Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
04-01-2011
Emil Zopfi, Gao Xingjian, David Berman, Doris Kearns Goodwin, Andreas Altmann, Max Eastman
Es war ein dunkler Nachmittag im Juni des Jahres 1753 in London. Lord Cotton liess sich mit einer Kutsche von Pall Mall nach Hammersmith fahren. Die Schatten der Menschen in den Strassen trieben im dicken Nebel vorbei wie schwarze Fische in einer Erbsensuppe. Bei der französischen Kirche von Hammersmith bezahlte er den Kutscher. Dann überquerte er mit langen, langsamen Schritten den Kichhof und betrat den Friedhof.
Das Begräbnis ging seinem Ende entgegen. Ein junger Prediger hielt die Andacht französischer Sprache. Als er Lord Cotton erblickte, stockte er für einen Augenblick. Die Trauernden drehten ihre Köpfe und starrten den Lord stumm an.
Nach dem Schlussgebet eilte der Prediger um das frisch aufgeworfene Grab und begrüsste Lord Cotton untertänigst. Er war bekannt als Berater von König Georg II in religiösen Fragen. Der Prediger verbeugte sich und fragte: "Darf ich Ihnen Mrs Stäheli vorstellen, Milord. Die arme Witwe."
Cotton nickte flüchtig, drückte eine kalte Hand, blickte für einen Moment in ein stumpfes Gesicht hinter einem schwarzen Schleier und wünschte Beileid. Die Frau sagte kein Wort und blieb regungsslos stehen.
Lord Cotton wandte sich zum Prediger. "Ich bin beauftragt, im Namen seiner Majestät, des Königs, dieses Beileidsschreiben zu überreichen." Er zog aus einer Tasche seines Mantel ein schmales Kuvert mit eingeprägter goldener Krone und reichte es dem Prediger. Die Frau stand noch immer reglos und stumm.
"Es tut mir leid, Milord. Mrs Stäheli versteht kein Englisch", erklärte der Prediger mit gedämpfter Stimme.
"Vous parlez Francais?" wandte sich Lord Cotton and die Witwe. Aber der Prediger unterbrach ihn: "Mrs Stähelin spricht nur Deutsch. Sie und ihr verstorbener Gemahl, Pfarrer Stäheli, stammten aus der Schweiz. Aus dem deutschsprachigen Teil des Landes."
You don't know what other things you will do or what else there is to do but this is of no concern. If you want to do something you proceed to do it, it's fine if it is done but if it is not it doesn't matter. And you do not have to persist in doing something for if at a particular moment you feel hungry and thirsty you simply go and have something to eat and drink. Of course you continue to have your own opinions, interpretations, tendencies and can even get angry as you haven't got to the age when you no longer have the energy for anger. Naturally, you still become indignant but it is without a great deal of passion. Your capacity for feelings and sensory pleasures remains intact but as this is so then so be it. However there is no longer remorse, remorse is futile and, needless to say, damaging to the self. For you only life is of value, you have a lingering attachment to it and it continues to be interesting as there are still things to discover and to amaze you, and it is only life that can excite you. That's exactly how it is with you, isn't it?
When I was six, my father gave me a bright red scorebook that opened my heart to the game of baseball. After dinner on long summer nights, he would sit beside me in our small enclosed porch to hear my account of that day's Brooklyn Dodger game. Night after night he taught me the odd collection of symbols, numbers, and letters that enable a baseball lover to record every action of the game. Our score sheets had blank boxes in which we could draw our own slanted lines in the form of a diamond as we followed players around the bases. Wherever the baserunner's progress stopped, the line stopped. He instructed me to fill in the unused boxes at the end of each inning with an elaborate checkerboard design which made it absolutely clear who had been the last to bat and who would lead off the next inning. By the time I had mastered the art of scorekeeping, a lasting bond had been forged among my father, baseball, and me.
All through the summer of 1949, my first summer as a fan, I spent my afternoons sitting cross-legged before the squat Philco radio which stood as a permanent fixture on our porch in Rockville Centre, on the South Shore of Long Island, New York. With my scorebook spread before me, I attended Dodger games through the courtly voice of Dodger announcer Red Barber. As he announced the lineup, I carefully printed each player's name in a column on the left side of my sheet. Then, using the standard system my father had taught me, which assigned a number to each position in the field, starting with a "1" for the pitcher and ending with a "9" for the right fielder, I recorded every play. I found it difficult at times to sit still.As the Dodgers came to bat, I would walk around the room, talking to the players as if they were standing in front of me. At critical junctures, I tried to make a bargain, whispering and cajoling while Pee Wee Reese or Duke Snider stepped into the batter's box. "Please, please, get a hit. If you get a hit now, I'll make my bed every day for a week." Sometimes, when the score was close and the opposing team at bat with men on base, I was too agitated to listen. Asking my mother to keep notes, I left the house for a walk around the block, hoping that when I returned the enemy threat would be over, and once again we'd be up at bat. Mostly, however, I stayed at my post, diligently recording each inning so that, when my father returned from his job as bank examiner for the State of New York, I could re-create for him the game he had missed.
Uit: Kittens : A Family Chronicle (Vertaald door David Pritchard)
At the farthest end of the hedge loom three ancient willow stumps, like monster mushrooms springing from the ground.
For more than a century they have been regularly clipped, a process which has given them weirdly distorted heads. In each of their bowl-shaped tops is ample room for a couple of men.
Black ants live in the trunks beneath, and form paths up the furrowed, moss-covered bark; on the wind-dried branches and along the withered twigs the male ants assemble in swarming-time, giving the group of ancient trees an extraordinarily lifelike appearance.
But spiders spin their webs from every knot and curve, and in them ant corpses hang thickly in bunches. In one stump a redstart has built its nest; in another, which is big and full of touchwood, grow burdocks, mugworts, and nettles.
The old willow stumps are never at rest. . . . Hairy, yellow-speckled willow-moths wander all over them from top to root, devouring the leaves, until, later in the summer, only the stalks are leftthen they spin their cocoons, and one day rise on their soft white wings to desert the stripped, maltreated larva-trees, the ground beneath carpeted with their filth.
The central stump, the one with fat, crooked stem, is hollow right down to the bottom.
Outside the entrance to the holea split in the top of the headgrows a large, thick gooseberry bush, which gives shelter from the wind and rain, and serves as a perfect door. Once upon a time the bush must have flown up here as a seed; now it has developed a long, thick aerial-root which runs down inside, clinging to the wooden wall until it reaches its mouldering base.
In the thorny branches a linnet has built its circular, down-lined nestand here the bird has been sitting fearlessly for eight days and nights without caring in the least about the old grey cat, which at this very moment is squeezing its way through the narrow entrance.
Svend Fleuron(4 januari 1874 5 april 1966)
Het interieur met de beroemde frescos in de kerk van Keldby
Le poêle, c'est l'ami qui, dans la froide chambre, Triomphant des frimas nous fait croire aux beaux jours. Son ardente chaleur nous ranime en décembre Et sous le ciel glacé réchauffe nos amours !
Le poêle mobile se distingue de tous les autres en ce que, muni de roues, il peut se déplacer comme un meuble. On le roule successivement au salon, à la salle à manger, dans la chambre à coucher. La prudence exigeant que l'on ne conserve pas de feu dans la chambre où l'on couche, on le ramène au salon pour la nuit. Le prix du modèle unique est de 100 francs. Au printemps, lorsque la pervenche Fleurit bleu, sous les arbres verts, Et que la jeune rose penche Ses boutons à peine entr'ouverts,
Ô poêle, tu n'es plus le charme de nos veilles : Il te chasse bien loin, le souffle printanier, Et la morte saison te relègue au grenier, Où, seul et triste, tu sommeilles !...
Le poêle mobile se distingue de tous les autres en ce que, muni de roues, il peut se déplacer comme un meuble. On le roule successivement au salon, à la salle à manger, dans la chambre à coucher. La prudence exigeant que l'on ne conserve pas de feu dans la chambre où l'on couche, on le ramène au salon pour la nuit. Le prix du modèle unique est de 100 francs. Mais, maintenant, plus de verdure, Plus de soleil, et plus de fleurs ! Voici que revient la froidure, La froidure aux pâles couleurs.
Chauffez-vous, frêles Parisiennes, Puisque le gazon n'est plus vert, Tandis qu'à travers vos persiennes Siffle le triste vent d'hiver !
Du feu, pour que vos lèvres roses Trouvent des baisers plus ardents ! Du feu, pour qu'en vos chambres closes L'amour demeure plus longtemps.
Le poêle mobile se distingue de tous les autres en ce que, muni de roues, il peut se déplacer comme un meuble. On le roule successivement au salon, à la salle à manger, dans la chambre à coucher. La prudence exigeant que l'on ne conserve pas de feu dans la chambre où l'on couche, on le ramène au salon pour la nuit. Le prix du modèle unique est de 100 francs.
Vor einem großen Walde wohnte ein armer Holzhacker, der hatte nichts zu beißen und zu brechen, und kaum das tägliche Brod für seine Frau und seine zwei Kinder, Hänsel und Gretel. Einmal konnte er auch das nicht mehr schaffen, und wußte sich nicht zu helfen in seiner Noth. Wie er Abends vor Sorge sich im Bett herumwälzte, da sagte seine Frau zu ihm: »höre Mann, morgen früh nimm die beiden Kinder, gieb jedem noch ein Stückchen Brod, dann führ sie hinaus in den Wald, mitten inne, wo er am dicksten ist, da mach ihnen ein Feuer an, und dann geh weg und laß sie dort, wir können sie nicht länger ernähren.« »Nein Frau, sagte der Mann, das kann ich nicht über mein Herz bringen, meine eigenen lieben Kinder zu den wilden Thieren zu führen, die sie bald in dem Wald zerreißen würden.« »Wenn du das nicht thust, sprach die Frau, so müssen wir alle miteinander Hungers sterben;« da ließ sie ihm keine Ruhe, bis er Ja sagte.
Die zwei Kinder waren auch noch wach von Hunger, und hatten alles gehört, was die Mutter zum Vater gesagt hatte. Gretel dachte, nun ist es um mich geschehen und fing erbärmlich an zu weinen, Hänsel aber sprach: »sey still, Gretel, und gräm dich nicht, ich will uns helfen.« Damit stieg er auf, zog sein Röcklein an, machte die Unterthüre auf und schlich hinaus. Da schien der Mond hell und die weißen Rieselsteine glänzten wie lauter Batzen. Hänsel bückte sich und machte sich sein ganz Rocktäschlein voll davon, so viel nur hinein wollten, dann ging er zurück ins Haus: »tröste dich, Gretel, und schlaf nur ruhig,« legte sich wieder ins Bett und schlief ein.
Jacob Grimm (4 januari 1785 20 september 1863)
Bij een college van Jacob Grimm, Göttingen 28 mei 1830
De Duitse schrijfster Mite Kremnitz werd op 4 januari 1852 als Marie Charlotte Bardeleben geboren in Greifswald. Ze groeide op in Greifswald, Londen en Berlijn (vanaf 1868). In trouwde ze in Berlijn met de arts Wilhelm Kremnitz en met hem verhuisde zij naar Boekarest. In Roemenië raakte zij bevriend met koningin Elizabeth, die onder het pseudoniem "Carmen Sylva" publiceerde en zij was vanaf 1881 haar voorleester en hofdame. Samen met haar publiceerde Kremnitz briefromans en een drama onder het pseudoniem "Ditto en idem. Vanaf 1890 schreef ze onder het pseudoniem "Mite Kremnitz.
Uit: Rumänische Märchen
Die Zwillingsknaben mit dem goldenen Stern
Es war einmal, was einmal war; wäre es nicht gewesen, würde es nicht erzählt. Es war einmal ein Kaiser. Dieser Kaiser herrschte über eine ganze Welt, und in dieser Welt lebte ein alter Hirt mit seiner alten Hirtin, und die hatten drei Töchter: Anna, Stana und Laptitza. Anna, die älteste der Schwestern, war so schön, daß die Schafe zu weiden aufhörten, wenn sie in ihre Mitte trat; Stana, die mittlere, war so schön, daß die Wölfe die Herde bewachten, wenn sie Hüterin war; Laptitza aber, die jüngste, weiß wie der Schaum der Milch, und mit Haare weich wie die Wolle der Lämmchen, war so schön wie ihre beiden Schwestern zusammen, so schön wie nur sie sein konnte.
An einem Sommertage, als die Strahlen der Sonne weniger sengend wurden, gingen die drei Schwestern an den Saum des Gebirgswaldes, um Erdbeeren zu pflücken.
Während sie die Erdbeeren suchten, hörten sie ein Pferdegetrappel, als ob ein ganzer Reitertrupp heranstürmte. Es war aber auch der selbsteigene Sohn des Kaisers, der mit seinen Freunden und Höflingen zur Jagd zog; lauter schöne, stolze Jünglinge, wie aufgewachsen auf dem Sattel der Rosse, aber der schönste und stolzeste unter ihnen war auf dem feurigsten Roß und war der Kaisersohn selbst.
Als sie in die Nähe der drei Schwestern kamen und sie erblickten, zügelten sie den Ungestüm ihrer Pferde und ritten langsam dahin.
»Hört Schwestern«, sprach Anna, »wenn Einer von diesen mich zur Gemahlin nähme, würde ich ihm ein Brot kneten, von dem er essen und sich ewig jung und muthig fühlen sollte.«
Mite Kremnitz (4 januari 1852 - 18 juli 1916)
Boekomslag Engelse vertaling (Geen portret beschikbaar)
Eines Tages, es war ein Freitag, Marie und Jakob wohnten inzwischen elf Monate in diesem Haus, klingelte es an der Tür. Marie erwartete niemanden (Jakob war auf einem Richtfest, irgendwo in einer der kleinen Ortschaften in der Nähe, und würde erst am späten Abend heimkehren), noch hatte sie Lust, irgend jemanden zu sehen; sie blieb also im Wohnzimmer sitzen und schrieb weiter an dem Brief an ihre Mutter, die am übernächsten Tag Geburtstag hatte. Als es dann aber erneut und endlich zum dritten Mal läutete, ging sie doch zur Tür. Draußen stand ein Kollege ihres Freundes, sie kannte ihn schon und hatte sich einige Male mit ihm bei verschiedenen Gelegenheiten unterhalten; sie mochte ihn, auch, oder vielmehr, weil er ein wenig unbeholfen im Umgang mit ihr war. (Tatsächlich war er in sie verliebt, schon seit ihrem ersten Aufeinandertreffen vor fast einem Jahr, aber davon ahnte sie nichts.) Guten Tag, Marie, sagte er ernst, darf ich hereinkommen? Hallo, Marian. Ja, kommen Sie. Was gibt es denn? Sie gingen ins Haus, Marie setzte sich auf das große schwarze Ledersofa im Wohnzimmer, der Mann hingegen blieb im Raum stehen, die Hände in den Hosentaschen vergraben; er sah sie bloß stumm und ernst an, und da wusste Marie, dass irgend etwas nicht stimmte. Marie, begann er und nahm jetzt die Hände aus den Taschen, es geht um Jakob. Er ist vor einer Stunde von einem Baugerüst gestürzt. Er ist tot. Er hat sich das Genick gebrochen. Was der Mann im folgenden sagte, hörte sie gar nicht mehr, obwohl sie nicht die Besinnung verlor; sie saß noch immer auf den Sofa und sah ihn bloß an, sah, wie er sprach, sah, wie sein Mund sich öffnete und schloss und sich seine Lippen auf und ab bewegten, sie hörte ein Geräusch dabei und konnte sich aber später an kein einziges Wort mehr erinnern. Irgendwann ging der Mann wieder. Ich danke Ihnen, dass Sie gekommen sind, Marian, sagte sie.
Uit: Das Fremde ist lediglich das Unbekannte am Andern
Die Bestimmung des Menschen ist es letztlich, sich selbst ein Unbekannter zu sein, nicht wissend, woher er kommt, und noch weniger wissend, wohin er geht. Er weiss nicht einmal, warum er überhaupt existiert, warum er gerade hier zur Welt gekommen ist, und nicht da oder dort. Diese existentielle Leere auszufüllen, ringen die Ideologien der Macht miteinander, seien es diejenigen, welche die nationalistischen Triebkräfte schüren, damals wie heute, oder seien es die anderen, die im
Namen ethisch-moralischer oder Kultur bezogener Werte die Teilung der Menschheit etwa unter «die Eigenen» und «die Fremden» veranlassen und dadurch herrschen wollen. Dieser Kampf um die Herrschaft hat sich institutionell in dem geistigen und geschichtlichen Erbe der Menschheit wie ein Virus eingenistet.
Ist uns aber die Kultur des Anderen tatsächlich so fremd, dass wir sie als Bedrohung auffassen und vor ihr Angst haben müssen? Keineswegs. Diese so oft hervorgehobene Fremdheit ist im alltäglichen Leben allgegenwärtig. Sie ist dazu da, dass wir sie uns aneignen, etwa so, wie ich dies eingangs für die Begriffe in der Sprache beschrieben habe.
Die Grenzen zwischen Menschen können heutzutage nicht mehr als geographische, sondern lediglich als gedankliche verstanden werden. Die geographischen Grenzen sind zu reinen Verwaltungsgrenzen geworden. Denn wir leben in einem Zeitalter, in dem die «Kultur» nicht mehr von Staatsgrenzen definiert, «be-grenzt» werden kann. Die kulturelle Heimat des Menschen, wo er geboren wurde, wo er laufen und sprechen, wo er sich selbst und seine Umgebung begreifen gelernt hat, ist nur noch der «Ausgangspunkt». Sie ist so etwas wie ein Kindergarten, eine erste Schule.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
