Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Die Badeanstalt unten am Fluss war geschlossen, der Eingang verriegelt. Es regnete und es war kühl. Der Bademeister war nirgends zu sehen, vielleicht war er nach Hause gegangen oder ins Dorf. Als Lukas über den Maschendrahtzaun kletterte, dachte er an den Betrunkenen, der vor ein paar Jahren
nachts hier eingestiegen und ins Becken gefallen war. Man hatte ihn erst am nächsten Morgen gefunden.
Er ging zu den Umkleidekabinen, die sich in einem flachen weißgestrichenen Backsteingebäude befanden. Neben dem Eingang war ein Schild, Männer und Knaben. Licht fiel nur durch einen breiten Spalt zwischen den Mauern und dem Dach, in den Kabinen war es immer etwas schummrig und feucht, selbst bei der größten Hitze. Lukas schaute in den Schließfächern nach, ob jemand das Pfand
vergessen hatte, aber er fand nichts. Nach der Hälfte der Fächer gab er die Suche auf. Er lief zum Fluss hinunter. Das Wasser war hellbraun und stand hoch. Es floss so schnell, dass seine Oberfläche sich unruhig kräuselte. Äste trieben vorüber, es sah aus, als seien sie schneller als die Strömung. Das Wehr flussabwärts musste nach dem Gewitter geöffnet worden sein, Lukas hörte das entfernte Tosen
des stürzenden Wassers. Es regnete nur noch ganz leicht, schließlich hörte es auf. Er ging zurück zu den Kabinen und zog sich um.
Er dachte an die schulfreien Nachmittage, wenn es heiß war und alle in die Badeanstalt gingen. Auf der Liegewiese bildeten sich kleine und größere Gruppen. Lukas Mitschüler spielten am Rand des Beckens, stießen oder warfen sich ins Wasser oder sprangen selbst hinein, bis der Bademeister
sie ermahnte. Lukas schwamm hin und her. Er zählte die Bahnen. Nach einem Kilometer stieg er aus dem Wasser, sein Körper war kühl und er taumelte, als habe er das Gehen verlernt. Seine Freunde lagen auf der großen Wiese auf ihren bunten Badetüchern. Sie redeten über die Sommerferien und darüber, wo sie sie verbringen würden. Er legte sich neben sie ins Gras.
By 1900, when my father was 8 years old, information had doubled again. The process had only taken 150 years this time.
That year Max Planck published his first paper on quantum mechanics, beginning the process by which science in this century would gradually abandon Aristotelian logic and evolve in a non-Aristotelian, almost Buddhist direction. We were learning that the "one" "objective" Aristotelian "real world" previously posited by all Western thought existed only as a concept in our linguistic structures: that the only worlds we knew were plural and created by our senses and scientific instruments, all of them uncertain to some degree and all of them given structure by the inbuilt hardware and software of our senses and instruments.
The Boer war was raging in South Africa, as the English and Dutch fought over which of them should govern and exploit the native Black population. In China, the Boxer Rebellion represented another of the countless efforts by Third World peoples to throw off dominations of any and all white conquerors, British, Dutch, whoever.
In 1900 also the king of Italy was assassinated by idealists who thought the liberation of the workers could be achieved by murdering the Masters one by one. In Russia, Lenin returned from 3 years exile in Siberia, and went on plotting to liberate the workers by organized world revolution. The International Ladies Garment Workers Union was formed in New York by those who thought the workers could be liberated by forming coalitions and bargaining collectively with the Masters.
Robert Anton Wilson (18 januari 1932 11 januari 2007)
Nebel schelmenzunftich. 1 erster DianenSchlag; (LerchenPrikkel). Gestier von JungStieren. Und Dizzykopfigstes schuttelt den Morgen aus. / : ≫Sie diesen Galathau, Wilma. Und wie Herr Teaton mit Auroren dahlt : jetzt ist die Zeit, voll itzt zu seyn ! ≪. / (Aber Sie, noch vom vor4 benommm, shudderDe mit den (echtn! ) Bakkn) : ≫Dan Ich bin doch wirklich a woman, for whom the outside world exists. Aber verwichne Nacht . . .≪; ( brach ab; und musterDe Mich, / Den Ihr gefalligst den Draht ausnander Haltndan : ? / : ≫Singularly wild place ≪; (hatte P indessn gemurmlt. Er ragte, obm wie untn, aus seiner WanderHose; Er, langdunn & haarich). / : ≫HasDu uberhaupt zugehort ? Was Ich gesagt hab ?≪ / (Vollkomm Wilma. Aber a) : ≫hatt- Ich eine (sundije) Vision zu bekampfn . . .≪ / (: ≫? ! ≪) / (Galant) : ≫So im Stiel von Achab + Zedecias durch 2 : Dich; in einem Zuber voll Thau ! ≪; (dann hattn Wir Se, endlich, cnorpulend, hindurch. Und b) : ≫HabIch den DZug, von Eschede, rumpln horn. ( ? ) : Nu Eintrubunc. ≪; (Vorkeime v Wolckn; Windwebm. ) : ≫Was willsDu nehm Franzel ? : s DopplGlas ? Oder die YASHIKA ?≪. / (Sie griff stumm. Und der LederRiemm teilde. (Das lies Ihr schon zu den dunkelblauen Augen.
Nirgends auch nur um Geringstes mehr, als was geführtes Leben in Stoff, Wort und Bild hereinbrachte, nichts zu irgendwas Verstelltes. Ganz aus dem Innern dieser Gedichte war der Vers, nirgends von außen appliziert, und er hatte etwas leise Bebendes wie das Zittern eines Pappelblattes. Und auf jedem Worte lag der Tau, als ob es eben aus der Hand Gottes in den Morgen dieser Welt gesetzt worden wäre, und es waren ganz gewöhnliche Worte, nicht »erlauchte«, wie man sie in der damaligen Mode gern dieses erlaucht inbegriffen soviel las. Diese zwei Dutzend Gedichte hatte Walser als ein Siebzehnjähriger aufgeschrieben und von da ab keinen Vers mehr, bis auf einige kleine dramatisierte Gedichte. Ich lese nach dreißig Jahren wieder dieses Schulheft in Glanzleinen. Die Gedichte haben in der langen Zeit kein Fältchen bekommen. Er selber sicher auch nicht, stell ich mir vor, denn ich habe ihn seit langem nicht mehr gesehen. Aber unlängst gehört, wie er als ein Fünfziger den Besuch eines Herrn empfing, der ein Buch von ihm verlegen wollte. Er ließ ihm durch seinen Kammerdiener schreiben, sein Herr sei da und dort in Bern zu sprechen. Der Verleger fuhr nach Bern, kletterte drei Treppen, und auf sein Klingeln öffnete ihm ein blonder Bursch in Hemdsärmeln. Ja, sein Herr, Herr Walser, sei zu Hause; und führte den Mann in ein Zimmerchen, wo er einen Moment zu warten gebeten wurde. Und gleich darauf trat bei der andern Tür Robert Walser herein, er hatte sich nur einen Rock angezogen. Der Herr war sehr geärgert. Wo doch Walser nur einen seiner Jungenstreiche so für sich selber aufgeführt hatte, indem er sich in sich selber einen Kammerdiener gab, um den Geschäftsmann vielleicht durch ein Lachen menschlicher zu machen. Was ihm mißlang. Aber sonst nichts, weder sein Leben, noch was dieses an Frucht trug.
Pooh always liked a little something at eleven o'clock in the morning, and he was very glad to see Rabbit getting out the plates and mugs; and when Rabbit said, 'Honey or condensed milk with your bread?' he was so exited that he said, 'Both' and then, so as not to seem greedy, he added, 'But don't bother about the bread, please.'
And for a long time after that he said nothing...until at last, humming to himself in a rather sticky voice, he got up, shook Rabbit lovingly by the paw, and said that he must be going on. 'Must you?' said Rabbit politely. 'Well,' said Pooh, 'I could stay a little longer if it-if you-' and he tried very hard to look in the direction of the larder. 'As a matter of fact,' said Rabbit, 'I was going out myself directly.' 'Oh well, then, I'll be going on. Good bye.' 'Well good bye, if you're sure you won't have any more.' 'Is there any more?' asked Pooh quickly. Rabbit took the covers of the dishes, and said 'No, there wasn't.' 'I thought not,' said Pooh, nodding to himself. 'Well Good-bye, I must be going on.'
So he started to climb out of the hole. He pulled with his front paws, and pushed with his back paws, and in a little while his nose was in the open again ... and then his ears ... and then his front paws ... and then his shoulders ... and then-'Oh, help!' said Pooh, 'I'd better go back,' 'Oh bother!' said Pooh, 'I shall have to go on.' 'I can't do either!' said Pooh, 'Oh help and bother!' ...
Alan Alexander Milne (18 januari 1882 - 31 januari 1956)
Ma compagnie a pris dès l'arrivée une place pour un des cars qui fait le voyage du Mont-Saint-Michel. Je me refuse à aller voir cette « horreur » dont m'ont dégoûté à l'avance l'admiration des niais et tous les chromos que j'en ai vus [...]. Au moment de son départ, [...] je me ravise [...]. Je prends une place pour moi. A ..... départ pour le Mont-Saint-Michel. [...] La route suit à peu près la côte. Au loin, le Mont-Saint-Michel, qui apparaît, disparaît, reparaît, qu'on voit d'abord un peu sur sa gauche, puis tout à fait sur sa gauche, puis devant soi, selon le tracé de la route. Arrivés à [blanc]. On descend du car. On fait une centaine de mètres à pied, dans le sable, pour gagner l'entrée. Je ne me suis pas trompé dans ma méfiance. Rien de si admirable, ce Mont-Saint-Michel. Très surfait. Par surcroît, nous sommes à marée basse, alors que le site prend toute sa beauté, paraît-il, quand la mer l'entoure de tous côtés. Nous entrons, et tout de suite une rue montante où, comme dans une [illisible] garnie de chaque côté de magasins de cartes postales, de bibelots-souvenirs, d'hôtels, de restaurants, où, comme dans une petite foire, une retape sans arrêt s'exerce à l'égard du visiteur, chacun de ces magasins prétendant à l'excellence de sa marchandise. Le conducteur du car, questionné par nous sur un restaurant, nous avait indiqué le Duguesclin. Fort bien déjeuné là malgré cette enseigne au nom de ce bandit de grand chemin. Ensuite ascension et visite du monastère par ma compagnie, plus curieuse et plus courageuse que moi. Une montée au total de [blanc] marches, paraît-il, et de la plate-forme la plus haute, une vue admirable, avec Avranches au loin. Je me suis contenté pour ma part de rester assis sur une des premières marches, attendant là en pensant à mes affaires, comme si j'eusse été chez moi, dans ma vie ordinaire, nullement transformé, décidément en voyageur. Nombreux Anglais et Américains gravissant en riant la suite d'escaliers, munis d'appareils photographiques, et prenant à chaque instant une vue ou une autre.
Paul Léautaud (18 januari 1872 22 februari 1956)
[ ] Pour achever ma journée, lecture du Monde, puis poursuite du livre sur les régimes politiques en URSS. Je me soûle de telles lectures. Ai-je raison ? Je ne voudrais aucune lacune dans mon information. Certes, pourquoi, puisque je nai jamais loccasion dêtre discuté ? Jai le sentiment dengranger des précisions pour rien : dabord, mon intuition devrait me suffire ; ensuite, la mort annulera ce que jaurai acquis avant que jaie eu à men servir. Ce nest pas même planter, ici. Cest entasser de lor dans une lessiveuse, enterrée, que personne après moi ne pourra trouver. Cependant, quoi faire dautre, puisque je nai plus, au soir, le courage décrire, et que je passe ma vie lucide à appréhender (tel que je fus enfant) de ne pas savoir. Alors, apprendre.
( )
14 mars 1975 - Train de 10 h pour Paris... Que jen revienne à Jean, à la sculpture. à lArt. Avec cette majuscule, échelle qui permet de monter de quelques degrés, de gagner quelques degrés au-dessus des boues. Autre échelle de Jacob. Mythe peut-être. Qui en tout cas satisfait ma conscience. Et plus, les poumons. Ce besoin de respirer jusquau fond, de se tenir dans les fraîcheurs natives. De vivre.
On croit, par la douceur de la flatterie, avoir trouvé le moyen de rendre la vie délicieuse. Un homme simple qui n'a que la vérité à dire est regardé comme le perturbateur du plaisir public. On le fuit, parce qu'il ne plaît point ; on fuit la vérité qu'il annonce, parce qu'elle est amère ; on fuit la sincérité dont il fait profession parce qu'elle ne porte que des fruits sauvages ; on la redoute, parce qu'elle humilie, parce qu'elle révolte l'orgueil, qui est la plus chère des passions, parce qu'elle est un peintre fidèle, qui nous fait voir aussi difformes que nous le sommes. Il ne faut donc pas s'étonner si elle est si rare : elle est chassée, elle est proscrite partout. Chose merveilleuse ! Elle trouve à peine un asile dans le sein de l'amitié. Toujours séduits par la même erreur, nous ne prenons des amis que pour avoir des gens particulièrement destinés à nous plaire : notre estime finit avec leur complaisance ; le terme de l'amitié est le terme des agréments. Et quels sont ces agréments ? Qu'est-ce qui nous plaît davantage dans nos amis ? Ce sont les louanges continuelles, que nous levons sur eux comme des tributs.
All the way to the hospital The lights were green as peppermints. Trees of black iron broke into leaf ahead of me, as if I were the lucky prince in an enchanted wood summoning summer with my whistle, banishing winter with a nod.
Swung by the road from bend to bend, I was aware that blood was running down through the delta of my wrist and under arches of bright bone. Centuries, continents it had crossed; from an undisclosed beginning spiralling to an unmapped end.
II
Crossing (at sixty) Magdalen Bridge Let it be a son, a son, said the man in the driving mirror, Let it be a son. The tower held up its hand: the college bells shook their blessings on his head.
What happened, happened; had it not happened, there would be no story to tell. Once, there was a man, who was so rich that he lost count of his riches. He had such a large courtyard that seven times seven carts pulled by oxen could move in circles, and surrounding the courtyard were large houses, barns and granaries, stables and sheds and all sorts of other outhouses; he had wide fields, vineyards and orchards, groves and hayfields; he had plenty of yoked oxen and draught horses, a whole herd of milk cattle, droves of pigs, sheep and goats; one cannot say what he didnt have, for he had plenty of everything. On top of this, God bestowed upon him three sons as well, one worthier than the other: the eldest no one could be like him, the second eldest there was no match for him, and the youngest, Petrea the most foolish for, well, however long he would have lived, he still remained the youngest child.
It so happened that the man, rich as he was, lived, like everyone else, as long as the thread of his life lasted, then he died, asking, on his deathbed, that his three sons should divide the riches left to them like brothers, without quarreling.
Hmmm! Whats that?! asked Petrea wonderingly. What do you do when you divide things like brothers?
What do you do? answered the eldest brother, who was cleverer. Its very easy! The brotherly partition: divide everything in three and say: one for me, one for you and one for him and make sure that all three parts are equal. Did you understand?
I understood, said Petrea, enlightened. You said: you take, and you willfully make sure that all is equal.
So that, the second eldest brother, also clever, added you shouldnt be cheated and neither should you cheat someone else.
J'aime à porter mes pas dans l'asile des morts. Là, mourant au mensonge, il me faut moins d'efforts Pour comprendre leur langue et saisir leur pensée, Car les morts ne l'ont pas, cette idée insensée, Que tout s'éteint dans l'homme. En eux, tout est vivant. Pour eux, plus de silence. Auprès d'eux l'on entend Les sanglots du pécheur ; les fureurs de l'impie; Les cantiques du sage ; et la douce harmonie De ceux dont l'amitié, le zèle et la vertu N'ont formé qu'un seul cur pendant qu'ils ont vécus.
Homme, c'est ici-bas qu'il a pris la naissance, Ce néant où l'on veut condamner ton essence ; Et c'est ta propre erreur qui lui sert de soutien. Tu sais tout ! tu peux tout ! et tu veux n'être rien !.... N'être rien ! .... et saisir et juger la lumière! .... Laisse à l'homme égaré ces rêves de la terre : Nous n'étions qu'assoupis dans nos corps ténébreux. Quand le temps nous arrache à leurs débris fangeux, L'heure qui nous réveille est une heure éternelle. Oh! juste, quel transports! quelle splendeur nouvelle !
Louis-Claude de Saint-Martin (18 januari 1743 13 oktober 1803)
Mme de Clèves avait ouï parler de ce prince à tout le monde, comme de ce qu'il y avait de mieux fait et de plus agréable à la cour ; et surtout madame la dauphine le lui avait dépeint d'une sorte, et lui en avait parlé tant de fois, qu'elle lui avait donné de la curiosité, et même de l'impatience de le voir. Elle passa tout le jour des fiançailles chez elle à se parer, pour se trouver le soir au bal et au festin royal qui se faisait au Louvre. Lorsqu'elle arriva, l'on admira sa beauté et sa parure; le bal commença et, comme elle dansait avec M. de Guise, il se fit un assez grand bruit vers la porte de la salle, comme de quelqu'un qui entrait et à qui on faisait place. Mme de Clèves acheva de danser et, pendant qu'elle cherchait des yeux quelqu'un qu'elle avait dessein de prendre, le roi lui cria de prendre celui qui arrivait. Elle se tourna et vit un homme qu'elle crut d'abord ne pouvoir être que M. de Nemours, qui passait par-dessus quelques sièges pour arriver où l'on dansait. Ce prince était fait d'une sorte qu'il était difficile de n'être pas surprise de le voir quand on ne l'avait jamais vu, surtout ce soir-là, où le soin qu'il avait pris de se parer augmentait encore l'air brillant qui était dans sa personne; mais il était difficile aussi de voir Mme de Clèves pour la première fois sans avoir un grand étonnement.
Madame de Lafayette (18 januari 1634 26 juni 1893)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
