: getting nicotine coursing through my veins as quickly as possible. My hands were moist again with sweat, evidenced by the matches that kept slipping to the floor. The light turned green just as I managed to touch the fire to the end of the cigarette, and I was forced to leave it hanging between my lips as I negotiated the intricacies of clutch, gas, shift (neutral to first? Or first to second?), release clutch, the smoke wafting in and out of my mouth with each and every breath. It was another three blocks before the car moved smoothly enough for me to remove the cigarette, but it was already too late: the precariously long line of spent ash had found its way directly to the sweat stain on the pants. Awesome. But before I could consider that, counting the Manolos, I'd wrecked $3,100 worth of merchandise in under three minutes, my cell phone bleated loudly. And as if the very essence of life itself didn't suck enough at that particular moment, the caller ID confirmed my worst fear: it was Her. Miranda Priestly. My boss. "Ahn-dre-ah! Ahn-dre-ah! Can you hear me, Ahn-dre-ah?" she trilled the moment I snapped my Motorola open--no small feat considering both of my (bare) feet and hands were already contending with various obligations. I propped the phone between my ear and shoulder and tossed the cigarette out the window, where it narrowly missed hitting a bike messenger. He screamed out a few highly unoriginal "fuck yous" before weaving forward. "Yes, Miranda. Hi, I can hear you perfectly." "Ahn-dre-ah, where's my car? Did you drop it off at the garage yet?"
It was at the end of summer, the beginning of an early autumn, and though barely a year ago, it feels like a decade, so much was altered in that year. The decade here: now, that seems like a few days and nights is all, because nothing except the same thing has happened here day after day, season after season, year after year. No new or old returning lovers, no marriages or divorces, no births or deaths, at least among the humans. Just the farm and the world that nourishes and sustains it. Timeless, it has seemed.
The farm is a commercial operation, inasmuch as I sell most of what I grow, but in truth it's more like an old-fashioned family farm, and to run it I've had to give over my personal clock. I've had to abandon all my urban ways of measuring time and replace them with the farm's clock, which is marked off by the needs and demands of livestock and the crops, by the requirements of soil and the surge and flux of weather. It's no wonder that farmers in the old days were obsessed with the motions of the planets and the waxing and waning of the moon, as if their farms were the bodies of women. I sometimes think it's because I am a woman -- or maybe it's merely because I lived all those years in Liberia, adapted to African time -- that I was able to adapt so easily to the pace and patterns and rhythmic repetitions of nature's clock and calendar.
It was as usual, then, on that August morning, with the darkness just beginning to pull back from the broad river valley to the forests and the mountains looming behind the house, that I woke at five-thirty and came downstairs wearing my flannel nightgown and slippers against the pre-dawn chill, with the dogs clattering behind me, checked the temperature by the moon-faced thermometer outside the kitchen window (still no frost, which was good, because we'd neglected to cover the tomatoes), and put the dogs out.
Der Mann mit der Zottelmütze sagt streng und laut:
Ich bin kein Angeklagter, kein Dieb, sondern der Bewacher für dieses Gericht. Keiner ist da, aber ich bin hier!
Er spuckt vor seine Füße und scharrt dann lange, sorgfältig mit seinem schweren Lederschuh über das Pflaster, um die Spucke zu verwischen. Dann sagt er:
Ich habe da meine Zweifel: wenn sie beschlossen haben, alle zu begnadigen, dann ist das zu früh. Zuerst muss man das ganze Verbrechertum vernichten. Papiere verbrennen, Häuser verbrennen das ist kein Kunst. Erstmal muss man die Verbrecher ausrotten, sonst fangen wir wieder an, Papiere zu schreiben, Gerichte, Gefängnisse zu bauen. Ich sage, ein für allemal ausmerzen das ganze Übel... Die ganze alte Zeit.
Er schüttelt den Kopf und fügt hinzu:
Und ich gehe jetzt hin und sage denen, wie man es machen muss.
Er drehte sich abrupt um und ging auf der Shpalernaja davon, in Richtung der Duma. Die Menschen begleiteten ihn mit einem undeutlichen, spöttischen Gemurmel, einer von ihnen brach in lautes Lachen aus, das in einen heftigen Hustenanfall überging.
Dieser Mensch war der erste, der nicht seinem Verstand, sondern, offensichtlich, seinem Instinkt folgend die Parole ausgab:
Man muss das alles ausmerzen.
Jetzt, im Sommer, sind die Reden zu diesem Thema immer entschiedener und immer häufiger zu hören.
Anna wußte, daß sie anspruchsvoll war wie ein Kind. Aber trotzdem, kaum ließ sie ihre Gedanken gewähren, gingen sie auch schon mit ihr durch. Nur noch einmal eine Begegnung und vielleicht eine Antwort auf eine der Fragen, die zu stellen ihre Zeit nie ausgereicht hatte. Doch wenn sie dann nach gut fünf Stunden auf dem Parkplatz des Krankenhauses ankam, hatte sie sich damit abgefunden, daß die Mutter sie auch diesmal nicht erkennen würde. Trotzdem wollte sie die Fragen stellen. Ich tue es um meinetwillen, dachte sie. Was Mama betrifft, ist es ja egal, worüber ich rede. Aber sie irrte sich. Johanna verstand zwar die Worte nicht, spürte jedoch den Schmerz der Tochter und ihre eigene Machtlosigkeit. Sie erinnerte sich nicht mehr daran, daß es ihre Aufgabe war, dieses Kind zu trösten, das schon immer unsinnige Fragen gestellt hatte. Doch die Forderung bestand weiter und auch die Schuld an aller Unzulänglichkeit. Sie wollte in die Stille flüchten, schloß die Augen. Es ging nicht, das Herz schlug, und hinter den Augenlidern war das Dunkel rot und schmerzhaft. Sie begann zu weinen. Anna versuchte zu trösten, schon gut, schon gut, trocknete die Wangen der Greisin und schämte sich. Johannas Verzweiflung war nicht aufzuhalten, Anna bekam Angst; klingelte um Hilfe. Es dauerte wie üblich, aber dann stand die blonde Frau in der Tür. Sie hatte junge Augen, ohne Tiefe. Auf der blauen Oberfläche stand Verachtung, und für einen Augenblick konnte Anna sehen, was jene sah: eine Frau mittleren Alters, verängstigt und hilflos, neben der Uralten, lieber Gott! »Schon gut, schon gut«, sagte auch sie, aber die Stimme war hart, ebenso hart wie die Hände, die der Greisin übers Haar strichen. Trotzdem gelang es. Johanna schlief so plötzlich ein, daß es unwirklich schien.
Marianne Fredriksson (28 maart 1927 11 februari 2007)
Kam meine Frau uns übers Wochenende besuchen, dann seufzte sie, wo sollen wir nur mit all den Katzen hin? Ich tröstete sie, aber du weißt doch selbst,wir haben auf einmal fünf Katzen, und im Frühjahr verschwinden sie alle, eins kommt nicht heim, wir laufen bei Nacht herum und rufen,
doch das Kätzchen zeigt sich nicht, dann das zweite, das dritte, zuletzt bleibt uns nur eins, bis auch dieses wegläuft und nicht mehr wiederkehrt . . . Doch sobald meine Frau die Tierchen sah, lamentierte sie weiter: Wo sollen wir mit all den Katzen hin? Doch selber freute sie sich auf den Morgen, auf das Erwachen, wenn ich aufstand, die Tür aufmachte und die fünf Jungkatzen in die Küche hereinließ;
erst schleckten sie zwei Teller Milch leer, und dann krochen wir alle wieder ins Bett, und die Katzen kamen und wärmten sich in den Federn. Drei Katzen steckte ich immer meiner Frau ins Bett, auf die Pritsche, und so ruhten wir zusammen mit den Tierchen, die zufrieden einschlummerten.
Renda, Sägemüller und Mohrchen waren immer bei meiner Frau, und bei mir lagen die beiden Kätzchen mit den weißen Söckchen und dem weißen Brustlatz, das schwarze Kätzchen hatte ich Mohrchen getauft, und das getigerte Katerchen war das Söckchen. Am liebsten war mir aber Mohrchen, nicht sattsehen konnte ich mich an ihr, und sie hatte mich so gern, daß sie fast ohnmächtig wurde, wenn ich sie auf den Arm nahmund anmeine Stirn drückte und ihr süße Liebeserklärungen ins Ohr flüsterte,( )
SONNE ET SONNE sonne à mon coeur mariné dans l'alcool dont nul n'a voulu tâter à table hier Sonne et sonne minuit de clair de lune à trois dont l'image est à jamais en UNE FEMME entrevue en l'Ile aux mille et une fleurs assise au pied des mornes verts et filaos échevelés
ALLO ALLO Allo Sicy Syci-Chabine ICI Limbé
Veux-tu que nous jouions au jeu de notre enfance enjouée dis veux-tu que nous jouions au jeu du baiser-pur du baiser-sur-le-front du baiser-jamais sur la bouche
SONNE ET SONNE sonne à mon coeur mariné dans l'alcool dont nul n'a voulu tâter à table hier Sonne et sonne minuit de clair de lune à trois dont l'image est à jamais en UNE FEMME entrevue en l'Ile aux mille et une fleurs assise au pied des mornes verts et filaos échevelés et flûte de bambou du pâtre éveillé modulant la rengaine en sourdine
Léon-Gontran Damas (28 maart 1912 22 januari 1978)
" Nous voici dans la maison de Dieu, lanca une voix grêle. Merci de nous recevoir dans ta maison, Seigneur."
Je levais la tête : pour une maison, c'était une maison! Pas la maison de n'importe qui! Une maison sans portes ni cloisons intérieures, avec des fenêtres colorées qui ne s'ouvraient pas, des piliers qui ne servaient à rien et des profonds arrondis. Pourquoi des plafonds courbés?Et si hauts? Et sans lustres? Et pourquoi avait-on, autour du curé, allumé des bougies en plein jour? D'un coup d'oeil circulaire, je vérifiai qu'il y avait suffisamment de sièges pour chacun de nous. Mais où allait s'asseoir Dieu? Et pourquoi les trois cents humains humains tassés dans cette demeure à ras de carrelage tenaient-ils si peu de place? A quoi servait tout cet espace autour de nous? Où vivait Dieu dans son domicile?....
(...)
- Dans la Bible -que doivent lire les juifs autant que les chrétients - il est dit que Dieu, lorqu'il créa le monde, oeuvra six jours et se reposa le septième. Nous devons l'imiter. Le septième jours selon les juifs, c'est le samedi. Plus tard, les chrétiens, afin de se distinguer des juifs qui ne voulaient pas reconnaître Jésus comme le Messie, assurèrent que c'était le dimanche.
- Qui a raison?
- Quelle importance?
- Dieu, il ne pourrait pas dire ce qu'il pense aux hommes?
- Ce qui est important, ce n'est pas ce que Dieu pense des hommes mais ce que les hommes pensent de Dieu.
- Mouais...ce que je vois, moi, c'est que Dieu, il a bossé six jours et depuis, plus rien!
N'avez-vous pas vu, drapée en chlamyde, Une jeune femme aux cheveux ondés, Qui prend dans le ciel son regard humide, Car elle a les yeux d'azur inondés ?
Son front souriant qu'un rêve traverse N'est pas couronné, mais elle a vingt ans. Et sur ce beau front la jeunesse verse, Verse à pleines mains les fleurs du printemps.
Mais le ciel jaloux, sans attendre l'heure, Prit ce doux portrait pour le paradis : Et mon pauvre coeur qui saigne et qui pleure Ne me chante plus qu'un De profundis !
Arsène Houssaye (28 maart 1815 26 februari 1896)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
