Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
27-12-2010
Ãdouard Nabe, Wendy Coakley-Thompson, Malin Schwerdtfeger, Markus Werner, Mariella Mehr
Qui ne rêve pas d'être jeté en prison pour ce qu'il a écrit? C'est le désir intime de bien des graphologues, je suis certain! Tout Balzac pour un poème d'Ezra Pound!
Il est interdit de donner de la poésie aux animaux. Le monde est un zoo que Pound voit de sa cage. On aime venir arracher des griffes du vieux tigre quelques feuillets épars.
Céline, bien sûr, qui savait que la noblesse passait par les menottes. C'est la Classe suprême! Enfermé n'est rien, c'est condamné à mort qu'il faut: c'est la seule fierté, l'unique but de l'homme de lettres. Condamné à mort pour ce qu'on a écrit! Voilà la seule carte de visite qu'on s'arrache tous.
C'est là qu'on voit l'indicible complicité de la Subversion et de l'Inquisition. Les Lois n'ont qu'une justification: faire payer le prix fort aux débiteurs. Estampiller la vérité d'un danger qu'aucun buvard ne pourra sécher. Le calbuth d'acier pour les couilles au cul. Le visa du « quelque chose à dire ». Les Russes, les Argentins, tous les dissidents ne suffisent plus: on n'emprisonnera bientôt plus les idées mais la musique. Le jour où un musicien sera condamné à mort grâce à sa musique, parce qu'elle sera trop insupportablement dangereuse le monde ira mieux.
Les Baumettes, voilà l'ambition suprême. Le centre de la Poésie. Le Panthéon des Crapules!... Je rajouterai que Sade, coupable de trois fois rien, est celui qu'on a mis le plus longtemps en Prison pour lui permettre d'écrire les crimes qui justifieraient sa détention. Le type même de l'écrivain criminel par excellence est celui qui est allé payer sa sentence à l'intérieur de sa punition: il a comme amorti par l'écriture des plus inimaginables méfaits de l'humanité son incarcération injuste.
L'Erreur judiciaire était presque parfaite. Les vingt-sept années de Sodome, Justice ou les Prospérités du Cabanon, l'Innocence dans le Mouroir, le Crime Écrit de l'Infortune, ce que vous voudrez... La quête du pilori macère chez tous les poètes. Ce sont tous des hagards du boisseau. Sous le désir du couperet: voilà l'histoire.
She didn't know if it was the wine, or if it was his mouth on hers, but her head was spinning. He'd kissed her, and just as she'd try to catch her breath, he'd kiss her again and again. He held her hands, stroked her face. She felt the roughness of his hands against her cheeks. She felt those hands on her body, contrasting against the softness of the leather couch under them. Her very clothing seemed confining. What the fuck are you doing to me? " Shit," she whispered.
He linked and relaxed his fingers with hers. " Lisa," he laughed. " You feel so good."
" I aim to please," she giggled against his mouth.
" I like your aim," he grinned.
He moved to roll on top of her, and she turned on her back to accept him. Unfortunately, she overshot the end of the couch and landed smack on the carpeted floor. She giggled and giggled, even when she saw his face hovering over her, even when he lay on top of her, muscles and sinews pressing against her. But he wasn't laughing. He had that familiar look she'd seen many times. He kissed her, and she felt his hands against her belly, fingers reaching below the elastic of her tights. And there was that enormous myth-defying erection pressing against her thigh. Sense memory from that horrible night intruded just then. I can't do this.
She pushed him away. " Wait, wait, wait," she gasped. " Wait!"
She sat up, trying to clear the fog in her head. The CD had stopped, the fire burning down. She held her head in her hands. Fucking Bryan. She doubted memories of her interfered with his nights with his fiancée, the lovely Mia. She lifted her head to see him looking at her, smiling. Far from pissed, he seemed okay. He took her hands, linking her fingers between hers. " Why are you staring at me?" she asked.
He laughed. " Because you're pretty."
She looked away. Speak up, girl; you have an English tongue in your head! " Look, I..." she quietly began.
" He hurt me. Bad. I really like you, but I need to take this real slow."
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)
Jeden Tag im Café Saratoga erklärte uns unser Vater die zwei Deutschlands. Er erklärte sie uns, wie er den Tod erklärte und die nächsthöhere Dimension: Nur durch das eine war das andere zu erreichen, das andere aber war gut. Sein Name war Bundes.
Kurz bevor wir Bundes verließen, hörte der Regen auf, und die Autobahn glänzte wie Nickel.
»Man müsste etwas erfi nden«, sagte meine Freundin Jane und aschte auf den Boden des Fiat Mirafi ori, »woran man seine Asche abstreifen könnte. Guck dir diesen Fußboden an!
Vielleicht sollte man nicht nur seine Asche daran abstreifen, sondern auch seine Zigarette darin ablegen können. So etwas müsste man erfi nden, meinst du nicht?«
Bei Helmstedt hielten wir an der blau erleuchteten Tankstelle, wo Tata auf uns gewartet hatte, am Tag, als wir nach Bundes kamen, und ich sah ihn vor mir, wie er dort gestanden hatte: mein Vater, einen Mercedes unter dem Hintern und eine Krone auf dem Kopf. Die Tankstelle sah größer und sauberer aus als damals, es gab jetzt einen Supermarkt und eine Waschanlage, aber damals war sie wunderschön und prächtig gewesen, bläulich durchscheinend, irisierend wie ein Eispalast.
Jane und ich stiegen aus und liefen zum Klo. Auf dem Rückweg kamen wir an einer Telefonzelle vorbei, und ich ging hinein, um Tata anzurufen. Als ich mich wieder in den Fiat Mirafi ori setzte, waren Lilkas Augen halb geöffnet.
Mir wurde schwindlig, kaum daß ich eingestiegen war. Es roch nach Haarlack, es roch nach allem,
wonach solche Menschen riechen. Ich hielt mich an der Lehne des Beifahrersitzes fest, während der
Reiseleiter den Teilnehmerschein, den ich am Vortag im Büro der IDEAL VoYACES gekauft hatte, prüfte. Er prüfte so lange, bis alle der Bus war fast voll nach vorne schauten. Nachdem er ein paar arabische Worte mit dem Fahrer gewechselt hatte, fragte er auf deutsch, den Mund nahe am Mikrophon: Eine Person? Diese Frage, die mir auch in den meisten Restaurants gestellt wird und deren schon fast demütigende Bejahung immer zur Folge hat, daß mich der Kellner zum windigsten Tisch des Lokals führt, diese von mir nie als sehr sinnvoll empfundene Frage hörte ich jetzt aus vier Lautsprechern. Ich war verwirrt. Ich konnte nicht nein, sagen, wollte nicht ja sagen und nickte schwach.
Der Reiseleiter machte eine Bemerkung, die ich nicht verstand, ich hörte Gelächter und sah, als ich
mich durch den Gang nach hinten bewegte, verfratzte Gesichter links und rechts. Eine Sitzbank
war noch frei, allerdings über dem Rad, dessen ge- wölbte Verschalung meine Beinfreiheit einschränkte. Ich nahm mir vor, auf Karthago zu verzichten.
Ich nahm mir vor, beim nächsten Hotelhalt auszusteigen, zu meiner Pension zurückzueilen, das
Frühstück nachzuholen und dann nochmals ins Bett zu gehn. Es war mir unerklärlich, wie ich auf die Idee hatte kommen können, einen geführten Tagesausflug zu buchen und mich freiwillig in einen Touristenbus zu setzen, wo ich doch hätte wissen müssen, was für Leute und Ausdünstungen mich in einem Touristenbus erwarteten. Als ich mich umschaute, schwand die Hoffnung auf einen weiteren Halt, alle Plätze waren belegt, und daß der einzige freie Sitz neben mir noch besetzt werden würde, schien unwahrscheinlich.
In the first weeks after I came home I never thought about my father's friend, old Walter Oakes. Indeed I had very nearly forgotten his existence. And then one day I heard Wayne, one of the boys on the farm, say something about My Ninety Acres, and I remembered it all and asked, "is Walter Oakes still alive?"
"Alive!" said Wayne, "I'll say he's alive. The liveliest old man in the county. You ought to see that place. Brother, that's the kind of farm I'd like to own. He raises as much on it as most fellows raise on five times that much land."
Wayne, of course, was only 20. He couldn't know how once people had laughed when Walter Oakes spoke proudly of My Ninety Acres. Clearly they didn't laugh any more. Clearly Walter Oakes was the best farmer in all the county, very likely the best farmer in all the rich Ohio country.
The next Sunday I walked over the hills to My Ninety Acres. As I came down the long hill above the farm I saw it hadn't changed much. The house still looked well painted and neat with its white walls and green shutters, and the barn was a bright, new, prosperous red.
As I walked down the hill I thought, "This is the most beautiful farm in Americathe most beautiful, rich farm in the worldMy Ninety Acres."
The corn stood waist high and vigorous and green, the oats thick and strong, the wheat already turning a golden yellow. In the meadow the bumblebees were working on clover that rose almost as high as a man's thighs.
I pushed open the little gate and walked into the dooryard with the neatly mown grass bordered by lilacs and peonies and day lilies ... I remembered enough to know I should find old Walter somewhere in the fields. Sunday afternoon he always spent walking over the place. As a small boy I had followed him and my father many times.
Louis Bromfield (27 december 1896 18 maart 1956)
The huge, nonnegotiable gap between then and now is that in the past, music and dancing had always been disciplined by something or other. There had always been rules for doing it right, and even the wildest flights of swing and swing dancing had rested on a bed of piano lessons and dance lessons, and dress codes as well. Cab Calloway in a zoot suit was still a dressy man, a dandy; Cab Calloway in jeans or shorts over his knees would not have been dressed at all in the old sense. Going out dancing used to be an event, like going to church. Today all that remains are the rituals of prom night, which must seem weirder every year.
The era might also be measured in demographics or political cycles or even weather patterns. But the brilliant strand of music that, running through Irving Berlin and George Gershwin, has become the music of the standards began with a bang-with pianos being hoisted into tenements, a magnificent and noisy event, and it ended with guitars being schlepped quietly, almost parenthetically, into ranch houses and split-levels to herald the arrival of the great non-event that has been with us ever since.
But first the bang, then the whimper. There was no way of receiving such an impressive object as a piano quietly in such close quarters. Whether it bounced up the staircase or jangled its way over the fire escape and in through the window, the neighbors knew about it all right, and would be reminded again every time Junior hit the keys and shook the building. Short of a Rolls-Royce or carriage and horses, there was never such a status symbol, with the consequence that although "all the families around us were poor," said Harry Ruby, "they all had pianos." For such important matters, time-payments were born.
Den Sommer verbrachte ich in einer der unwegsamen Provinzen im Osten des Reiches bei einer älteren, nun alleinstehenden Verwandten. Die Tage in diesem flachen, wie niedergebrannten Landstrich schienen kurz, flüchtig, kaum erinnerlich zu Beginn der trocken-kalten Nächte, in denen die Haut der Sterbenden wie Töpferglasur zerspringt. Die täglichen Verrichtungen, die ich nach kurzer Zeit schon wie träumend besorgte, beschäftigten meine Aufmerksamkeit nicht, nur die rechte Hand, während die linke, häufig fest zur Faust geschlossen, wie ein Stein im Sack meiner Uniformhose ruhte. Es war die Hose meines Onkels, des Bruders meines Vaters und meiner neuen Quartiergeberin, der kurz zuvor als Postbeamter im Dienst einem Gehirnschlag erlegen war. Ein Brauch der barbarischen Bevölkerung dieses öden, von den Errungenschaften der Zivilisation nur im negativen berührten Gebietes hieß den ältesten, am nächsten stehenden männlichen Angehörigen für die Dauer eines Jahres in die Kleider des Verstorbenen schlüpfen. Dieses Los hatte ich gezogen. Onkel und Tante waren unverheiratet und kinderlos geblieben; ich war das drittgeborene von vier Kindern, aber das einzige aus meiner Mutter zweiter Ehe. Mein Vater war noch vor meiner Geburt im Krieg gefallen. So sollte ich nun in dem viel zu weiten, um Brust und Beine flatternden Gewand, das um den Bauch von einer Schnur zusammengehalten wurde, wie man sie für das Zusammenbinden von Postsäcken verwendet, das plötzlich verlöschte Leben des Onkels weiterführen, sei es, weil der Erfinder dieser menschenunwürdigen Einrichtung damit versprochen hatte, die feindlichen Geister zu bannen, sei es, daß er selbst geglaubt hatte, die Seelen der Verstorbenen würden eher Ruhe finden, wenn sie dann und wann in der ersten, schweren Zeit nach dem Tod ihre alte Umgebung heimsuchten und alles Rechtens vorfanden.
Depressed. In the hospital. Taking big red Wellbutrin pills but still depressed. Mom and Dad's 45th anniversary-I made the call-no I didn't-they called me cause I'm the sick one in the hospital. Their sick child. Their dying boy. When my mother calls and tells me I sound like I'm getting better I tell her no, not really, not yet. I'm almost rude to her about it. No, I'm not. I'm not better. I'm not ready to be better, so stop making me better already. And of course I spend the whole day feeling guilty about cutting her off because she was feeling so good that I might be feeling better, but I'll make it up to her-tomorrow I will be better, even though I just now spit up a big wad of blood-I'll still be better, just you wait and see.
*
Again by the dim light of the television, dim Bob whines as Sheree snores, but I can't hear the TV cause I don't want to hear Sheree, so I've got ear plugs in, which is frustrating because I'd like to hear bald Dennis Hopper talking to Tom Snyder, but I can't stand the sound of Sheree's snoring-I mean I really can't stand it. It unnerves me. I'm the worst snorer in the world, but she doesn't know it cause she's out and I'm up-always up. A nervous wreck. Anti-depressants. Anti-anxiety. Vicodin. Steroids. Feel like crying all the time. I don't want to go on this trip to Boston and Berlin. Gave every last ounce of energy to "Visiting Hours" in New York. Can't give any more. But I'm doing it. I'm hating it, and I'm doing it. I took the ear plugs out-one earplug so I could hear the TV with one ear, but all I can hear is Sheree-I love her, I want to be with her, but that sound! Argh! It makes me want to scream.
Uit: Carl Zuckmayer - Gottfried Bermann Fischer. Briefwechsel
In Zürich ist auch Rowohlt, er geht jetzt nach Südamerika als Häutezähler, das ist ein prachtvoller Beruf, die grossen Fell- und Lederverwertungsfirmen bekommen ihr Material von den Gauchos und Eingeborenen, die mit ungemein scharfen Schnäpsen, welche man nicht abschlagen darf, die Vertreter der Firma knille zu machen versuchen um sie bei der Ablieferung zu betrügen. Da braucht man eben Leute die hochprozentig geaicht sind und ein langjähriges Training nachweisen können. Was wäre das ein Posten für mich!! Ich hoffe dass man mich auch hinkommen lässt und habe Rowohlt um Empfehlung und Garantie gebeten. Und gleich mal wieder ordentlich trainiert. Vom Verleger oder Dramatiker zum Häutezähler ist ja gewiss kein Abstieg.« Carl Zuckmayer an Gottfried Bermann Fischer, Januar 1939
»Was das Verlegen von Büchern anbelangt, so freue ich mich jeden Tag, dass ich nichts mehr damit zu tun habe. Wenn Herr Droemer Sfr. 560.000. für »I am the greatest« bezahlt und das doch gewiss mit mindestens 50 % von Seiten Holtzbrincks wird mir speiübel. Natürlich kann jeder sein Geld herausschmeissen, wohin er will. Aber dass sich durch solche unvernünftige Spekulationen die Struktur des gesamten deutschen Verlagswesens ändern muss, liegt auf der Hand. Selbst gemessen an den grossen Umsätzen der Buchgemeinschaften werden die grossen Verluste, die aus derartigen Roulettespielen auf die Dauer resultieren müssen, katastrophale Folgen haben. Also lass Dir nur so viel zahlen wie es irgend geht. Was Du hast, hast Du!« Gottfried Bermann Fischer an Carl Zuckmayer, Oktober 1975
Carl Zuckmayer (27 december 1896 18 januari 1977)
Uit: An Andalusian Duel (Vertaald door Emilia Pardo-Bazan)
Through the little square of St. Anna, towards a certain tavern, where the best wine is to be quaffed in Seville, there walked in measured steps two men whose demeanor clearly manifested the soil which gave them birth. He who walked in the middle of the street, taller than the other by about a finger's length, sported with affected carelessness the wide, slouched hat of Ecija, with tassels of glass beads and a ribbon as black as his sins. He wore his cloak gathered under his left arm; the right, emerging from a turquoise lining, exposed the merino lambskin with silver clasps. The herdsman's boots--white, with Turkish buttons,--the breeches gleaming red from below the cloak and covering the knee, and, above all, his strong and robust appearance, dark curly hair, and eye like a red-hot coal, proclaimed at a distance that all this combination belonged to one of those men who put an end to horses between their knees and tire out the bull with their lance.
He walked on, arguing with his companion, who was rather spare than prodigal in his person, but marvelously lithe and supple. The latter was shod with low shoes, garters united the stockings to the
light-blue breeches, the waistcoat was cane-colored, his sash light green, and jaunty shoulder-knots, lappets, and rows of buttons ornamented the carmelite jacket. The open cloak, the hat drawn over
his ear, his short, clean steps, and the manifestations in all his limbs and movements of agility and elasticity beyond trial plainly showed that in the arena, carmine cloth in hand, he would mock at the
most frenzied of Jarama bulls, or the best horned beasts from Utrera.
I--who adore and die for such people, though the compliment be not returned--went slowly in the wake of their worships, and, unable to restrain myself, entered with them the same tavern, or rather eating-house, since there they serve certain provocatives as well as wine, and I, as my readers perceive, love to call things by their right name.
Serafín Estébanez Calderón (27 december 1799 5 februari 1867)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
