Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
18-02-2011
80 Jaar Toni Morrison, Nick McDonell, Bart FM Droog, Huub Beurskens, Elke Erb, Gaston Burssens, NÃkos Kazantzákis
Nuns go by as quiet as lust, and drunken men and sober eyes sing in the lobby of the Greek hotel. Rosemary Villanucci, our next-door friend who lives above her father's cafe, sits in a 1939 Buick eating bread and butter. She rolls down the window to tell my sister Frieda and me that we can't come in. We stare at her, wanting her bread, but more than that wanting to poke the arrogance out of her eyes and smash the pride of ownership that curls her chewing mouth. When she comes out of the car we will beat her up, make red marks on her white skin, and she will cry and ask us do we want her to pull her pants down. We will say no. We don't know what we should feel or do if she does, but whenever she asks us, we know she is offering us something precious and that our own pride must be asserted by refusing to accept. School has started, and Frieda and I get new brown stockings and cod-liver oil. Grown-ups talk in tired, edgy voices about Zick's Coal Company and take us along in the evening to the railroad tracks where we fill burlap sacks with the tiny pieces of coal lying about. Later we walk home, glancing back to see the great carloads of slag being dumped, red hot and smoking, into the ravine that skirts the steel mill. The dying fire lights the sky with a dull orange glow. Frieda and I lag behind, staring at the patch of color surrounded by black. It is impossible not to feel a shiver when our feet leave the gravel path and sink into the dead grass in the field. Our house is old, cold, and green. At night a kerosene lamp lights one large room. The others are braced in darkness, peopled by roaches and mice. Adults do not talk to us -- they give us directions. They issue orders without providing information. When we trip and fall down they glance at us; if we cut or bruise ourselves, they ask us are we crazy. When we catch colds, they shake their heads in disgust at our lack of consideration. How, they ask us, do you expect anybody to get anything done if you all are sick? We cannot answer them. Our illness is treated with contempt, foul Black Draught, and castor oil that blunts our minds.
That morning a young American named Michael Teak drove North through the rolling scrub on a mission for his government, which was at that time the most powerful in the world. A kite, hunting on well-traveled winds from the Indian Ocean, floated overhead as his Land Cruiser bumped slowly over the remote track. Teak was in no hurry to reach the village under the white sun of the afternoon. Evening would be cooler and, he hoped, calm.
It was a simple mission, really. Deliver some money and a cell phone to a rebel named Hatashil, take a look around. Too good to be true had been Teaks first thought when he finished reading the file on Hatashil. Hatashil was a freedom fighter. An autodidact orphan warrior. A humanitarian and a leader. Teak was trained to be wary of those words, as if promise too bright was never fulfilled, ultimately betrayed. Daylight on colonial brick.
But Teak had been comfortably in-country for a year-and-a-half and also thought that maybe, it didnt have to be that way. Or at least, he didnt have to be that way. He wasnt sure. This was his problem and as he drove deeper into the green and brown landscape he felt disconnected from it, and then alienated too from his car, his gun. It occurred to him that finally on the right kind of mission, he might be the wrong kind of guy. He chalked this up to nerves and drove on, which was what, he understood at age twenty five, a professional did.
There were five suitcases in the back seat. Cheap luggage for poor travelers, inelegant, plastic. They were Teaks second cover. He stopped the truck and consulted his phone, checking his position against the village coordinates. On track, on time.
As he shifted back into gear, Teak noticed movement on the horizon. Through a gap in a stand of acacias far down the track, a dust cloud. It was the first dust he had seen in over a hundred miles and he resumed his drive at a faster pace. He lost sight of the cloud, caught sight again as it rose over the trees. At best a lunatic safari, at worst Teak briefly recalled the tortures that had come to one of his predecessors, his jellies scooped out, his abdomen cut to bits on rusty blades. Tied to a tree and left to die. No reason to waste a bullet.
Het leven raast tussen steden en terloopse slaapplaatsen elke dag een ander ontwaken
mijn huis is waar mijn lichaam is
in de steensteeg van vervalstad
of in de luxe van het dollarhotel
ben ik thuis waar mijn lichaam ook wezen mag.
Mens op planeet aarde
Europa, Azië, Afrika - ik verzamel continenten werkwijs - ik wijs toerisme af en waan me werker in een wereld die naar rotting stinkt
ach, hoe mooi de sterren, hoe onbedorven de planeten waar nooit mensen waren met machines die aarde vraten, wateren ontvisten en vergiftigen, ja voordien
'k zou me moeten schamen, 'k zou zoveel excuses aan moeten bieden maar aan wie o wie o wie.
Uit: The Greek Passion or Christ Recrucified (Vertaald door Jonathan Griffin)
For an instant Manolioss heart failed him, he turned to the door - it was closed; he looked at the three lit lamps and, under them, the icons loaded with ex-votos: Christ, red-cheeked, with carefully combed hair, was smiling; the Virgin Mary, bending over the child was taking no interest in what was happening under her eyes. Saint John the Baptist was preaching in the desert. He raised his eyes toward the vault of the church and made out in the half-light the face of the Almighty, bending pitilessly over mankind. He looked at the crowd about him; it was as if in the darkness he saw the gleam of daggers. The strident voice of old Ladas squeaked once more: Lets kill him! At the same moment, violent blows were struck upon the door; all fell silent and turned toward the entrance; furious voices could be heard distinctly: Open! Open! Thats the voice of father Fotis! someone cried. Yannakoss voice, said another; the Sarakini have come to take him from us! The door was shaken violently, its hinges creaked; there could be heard a great tumult of men and women outside. open, murderers! Have you no fear of God? came the voice of father Fotis, distinctly. Priest Grigoris raised his hands. In the name of Christ, he cried, I take the sin upon me! Do it, Panayotaros. Panayotaros drew the dagger and turned to father Grigoris. With your blessing, Father! he asked. With my blessing, strike!
Níkos Kazantzákis (18 februari 1883 - 26 oktober 1957)
The band of travelers walked along the path between theclear sparkling water of Grass River and theblack-streaked whitelimestone cliff, following the trail that paralleled the right bank. They went single fi le around the bend where the stone wall jutted out closerto the waters edge. Ahead a smaller path split off at an angletowardthe crossing place, where the fl owing water spread out and becameshallower, bubbling around exposed rocks.Before they reached the fork in the trail, a young woman near thefront suddenly stopped, her eyes opening wide as she stood perfectly still, staring ahead. She pointed with her chin, not wanting to move.Look! Over there! she said in a hissing whisper of fear. Lions!Joharran, the leader, lifted his arm, signaling the band to a halt. Justbeyond the place where the trail diverged, they now sawpale-tawny cave lions moving around in the grass. The grass was such effectivecamoufl age, however, that they might not have noticed them untilthey were much closer, if ithadnt been for the sharp eyes of Thefona.The young woman from the Third Cave had exceptionally good vi-sion, and though she was quite young, she was noted for her ability tosee far and well. Her innate talent had been recognized early and they had begun training her when she was a small girl; she was their bestlookout.Near the back of the group, walking in front of three horses, Aylaand Jondalar looked up to see what was causing the delay.
Uit: The Barons Sons (Vertaald door Percy Favor Bicknell)
The post-prandial orator was in the midst of his toast, the champagne-foam ran over the edge of his
glass and trickled down his fat fingers, his lungs were expanded and his vocal chords strained to the utmost in the delivery of the well-rounded period upon which he was launched, and the blood was rushing to his head in the generous enthusiasm of the moment. In that brilliant circle of guests every man held his hand in readiness on the slender stem of his glass and waited, all attention, for the toast to come to an end in a final dazzling display of oratorical pyrotechnics. The attendants hastened to fill the half-empty glasses, and the leader of the gypsy orchestra, which was stationed at the farther end of the hall, held his violin-bow in the air, ready to fall in at the right moment with a burst of melody that should drown the clinking of glasses at the close of the toast.
At this point the family physician entered noiselessly and whispered a few .words in the ear of the
hostess, who was presiding at the banquet, and who immediately rose and, with a mute gesture of apology to those of the guests who sat near her, withdrew from the room. Meanwhile the orator continued :
" May that honoured man who, like a second Atlas, bears the burden of our country on his shoulders,
whom all future ages will reverence as the type of true patriotism, who is the leader of our party's forces in their march to victory, and whom we all regard as our light-giving pharos, a tower of strength to our side and the bulwark of our cause, though at present he is unfortunately unable to be with us in person,may he, I say, live to enjoy renewed health and strength and to bear forward the banner of his party for many, many years to come !
Umso besser, wenn du dich in sie verlieben kannst, Lothar. Jedenfalls musst du alles daran setzen, sie zu bestimmen, deine Frau zu werden, und zwar so bald wie möglich. Ja doch, Lilly, das ist doch ausgemachte Sache, erwiderte der Graf. Aber übers Knie brechen lässt sich so etwas nicht, fügte er hinzu. Die Komtess seufzte. Am besten wäre es, du bist schon einig mit ihr, ehe Rüdiger wieder heimkommt. Bedenke nur, welch ein Triumph das für dich wäre, wenn du als Herr über Rottberg sein Nachbar würdest. Dann brauchtest du dich nicht mehr vor ihm zu ducken, dann wärst du mindestens so reich wie er. Und du könntest ihm den Bettel vor die Füße werfen, den er dir jetzt wie ein Gnadengeschenk zuwirft. Graf Lothar atmete tief durch. Ja, Gott, das wünsche ich auch. Ich habe dieses Leben satt. Mit Zittern und Zagen denke ich an die Klemme, in der ich jetzt wieder sitze. Ich habe wieder verwünschtes Pech im Spiel gehabt und muss Rüdiger beichten, sobald er heimkommt. Das wird wieder einen schönen Sermon geben, zumal jetzt, wo er in so scheußlicher Stimmung sein wird. Ich bin nur neugierig, wie die ganze Chose in Berlin verlaufen ist. Schade, dass wir noch nichts gehört haben. In diesem Moment kam Annedore heran. Graf Lothar sprang auf und ging der Baroness entgegen. Endlich geht die Sonne wieder auf!, sagte er, ihr den Arm mit einer eleganten Verbeugung reichend. Die Baroness errötete. Sie irren, Graf Lothar, die Sonne wird bald untergehen. Meine Sonne hoffentlich nicht, erwiderte er schmachtend. Ich habe Sie mit Sehnsucht erwartet. Sie nahmen am Teetisch Platz. Lilly füllte selbst die Tassen und reichte sie dem Bruder und Annedore. Ist immer noch keine Nachricht von Graf Rüdiger eingetroffen?, fragte Annedore. Nein, noch immer nicht. Unser Bruder ist, wie immer, sehr rücksichtslos uns gegenüber und lässt es uns stets in kränkender Weise spüren, dass wir hier nur geduldet sind, obgleich Lindeck unser Vaterhaus ist wie das seine. Oh, das ist hässlich!, sagte Annedore entrüstet.
Hedwig Courths-Mahler (18 februari 1867 - 26 november 1950)
Uit: Tales of Two Countries (Vertaald door William Archer)
She had mounted the shining marble steps with without mishap, withoutlabor, sustained by her great beauty and her fine nature alone. She hadtaken her place in the salons of the rich and great without laying forher admittance with her honor or her good name. Yet no one could saywhence she came, though people whispered that it was from the depths.
As a waif of a Parisian faubourg, she had starved through her childhoodamong surroundings of vice and poverty, such as those only can conceivewho know them by experience. Those of us who get our knowledge frombooks and from hearsay have to strain our imagination in order to forman idea of the hereditary misery of a great city, and yet our mostterrible imaginings are apt to pale before the reality.
It had been only a question of time when vice should get its clutchesupon her, as a cog-wheel seizes whoever comes too near the machine. After whirling her around through a short life of shame and degradation, it would, with mechanical punctuality, have cast her 17off into somecorner, there to drag out to the end, in sordid obscurity, hercaricature of an existence.
But it happened, as it does sometimes happen, that she was "discovered"by a man of wealth and position, one day when, a child of fourteen, shehappened to cross one of the better streets. She was on her way to adark back room in the Rue des Quatre Vents, where she worked with awoman who made artificial flowers.
It was not only her extraordinary beauty that attracted her patron;her movements, her whole bearing, and the expression of her half-formedfeatures, all seemed to him to show that here was an originally finenature struggling against incipient corruption. Moved by one of theincalculable whims of the very wealthy, he determined to try to rescuethe unhappy child.
Alexander Kielland (18 februari 1849 - 6 april 1906)
Floating upward through a confusion of dreams and memory, curving like a trout through the rings of previous risings, I surface. My eyes open. I am awake.
Cataract sufferers must see like this when the bandages are removed after the operation: every detail as sharp as if seen for the first time, yet familiar too, known from before the time of blindness, the remembered and the seen coalescing as in a stereoscope.
It is obviously very early. The light is no more than dusk that leaks past the edges of the blinds. But I see, or remember, or both, the uncurtained windows, the bare rafters, the board walls with nothing on them except a calendar that I think was here the last time we were, eight years ago.
What used to be aggressively spartan is shabby now. Nothing has been refreshed or added since Charity and Sid turned the compound over to the children. I should feel as if I were waking up in some Ma-and-Pa motel in hard-times country, but I dont. I have spent too many good days and nights in this cottage to be depressed by it.
There is even, as my eyes make better use of the dusk and I lift my head off the pillow to look around, something marvelously reassuring about the room, a warmth even in the gloom. Associations, probably, but also color. The unfinished pine of the walls and ceilings has mellowed, over the years, to a rich honey color, as if stained by the warmth of the people who built it into a shelter for their friends. I take it as an omen; and though I remind myself why we are here, I cant shake the sense of loved familiarity into which I just awoke.
Wallace Stegner (18 februari 1909 13 april 1993)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
