Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
23-12-2010
Robert Bly, Norman Maclean, Marcelin Pleynet, Tim Fountain, Iván Mándy
Even so, in a typical week of our childhood Paul and I probably received as many hours of instruction in fly fishing as we did in all other spiritual matters.
After my brother and I became good fishermen, we realized that our father was not a great fly caster, but he was accurate and stylish and wore a glove on his casting hand. As he buttoned his glove in preparation to giving us a lesson, he would say, "It is an art that is performed on a four-count rhythm between ten and two o'clock."
As a Scot and a Presbyterian, my father believed that man by nature was a mess and had fallen from an original state of grace. Somehow, I early developed the notion that he had done this by falling from a tree. As for my father, I never knew whether he believed God was a mathematician but he certainly believed God could count and that only by picking up God's rhythms were we able to regain power and beauty. Unlike many Presbyterians, he often used the word "beautiful."
Scene uit de film van Robert Redford uit 1992 met o.a. Brad Pitt
After he buttoned his glove, he would hold his rod straight out in front of him, where it trembled with the beating of his heart. Although it was eight and a half feet long, it weighed only four and a half ounces. It was made of split bamboo cane from the far-off Bay of Tonkin. It was wrapped with red and blue silk thread, and the wrappings were carefully spaced to make the delicate rod powerful but not so stiff it could not tremble.
Always it was to be called a rod. If someone called it a pole, my father looked at him as a sergeant in the United States Marines would look at a recruit who had just called a rifle a gun.
My brother and I would have preferred to start learning how to fish by going out and catching a few, omitting entirely anything difficult or technical in the way of preparation that would take away from the fun. But it wasn't by way of fun that we were introduced to our father's art. If our father had had his say, nobody who did not know how to fish would be allowed to disgrace a fish by catching him. So you too will have to approach the art Marine and Presbyterian-style, and, if you have never picked up a fly rod before, you will soon find it factually and theologically true that man by nature is a damn mess.
Norman Maclean (23 december 1902 2 augustus 1990)
« Le hall de l'enfer » À l'aube du XXIe siècle, au temps de la constitution de l'Europe, de l'établissement d'une nouvelle monnaie (l'euro), des questions sur la mondialisation, la lecture des Cantos engage plus que jamais un retour rétrospectif sur le siècle passé et sur ses classiques : Joyce, Céline, Pound. Né aux États-Unis, à Hailey (Idaho) en 1885, mort à l'hôpital SS. Giovanni e Paolo, à Venise (Italie), en 1972, Ezra Pound, pour le meilleur et pour le pire, assumera dans son uvre, et notamment dans LesCantos, l'essentiel de ce qui constitue un siècle dont les bouleversements se réalisent expressivement dans la monstruosité des deux grandes guerres mondiales. Si LesCantos se présentent comme une sorte d'épopée, le récit poétique d'événements propres à l'établissement de la culture occidentale, et de ses fondateurs, ils n'en sont pas moins étroitement liés à l'aventure d'un homme, à la vie, à la sensibilité propre de leur auteur, et à son temps. C'est significativement que, en 1962, lors d'un entretien, Pound déclare avoir commencé à écrire LesCantos « vers 1904 », date à laquelle il a découvert La Divine Comédie de Dante, bien que l'on sache que le projet du poème ne commence à se réaliser qu'en 1915. Ces deux dates n'en sont pas moins significatives. LesCantos commencent avec la découverte de l'uvre de Dante, dans une université américaine, et Pound s'engage dans leur rédaction, à Londres, l'année même où il apprend la mort dans les tranchées, de son ami le sculpteur Henri Gaudier-Brzeska. Très vite Les Cantos sont habités par les souvenirs de la guerre, les amis morts, la situation sociale : « le prix de la vie en Occident », le trafic des armes : « Mon travail m'avait conduit à ne plus voir les guerres l'une après l'autre comme de simples accidents, mais comme partie intégrante du système. » Pound n'en démordra pas, en 1962, à la suite d'une autre guerre bien autrement meurtrière, il déclarera : « J'écris pour m'opposer à cette idée que l'Europe et la civilisation sont damnées. »
Melanie [who runs a dogging website] says it's important to be well prepared for dogging and that you should 'put together a small washing bag containing condoms (if the males haven't brought any), wet wipes and deodorant' ... she then goes on to describe the various dogging 'signals'. The most common is flashing lights (exterior or interior) which basically means 'we're doggers'. In the 'after' section Melanie advises that a 'simple thank you' should be given to all involved and all used condoms and litter picked up so it doesn't spoil the environment for normal users.
( )
The Scots are at it like rabbits. 10,000 Scots go dogging every year. Id find people at it on a Monday night in East Kilbride, next to a landfill site. Or wed drive up some country lane and spot a white bottom moving up and down, lit by the light from a car stereo blasting out Simply Red.
Scotland has so many beauty spots, some believe its actually encouraging all this outdoor activity. According to a survey, 80% of Highlanders are willing to make love outdoors.
Furries is also a trend thats hit Scotland. Thats where people dress up in animal costumes cartoon, anthropomorphic characters. Yiffing is when you rub up against someone in your costume. But you must be careful yiffing leads to spooging. That messes up your fur.
Uit: The Death of Zoro (Vertaald door Albert Tezla)
Two jolly fellows in the movie foyer. Zoro and Huru, the two staunch companions who never so much as take a single step without each other.
The boy stopped in front of them. He put his hand out as if he wanted to pat the cardboard cutout Zoro and the cardboard cutout Huru.
It was morning. He was alone in the foyer. Around him on the walls were photographs of film actors and actresses and scenes from next week's attractions. But all these vanished beside the life-sized Zoro and Huru. They were standing at the cashier's window. Somewhat offended at being left all by themselves in the dim foyer.
Perhaps the others are sitting in the darkened theatre this forenoon. Rudolph Valentino, Vilma Bánky, Barbara La Marre, Richard Dix... They are sitting there in front of the curtain drawn over the screen, staring straight ahead silently. No noise of any kind reaches them, only the beating of a carpet from a distant courtyard. They are sitting there in the long rows of seats. Rudolph Valentino, Vilma Bánky, Barbara La Marre, Richard Dix...
Zoro and Huru in the foyer. The gangling, mustached Zoro and the merry, chubby Huru. The buttons were torn off their coats long ago, and were held together by some sort of string. Little satchels in their hands. What can possibly be in those satchels?
The wall is covered with pictures from their film.
"Beach Photographers."
The two noble companions are in striped swimsuits in one picture. Zoro's head is stuck under the camera's black cloth, while Huru poses women from the beach for a shot.
"I bet," the boy thought, "Zoro and Huru are playing tricks on the beach. Maybe Zoro won't even take his head out of the camera, and Huru is only interested in the girls. He positions the arm of one, the chin of another, meanwhile promising to marry them. It's quite possible Huru is proposing to more than one girl. It's quite possible he will bamboozle the whole beach".
Iván Mándy (23 december 1918 26 oktober 1995) Portret doorSzinte Gábor, 1979
Zie zo, mijn kleine sneeuwman, Nu ben je kant en klaar; Maar 'k heb nog wat vergeten, Een kuifje op je haar, En dan dit korte pijpje.... Kom, open nu je mond, Kijk, Piet, hij staat er heuzig Of hij er jaren stond.
De vlucht des tijds
Dít kan mij vaak weemoedig maken, Dat ons de tijd zó snel ontvaart, Dat, eer zij t Heden recht mocht smaken, De ziel reeds in t Verleden staart.
Het zaligst uur, sinds lange jaren Verwacht en vurig afgebeên, Het komt gelijk een klank van snaren: Hij ruist, verrukt, en vliegt daarheen!
J.J.L. ten Kate (23 december 1819 - 24 december 1889)
Bush starts out with some scene-setting, involving Gov. Blanco and Mayor Nagin. He reiterates the oft-stated premise that local and state officials had primary response duty during the catastrophe, citing the 1988 Stafford Act. But... he conveniently ignores the National Response Plan which he himself signed in December 2004, which provides that, in case of an "event of national significance," the Federal government is to assume that state and local resources are overwhelmed, and to perform proactively.
He then repeats another familiar meme:
The low-lying city is shaped like a crescent bowl.
Well, except for a certain jar, I don't know what kind of crockery was in the Bush family home, but I've never seen a crescent bowl. And, according to Dr. Richard Campanella of Tulane, who's done the most recent work on this subject, even now, fully half of populated New Orleans is at or above sea level.
Next, President Bush says this:
Over time, the levees were strengthened, especially after Hurricane Betsy hit in 1965. They held through seven hurricanes over the next forty years.
He's referring, post-Betsy, to the Hurricane Protection System mandated by Congress following that storm. The system, engineered and built by the US Army Corps of Engineers (or, more properly, built by its private contractors), was not even completed more than four decades after its start, and was found, by the two investigations, to have been riddled with startling design and construction mistakes and misjudgements.
Harry Shearer (Los Angeles, 23 december 1943)
De Duits- Hongaarse schrijfster en beeldend kunstenares Christa Winsloe werd geboren in Darmstadt op 23 december 1888. Winslow was dochter van een Duits legerofficier en werd na de dood van haar moeder opgevoed in een internaat. In plaats van te trouwen met een legerofficier, wat min of meer van haar verwacht werd, besloot ze als beeldhouwer carrière te gaan maken. In 1913 trouwde ze met de Hongaarse baron Lajos Hatvany, waardoor ze de Hongaarse nationaliteit verwierf. Tijdens dit huwelijk schreef ze haar eerste, nooit gepubliceerde roman, getiteld Das schwarze Schaf.In de jaren twintig woonde Winsloe in Wenen en later in Berlijn, waar indertijd een bloeiende lesbische subcultuur bestond. Haar echte doorbraak kwam met het toneelstuk Gestern und heute (1930) over het kostschoolmeisje Manuela von Meinhardis dat verliefd wordt op haar lerares Fräulein von Bernburg. Het stuk werd verfilmd in 1931 door Leontine Sagan met in de hoofdrollen Dorothea Wieck en Hertha Thiele. In 1958 verscheen een remake van de hand van Géza von Radványi met Lilli Palmer en Romy Schneider. Begin jaren dertig had Christa Winsloe een relatie met de Amerikaanse journaliste Dorothy Thompson, die stukliep omdat Thompson zich niet prettig voelde bij de lesbische levensstijl en Winsloe geen werk kon vinden in de States. Winslow keerde terug naar Europa en was tijdens de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Frankrijk actief in het verzet. In het huis dat ze deelde met haar partner Simone Gentet, hield ze zelfs onderduikers verborgen. In juni 1944 werden beide vrouwen doodgeschoten door Fransen die later beweerden in opdracht van het verzet te hebben gehandeld. De zaak is nooit geheel duidelijk geworden.
Uit: Demoiselles en uniforme (Mädchen in Uniform)
MANUELA
Heureuse mais, tante, je ne sais pas encore comment cela sera ici !
LA TANTE
Tu es une ingrate enfant ! Comment, on obtient pour toi une bourse dansle pensionnat le plus elegant qui existe encore aujourdhui, ou la grande-duchesse vient personnellement et regarde sitoutest en bon ordre, ou Son Altesse Royale envoie même sa fille jouer, et tu nes pas ravie !
MANUELA
Si, tante, mais si, tante.
Elle est plongee dans la contemplation de la grande pendule comme on entend son tic-tac ! A cet instant, Mlle von Kesten entre. Elle porte une robe grise, etroite et longue qui tombe jusqua terre, avec un soupçon de traine. Un large ruban bleu tombe des epaules en pointe dans le dos et,
devant, une maniere dordre y est suspendu : une croix de Saint-Jean avec une aureole brillante. Une petite coiffe de dentelle blanche est posee surlescheveux(lissesetreunisenchignonaveclaplusgrandesimplicite).
Elle se tient les coudes au corps, les mains reunies devant sous la poitrine, poseeslunesurlautre.Ellegarderalamemeposecaracteristiquependanttoutelapiece.Elleestblonde,petite,insignifiante ;elle glissetoujours dans lombre de la gigantesque superieure. Elle va sans bruit, pas
feutre, allure servile.
Affiche voor de film met Lilli Palmer en Romy Schneider
MADEMOISELLE VON KESTEN
Oh ! Madame la Geeale, restez assise, je vous en prie (Elle fait rasseoir la tante.) Oui, oui, je massieds aussi. (Elle prend place a cotede la tante.)
Je suis Mademoiselle von Kesten. Je suis charge par Mme la Superieure de vous exprimer ses regrets : Mme la Suprieure est souffrante. Mme la Superieureaurait eu si grand plaisir recevoirpersonnellementVotre Excellence. Mme laSuperieurevous prie, Madame laGenerale, de bien
vouloir lexcuser.
LA TANTE
Mais je vous en pire, je vous en prie. Dites Mme la Superieure combien je regrette demoncote,- jeregrettebiensincerement.Jaurais ete heureusedeluipresentermoi-mmenotrepetiteniece(Elledesigne Manuelacommeelleferaitdunobjet.)Faisunereverence, Manuela.
(Manuela prendla main que lui tend Mlle von Kesten, mais sans faire la reverence. Mlle von Kesten fait comme si elle le remarquait pas.)
MADEMOISELLE VON KESTEN
Ah ! voil donc une nouvelle enfant pour notre maison ! Mais comme tu es deja grande pour tes quatorze ans !
Wie lang schon darb ich vor dem Paradiese, Schlichte Sehnsucht nach der guten Wiese, Bravem Schlaf in treuer Bucht. Herr, gib mir die Blüte, mir die Frucht.
Willst du, o Gott, mich niemals gütig grüßen? Almosen gibst du Bettlern, Söhnen des Weges, Kühles Wasser der Forelle, Seelenantlitz einem Mädchen.
Mir nur, daß ich Trän an Träne weine, Eule unter Käuzen werde - Selig kleine Schottersteine Mütterlich umwärmt sie Erde.
Ratten! Fresset meine Eingeweide! Zerspell mich, Fels, ertränk mich, Furt! Was starb ich nicht vor der Geburt? Aufstrahlt mir nie das Land der Freude.
Albert Ehrenstein (23 december 1886 8 april 1950)
La nature est admirable, on ne peut léluder. Depuis bien des jours, je sens en moi des mouvements tout nouveaux. Ce nest plus seulement une femme que je désire, une femme belle et jeune, comme toutes celles que jai précédemment désirées.
Celles-là plutôt me répugnent. Ce que je veux, cest une femme toute jeune et toute naissante à la beauté ; je consulte mon rêve, je le presse, je le force à sexpliquer et à se définir : cette femme dont le fantôme agite lapproche de mon dernier printemps, est une toute jeune fille. Je la vois ; elle est dans sa fleur, elle a passé quinze ans à peine ; son front plein de fraîcheur se couronne dune chevelure qui amoncelle ses ondes, et qui exhale des parfums que nul encore na respirés. Cette jeune fille a le velouté du premier fruit. Elle na pas seulement cette primeur de beauté; Si je me
presse pour dire tout mon voeu, ses sentiments par leur naïveté répondent à la modestie et à la rougeur de lapparence. Quen veux-je donc faire ? et si elle soffrait à moi , cette aimable enfant, loserais-je toucher, et ai-je soif de la flétrir ? Je dirai tout oui, un baiser me plairait, un baiser plein de tendresse ; mais surtout la voir, la contempler, rafraîchir mes yeux, ma pensée, en les reposant sur ce jeune front, en laissant courir devant moi cette âme naïve ; parer cette belle enfant dornements simples où sa beauté se rehausserait encore, la promener les matins de printemps sous de frais ombrages et jouir de son jeune essor ; la voir heureuse : voilà ce qui me plairait surtout et ce quau fond mon coeur demande. Mais quest-ce ? tout dun coup le voile se déchire, et je maperçois que ce que je désirais sous une forme équivoque est quelque chose de naturel et de pur, cest un regret qui séveille, cest de navoir pas à moi, comme je laurais pu, une fille de quinze ans qui ferait aujourdhui la chaste joie dun père et qui remplirait ce coeur de voluptés permises, au lieu des continuels égarements. Ma prévoyance, il y a quinze ans, ny a point songé, ou jai résisté à la Nature qui tout bas me linsinuait, et la Nature aujourdhui me le rappelle.
Nos goûts vicieux et dépravés ne sont le plus souvent que des indications naturelles faussées et détournées de leur vrai sens.
Charles Sainte-Beuve (23 december 1804 13 oktober 1869)
[ ] la Sicile, l'atmosphère, le climat, le paysage siciliens. Ce sont ces forces-là qui ont forgé notre âme, au même titre et plus peut-être que les dominations étrangères et les stupres incongrus : ce paysage qui ignore le juste milieu entre la mollesse lascive et la sécheresse infernale ; qui n'est jamais mesquin, banal, prolixe, comme il convient au séjour d'êtres rationnels ; ce pays qui à quelques milles de distance étale l'horreur de Randazzo et la beauté de Taormine ; ce climat qui nous inflige six mois de fièvre à 40 degrés [ ] mai, juin, juillet, août, septembre, octobre, six fois trente jours de soleil vertical sur nos têtes, cet été long et sombre comme un hiver russe, encore plus dur à supporter [ ] on peut dire que chez nous il neige du feu, comme sur les villes maudites de la Bible. Durant ces mois-là, un Sicilien qui travaillerait sérieusement dépenserait l'énergie nécessaire à trois personnes. Et puis l'eau, l'eau introuvable, ou qu'il faut transporter de si loin que chaque goutte d'eau se paye par une goutte de sueur. Et puis les pluies, toujours impétueuses, qui rendent fous les torrents desséchés, qui noient bêtes et gens là où, deux semaines plus tôt, les unes et les autres crevaient de soif. Cette violence du paysage, cette cruauté du climat, cette tension perpétuelle de tout ce que l'on voit, ces monuments du passé, magnifiques mais incompréhensibles, parce qu'ils sont construits par d'autres et se dressent autour de nous comme des fantômes grandioses et muets ; tout ces gouvernements débarquant en armes d'on ne sait où, immédiatement servis et détestés, toujours incompris, ne se manifestant que par des uvres d'art énigmatiques pour nous et par des impôts qui vont grossir ailleurs des caisses étrangères ; tout cela, oui, tout cela a formé notre caractère, qui reste ainsi conditionné par les fatalités extérieures autant que par une terrifiante insularité.
Giuseppe Tomasi di Lampedusa (23 december 1896 - 23 juli 1957)
Sausendes, brausendes Rad der Zeit, Messer du der Ewigkeit; Leuchtende Sphären im weiten All, Die ihr umringt den Weltenball; Urewige Schöpfung, halte doch ein, Genug des Werdens, laß mich sein!
Halte an dich, zeugende Kraft, Urgedanke, der ewig schafft! Hemmet den Atem, stillet den Drang, Schweiget nur eine Sekunde lang! Schwellende Pulse, fesselt den Schlag; Ende, des Wollens ew'ger Tag! Daß in selig süßem Vergessen Ich mög alle Wonnen ermessen!
Wenn Aug' in Auge wonnig trinken, Seele ganz in Seele versinken; Wesen in Wesen sich wiederfindet, Und alles Hoffens Ende sich kündet, Die Lippe verstummt in staunendem Schweigen, Keinen Wunsch mehr will das Innre zeugen: Erkennt der Mensch des Ew'gen Spur, Und löst dein Rätsel, heil'ge Natur!
Mathilde Wesendonck (23 december 1828 31 augustus 1902)
Ich empfinde fast ein Grauen, dass ich, Plato, für und für bin gesessen über dir. Es ist Zeit hinauszuschauen und sich bei den frischen Quellen in dem Grünen zu ergehn. wo die schönen Blumen stehn und die Fischer Netze stellen!
Wozu dienet das Studieren als zu lauter Ungemach! Unterdessen läuft die Bach unsers Lebens, das wir führen, ehe wir es inne werden, auf ihr letztes Ende hin: dann kömmt ohne Geist und Sinn dieses alles in die Erden.
Holla, Junger, geh und frage, wo der beste Trunk mag sein, nimm den Krug und fülle Wein! Alles Trauren, Leid und Klage, wie wir Menschen täglich haben, eh uns Clotho fortgerafft, will ich in den süssen Saft, den die Traube gibt, vergraben.
Kaufe gleichfalls auch Melonen und vergiss des Zuckers nicht, schaue nur, dass nichts gebricht! Jener mag der Heller schonen, der bei seinem Gold und Schätzen tolle sich zu kränken pflegt und nicht satt zu Bette legt; ich will, weil ich kann, mich letzen!
Bitte meine guten Brüder auf die Musik und ein Glas! Kein Ding schickt sich, dünkt mich, bass als gut Trank und gute Lieder. Lass ich gleich nicht viel zu erben, ei, so hab ich edlen Wein! Will mit andern lustig sein, muss ich gleich alleine sterben.
Martin Opitz (23 december 1597 20 augustus 1639)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
