Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
20-12-2010
Friederike Mayröcker, Sky Gilbert, Hortense Calisher, Jürg Laederach, Aziz Nesin
Green, Verdi, vermilion, vert. Grass leaves weeds eyes, a great composer dies, Il Travatore, a whore, she talks dirty, she loves a young guy, she dies, she dies too soon, she dies before, before she should, we pity her, she coughs, she calls him to, to her bed, her dirty bed, her infected bed, she says I love, I still love, cough, I'm glad I loved, it's okay I loved, he says I, I do too, this part is ugly, it's not pretty, the music is pretty, the blood is red, she kissed his foot, the dirty whore, the whore is bleeding, the music is red, the boy is green, she kissed him then, she kissed him when, you can dress up a whore, and paint her eyes, she's still a whore, someone pissed on the whore, she's bleeding now, now she loves, loves the boy, boy is green, can't go back, whore is now, bleeding red, red is green, green knows not, red knows all, curtain is torn, earring is found, all that's left, leave the whore, she loves you still, for you're green, and green is good, and red is bad, except to green, oh for god's, sake you found, found god in, green that's okay, better to love, the green and die, there's always blood, just don't look, know it's there, look in his eyes, green and die.
whore love green red die god. god green love red whore die. die red whore love green god. red whore love green god die. God die! Green love red whore.
I WAS born, an eight-months child, on Armistice Day of the FirstGreat War, posthumous son of a British cavalry sergeant who hadfallen some months before (not in battle, but on home encampment, while drunk, under the heel of a horse), to his widow, a dressmaker, lying in that day not in her own poor flat in World's End, but ina hastily prepared sitting room on the second floor of the house of her patron, Lady Rachel Goodman--in Golder's Green. So, there it is forwhat it is worth or weighs; I was born, perhaps by some already willfulact of gestation, not in World's End but in Golder's Green.
At that time my mother was past thirty, and must have looked thenas she looked most of her life--composed face, short body and stoutcalves, crinkly brown hair with a look of roughness to it--one of thosesturdy, plain women who seem to age little, because nothing in theway of beauty is ever expected of them. Her father had been in thecavalry also, a sergeant major in the Indian army, but unlike my unreliable father, of whom she spoke seldom, he had been one of thosetrusted noncommissioned officers who were the bone of the colonialservice; we still had--carefully framed, and carried later even to Alabama--the testimonial pamphlet, heavy with august military titles, presented him at his retirement dinner, the picture of him as an erect, mutton-chopped pensioner (his uniformed chest solid with medals andribbons tinted to a rainbow blur by an overartistic photographer), onthe lawns of the Royal Hospital in Chelsea, and the long, campaign-studded notice of his death, in the regimental gazette. And embeddedin my mother's reminiscences of him, I see now what she got from him,what I never saw so clearly before. Cockney in origin, he must have mothered so many subalterns, served as fidus Achates to so many ofthem returned as ranking officers, that, like many people of his station,he had absorbed, while never presuming upon it, much of their ethicand some of their tastes--as a butler might become, in a dictionaryway, and at the most respectful distance, as much of a gentleman as hismaster. So it was that my mother, to whom it would never have occurred to change either her dumpy, black habit of dress or the varnish-cum-lithograph mediocrity of her parlor, could judge her clients, theirdrawing rooms, positions and reputations, with the strictness of a connoisseur. And, more important, lived, in her unimaginative way, asmuch by these judgments as in her parlor. Even by heredity, I see now,I come of a vicarious family.
Hortense Calisher (20 december 1911 15 januari 2009)
Das Stück spielt in dem zwischen drei Stockwerken frei beweglichen mittelgrossen Glaslift aussen an der Hausmauer des siebzehnstöckigen grellgrauen Hauses mit dem Grasquadrat auf dem Flachdach.
(Der Glaslift führt zwischen den acht Stockwerken hin und her. Das Wohnungszimmer, dessen Türe, an der Aussenwand, in den Lift führt, ist jedesmal ein anderes, Wohnzimmer, Schlafzimmer, Bude, Abstellraum, Badezimmer, Vorraum mit Eingangstüre. NOANOA ist, wer einsteigt. Vor dem Einsteigen hat der neue Passagier das Gespräch in den Hauptzügen bereits mitgekriegt. Insgesamt steigen neun Leute in den Lift ein. Während der Reise steigen sieben wieder aus)
(Vierter Stock, älterer Herr, ältere Dame)
NOANOA: Da hätten wir unser Haus.
NOANOA: Entsetzlich. Wahre die Fassade, aber wo ist hier Fassade für den Akt des Wahrens?
NOANOA: Es ist keine Freude mehr wie früher. Kann aber auch nach Einriss von Kellergeschoss und Gefässen eindringen.
NOANOA: Mit dem Hausbau fangen die Kataklysmen an, was sage ich, die Kormorane, Katamarane,die katatonischen Katastrophen.
NOANOA: So schlimm war es noch nie. Die Saat des Staats nimmt teil.
NOANOA: Ich sehe euch mit Besorgnis und mich mit hoher Besorgnis, wie ich euch sehe.
NOANOA: Das ist vielleicht das Grauenvollste daran. Kellergeschoss knack, Erdgeschoss nack. Man muss sich nach dem Becken strecken.
NOANOA: Kannst du das kurz mal ausführen?
(Dritter Stock, junger energischer Mann)
NOANOA: Die Höhe der Steuern richtet sich nach dem Wert von Grundstück und Gebäude, ja?
NOANOA: Zum Beispiel Grund-, Einkommens- und Erbschaftssteuer, und andere, und andere.
NOANOA: Das Finanzamt kann nicht zu jeder Steuerberechnung einen Schätzer schicken, oder kann es?
Deputy Section Chief Li. The defense lawyer spoke slowly, as if considering every syllable. There is no doubt that if one compares these shoe prints with the photographs of the footprints taken at the scene of the murder, one would be led to the conclusion that they were made by the same pair of shoes. Photographs of the footprints and the corresponding shoe prints were laid out on the table in front of him.
Li Yan nodded cautiously, uncertain where this was leading, aware of the judge watching him closely from the bench opposite, a wily, white-haired veteran languishing thoughtfully in his winter blue uniform beneath the red, blue, and gold crest of the Ministry of Public Security. The scribble of the clerks pen was clearly audible in the silence of the packed courtroom.
Which would further lead one to the conclusion that the owner of these shoes was, at the very least, present at the crime sceneparticularly in light of the prosecutions claim that traces of the victims blood were also found on the shoes. The lawyer looked up from his table and fixed Li with a cold stare. He was a young man, in his early thirties, about the same age as Li, one of a new breed of lawyers feeding off the recent raft of legislation regulating the burgeoning Chinese justice system. He was sleek, well-groomed, prosperous. A dark Armani suit, a crisp white, button-down designer shirt and silk tie. And he was brimming with a self-confidence that made Li uneasy. Would you agree?
Li nodded.
Im sorry, did you speak?
No, I nodded my agreement. Irritation in Lis voice.
Then please speak up, Deputy Section Chief, so that the clerk can note your comments for the record. The Armani suits tone was condescending, providing the court with the erroneous impression that the police officer in the witness stand was a rank novice.
Melzer wußte selber nicht, woher er das hatte, er dachte auch nicht darüber nach, es schien ihm viel zu einleuchtend, war ihm etwas wie eine Lebensweisheit: daß es für jeden einen Zug gäbe, jeder seinen Zug habe, und worauf es ankomme, sei nur, rechtzeitig einzusteigen, ihn nicht zu verpassen, dann gehe es schon voran, dann ergäbe sich alles von selbst, weil es liege ohnedies alles am Zug, den man erwischt habe. Wie sein Zug aussehen würde, in den er würde einsteigen müssen, wußte Melzer nicht. Nur manchmal, wenn er aus dem Kino kam, hatte er das Gefühl, es sei ohnedies alles ganz klar.
Als die ersten seiner Freunde und ehemaligen Schulfreunde anfingen, gesetzter zu werden, zu heiraten, Kinder zu haben, auf den damals noch billigen Baugründen am Stadtrand in Richtung E. Häuser zu bauen, war er noch ganz sicher, daß er das alles anders machen, daß es mit ihm ganz anders laufen würde. Er konnte sich nicht vorstellen, daß man alles so leicht aufgeben kann, meinte, im Grunde seien das alles nur Kleinrentner, die eigentlich schon Schluß gemacht hätten. Er hat einen nach dem anderen von denen abgeschrieben, die plötzlich an den Freitagund Samstagabenden zu Hause blieben und nicht mehr ins Espresso Zankl oder in eins der Wirtshäuser kamen und die er
stattdessen an Sonntagen traf, wenn sie mit Frau und Kind ihren Stadtspaziergang machten.
Daß sich sein Lebenslauf, den er vor der Gesellenprüfung
hatte schreiben müssen, nur durch die besonderen Zahlen seiner Daten von den Lebensläufen der Mitschüler in der Berufsschule unterschied, hat für ihn noch lange nicht bedeutet, daß das auch
weiterhin so sein würde. Er war in der Volksschule Durchschnitt gewesen und in der Hauptschule, hatte in keinem einzigen Fach unter den anderen hervorgestochen, seine Versetzung in die nächste Klasse war nie ernstlich gefährdet gewesen; manchmal war er guter Durchschnitt gewesen, manchmal schlechter, aber immer Durchschnitt. Und seine Lehrzeit war auch eine gewöhnliche Lehrzeit gewesen. Eine Zeit, die man abschreibt. Kuschen, Dreckwegräumen, nichts richtig machen. Jasagen. Alles schon wissen müssen. Nichts denken dürfen. Lernen: sich nicht betroffen zu fühlen, Gedanken folgenlos sein zu lassen. Nicht wehleidig sein dürfen, schon ein Mann sein müssen, Rotzbub sein. Ständig denken: nur noch soundso lang. Hoffnungen aufschieben, abschreiben.
While punctuality lies at the heart of what we typically understand by a good trip, I have often longed for my plane to be delayed so that I might be forced to spend a bit more time at the airport. I have rarely shared this aspiration with other people, but in private I have hoped for a hydraulic leak from the undercarriage or a tempest off the Bay of Biscay, a bank of fog in Malpensa or a wildcat strike in the control tower in Málaga (famed in the industry as much for its hot-headed labour relations as for its even-handed command of much of western Mediterranean airspace). on occasion, I have even wished for a delay so severe that I would be offered a meal voucher or, more dramatically, a night at an airline's expense in a giant concrete kleenex box with unopenable windows, corridors decorated with nostalgic images of propeller planes and foam pillows infused with the distant smells of kerosene.
In the summer of 2009, I received a call from a man who worked for a company that owned airports. It held the keys to Southampton, Aberdeen, Heathrow and Naples, and oversaw the retail operations at Boston Logan and Pittsburgh international. The corporation additionally controlled large pieces of the industrial infrastructure upon which European civilisation relies (yet which we as individuals seldom trouble ourselves about as we use the bathroom in Bia_ystok or drive our rental car to Cádiz): the waste company Cespa, the Polish construction group Budimex and the Spanish toll-road concern Autopista.
Marin's boyfriend is in Puerto Rico. She shows us his letters and makes us promise not to tell anybody they're getting married when she goes back to P.R. She says he didn't get a job yet, but she's saving the money she gets from selling Avon and taking care of her cousins.
Marin says that if she stays here next year, she's going to get a real job downtown because that's where the best jobs are, since you always get to look beautiful and get to wear nice clothes and can meet someone in the subway who might marry you and take you to live in a big house far away.
But next year Louie's parents are going to send her back to her mother with a letter saying she's too much trouble, and that is too bad because I like Marin. She is older and knows lots of things. She is the one who told us how Davey the Baby's sister got pregnant and what cream is best for taking off moustache hair and if you count the white flecks on your fingernails you can know how many boys are thinking of you and lots of other things I can't remember now.
We never see Marin until her aunt comes home from work, and even then she can only stay out in front. She is there every night with the radio. When the light in her aunt's room goes out, Marin lights a cigarette and it doesn't matter if it's cold out or if the radio doesn't work or if we've got nothing to say to each other. What matters, Marin says, is for the boys to see us and for us to see them. And since Marin's skirts are shorter and since her eyes are pretty, and since Marin is already older than us in many ways, the boys who do pass by say stupid things like I am in love with those two green apples you call eyes, give them to me why don't you. And Marin just looks at them without even blinking and is not afraid.
Marin, under the streetlight, dancing by herself, is singing the same song somewhere. I know. Is waiting for a car to stop, a star to fall, someone to change her life.
About getting from one place in Dublin to another and staying with the Spanish Lluis. I woke up and saw a clock make his round. It was nearly 1pm before I got out. Jim had to turn on the boiler for the shower, so we first had a brunch with bacon and eggs. When I got fully dressed Jim and I got settled for the story he wanted to write about me for the Evening Herald. So we sat down in his living with coffee and cigarettes and while Jim had his little recorder on, I answered all his questions. I expect the article to be published coming Tuesday and the newspaper will be available everywhere in Ireland as it is the only evening paper. I am really probing for the impact of the story, because I could use more places-to-stay in Ireland. Around 4.45pm we left the house in this quarter called Oxmantown. I was fully packed again and after I would leave Jim for my next host, he decided to go for a drink with some friends of him in a pub in the city centre. It was okay for me, especially as Jim told me it was only a twenty minutes walk. But I already learned that: when English or now even Irish people say that some location is only so many minutes away, double it. No, triple it! I dont know how they do it themselves, because I never rush it within the doubled time.
Und krauser, als sich seine Kreise ranken, Ziehn kaum geboren, fliehende Gedanken
Im Wirbel ihre Kreise durch den Sinn.
Motto
O Mensch, du gleichest den Laubfrosch sehr: Bei gutem Wetter hupfst du umher, Bei schlechtem aber hockst du im Gras, Und fängst du Mucken, so gilts schon was.
Ferdinand Avenarius (20 december 1856 22 september 1923)
»Pfui! Pfui!« sagte der gute Trieb und predigt mir mit den Worten aus den Sprüchen der Väter: »Ein Jude, der unterwegs seine Gedanken von frommen Dingen ablenkt und spricht: Wie schön ist dieser Baum, wie schön ist dieses Feld! begeht die gleiche Sünde wie ein Selbstmörder.« Der böse Trieb aber weht mir den erfrischenden Duft von Heu, Gewürzen und Kräutern in die Nase, der alle meine Glieder durchdringt; er übergießt mich mit dem kunstvollen Gesang der Vögel und kitzelt mir damit die Seele; er haucht mich mit einem warmen Windchen an, das mit meinen Pejes spielt und mir ins Ohr flüstert: »Schau und freue dich und sei ein Mensch, du närrischer Jud!« Ich stammele meine Gebete und höre selbst nicht, was ich stammele. Etwas geht mir durch die Gedanken, etwas pickt mich in das Hirn, und es kommen mir nur Schimpfworte in den Sinn: »Tote Seelen!... Ohne Kraft und Leben!... In Tscholent getauchte Seelen!... Seelen ohne Duft und ohne Geschmack!... Verdorrte, abgeschlagene Hejschanes!...« Ich wiege mich in gekünstelter Andacht hin und her, um nicht mehr zu denken, und höre, wie aus meinem Munde die Worte des Gebetes kommen: »Der den toten Körpern die Seelen wiedergibt.«
Was?! Wie?! Was ist damit gemeint?! Ich fahre auf und schäme mich meiner üblen Gedanken. Und um mein Vergehen vor dem Schöpfer der Welt wieder gut zu machen, tue ich so, als hätte ich mit meinem Schimpfen den Gaul gemeint. Und ich ziehe dem armen Tier mit der Peitsche eins über und sage: »Hüh, du Aas!...«
Der Einfall war gar nicht so dumm! Aber diesmal hatte er keine Wirkung. Es kränkte mich sehr, daß mir ausgerechnet heute solche Gedanken in den Sinn kamen, heute, wo man über die große Zerstörung, über das furchtbare Unglück, das die Kinder Israels betroffen, weinen muß! Die Banden Nebukadnezars, Königs von Babylon, waren in Jerusalem eingedrungen und hatten alles verwüstet... Ich mache ein unglückliches Gesicht und spreche die für den heutigen schweren Tag festgesetzten Sliches mit weinender Stimme, die an der bewußten traurigen Stelle immer höher und trauriger klingt: »Wehaschfifejn mizofejn und die Otter vom Norden, keschibejles schtofani überschwemmte mich wie ein Strom wehazojod und der Jäger scholach jod streckte seine Hand aus hazofir wehassoir der Bock, der Ziegenbock...«
Mendele Mojcher Sforim(20 december 1835 - 8 december 1917)
"Well then, this old man once went to take a bull to the butcher, and he took some turpentine with him. And that bull got tired, so the old man put some turpentine on his balls. Then the bull started running so fast that the old man put turpentine on his own balls. But the bull's balls stopped stinging before the old man's and when the old man got to the butcher's he handed him the rope and said hold on to this I've still got a ways to go..."
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
