Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
15-02-2011
Elke Heidenreich, Hans Kruppa, Chrystine Brouillet, Douglas Hofstadter, Demetrius Vikelas
Das gibt wieder endlose Diskussionen. Und am Ende werden wir doch hinfahren. Aber zuerst muss ich mir die ganze Litanei anhören, immer und immer Damit will ich nichts zu tun haben, Das interessiert mich nicht mehr, Natürlich ist sie meine Tochter, aber ihr Privatleben geht mir allmählich am Arsch vorbei, Auf welcher Müllkippe hat sie diesen Kerl nun wieder gefunden Ich hör es schon. Ich würde ihm am liebsten sagen: Harry, halt jetzt einfach den Mund, sag jetzt einfach gar nichts, nimm den Brief hin, lass uns zu dieser idiotischen Hochzeit fahren, ja, es ist eine idiotische Hochzeit, ja, du hast recht, aber es ist nun mal unsere Tochter und ich finde es völlig müßig, alles jetzt noch mal von vorn durchzukauen. Was für ein Theater aber auch mit diesem Kind. Ich ärgere mich über Harrys Kommentare, die ich schon jetzt höre, als hätte er sie bereits losgelassen, ich kenn doch meinen Harry. Aber er hat recht, verdammt noch mal, er hat recht. Glorias Leben ist eine einzige Katastrophe. Sechsunddreißig Jahre, der dritte Mann, eine entsetzliche Ehe nach der anderen. Und dieser Mann ist auch falsch, ich fühle das. Eine Mutter fühlt so was. Das geht auch schief. Was haben wir bloß falsch gemacht mit diesem Kind. Sie war so ein süßes kleines Mädchen, blonde Locken, diese Sternenaugen, wie schön sie Klavier gespielt hat. Wir haben sie nie zu irgendwas gezwungen. Als sie die Schule abbrechen wollte, haben wir sie gelassen, als sie nach Indien wollte, haben wir sie gelassen, wir haben sie immer gelassen, vielleicht war das falsch. Sie wollte nicht so leben wie wir.
Ich träumte mich in ein Zugabteil der Deutschen Bundesbahn hinein. Ein Kontrolleur riß die Tür auf und wollte mein Fahrkarte sehen. Ich brauche keine Fahrkarte, sagte ich freundlich, ich bin nur im Traum hier, aber der Schaffner glaubte mir nicht. Er dachte, ich wollte ihn hochnehmen, und wurde richtig böse.
Als er mich zu beschimpfen begann und mit der Polizei drohte, öffnete ich das Fenster und flog ins Freie.
Elle se rappelait encore le premier récit quelle avait lu dans
ce magazine: Caroline chérie ! Elle sétait dit alors quelle voulait ressembler à lhéroïne, être aussi
audacieuse, aussi vivante, toujours prête à laventure. Cétait dailleurs la seule qualité quelle avait
accordée au Survenant quand une voisine avait prêté le roman à sa mère. Elle lavait lu rapidement et
avait préféré le texte à ladaptation radiophonique.
Mais non ! sétait écriée Lucile. Cest plus le fun dentendre la voix de Jean Coutu.
On peut imaginer qui on veut quand on lit.
Elle navait pas dit à sa mère quelle pensait à Bobby quand il était question dun héros. Elle
sétonnait quun garçon aussi convoité sintéresse à elle. Est-ce que France aurait accepté de suivre
Bobby à Limoilou ? Non, sûrement pas. Mais Jacinthe Ou Évelyne ? Elles trouvaient Bobby à leur
goût et nattendaient quun faux pas dIrène pour lui faire des avances. Elles sétaient montrées aimables
à son anniversaire mais Irène nétait pas dupe; elles se moquaient pas mal de ses dix-huit ans, elles
nétaient venues au bar que pour Bobby Lamothe. Mais lui, heureusement, ne leur avait prêté aucune
attention. Il avait offert un Southern Comfort à Irène et trinqué à sa santé. « À la plus belle blonde du
monde !» avait-il dit avant dajouter quil avait des projets pour elle. Il avait pourtant mis plus dun mois
avant de lui parler du cambriolage. Elle sétait félicitée alors dêtre capable de dissimuler ses émotions; est-ce que Bobby songeait réellement à pénétrer dans une de ces grandes baraques du chemin Saint- Louis pour voler ? Voler ? Comme sil était un bandit ? Comme son frère Alain ? Ou son cousin Gilles ?
Elle avait entendu parler deux au salon de coiffure; madame Trudeau avait conseillé à Lucile, de ne pas
laisser sa fille fréquenter un Lacasse.
Cest de la graine de vaurien. Irène aura des ennuis.
Chrystine Brouillet (Loretteville, 15 februari 1958)
Uit: On poetic lie-sense and translating Pushkin
I would propose an alternate name for the art of compromise in poetry translation I would say that poetry translation is the art of poetic lie-sense. Yes, one is always lying, for to translate is to lie. But even to speak is to lie, no less. No word is perfect, no sentence captures all the truth and only the truth. All we do is make do, and in poetry, hopefully, do so gracefully.
I do not, I freely though ruefully admit, have a mastery of all those subtle nuances of the Russian words I was translating. I have, rather, a basic sense of what each one means I know the ballpark its in. Thus благородный, for example, which occurs in a few of the stanzas that Ive memorized, means to me noble, and I can also see inside it to its roots, which tell me that it originally meant well-born (and [...] so does the name Eugene).But I dont feel, when I hear it, the rich resonances that a native speaker of Russian must feel; I just think to myself, noble, and then let any synonym or even roughly related word spring to mind.Aristocratic?Fine.High-born?Fine.Fine?Perhaps.And so forth.
Uit: The Plain Sister (Vertaald door L.E. Opdycke)
If he had thus far failed to lessen his rotundity, he had at least stopped its growth,a fact of which he made sure once a month by weighing himself on the scales of the Custom House, where a friend of his held the post of weigher. His physician had also recommended sea− bathing. Most of his friendsboth doctors and laymenprotested against this advice; but the professor was immovable when once he had made up his mind or bestowed his confidence; he stood firm against the remonstrance and banter of those who regarded sea−bathing as a tonic, and consequently fattening. He continued his baths for two seasons, and would have kept on for the rest of his life, if a dreadful accident had not given him such a fear of the sea, that he would have risked doubling his circumference rather than expose himself again to the danger from which he had been saved only through the strength and courage of Mr. Liakos, a judge of the civil court. But for him, Mr. Plateas would have been drowned,
and this history unwritten.
It happened in this wise.
The professor was not an expert swimmer, but he could keep above water, and was particularly fond of floating. One summer day as he lay on the surface of the tepid sea quite unconcernedly, the sense of comfort led to a slight somnolence. All at once he felt the water heaving under him as if suddenly parted by some heavy body, and then seething against his person. In an instant he thought of a shark, and turned quickly to swim away from the monster; but whether from hurry, fright, or his own weight, he lost his balance and sank heavily. While all this happened quick as a flash, the moments seemed like centuries to him, and his imagination, excited by the sudden rush of blood to the head, worked so swiftly, that, as the professor said afterwards, if he should try to set down everything that came into his mind then, it would make a good−sized book. Scenes of his childhood, incidents of his youth, the faces of his favorite pupils since the beginning of his career as a teacher, the death of his mother, the breakfast he had eaten that morning,all passed before him in quick succession, and mingled together without becoming confused; while as a musical accompaniment, there kept sounding in his ears the verse of Valaoritis in "The Bell": "Ding−dong! The bell!"
Demetrius Vikelas (15 februari 1835 20 juli 1908)
Uit: Auf den Ruinen des Totalitarismus (Vertaald door Hartmut Trepper)
Zunächst ein Sprung in die Vergangenheit: Bildung und Ausbildung erhielt ich im sowjetischen Schulsystem, in dem obligatorisch Gesellschaftskunde und Geschichte der KPdSU unterrichtet wurden, und danach an der medizinischen Hochschule, wo marxistisch-leninistische Philosophie und Politökonomie Pflichtfächer waren. Damals habe ich mich nie gefragt, ob auch nur ein Körnchen Wahrheit in all dem stecke, was dort gelehrt wurde, und habe es umgehend vergessen, sobald die Reifeprüfung und später die Studienabschlußexamina bestanden waren.
Erst viele Jahre später begriff ich, daß ich mich mit meiner Beschränkung auf dieses offiziell vorgeschriebene Programm um einen wichtigen und vielleicht den wichtigsten Teil dessen, was die Kultur der Menschheit ausmacht, gebracht hatte; ich hatte keine eigene Weltanschauung entwickelt.
Von mir spreche ich hier, weil ich keine Ausnahme war. Was ich gesagt habe, galt für die meisten Menschen der Generation meiner Eltern und meiner eigenen. Wir lebten in einer Atmosphäre totaler Angst, wir wuchsen in sie hinein und begriffen es häufig gar nicht. Von den dreiundzwanzig Schüler in meiner Klasse erlebten elf, wie ihre Eltern verhaftet wurden. "Terror ist das wahre Wesen dieser Führungsform der Gesellschaft", schrieb Hannah Arendt über den Totalitarismus.
Stalins Tod und der Zusammenbruch des Totalitarismus brachten die Angst nicht zum Verschwinden. Als wäre sie in die Gene eingedrungen, ging sie auf die nächste Generation über. Möglicherweise gab es deshalb in der UdSSR keine Studentenbewegung. Unsere Gesellschaft war und blieb eine Gesellschaft ohne eigene konsistente Weltanschauung. Ich spreche hier nicht von der Staatsideologie, die es heute zum Glück nicht mehr gibt, sondern davon, daß wir keine moralischen Kriterien hatten und nicht in der Lage waren, Wahrheit von Lüge und letztlich das Gute vom Bösen zu unterscheiden.
Der Herzog Lüthard und der Generalfeldmarschall Strafmichgott sitzen an einem kleinen Tisch und spielen Schach. Kammerherr steht neben der Thür und zupft an seiner Cravatte.
HERZOG.
Ich nehme Seinen Thurm
GENERALFELDMARSCHALL in sein Spiel vertieft.
Dann nimmt der Herzog
Den Thurm, und ich rochir'
HERZOG.
Ich nehm' ihn, sag' ich,
Wenn Er nicht deckt.
GENERALFELDMARSCHALL laut.
Es ist in meinem Plan.
Der Herzog nimmt den Thurm.
Und jetzt rochir' ich. Eure Hoheit dachten
Wohl nicht an diese Wendung? Jetzo steht
Das Spiel gerade so, wie zwanzig Züge
Vorher ich es berechnet, straf mich Gott!
HERZOG.
Das wäre! Laß mal sehn!
Indem er zieht.
Nach meiner Meinung
Ist Seine Königin nicht mehr zu retten.
Zum Beispiel Schach!
GENERALFELDMARSCHALL.
Auch darauf war ich längst
Gefaßt.
Er bedenkt sich lange, unterdessen wird die Thür geöffnet, und der Kammerherr naht sich dem Herzog.
muss von großem Format sein. Eine halbe Seite reicht nicht aus für ein Großstadtgedicht. Also: Lange Zeilen, ausnahmsweise Sätze bilden (erhöhter Wortbedarf). Sprich jetzt von deinen Erlebnissen:
Also, gestern, da saß ich in der S-Bahn, und plötzlich entblößte einer sein Adjektiv! Ich war dergleichen nicht gewohnt, ich schluckte heftig diesen jungen, frischen und sehr fruchtigen Weißwein. Ich stieg aus.
S-Bhf. Savignyplatz, dahinter sah ich ein Schild. Ich las Grolmannstraße und ich ging durch die Grolmannstraße. Ich las Pestalozzistraße und ich ging durch die Pestalozzistraße. Ich las
Schlüterstraße und ich ging durch die Schlüterstraße, ich ging an des Dichters Pastiors Haus vorbei (natürlich trochäisch). Es war ein sonniger Sommertag, die Menschen flanierten
über den Kurfürstendamm. Es war ein idealer Tag für ein neues Großstadtgedicht. Ich war sehr glücklich. Ich unterdrückte jeden Drang der Verben und gab mich ganz
den Substantiven hin: Café, Galerie, Café. Café, Galerie, Café. Italiäner, Boutique, Antik. Italiäner, Boutique, Antik. Dann geschah etwas Ungeheuerliches. Der Himmel über Berlin
zog sich zu, weil Jörg Kachelmann noch immer inhaftiert war. Die leichten Mädchen an der Kurfürstenstraße öffneten aus Protest ihre Täschchen und schüttelten alle Pronomen heraus.
Zu dieser düsteren Stunde warf ich einen Blick auf alle bislang verfassten Zeilen. Es waren 22 (diese nicht mitgezählt): eine Schande für jedes Großstadtgedicht. Ich setzte mich also
ins Jonas, trank an Stifter denkend ein Böhmisches Pils und schrieb: O, ihr Schöneberger Spatzen, wenn ihr auch nicht aus Kastelruth / so lasst mich dennoch nicht im Stich /
wenn ihr auch längst im Asphalt ruht / setzt euch an meinen Tisch. Und die Wolken verschwanden. Es fanden sich langsam Freunde ein. Schöner Götterfunken.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
