Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Uit:Die Erzählungen von Gabriel Garcia Marquez (Die dritte Entsagung, vertaald doorCurt Meyer-Clason) Da war wieder dieser Lärm. Jener kalte, schneidende, senkrechte Lärm, den er schon so gut kannte; der sich jetzt aber als scharf und schmerzhaft erwies, als sei er ihm von einem Tag auf den anderen ungewohnt geworden. Der Lärm kreiste in seinem leeren Schädel, dumpf und stechend. Eine Wabe hatte sich in den vier Wänden seiner Gehirnschale gebildet. Sie wuchs zunehmend in aufeinanderfolgenden Spiralen und schlug drinnen und ließ seine Wirbelsäule erzittern, unmäßig und misstönend, im sicheren Rhythmus seines Körpers. Etwas war in seinem stofflichen Aufbau eines festgefügten Menschen aus der Ordnung geraten; etwas, das »bei den anderen Malen« normal funktioniert hatte und nun in seinem Kopf hart und trocken hämmerte, mit den Knochen einer abgezehrten Hand hämmerte und ihn an alle bitteren Empfindungen des Lebens erinnerte. Er fühlte den animalischen Drang, die Fäuste gegen die blauen, vom Druck des verzweifelten Schmerzes violett angeschwollenen Adern seiner Schläfen zu pressen. Er hätte den Lärm, der den Augenblick mit seiner scharfen Diamantspitze durchbohrte, zwischen seinen beiden empfindlichen Handflächen orten mögen. Mit der Bewegung einer Hauskatze zogen sich seine Muskeln zusammen, als er sich vorstellte, wie er durch die gepeinigten Winkel seines fieberzerfetzten heißen Kopfes verfolgt wurde. Er würde ihn gleich einholen. Nein. Der Lärm hatte ein glattes, fast unberührbares Fell. Aber er war entschlossen, ihn dank seiner gut geübten Strategie einzuholen und mit der ganzen Kraft seiner Verzweiflung lange und endgültig zu zerquetschen. Er würde nicht zulassen, dass er nochmals in sein Ohr dränge, dass er durch seinen Mund entweiche, durch jede einzelne seiner Poren oder durch seine Augen, die dabei aus den Höhlen treten und dem fliehenden Lärm aus der Tiefe ihrer ausweglosen Dunkelheit blind nachschauen würden.
Am 27. Mai um drei Uhr hoben sich aus ihren Betten Die Flüsse der Erde, und sie breiteten sich aus Über das belebte Land. Um sich zu retten Liefen oder fuhren die Bewohner zu den Bergen aus.
Als nachdem die Flüsse furchtbar aufgestanden, Schoben sich die Ozeane donnernd übern Strand, Und sie schluckten alles das, was noch vorhanden, Ohne Unterschied, und das war allerhand.
EineWeile konnten wir noch auf demWasser schwimmen, Doch dann sackte einer nach dem anderen ab. Manche sangen noch ein Lied, und ihre schrillen Stimmen Folgten den Ertrinkenden ins nasse Grab.
Kurz bevor die letzten Kräfte mich verließen, Fiel mir ein, was man mich einst gelehrt: Nur wer sich verändert, den wird nicht verdrießen Die Veränderung, die seine Welt erfährt.
Leben heißt: Sich ohne Ende wandeln. Wer am alten hängt, der wird nicht alt. So entschloss ich mich sofort zu handeln, Und das Wasser schien mir nicht mehr kalt.
Meine Arme dehnten sich zu breiten Flossen, Grüne Schuppen wuchsen auf mir voller Hast; Als das Wasser mir auch noch den Mund verschlossen, War dem neuen Element ich angepasst.
Lasse mich durch dunkle Tiefen träge gleiten, Und ich spüre nichts von Wellen oder Wind, Aber fürchte jetzt die Trockenheiten, Und dass einst das Wasser wiederum verrinnt.
Denn aufs neue wieder Mensch zu werden, Wenn mans lange Zeit nicht mehr gewesen ist, Das ist schwer für unsereins auf Erden, Weil das Menschsein sich zu leicht vergisst.
Unlike are we, unlike, O princely Heart! Unlike our uses and our destinies. Our ministering two angels look surprise On one another, as they strike athwart Their wings in passing. Thou, bethink thee, art A guest for queens to social pageantries, With gages from a hundred brighter eyes Than tears even can make mine, to play thy part Of chief musician. What hast thou to do With looking from the lattice-lights at me, A poor, tired, wandering singer, singing through The dark, and leaning up a cypress tree? The chrism is on thine head,---on mine, the dew,--- And Death must dig the level where these agree.
Sonnet XXXVIII
De eerste keer dat hij mij kuste, kuste hij slechts
de vingers van deze hand waarmee ik schrijf;
En sindsdien, werd ze zuiverder en wit,
traag in zichzelf gekeerd, snel met haar O, lust,
als de engelen spreken. Een ring uit amethist
die ik hier niet kan dragen, lijkt mij minder waard,
dan die eerste kus. De tweede overtrof de eerste
in hoogte, en zocht het voorhoofd, wat onhandig
kwam hij half op mijn haar terecht. O opperste beloning!
Dat was het bekroond charisma van de liefde,
met zegenende zoetheid voorafgegaan.
De derde op mijn lippen was omvouwd
met volmaakt purperen praal, zodat, inderdaad,
ik trots ben geweest en zei, Mijn allerliefste.
Vertaald door Lepus
Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 29 juni 1861)
Je n'ai rien contre les enfants, bien sûr. Ni pour. A vrai dire, je m'en fous. Simplement, je n'aime pas la vie qu'ils font mener à leurs parents. Avoir des enfants empêche toute singularité. Ce n'est pas le mariage qui fait rentrer dans le rang, c'est les enfants. Dès que vous avez des enfants, la société vous retombe dessus.Votre enfant, c'est votre geôlier.
(...)
A vrai dire, je n'ai jamais aimé le rock. Cette musique m'emmerde. Je n'ai jamais cru au Père Noël, mais longtemps que Jimi Hendrix était une marque de machine à laver. Ce qu'il est, d'une certaine manière : le rock, musique ménagère. "Musique de sauvages", disent les braves gens. Tout le contraire : musique polie, policée, voire policière. Rengaines à faire tourner en rond moutons, jésuites et belles-mères,pour mieux les tondre, "et merci pour le fric!" Dira Lennon. Les Beatles. A-t-on jamais écrit chansons plus cuculs, plus mièvres, plus gnangnan, plus désuètes, plus guimauves ? Révolutionnaires, eux ? Et en quoi je vous prie ? De la bouillie pour vieux jeunes gens. Ils s'étourdissent de rock, illusion de liberté Le rock est une musique calmante,une popote bourgeoise, une tisanehypnotique pour gamins qui ne savent pas qu'il faut grandir.
Uit: The Swallows' Nest (Vertaald door Anthony Hood Chambers)
"We've got to make plans to attract customers from farther away. We've got to make the shops look more modern. People have been saying so for a long time, and that's why Mr. Tai repainted his walls and enlarged his show-window. The Muratas remodeled their clock shop last summer, too. And it seems the Furukawas want to strip off this dirty old siding and replace it with a mortar wall. That swallows' nest will be in the way."
Tomi gave this some thought. "And the people of the shopping arcade decided by majority vote to get rid of the swallows' nest, so the Furukawas can renovate their shop?" She couldn't believe that the Dream Street crowd would exchange opinions about a swallows' nest for the benefit of someone else's shop. She knew everything about the people of Dream Street their family customs, their financial problems, their secret thoughts. For thirty-four years, Iseki Tomi had been sitting in her three-by-six shop in a corner of the shopping arcade, watching the residents through her little glass window. She simply watched; she was no busybody, peering into people's houses. But she'd come to know the residents of the arcade as well as if she'd placed them, one by one, on the palm of her hand and studied them. For thirty-four years, since the age of forty-three, she'd looked out silently and guilelessly from her sunless shop; and, though she didn't realize it, she'd gained from this the power to see people.
Lislam ici, le vrai ? cest bien fini plus que du fanatisme, de lhystérie, de la souffrance qui ressort. Ils sont toujours là pour vociférer en suivant leurs bannières noires, mettre à sac une ou deux boutiques, ou se mutiler dans des transports sacrés, le jour anniversaire de la mort des Imam Plus beaucoup déthique dans tout cela; quant à la doctrine, nen parlons pas ! Jai connu quelques véritables musulmans ici, des gens bien remarquables mais ils sont tous morts, ou partis. A présent Le fanatisme, voyez-vous, reprit-il, cest la dernière révolte du pauvre, la seule quon nose lui refuser. Elle le fait brailler le dimanche mais baster la semaine, et il y a ici des gens qui sen arrangent. Bien des choses iraient mieux sil y avait moins de ventres creux.
(...)
« Première étape : petite étape », disent les caravaniers persans qui savent bien que, le soir du départ, chacun saperçoit quil a oublié quelque chose à la maison. Dordinaire, on ne fait quun pharsar (6 km). Il faut que les étourdis puissent encore aller et revenir avant le lever du soleil. Cette part faite à la distraction mest une raison de plus daimer la Perse. Je ne crois pas quil existe dans ce pays une seule disposition pratique qui néglige lirréductible imperfection de lhomme.
Uit: The Conquerer (Vertaald doorBarbara J. Haveland)
Ithe Professordo not know whether or not to call this the irony of fate. Jonas Wergeland escaped disaster that time, but nothing could save him from the media earthquake triggered by his arrest and later trialnot surprisingly perhaps, seeing that Wergeland himself was the instigating factor. The public hoped, of course, for as long as they could, hoped that something was wrong, that someone,
somewhere had made a terrible and most unfortunate mistake. Rumour had it that Jonas Wergeland remained silentand, others added, unmovedand he refused to make any sort of statement to the police. He had accepted the lawyer appointed to defend him without demur and would not hear of engaging one of the big-time lawyers whom Daniel was sure would be able to help him.
I think everyone, including myself, awaited the trial in such a state of suspened to occupy the highly respected post of consultant physician.
Do you know what the most surprising thing of all is? my guest asked on the fourth evening on which she visited me, clad in her usual elegant black and as earnest as always. The most surprising part
of all this washing of dirty laundry in public was one question that was never asked.
Obviously because it had nothing to do with the case. And yet it gets to the very nub of the matter. Because, if it were true that Jonas Wergeland possessed all those failings and evil inclinations, how could a whole nation fall under his spell? And that being the case, does this not say everything
about Norway, the cultural level of this country in the last decade before the millennium? That such an individual could wangle his way to such enormous power and popularity, I mean? pense that you would have thought the honour of Norway was at stake.
Uit: Stürmisch bis heiter. Memoiren einer Außenseiterin
"Ich bereue nichts - vielleicht nur, diese oder jene Torheit nicht begangen zu haben, denn Torheiten und Irrtümer sind die Würze des Lebens. In der pastellfarbenen englischen Landschaft und einem nicht allzu stillen Lebensabend, umgeben von Blumen, Getier und Menschen, die genau wie ich gern lachen, kann ich meine Odyssee überblicken: sie war trotz allem herrlich, erregend, bunt."
Elisabeth Castonier (6 maart 1894 24 september 1975)
Uit: Le dernier viking (Vertaald door Pierre Georget La Chesnais)
Écartez-vous de la table, bonnes gens, voici enfin un bon repas. Henrik apporta plusieurs plats contenant du pain d'avoine cassé en morceaux, puis vint la marmite pleine de foie bouilli, fumant, qu'il versa largement dans chaque plat. La graisse brillait et coulait sur les tas de pain d'avoine, et l'on devait ensuite râper le fromage de chèvre, le répandre, et enfin faire couler la mélasse en longs serpents dorés sur le tout. Il n'y avait plus alors qu'à touiller avec une cuillère de façon à en faire une bouillie, et alors, vrai, ça valait la peine d'y goûter. Les douze hommes, assis autour de la table, allongeaient le bras. Quand s'étaient-ils servis de cuillères pour la dernière fois ! À peine se souvenaient-ils d'avoir vécu autrement que de pain et de café. mais ceci était mieux qu'un repas. C'était la grande fête. Il est difficile d'imaginer avec quelle rapidité les plats furent vidés... Oui, bien sûr, Henrik Rabben avait encore du foie... en un tournemain, de nouveaux plats furent préparés, et les cuillères de fonctionner. Qu'est-ce que c'est... Les plats sont déjà vides ? Les gars commençaient vraiment à y prendre goût. Il y en eut un ou deux seulement qui desserrent d'un cran la boucle de leur ceinture. C'est que ce n'est pas tous les jours la fête dans la station. Les visages, les barbes, les doigts reluisaient de graisse, de mélasse et de fromage. Lars dut sortir dans la neige, où le foie se conservait au frais, pour remplir une nouvelle marmite.
In the evening we had colored lanterns in the garden. Christian came home from Sven Thor's wake, had been drinking, was talking nonsense over Ellen Key and being unbearable. To get rid of him, we
started walking around in the garden together.... It was completely dark. Matti and Karl disappeared. I wondered if they had it settled or if he was proposing then.
After the lanterns were extinguished, we went into the parlor....
When everybody had gone, I called to Matti.
"You know, he was in here swearing to Ellen that you two never got any peace, with Hilda around." Matti looked oddly indifferent.
Something strange had come over her. "You know, Mama, when we were up there in Sextorp," she began dryly, inexpressively, in a narrative tone, "he asked if I could care for him. And then he said that he'd been in love with Anna Whitlock4 for three years and that he'd been sick, and that he had lived the way young men usually did, and that I would probably never be able to care for him now. And, Mama, you know, when he told me this -- and he was in such a state -- so terribly upset -- I felt so sorry for him. He was so pale, and he cried, and he was just devastated."
"Oh? What about you?"
"I was so cold, I felt completely dead inside. It was all over." She dropped her voice to a whisper. "You know, Mama, I felt such disgust."
"Yes, but you knew that he'd been living that way, didn't you? And it hasn't been since he got to know you, has it?"
"Yes." Oh, there was such a heavy sense of shame.
"What are you saying?"
"Yes, I asked him. It had been since. It had been last winter."
Victoria Benedictsson (6 maart 1850 21 juni 1888)
Uit: LAutre monde ou les états et empires de la Lune
La lune était en son plein, le ciel était découvert, et neuf heures du soir étaient sonnées lorsque nous revenions dune maison proche de Paris, quatre de mes amis et moi. Les diverses pensées que nous donna la vue de cette boule de safran nous défrayèrent sur le chemin. Les yeux noyés dans ce grand astre, tantôt lun le prenait pour une lucarne du ciel par où lon entrevoyait la gloire des bienheureux ; tantôt lautre protestait que cétait la platine où Diane dresse les rabats dApollon ; tantôt un autre sécriait que ce pourrait bien être le soleil lui-même, qui sétant au soir dépouillé de ses rayons regardait par un trou ce quon faisait au monde quand il ny était plus. « Et moi, dis-je, qui souhaite mêler mes enthousiasmes aux vôtres, je crois sans mamuser aux imaginations pointues dont vous chatouillez le temps pour le faire marcher plus vite, que la lune est un monde comme celui-ci, à qui le nôtre sert de lune. » La compagnie me régala dun grand éclat de rire. « Ainsi peut-être, leur dis-je, se moque-t-on maintenant dans la lune, de quelque autre, qui soutient que ce globe-ci est un monde. » Mais jeus beau leur alléguer que Pythagore, Epicure, Démocrite et, de notre âge, Copernic et Kepler, avaient été de cette opinion, je ne les obligeai quà ségosiller de plus belle. »
Sleep, angry beauty, sleep and fear not me; For who a sleeping lion dares provoke? It shall suffice me here to sit and see Those lips shut up that never kindly spoke. What sight can more content a lover's mind Than beauty seeming harmless, if not kind?
My words have charmed her, for secure she sleeps; Though guilty much of wrong done to my love; And in her slumber, see, she close-eyed, weeps! Dreams often more than waking passions move. Plead, Sleep, my cause, and make her soft like thee, That she in peace may wake and pity me.
Tags:Jan Kjærstad, Michelangelo, Elisabeth Castonier, Johan Bojer, Stanisł,aw Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni, Romenu
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
